Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικες δημιουργίες

  
  Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους!  

 Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το διάστημα πριν από τα Χριστούγεννα είχα αρκετή δουλίτσα στη... δουλίτσα, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε από το να δημιουργώ στον ελεύθερό μου χρόνο. 

 Είναι ένας τρόπος για να ξεκουράζομαι κι αυτός· και να ξεδίνω.

 Τι δημιούργησα; Μα φυσικά, αντικείμενα με χριστουγεννιάτικο θέμα!

 Έκανα την αρχή νωρίς-νωρίς, φτιάχνοντας τo mixed media πινακάκι που έστειλα δώρο στην Κάτια, μιας και εγώ ήμουν ο μυστικός της Άγιος Βασίλης...



... έφτιαξα έπειτα μερικές κάρτες για να συνοδεύσουν τις ευχές μου στην οικογένεια... 


... και μερικά μικρά, ξύλινα χριστουγεννιάτικα πινακάκια/mobile, φτιαγμένα από γλωσσοπίεστρα, θαλασσόξυλα, νήματα και χάντρες. Το σημείο που απόλαυσα περισσότερο κατά τη διαδικασία κατασκευής τους; Μα φυσικά, τη ζωγραφική! (= η χαρά του παιδιού). 

 Όπως και οι κάρτες μου, έτσι και τα μικρά πινακάκια έχουν παρόμοιο ύφος, μιας και δεν είχα όσο χρόνο θα ήθελα, για να διαθέσω για την κατασκευή τους. Έκανα ωστόσο μικρές διαφοροποιήσεις στα χρώματα και τα πασπάλισα με μπόλικη αγάπη.








  Αν στόλισα; Μα και βέβαια στόλισα, εδώ και καιρό! Αλλά όχι full extra, όπως συνήθιζα ως τώρα. 

 Ο ένας λόγος ακούει στο όνομα Μόνα: φοβόμουν πολύ μήπως το νέο μέλος της οικογένειάς μας ενθουσιαζόταν υπερβολικά με τα φωτάκια και με τα πολύπριζα που βάζω στον κήπο, όταν στολίζω τα δέντρα μας - τι θα γινόταν αν αποφάσιζε να δοκιμάσει τι γεύση έχουν;! Θεωρώντας τα φωτάκια επικίνδυνα για φέτος, τα παρόπλισα και στη θέση τους τοποθέτησα σε ψηλά σημεία λίγα λαμπιόνια μπαταρίας, έτσι, για το καλό. 

 Από την άλλη, έπιασα τον εαυτό μου να μην έχει φέτος και τόση όρεξη για στολισμούς όση είχα άλλες χρονιές, κι ο λόγος σχετίζεται με τη μαμά μου. 

 Στις 29 του μηνός, λίγο πριν το 2015 μας χαιρετήσει, φύγει και δώσει τη θέση του στο 2016, η μαμά μου θα εισαχθεί για ένα προγραμματισμένο χειρουργείο. Δεν ξέρω πόσο εύκολη ή δύσκολη θα είναι η επέμβασή της, και κατ΄επέκταση, και η ανάρρωσή της - όλα θα εξαρτηθούν από την έκβαση του χειρουργείου. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα είμαι δίπλα της. 

 Ελπίζω και εύχομαι η νέα χρονιά να ξεκινήσει με το καλό, όπου κι αν μας βρει (στο σπίτι ή στην κλινική) και να πάνε όλα καλά για εκείνη· να γίνει καλά. Έχει πολύ καιρό που ταλαιπωρείται, και η κατάσταση της υγείας της έχει φτάσει στο απροχώρητο.

 Συνεπώς δε θα μπαίνω συχνά εδώ, κι αν θα μπαίνω, θα διαβάζω τα σχόλιά σας, αλλά ίσως να μην έχω το χρόνο να σας απαντήσω. 

 Οπότε, σας στέλνω τώρα τις καλύτερες ευχές μου για το Νέο Χρόνο: να είναι καλύτερος από τον περσινό, με περισσότερη ελπίδα, περισσότερα όνειρα, περισσότερα χαμόγελα, περισσότερη ευτυχία, περισσότερη αγάπη. Να σας φέρει υγεία και όλα όσα ποθείτε - κι ακόμη περισσότερα!

 Θερμές ευχές στέλνω και στους φίλους που γιορτάζουν αυτές τις μέρες: να είστε πολύχρονοι, γεροί και ευτυχισμένοι!

Σας φιλώ, να περάσετε όλοι σας υπέροχα!

Τα λέμε του χρόνου!



Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Χρόνια Πολλά! Χαρούμενα Χριστούγεννα!


Πάνω απ΄τη φάτνη του Χριστού 
έφυγε ένα αστέρι
για να σας πει "Χρόνια Πολλά"
Κι Αγάπη να σας φέρει.




Η Άγια Μέρα να σκορπά
Χαρά στο σπιτικό σας
βάλσαμο να΄ναι στην καρδιά
κι άγγελος στο πλευρό σας.


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, 

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ ...

... ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ-ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!





Φίλοι μου που γιορτάζετε σήμερα, να χαίρεστε τη γιορτή σας 
και να σας χαίρονται όλοι όσοι σας αγαπούν!

Χρόνια σας πολλά και καλά, με υγεία, ευτυχία και ό,τι άλλο επιθυμείτε!


Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικα στολισμένες πόλεις: Βόλος (19ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν")


 Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 2015 (μετά το μεγάλο φαγοπότι), βρέθηκα με το άλλο μου μισό στο Βόλο. 

 Είχε χιονίσει παντού τότε, θυμάμαι. Σε όλες τις γύρω μας πόλεις, εκτός από την πόλη μου!


 Από μια παρόρμηση της στιγμής ξεκινήσαμε μεσάνυχτα, να πάμε να δούμε το χιόνι και τη στολισμένη πόλη του Βόλου, για το στολισμό της οποίας είχαν ακουστεί τότε τόσα πολλά.

 Δεν είχε πολύ καιρό τότε που είχε αναλάβει ο καινούριος δήμαρχος (βλέπε Αχιλλέας Μπέος, για τον οποίο επίσης έχουν ακουστεί πολλά). 

 Ό,τι κι αν είναι κι ό,τι κι αν έχει κάνει ο Μπέος, δεν θα το κρίνω· δεν είναι της στιγμής. 

 Αυτό όμως που είναι της στιγμής να πω, είναι πως ο νέος δήμαρχος μεταμόρφωσε την πόλη για τα Χριστούγεννα σε μια πολιτεία μαγική, υπέροχη, ονειρεμένη, στολισμένη με χιλιάδες λαμπιόνια. 

 Έζησα 4.5 χρόνια στο Βόλο (σπούδασα εκεί) μα τέτοιο υπερθέαμα δεν είχα δει ποτέ ξανά στην πόλη. 

 Ήταν μαγεία.


Και κάπως έτσι, είχαμε περάσει την πρώτη νύχτα του 2015...




  Τώρα που το 2015 πλησιάζει στο τέλος του, επισκεφθήκαμε το Βόλο ξανά. 

 Είχαμε ακούσει πως το περσινό υπερθέαμα δεν ήταν τίποτε σε σχέση με αυτό που δημιουργήθηκε στην πόλη για τα φετινά Χριστούγεννα, και, γεμάτοι περιέργεια, πήγαμε να δούμε το φετινό στολισμό.

Και πράγματι, έτσι ήταν.


Μπαίνοντας στην πόλη, σε υποδέχονται τα όμορφα στολισμένα δέντρα... 


κι ένα φωτισμένο καράβι.


Στο ίδιο σημείο, έχει δημιουργηθεί το Χριστουγεννιάτικο χωριό.


Εκατοντάδες χριστουγεννιάτικα φώτα, σε κάθε σχήμα, 
χρώμα και μορφή, φωτίζουν μαγικά τη νύχτα.


Το σπίτι του Άγιου Βασίλη είναι το πιο λαμπερό από όλα - 
δε θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει και διαφορετικά...



Από το παράθυρο ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στο εσωτερικό του σπιτιού του. 
Ο Άγιος Βασίλης, καθισμένος στην πολυθρόνα του, περιμένει τα παιδάκια 
να έρθουν, να καθίσουν στα γόνατά του και να του ζητήσουν τα δώρα τους. 


Στολισμένα γεφύρια τραβούν την προσοχή μας


Πάνω από τον κεντρικό δρόμο της πόλης, πάνω από τα αυτοκίνητα, 
πάνω από τα σπίτια, πάνω από τα καταστήματα και πάνω από τους 
ανθρώπους, ίπταται ένα τεράστιο, μαγικό χαλί από μπλε λαμπιόνια.

Το θέαμα είναι φαντασμαγορικό, μυστηριακό, ονειρεμένο.  

"'As above, so below''
Η φωτογραφία-συμμετοχή μου στον 


Ακόμη και τα παρτέρια στα πεζοδρόμια της 
πόλης έχουν στολιστεί χριστουγεννιάτικα.


Στην παλιά μου γειτονιά, στην πλατεία του Μητροπολιτικού Ναού 
του Αγ. Νικολάου, συνάντησα ένα ιδιαίτερο, διαφορετικό "καραβάκι", 
γεμάτο κατακόκκινα αλεξανδρινά (αστέρι της Βηθλεέμ ή Ποϊνσέτια).



Κάπου εκεί γύρω, το μαγικό, μπλε χαλί, συνεχίζει το 
δρόμο του πάνω από τις καφετέριες και πάνω από τους 
ανθρώπους που διασκεδάζουν και γελούν χαρούμενα.

Στα πόδια τους, στρωμένα κόκκινα χαλιά.





Όλη η πόλη γιορτάζει... 

και μας καλεί να μεταμορφωθούμε μαγικά, στους 
ήρωες του δικού μας Χριστουγεννιάτικου παραμυθιού.



Κ Α Λ Ε Σ  Γ Ι Ο Ρ Τ Ε Σ !


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

→ Ο 19ος κατά σειρά Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" διεξήχθη στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) και ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα.  

  Το θέμα αυτού του διαγωνισμού ήταν: ''Καλές Γιορτές".

  Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους φίλους που στήριξαν τη φωτογραφία μου "As above, so below" στο διαγωνισμό, χαρίζοντάς της τόσους βαθμούς, και στέλνω τα συγχαρητήριά μου στην Κάτια μας που διακρίθηκε, αλλά και σε όλους τους άλλους συμμετέχοντες για τις υπέροχες φωτογραφίες τους!

 Μπορείτε να δείτε εδώ τη νικητήρια φωτογραφία, 
και εδώ όλες τις συμμετοχές που έλαβαν μέρος.

Μαρία μου, σε ευχαριστώ άλλη μια φορά για την φιλοξενία!


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

As above, so below. 

 Η φράση έχει να κάνει με τον ερμητισμό (δημιούργημα των κατώτερων τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου κατά την ύστερη ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή) και τις απόκρυφες διδασκαλίες του μυθολογικού Ερμή του Τρισμέγιστου, μίας θεότητας που αποτελούσε συγχώνευση του ελληνικού Ερμή με τη σεληνιακή αιγυπτιακή θεότητα Θωθ. 

 Ο ερμητισμός πρέσβευε έναν ιδεαλιστικό μονιστικό πανενθεϊσμό, σύμφωνα με τον οποίον τα συστατικά του φυσικού κόσμου ήταν ομοούσιες νοητικές κατασκευές στη σκέψη του Ενός και Άφατου Θεού, του Παντός, ουσιαστικά ενός κοσμικού νου. 

 Προωθούσε την αντίληψη της απόλυτης συμμετρίας και αναλογίας μεταξύ του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, μεταξύ του εαυτού και της πλάσης («όπως πάνω έτσι και κάτω»), ενώ διατυμπάνιζε την κατάσταση αιώνιας κίνησης στην οποία βρίσκονταν τα δομικά συστατικά του Σύμπαντος, διαρκείς δονήσεις μέσα στο νου του Θεού, και συμφωνούσε με τον προσωκρατικό Ηράκλειτο ότι η ακινησία και η στασιμότητα είναι μία ψευδαίσθηση. Οι διαφορετικοί τύποι της ύλης και του νου δεν είναι παρά διαφορετικές εκδηλώσεις μίας κοινής ουσίας που δονείται με πολλαπλούς τρόπους. 

