"Ήμουν Εδώ" - 7ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" στο TEXNIS STORIES

«ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ»

Άλλη μια εβδομάδα εξουθενωτική, απαίσια. Ο άνδρας της έφυγε ξανά αμίλητος σήμερα το πρωί. Η έφηβη κόρη της ξεπόρτισε χωρίς την άδειά τους το προηγούμενο βράδυ. Θεοί και δαίμονες μέσα στο σπίτι, ώσπου να τη βρουν.  Στο γραφείο, τους έδωσαν τελεσίγραφο για την ημερομηνία παράδοσης της μελέτης. «Τη θέλουμε χθες» είπαν. Βιασύνη, φόρτος, τρέξιμο.  Άγχος.

Σχολώντας, μπήκε ταραγμένη στο αυτοκίνητο. Παραζαλισμένη.  Δεν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι. Θυμόταν με νοσταλγία την εποχή που επέστρεφε μετά τη δουλειά, γεμάτη όρεξη να περιποιηθεί την οικογένεια, δίχως  να δίνει σημασία στις πιέσεις και το άγχος.

Τούτη η εποχή μάλλον είχε περάσει ανεπιστρεπτί.

Οδήγησε χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει. Ο δρόμος, φιδογυριστός, την έφερε σε μία παραλία. Όμορφα ήταν. Πολύ όμορφα. Ένιωσε την ανάγκη να κατεβεί από το αυτοκίνητο, χρειαζόταν λίγο αέρα.

Κάθισε στην υγρή άμμο και αφέθηκε στις σκέψεις της. Κάποτε, είχε όνειρα… και  την ελπίδα πως θα κατάφερνε να τα πραγματοποιήσει.  Όλα φαίνονταν ρόδινα και εκείνη ζούσε τη ζωή, όπως την ήθελε κι όπως την είχε φανταστεί. Τώρα οι καταστάσεις έτρεχαν ερήμην της.

Πήρε ένα ξυλαράκι και άρχισε να ζωγραφίζει ένα αερόστατο στην άμμο. Από μικρή τα λάτρευε, πίστευε ότι όποιος ταξίδευε μαζί τους, βίωνε την υπέρτατη αίσθηση ελευθερίας.

«Πάρε με μαζί σου…» του είπε ζωγραφίζοντάς το.

Ένα κύμα φούσκωσε, το χάλασε. Χαμογέλασε με πικρία. Πήρε ξανά το ξυλαράκι και χάραξε:

«ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ»

Στ’ αλήθεια, κάποτε ήταν εδώ.  Εδώ, στη ζωή της. Τώρα πού ήταν; Ένιωθε σαν ρομπότ, προγραμματισμένο να πράττει, να κινείται και να κυκλοφορεί, στερημένο όμως από ανθρώπινα αισθήματα. Κουρασμένο.

Έσκυψε το κεφάλι και κούρνιασε ανάμεσα στα γόνατά της. Τα μαλλιά της έπεσαν μπροστά και μύρισε μέσα τους την αλισάχνη, την οσμή της θάλασσας. Σκέφτηκε την κόρη της, που θα την περίμενε. Θα την αγκάλιαζε, δε θα της μιλούσε, γιατί θα καταλάβαινε ότι δεν ήταν σήμερα εντάξει. Θα της έστελνε εκείνο το χαριτωμένο χαμόγελο που τόσο αγαπούσε και θα την έκανε να ξεχάσει πάλι την προγραμματισμένη τιμωρία. Κι εκείνος, θα ερχόταν απολογούμενος για την πρωϊνή, άσχημη συμπεριφορά του και θα της έκανε το καθιερωμένο μασάζ στα πόδια. Και οι λογαριασμοί, θα τακτοποιούνταν  κάποια στιγμή. Και η μελέτη, κι αυτή θα γινόταν στην ώρα της, θα επιδίωκε να συνεργαστούν όλοι μεταξύ τους.

Ανέβλεψε. Το «ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ» δεν φαινόταν πουθενά, η θάλασσα το είχε σβήσει.  Έγραψε στη θέση του «ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ». Ύστερα το έσβησε, και  έγραψε: «ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑ».

Περπάτησε προς το αυτοκίνητο, έβαλε μπρος και πήρε το δρόμο προς το σπίτι.

Με την ιστορία αυτή συμμετείχα στο 7ο κατά σειρά παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", το οποίο διεξήχθη στο ιστολόγιο "TEXNIS STORIES" της καλής μου φίλης Φλώρας. Η διαδικασία του παιχνιδιού ολοκληρώθηκε και η ιστορία μου έλαβε 14 βαθμούς κατά την ψηφοφορία. 

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά όλους τους φίλους του ιστολογίου που μου έκαναν την τιμή να αφιερώσουν χρόνο και να διαβάσουν την ιστορία μου. Επίσης, ευχαριστώ πολύ και τη φίλη μου Φλώρα για την υποδοχή, τη φιλοξενία, τη ζεστασιά της και τη φιλία της.

Οι πέντε λέξεις που ο κάθε συμμετέχων έπρεπε να ενσωματώσει μέσα στην ιστορία του έχουν επισημανθεί μέσα στο κείμενο.   

Μέσα στις επόμενες μέρες αναμένεται να ανακοινωθούν οι πέντε νέες λέξεις, δίνοντας έτσι το έναυσμα για την εκκίνηση του 8ου Παιχνιδιού "Παίζοντας με τις Λέξεις".

Εσείς; Θα λάβετε μέρος;

Φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο!