"Τη γραφή, ως μέσο έκφρασης, τη λάτρευα από μικρή. Ήμουν καλά; Δεν ήμουν; Η πρώτη σκέψη μου πάντα ήταν να πάρω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι και να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου και τη φαντασία μου, να δημιουργήσω χαρακτήρες, λέξεις, εικόνες, ιστορίες... "
Στη σελίδα αυτή θα βρείτε συγκεντρωμένα μερικά από τα ποιήματά μου. Τα ποιήματα που παρουσιάζονται εδώ, γράφτηκαν με σκοπό τη συμμετοχή μου σε διαγωνισμούς φιλικών μου ιστολογίων και βασίζονται σε δοθείσες λέξεις (με βάση τους όρους των εκάστοτε διαγωνισμών). Οι λέξεις αυτές έχουν επισημανθεί μέσα στα ποιήματα.
* 1ο Συμπόσιο Ποίησης (Η ζωή είναι ωραία...) ~ 1η θέση
Ο μονόλογος της Μάνας
Τι άλλο να σου πω, γιε μου
δεν ξέρω.
Σε βλέπω να κοιμάσαι και μέσα μου υποφέρω.
Πού θα βρεις δρόμο να πας…
Στο προσκεφάλι σου γαλήνια ακουμπάς.
Ξέρω πως πρέπει να σε δασκαλέψω
όμως, το μόνο που θέλω
είναι να κλέψω
για χάρη σου, μαζί σου να’ χεις
πιο πολλές στιγμές ευτυχίας και άδολης αγάπης.
Δεν ξέρω… μ’ ακούς;
Γιατί κοιμάσαι…
Δυο λόγια έχω να σου πω, να τα θυμάσαι.
Ν΄ανακατεύεις εσύ της ζωής σου την τράπουλα
Μείνε μακριά από όντα άβουλα.
Εσύ Δράσε.
Ξέρω πως σε νοιάζει τι σκέφτεται η κοινωνία
- μα είναι σκληρή και η ζωή σου είναι μόνο μία.
Δε θα’χεις άλλη ευκαιρία.
Νιώσε.
Όσα σου δίδαξα, δεν είναι μύθος
θυμήσου –
να προχωράς πάντα με ήθος.
Αγάπησε.
Είσαι από τους μόνους που απέμειναν
-κι ας είσαι ακόμη παιδί-
που ίσως μπορέσουν να φέρουν την ανατροπή.
Κάποτε.
Είσαι η ελπίδα.
Εσύ δεν έχεις φτερά κομμένα.
Άσε με εμένα…
Το μέλλον ανήκει σ’ εσένα.
Ο κόσμος ανήκει σ’ εσένα.
Ο δικός μου κόσμος τα έχει χαμένα.
Γιε μου, μ’ ακούς;
Γιατί κοιμάσαι…
Άσε με εμένα.
Εσύ Ζήσε – να το θυμάσαι.
Ερωτικό
(πηγή)
Στο παράθυρο η βροχή που πέφτει
με προσπερνά.
Μέσα εγώ, έξω εκείνη.
Δυο κόσμοι.
Αντίκρυ.
Και χώρια.
Αιώνιες σταγόνες τα δάκρυα ποτίζουν το νου μου
και με στοιχειώνουν.
Κρυστάλλινες μαχαιριές στην κάθε σκέψη.
(Φοβάμαι να σκεφτώ).
Ραγάδες στο τζάμι, στις φλέβες μου κυλάει η σιωπή.
Τα λόγια μου έγιναν μικρά πουλιά και ύστερα
(τα λόγια μου ξενιτεύτηκαν)
Φύγαν μακριά μου
(για να μη σπάσω τα φτερά τους, γι΄αυτό με εγκατέλειψαν).
Κουράστηκα να παλεύω τους δαίμονες που κάνανε κατάληψη
στην ψυχή μου.
(Δαίμονες)
Φύγετε… μείνετε… Φύγετε… Μείνετε…
(πού είσαι; Έλα να τους πολεμήσουμε μαζί, όπως πρώτα)
Μάτια κόκκινα, σκοτεινιασμένη η μορφή τους, το χαμόγελο του τίποτα
Κι εγώ στον ιστό της αράχνης.
(Κρέμομαι πάνω από το δικό μας μονοπάτι,
εκεί όπου αργοσβήνουν τα πατήματά σου).
Φύγετε… μείνετε… φύγετε… μείνετε…
Τους μοιάζω και μου μοιάζουν.
Από τότε που έφυγες,
Όλα τους μοιάζουν.
Κάποτε ακολουθούσα ένα αστέρι κι εγώ.
Όπως όλος ο κόσμος,
όπως εσύ.
Το δικό μου αστέρι,
πάνω από τη δική μου Βηθλεέμ.
Το βρήκα να ονειροβατεί
μέσα στα μάτια σου.
(τι γύρευε αλήθεια στη ματιά σου το αστέρι μου;)
Τυφλωμένο από την ίδια σου τη λάμψη, είχε εγκλωβιστεί.
Από τη γοητεία της Εύας.
Καλύτερα να μου έδινες το μήλο,
παρά που μου έδωσες πίσω το αστέρι μου
(πόσο γλυκά φώλιαζε μέσα στα μάτια σου…)
Έγινα έρμαιο της μαγείας σου κι εγώ
(άμυνες χρόνων σωριάστηκαν βουβά πάνω στα γόνατά σου -
Πότε;
Σσσς… Δεν ξέρω να απαντήσω, μη με ρωτάς).
Όλα για χάρη σου.
Κι εσύ για σένα. Πάντα για σένα.
(Θέλω να γυρίσεις).
Κι εγώ έχω μάχη να δώσω πάλι απόψε.
Καιρό σε περίμενα.
Το ήξερες;
Τριγυρνούσα μόνη στην έρημο του κόσμου.
Ατέρμονα τριγυρνούσα, πουθενά διέξοδος
Κανένας χάρτης για να ΄ρθω να σε βρω.
Ένας κόκκος μικρός έγινα κι εγώ
στην απεραντοσύνη της ερήμου.
Ανάμεσα σε τόσους άλλους,
κι όμως τόσο μόνη.
Φωνή πουθενά, χάδι κανένα.
Μόνο ένα παλιό ρολόι
Μόνιμα κρεμασμένο στο θόλο του ουρανού,
να χτυπά
-σκουριασμένα-
Και να μετρά
-ανελέητα-
το χρόνο της ζωής μου χωρίς εσένα.
Το σώμα μου διψούσε.
Το πρωί καιγόμουν, το βράδυ κρυβόμουν στην άμμο
Να ζεσταθώ.
Κι έτσι περνούσαν οι μέρες.
Κι έτσι περνούσαν οι νύχτες.
Μέρες και νύχτες, νύχτες και μέρες,
χωρίς τη δική σου παρουσία.
Και σ΄έψαχνα, ξέρεις.
Απεγνωσμένα.
Κάποτε γνώρισα ένα πλάσμα
-λύκος ήταν;-
Και νόμιζα πως ήσουν εσύ.
Δεν ήσουν.
Το πλάσμα με ξεγέλασε.
Πήρε ό,τι πολυτιμότερο είχα
και μ΄άφησε ξέπνοη,
να μετρώ το χαμένο χρόνο,
να σκαλίζω μανιασμένα με τα νύχια μου
το όνομά σου στην άμμο.
Ξανά και ξανά,
σχημάτιζα το όνομά σου και σε καλούσα.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια
να νιώσεις την ανάγκη μου,
να έρθεις εσύ να με βρεις.
Δε θ΄άντεχα πολύ ακόμη.
Και ήρθες.
Επιτέλους, ήρθες.
Ήρθες σ ΄ένα από εκείνα τα ατελείωτα βράδια,
τα χωρίς έρωτα,
τα χωρίς βλέμματα και επαφή.
Ήμουν χωμένη πάλι στην άμμο
Υποταγμένη στην ανάγκη μου να ενταχθώ
σε κάτι ξένο
Μόνο και μόνο για λίγη ζεστασιά.
Δε μίλησες,
Μόνο μου έπιασες το χέρι.
Αχ, φως μου…
Με τράβηξες έξω απαλά.
Με αποκάλυψες.
Και χαμογέλασες.
Αυτό το χαμόγελο μου ξύπνησε θύμησες πανάρχαιες
Και όνειρα
Και γέλια
Και χορούς
Και μουσική.
Και όλα εκείνα τα όμορφα
που μόνο οι ερωτευμένοι γνωρίζουν.
«Καλώς ήρθες, αγάπη μου»
σου είπα, με φωνή στεγνή, βραχνή.
Φωνή που είχε αρχίσει
να μη μοιάζει πια με τη δική μου.
Με φίλησες…
Και το ρολόι του χρόνου μου
Σαν να ξεκίνησε πάλι από την αρχή.
Καιρός να ζήσω.
Καιρός να αισθανθώ.
Μαζί σου.
Πέρα μακριά, στον απέραντο ερημότοπο,
μια όαση είχε αρχίσει να γεννιέται.
Με αγκάλιασες…
και με παρέσυρες προς τα εκεί.
Δυο πρόσωπα, χαμογελαστά.
Αγαπημένα.
Αγκαλιά βαδίσαμε,
σαν ένα.
Λόγια
του φίλου
Σε νιώθω.
Σκέφτεσαι
πως έχεις να διαβείς
μυριάδες
κύματα
για
να φτάσεις κοντά της.
Σ΄εκείνη
και
στην άνοιξη που σκορπά
σε
κάθε πέρασμά της.
Κι
είναι που τούτο το έρημο σκαρί
κουράστηκε
να
πολεμάει την αλμύρα.
Ίσως
αυτό να΄ναι το τελευταίο του ταξίδι.
Όμως
πλεύσε, φίλε μου, πλεύσε.
Λύσε
τους κάβους,
λύσε
τα δεσμά της ψυχής.
Κίνησε
για την αγκαλιά της.
Σκέψου
-
μια
παπαρούνα ανθίζει
κάθε
που εκείνη τραγουδά.
Τα
πρωινά πλημμύρισαν κόκκινο.
Θα ΄σαι
φτωχός χωρίς τραγούδια.
Θα ΄σαι
φτωχός χωρίς το κόκκινο.
Πλεύσε.
Ίσως
να σε βρουν θαλασσοπνιγμένο
- βελούδινα
πέταλα θα βγαίνουνε στην ακροθαλασσιά,
μια
παπαρούνα μόνη θα ΄ναι
στο
ύψος της καρδιάς…
Μα
εσύ, φίλε μου,
θα ΄χεις
πνιγεί για την Αγάπη.
Ίσως
όμως να΄ρθει μια μέρα
να
σταθείς
μπροστά
στην ανθισμένη ομορφιά της.
Θαλασσοδαρμένος.
Μα μόλις
ένα βήμα μακριά
από
την αναγέννηση.
* Ολιγόλεκτα #2 (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...)
Βελούδινα πάνω μου άφησες
το ρόδο των χειλιών σου.
Αφέθηκα να σε κοιτώ
ολάνθιστος εγώ
κι εσύ, φλογάτο φυλαχτό
στις άκρες των χεριών μου.
* 25 Λέξεις #2 (Το Κείμενο)
Ρωγμές. Σκασίματα. Πληγές.
Ιδού τα τείχη της ψυχής μου.
Ήρθες
- εισχώρησες -
ψήγμα φωτός του έξω κόσμου.
Δε φοβάσαι το έρεβος;
Κυκλώνει.
Καταλύει.
Ανίσχυρη, υπάρχω.
Φύγε…
* 25 Λέξεις #3 (Το Κείμενο)
Το καρουζέλ γυρνά.