 Επίσης ο ερμητισμός πρέσβευε ότι σε κάθε κατασκεύασμα, υλικό ή νοητικό, ζωντανό ή άψυχο, υπάρχουν δύο φαινομενικά αντίθετοι πόλοι, που δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις του ίδιου πράγματος. Η πορεία προς τη φώτιση σήμαινε αναγνώριση της θεμελιώδους ομοιότητας μεταξύ των αντιθέτων και της συλλογικής τους ύπαρξης ως τμήματα του ενιαίου Παντός, ενώ η ιστορία όλων των πραγμάτων δεν είναι παρά μία διαρκής, ρυθμική ταλάντωση μεταξύ των δύο πόλων τους. 

 Ο ερμητισμός εγκόλπωνε ακόμα την κοινή μυστηριακή έννοια της μετενσάρκωσης του πνεύματος, σε διαδοχικούς κύκλους ζωής μέχρι να επιτύχει τη φώτιση και να λυτρωθεί βυθιζόμενο στο Παν.

 Ενδιαφέρον στοιχείο της ερμητικής σκέψης ήταν η αντίληψη ότι στον Έναν Θεό ενυπήρχαν τρεις ισοδύναμες όψεις οι οποίες διαπερνούν τον κόσμο ως υποκείμενοι θεμελιώδεις μηχανισμοί: ο Νους, μία αγαθή, δημιουργική νοητική δύναμη, ο Λόγος, η πηγή της λογικής η οποία παράγει τάξη από το Χάος, και ο Άνθρωπος, το άθροισμα των πνευμάτων των ανθρώπων. Αν και όλα τα συστατικά του Σύμπαντος είναι κατά βάθος ομοούσια, ως σκέψεις του Θεού, οι διαφορετικού τύπου δονήσεις τους συντηρούν μία επιφανειακή διάκριση του κόσμου σε φυσικό επίπεδο (ύλη), νοητικό επίπεδο (ψυχή) και πνευματικό επίπεδο (πνεύμα). Το πνεύμα δονείται τόσο ταχύτατα που φαίνεται ακίνητο, ενώ η συμπαγής ύλη δονείται τόσο ανεπαίσθητα που επίσης φαίνεται ακίνητη. Μεταξύ τους μεσολαβούν δισεκατομμύρια βαθμοί κινητικής κατάστασης και δονητικής έντασης. (πηγή)



Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

25 Λέξεις #3 (η συμμετοχή μου)


  Καλησπέρα φίλοι μου, καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά!



  Το λογοτεχνικό δρώμενο 25 Λέξεις που διοργανώνεται στο Κείμενο της Μαρίας Νι. μόλις ολοκληρώθηκε. Ήταν το 3ο κατά σειρά.

 Κάθε φορά, οι συμμετέχοντες καλούνται να εμπνευστούν από μια φωτογραφία και να γράψουν κείμενα 25 λέξεων (ολιγόλεκτα), βασισμένα σε αυτή. Η φωτογραφία που μας έδωσε αυτή τη φορά το έναυσμα ήταν η παρακάτω εκπληκτική λήψη της Μαρίας:



  Συμμετείχαν συνολικά 14 ολιγόλεκτα, το καθένα τους ξεχωριστό με το δικό του τρόπο.

  Η δική μου συμμετοχή ήταν η παρακάτω:


Το καρουζέλ γυρνά.
Συνεσταλμένη θηλυκότητα
άνεμος γίνεται.
Περιδινίζεται.
Ασυγκράτητα ξυπνά
μικρό παιδί.
Και το καρουζέλ γυρνά, γυρνά…
Ω, πόσο όμορφη γίνεται η ζωή
όταν αφήνεσαι.


  Για να δείτε όλες τις συμμετοχές, σας καλώ να επισκεφθείτε το Κείμενο, εδώ

 Πολλά μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες και πολλά-πολλά ευχαριστώ σε όσους στήριξαν την προσπάθειά μου, φέρνοντάς την στην πρώτη θέση (!! δεν το περίμενα... και χάρηκα πολύ!) και φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία μας για τη φιλοξενία του κειμένου μου. 

  Μαρία μου, η φωτογραφία σου ήταν υπέροχη - πραγματική πηγή έμπνευσης! 
  
 Για τους φίλους που ενδιαφέρονται σχετικά, η Μαρία ανακοινώνει πως oι "25 λέξεις #4" θα ξεκινήσουν την 1/1/16.


Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικος πίνακας mixed media


Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν...

Η καλύτερη, η πιο μαγική εποχή του χρόνου είναι εδώ.

Ας αφήσουμε τις καλές στιγμές του παρόντος 
να γίνουν οι πολύτιμες αναμνήσεις του αύριο!




  Κι ας μπούμε στο κλίμα των ημερών, οργανώνοντας παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα όμορφες στιγμές που φέρνουν χαμόγελα, δημιουργούν αναμνήσεις και ζεσταίνουν τις καρδιές. 
   Ας έρθουμε όλοι, λίγο πιο κοντά... ας δεχτούμε κι ας χαρίσουμε αγάπη.


Τελικά, πολλά πράγματα στη ζωή δεν θέλουν κόπο·

θέλουν τρόπο!



Η ανάρτηση συμμετέχει στο Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι 2015 της Κάτιας 


Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Περί φιλίας το ανάγνωσμα

  Επί χρόνια, η ζωή μού δίδασκε πως οι φίλοι έρχονται... και παρέρχονται. 

 Οι άνθρωποι, από την άλλη, μου δίδασκαν πως η φιλία έχει μια ευρεία, και μερικές φορές εντελώς υποκειμενική έννοια. Κάθε ένας μας εννοεί κάτι διαφορετικό όταν αναφέρεται σ΄αυτή, συμπεριφέρεται διαφορετικά στους φίλους του και περιμένει κάτι διαφορετικό από εκείνους. Άλλο πράγμα είναι η φιλία για μένα, άλλο είναι για σένα, άλλο για κάποιον άλλο. Και κάπου εκεί είναι που οι άνθρωποι μεταξύ μας το χάνουμε, και δεν μπορούμε σε πολλές περιπτώσεις να ταιριάξουμε φίλος με φίλο.

 Στο σχολείο είχα φίλους που με χρειάζονταν για παρέα στον καφέ· κι επειδή συχνά δεν μπορούσα να είμαι μαζί τους (όχι από δική μου υπαιτιότητα, αλλά από τις απαγορεύσεις που μου έθεταν στο σπίτι λόγω ηλικίας), απλά σταμάτησαν να είναι φίλοι μου. Χάθηκα με όλους, χάθηκαν όλοι, δεν κρατήσαμε επαφές με κανέναν. Και ειλικρινά, είμαι μια χαρά με αυτό.

 Στο πανεπιστήμιο, είχα φίλους που τους θεωρούσα (και με θεωρούσαν) οικογένεια. Αν περάσαμε καταστάσεις! Κάποια στιγμή, αναγκάστηκα να κάνω την επανάστασή μου (έντονα είναι η αλήθεια) γιατί το απαιτούσαν οι περιστάσεις που περνούσα· ήταν ένα είδος αυτοάμυνας. Αν δεν το έκανα με τον τρόπο που το έκανα, θα γινόταν μεγάλο μπαμ και ούτε που ήξερα ποιον θα έπαιρνε ο χάρος - ξεκινώντας πάντα από μένα. Οι φίλοι μου ξαφνιάστηκαν, παρεξήγησαν τους λόγους των κινήσεών μου, και εν τέλει αποχώρησαν σταδιακά από κοντά μου, σίγουρα μένοντας με την απορία γιατί μεταμορφώθηκα έτσι απότομα σε αγρίμι.

 Όπως και να έχει, κάποτε συνήρθα και προχώρησα. Οι φιλίες που συνάντησα έκτοτε συνέχισαν παρόλα αυτά να έρχονται... και να παρέρχονται. Θες επειδή εγώ άλλαζα συνεχώς περιοχές διαμονής και ήταν δύσκολο να κρατηθούν οι επαφές; (δικαιολογίες... όταν το θες, τα πάντα γίνονται). Θες επειδή άλλαζαν οι ζωές μας; (κι άλλες δικαιολογίες) Θες επειδή εγώ η ίδια είμαι μυστήριο τρένο; 

 (Ας εξηγήσω λίγο τι εννοώ με το "μυστήριο τρένο": θέλω ο χρόνος που μοιράζομαι με τους άλλους να είναι ποιοτικός. Να βρισκόμαστε κι ας είναι όπου νάναι, δε μ΄ ενδιαφέρει αν θα είναι σε καφετέρια ή σε παγκάκι, αρκεί να λέμε καμιά κουβέντα, να σ΄ακούω, να με ακούς, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να αλληλεπιδρούμε της προκοπής. Πάντοτε το έψαχνα αυτό, αλλά πλέον, ακόμη περισσότερο· μεγάλωσα, δεν μου αρκεί η επιφάνεια. Ποτέ δεν μου αρκούσε, τώρα που το σκέφτομαι. Πάντοτε μου την έδινε να μιλάω για κραγιόν και μάσκαρες, όταν ο κόσμος καίγεται και προβληματίζεται... όταν οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες βιβλία που δεν έχω διαβάσει και έχεις διαβάσει εσύ, οπότε μπορούμε να μιλήσουμε γι΄αυτά.