Συνεσταλμένη θηλυκότητα
άνεμος γίνεται.
Περιδινίζεται.
Ασυγκράτητα ξυπνά
μικρό παιδί.
Και το καρουζέλ γυρνά, γυρνά…
Ω, πόσο όμορφη γίνεται η ζωή
Στης πόλης το γκρίζο χρώμα
μέρες αγάπης κι εσύ,
αρωγός.
Έτσι υπάρχω ακόμα.
Αντέχω, ριζώνω, σ’ αγαπώ
Κράτα με, σε κοιτώ
Μόνο μας φως,
μια κόκκινη φλόγα.
(και με την ίδια εικόνα ως αφορμή, ένα ακόμη κείμενο)
(και με την ίδια εικόνα ως αφορμή, ένα ακόμη κείμενο)
Κάπως, κάπου, κάποτε,
κάποιος μου έτεινε την καρδιά του.
Κρατήθηκα σφιχτά
- τόσο σφιχτά -
από κείνη, από κείνον.
Απόγνωσης σφιχταγκάλιασμα,
μοναξιάς διωγμός.
Κι εκείνος φοβήθηκε…
Γρήγορα απομακρύνθηκε.
Όμοιο φύλλο,
άτσαλα σπρωγμένο
από ριπή χειμωνιάτικου αέρα.
Μόνη ξανά.
Στέρεψαν οι αγκαλιές
- από πού να κρατηθώ; -
Δέντρο στεγνό,
στη μέση του κυκλώνα.
Σε έναν τοίχο μπογιές, αδρές πινελιές.
Κάποιοι ζωγράφισαν την ιστορία μας.
Οι λέξεις μας, εικόνες
έρμαιο σε αδηφάγα βλέμματα
περαστικά, πολύχρωμα, μα δίχως κατανόηση.
Κλαίγοντας πήρα τη θέση μου στον τοίχο
ένα έγινα μ΄αυτόν.
Απορροφήθηκα, πέτρωσα.
Κι ολόκληρη η πολιτεία βάφτηκε γκρίζα.
Απορροφήθηκα, πέτρωσα.
Κι ολόκληρη η πολιτεία βάφτηκε γκρίζα.
* 25 Λέξεις #5 (Το Κείμενο)
Κλειστά παραθυρόφυλλα
σκιρτήματα φυλάσσουν.
Φιλιά και αγκαλιές,
του έρωτα τις μουσικές.
Κρυμμένοι,
ξεδιπλώνουμε ουράνια τόξα.
Κι έπειτα τα αφήνουμε, γελώντας,
να ξεφύγουν από τις γρίλιες.
* 25 Λέξεις #6 (Το Κείμενο)
Στέκω εδώ, στου χαλασμού την άκρη.
Με χρώματα ξορκίζω τον γκρίζο τους κόσμο.
Πιάσε το χέρι μου, σιμά μου στάσου,
ας αψηφήσουμε το σκότος ενωμένοι.
* 25 Λέξεις #7 (Το Κείμενο)
Αγκάθι πρώτο• ψέμα.
Δεύτερο• αχρειότητα.
Τρίτο• υποκρισία.
Αφαίρεση. Πόνος στιγμιαίος.
Έβδομο…
Εκατοστό• προδοσία.
Αφαίρεση. Στάλες άλικο αίμα.
Αδιαφορείς.
Ακάνθινο ρούχο υφαίνεις κι ενδύεσαι.
Χρήζεις προστασίας…
Νέες προσεγγίσεις;
Ματαιώνονται δια παντός.
Ματαιώνονται δια παντός.
* 25 Λέξεις #8 (Το Κείμενο)
Σημασία δεν έχει ο προορισμός,
μα ο δρόμος.
Το Ταξίδι.
Και τούτη η επίμονη αχτίδα φωτός.
Λογχίζει τη σκοτεινιά
ατίθαση, αναφαίνεται.
Διδαχή αισιοδοξίας.
Θα πορευτώ ακολουθώντας τη.
Έρχεσαι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!