 Πέρα από τα παραπάνω, μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως είμαι ένας άνθρωπος που χρειάζεται πολλές φορές το χρόνο του. Έχω ανάγκη τη μοναχικότητα... είναι οι μόνες ώρες που έχω για μένα, να με κρίνω, να με ξυπνήσω, να με ανασυγκροτήσω, να εκφραστώ, να δημιουργήσω, να αποφασίσω τα επόμενά μου βήματα. Αν χρειαστώ βοήθεια θα τη ζητήσω, αλλά τις περισσότερες φορές αυτές είναι δουλειές που πρέπει να κάνω μόνη μου. Και θέλω να κάνω μόνη μου. Αν έχεις πρόβλημα, αν κάτι σου συμβαίνει, θα είμαι εκεί όποτε κι αν με χρειαστείς. Θα γίνω χαλί να με πατήσεις! Αλλά αν δεν έχεις, κι εγώ αρνηθώ κάποια στιγμή να σε βρω, δε σημαίνει ότι δεν είσαι φίλος μου, ή δεν είμαι φίλη σου. Σημαίνει ότι ίσως έχω ανάγκη να πάρω το χρόνο μου εκείνη τη στιγμή που με καλείς, κι έχω ανάγκη να με καταλάβεις σ΄αυτό. Όπως θα σε καταλάβω κι εγώ...).

 Κι έπειτα, ήρθε αυτό το ιστολόγιο, κι έφερε στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου ανθρώπους που δέσαμε από την πρώτη στιγμή. (Όχι πληκτρολόγια - ανθρώπους). Ταιριάζουν οι θεωρήσεις μας για τη ζωή, τα ενδιαφέροντά μας είναι κοινά, οι απόψεις μας μοιάζουν,  οι διαφωνίες μας μάς δίνουν τροφή για σκέψη, και σε ένα μεγάλο βαθμό αντιλαμβανόμαστε τη φιλία με τον ίδιο τρόπο. Στην περίπτωσή μας, η φιλία είναι επαφή, νοιάξιμο, νιώσιμο, αλληλοσεβασμός και αμοιβαίο ενδιαφέρον. Πες μου τα νέα σου, να σου πω τα δικά μου, πες μου το πρόβλημά σου, είμαι εδώ να ξεσπάσεις. Σέβομαι το χρόνο που έχεις (ή δεν έχεις), σε σκέφτομαι, σε κατανοώ, υπάρχω κάπου στον κόσμο για σένα. Να πεις τη χαζομάρα σου να γελάσουμε, να πεις και το σοβαρό σου, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε να το ξεπεράσουμε. Να σε κάνω να ξεχαστείς, να σε κάνω να χαμογελάσεις· να με κάνεις κι εσύ.

 Η ειδοποιός διαφορά είναι πως με τους ανθρώπους αυτούς δεν έχουμε ποτέ βρεθεί από κοντά! Όλα γίνονται με ένα τηλέφωνο και πίσω από ένα πληκτρολόγιο, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι γίνονται... και δεν παρέρχονται. Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να γίνεις φίλος με κάποιον, έστω κι έτσι;

 Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι για μένα η Κατερίνα (Positive Thinking Greece), και είμαι και εγώ για εκείνη. Ελπίζω να το έχει καταλάβει ήδη αυτό! Δεν έχουμε συναντηθεί από κοντά (ακόμη!) αλλά τη νιώθω φίλη μου, είμαι φίλη της, συζητάμε τα καλά και τα στραβά μας, σκεφτόμαστε η μία την άλλη. Αλληλοπροσφέρουμε έναν ώμο για ακουμπιστήρι όταν χρειάζεται, βρε αδερφέ! Κι ας είναι και διαδικτυακός... ακούγεται ανούσιο, ίσως, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου. 

 Και πού και πού, πέρα από μια καλή κουβέντα, χαρίζουμε η μία στην άλλη κι ένα χαμόγελο, να το έχουμε μέσα στις δυσκολίες της μέρας μας να πορευόμαστε.

 Ένα τέτοιο, μεγάλο χαμόγελο, μου χάρισε πριν λίγες ημέρες η Κατερίνα. Βρήκα στην πόρτα μου να με περιμένει ένα ειδοποιητήριο-έκπληξη, και πήγα στα ΕΛΤΑ να παραλάβω ένα δέμα, χωρίς να γνωρίζω καν ποιος το έστελνε και το περιεχόμενό του. Δεν περίμενα τίποτε από κανέναν!

 Με το που είδα τα γράμματά της στο φάκελο, όμως, να και το χαμόγελο που σας έλεγα - έως τ΄αυτιά! (Όπως της είπα, και μόνο τα γράμματά της να μου έστελνε, θα μου ήταν αρκετά, αφού ήταν από κείνη!)

 Ο φάκελος περιείχε κάρτες από τη ΖΩΣΠ (Ζωγραφική με το Στόμα και με το Πόδι) γεμάτες με γλυκές ευχές, κι ένα υπέροχο ζευγάρι σκουλαρίκια, τα οποία λάτρεψα. Χωρίς να το ξέρει, η Κατερίνα επέλεξε να μου στείλει την αγαπημένη μου από τις φετινές κάρτες της ΖΩΣΠ (τις προμηθεύομαι κι εγώ κάθε χρόνο). 




 Δεν το ήξερε πως ήταν η αγαπημένη μου (πώς θα μπορούσε;), αλλά ΤΟ ΗΞΕΡΕ! Μαγικό, ε; Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "πόσο όμορφο είναι το να σε ξέρει κάποιος τόσο καλά..."

 Κατερίνα μου αγαπημένη, σ΄αγαπώ και σε ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ! Σε ευχαριστώ για το δώρο σου, μα πάνω από όλα για τη σκέψη σου και τη φιλία σου. Είμαι χαρούμενη που υπάρχεις στη ζωή μου και σε έχω πάντα μες στην καρδιά μου - να το ξέρεις!

 Σου εύχομαι ό,τι ονειρεύεσαι να πραγματοποιηθεί, γιατί το αξίζεις! Να είσαι πάντα καλά, γερή και ευτυχισμένη, κι εγώ θα είμαι εδώ, κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι. Είτε για να σε κάνω να χαμογελάσεις, είτε για να σε κάνω να ξεχαστείς, είτε για να σου προσφέρω τον ώμο μου για ακουμπιστήρι (έστω κι αν είναι διαδικτυακός, προς το παρόν)!

Καλές Γιορτές να έχεις, με υγεία, αγάπη, χαρά και γαλήνη
κι ένα ευτυχισμένο 2016! 
Η νέα χρονιά να σου φέρει πολλά, υπέροχα νέα ξεκινήματα, 
εκατοντάδες επιτυχίες και χιλιάδες χαμόγελα!

(να έχουμε πολλάαααα νέα να λέμε...)



Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Lights On #2


 Το "Lights On" ήταν μια ιδέα που μου ήρθε ξαφνικά, την ώρα που χαλαρή παρατηρούσα τα φωτάκια που έχω πάντοτε αναμμένα το βράδυ στην κρεβατοκάμαρά μου. 

 Πήρα τη φωτογραφική μου και έπαιξα με το φως, τη σκιά και με την επιμέρους θέση των φώτων, θέλοντας να δημιουργήσω "ιστορίες". Κατά τη φάση της επεξεργασίας των φωτογραφιών, οι ιστορίες αυτές απέκτησαν την υπόσταση που ήθελα.

 Για το project χρησιμοποιήθηκαν φωτεινές πηγές δύο διαφορετικών ειδών, έτσι οι φωτογραφίες που προέκυψαν χωρίστηκαν σε δύο μέρη. 


 Μπορείτε να δείτε το πρώτο μέρος κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο:


 Για το "Lights On #2", τις φωτογραφίες του οποίου θα σας δείξω σήμερα, χρησιμοποιήθηκαν οπτικές ίνες, χρωματιστές ζελατίνες/φίλτρα χρωματισμού, συνθετικά κλαδάκια και ένας προβολέας σποτ  

 Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω οδήγησε σε ιδιαίτερα παιχνιδίσματα του φωτός και της σκιάς, και μου έδωσε τελικά μερικά αρκετά ενδιαφέροντα αποτελέσματα!



''Planet X-1111e''


''Itsy bitsy spider''



''Symmetry''


Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Καλώς ήρθες, Μόνα! ♥

  Εδώ και πολύ, μα πολύ καιρό, ονειρευόμουν να με υιοθετήσει ένα σκυλάκι.

  Κι όταν κάτι το θέλεις πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις, έτσι δε λένε;

  Το σύμπαν λοιπόν φρόντισε πρώτα να γίνω γειτόνισσα με τη Μαίρη, η οποία ανάμεσα σε άλλα είναι και εθελόντρια στο Καταφύγιο Έδεσσας, και να γνωριστούμε. Μιλήσαμε πολύ, ενημερώθηκα για το έργο τους στο καταφύγιο (τα παιδιά κάνουν απίστευτη δουλειά εκεί) και πάνω στην κουβέντα είδα αρκετές φωτογραφίες από τα ζωάκια που φιλοξενούνται εκεί.

 Μόλις είδα τις φωτογραφίες της ημίαιμης λαμπραντορίνας στους Εθελοντές καταφυγίου Έδεσσας stray care, αυτό ήταν. Ήξερα ότι το σκυλάκι που θα με υιοθετούσε ήταν εκείνη - με περίμενε, μας περίμενε. Και η ζωή στο καταφύγιο ναι μεν ήταν καλύτερη για εκείνη από τη ζωή στο δρόμο, δεν της άξιζε όμως καθόλου... 

  Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο: πήγαμε στην Έδεσσα με τη Μαίρη την Παρασκευή που μας πέρασε, είδα τη λαμπραντορίνα από κοντά, την άφησα να με γνωρίσει... κι έπειτα την πήρα και την έφερα σπίτι. 

  Στο σπίτι της!

 Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, το θλιμμένο της βλέμμα άλλαξε μεμιάς, φωτίστηκε. Τι χρειάστηκε; Μα αγάπη, μόνο αγάπη...   


Αυτή είναι η Μόνα, το νέο μέλος της οικογένειάς μας!



Είναι μια πανέξυπνη μουρίτσα 14 μηνών, που λατρεύει τα χάδια, το 
νερό, τις αγκαλιές, το γρασίδι στον κήπο μας, τις βόλτες, το παιχνίδι...




Λάτρεψε επίσης και εμάς, και με κάθε ευκαιρία το δείχνει!
Να, εδώ, μου δίνει φιλάκι.


Είναι ήσυχη - δεν γαβγίζει καθόλου, και τα πάει
 πολύ καλά με τους ανθρώπους και με τα άλλα ζώα.

Προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στο νέο της σπίτι και σε εμάς, 
και ήδη έχει αρχίσει να μαθαίνει τις πρώτες εντολές. 

Επειδή είναι πανέξυπνη, μαθαίνει με εκπληκτική ταχύτητα!




Είναι και ατρόμητη - 
ούτε τα τρένα που περνούν μπροστά από το σπίτι μας δεν την τρομάζουν!
Αντίθετα, στέκει και τα κοιτάζει με περιέργεια...


Όπως καταλαβαίνετε, είμαι απίστευτα περήφανη για εκείνη 
και πολύ-πολύ-πολύ χαρούμενη που βρίσκεται πια κοντά μας.

Μόνα, καλώς ήρθες σπίτι!


* Στο δρόμο, στα καταφύγια, υπέροχα, λατρεμένα πλάσματα ψάχνουν παντοτινές οικογένειες. Και μερικά, αναγκάζονται να περιμένουν πολύ... όπως αναγκάστηκε η Μόνα. 

 Αν σκέφτεστε κι εσείς να αποκτήσετε ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι, μην επιλέξετε να αγοράσετε. Επισκεφθείτε ένα Καταφύγιο και υιοθετήστε κάποιο ζωάκι από όσα ζουν εκεί. 

 Πιστέψτε με, θα είναι ένας σύντροφος που θα σας δείχνει κάθε μέρα την ευγνωμοσύνη του... κι αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έμαθε η Μόνα.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...