Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Για μια Γιορτή... και μια γιορτή!



    

    Τέλη Νοέμβρη και πλησιάζουν σιγά-σιγά τα Χριστούγεννα... πολλοί/ές από εσάς έχετε στολίσει ήδη, ορισμένα καταστήματα στόλισαν επίσης και τα υπόλοιπα αναμένονται να μπουν στο εορταστικό κλίμα εντός των προσεχών ημερών. Όλοι, μα όλοι μας, έχουμε ανάγκη να στολίσουμε -αν όχι τα σπίτια μας- τις καρδιές μας με Ελπίδα. Τη χρειαζόμαστε, πολύ περισσότερο ίσως από όλα τ' άλλα, δεδομένων των σημείων των καιρών...

    Από παιδί, έως και σήμερα, τα Χριστούγεννα ήταν πάντοτε η λατρεμένη μου γιορτή.  Για τα παιδικά μου χρόνια είμαι σίγουρη, σκέφτεστε ότι λάτρευα τις γιορτές των Χριστουγέννων λόγω των δώρων και των παιχνιδιών. Ναι, ήταν ένας λόγος (ποιο παιδί δεν τα λαχταρά;) αλλά δεν ήταν ο μ ό ν ο ς λόγος. Τα Χριστούγεννα στο σπίτι μας ήταν Μαγεία. Και σήμαιναν Οικογένεια.

   Στολίζαμε πάντοτε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας όλοι μαζί. Ήταν μια ιεροτελεστία, η οποία ακολουθούνταν κάθε χρόνο και γινόταν με χαρά. Η μητέρα μου έβαζε στο πικάπ χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μαζευόμαστε όλοι μας γύρω από το δέντρο. Αχ, αυτό το χρατς-χρατς των δίσκων βινυλίου ήταν για τ΄αυτιά μου ό,τι καλύτερο... τώρα το συνειδητοποιώ... Φωτάκια, μπάλες, γιρλάντες, το σπίτι γέμιζε αστερόσκονη. Πίστευα στον Άγιο Βασίλη, στα ξωτικά και στο εργαστήριό του, στα δώρα του που φέρνει μόνο στα καλά παιδιά. Τώρα που μεγάλωσα, θέλω να πιστεύω ακόμη (και πιστεύω, μη γελάτε, αν το θέλετε υπάρχει!!), γιατί μου έμαθαν μικρή ότι πάντα χρειάζεται λίγη μαγεία στη ζωή μας και μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι είχαν δίκιο. 

   Η ατμόσφαιρα του σπιτιού γέμιζε μυρωδιές, παντού φαγητά, γλυκά, χαρούμενη διάθεση. Στολίζαμε όλο το σπίτι, κάθε δωμάτιο είχε τη στολισμένη γωνίτσα του. Βλέπω φωτογραφίες εκείνης της εποχής και πίσω μας είναι σαν βιτρίνα καταστήματος, για τόσα στολίδια και γιρλάντες σας λέω. Όμορφα ήταν. Για μένα και για την παιδική μου ψυχή, ήταν ένα υπέροχο βασίλειο το σπίτι μας τις μέρες των γιορτών. 

    Την Παραμονή των Χριστουγέννων, περίμενα πώς και πώς να δω αν θα υπάρχει κάτι κάτω από το δέντρο. Όταν πια δεν άντεχα από τη νύστα, άφηνα το δέντρο άδειο και πήγαινα να κοιμηθώ. Τότε, αργά το βράδυ, η οικογένειά μου (εγώ κοιμόμουν) γέμιζε το δέντρο με δώρα. Όχι μόνο για μένα, για όλους. Στην οικογένειά μου ανταλλάσσαμε πάντα δώρα μεταξύ μας στις γιορτές, γιατί πιστεύαμε ότι όλοι έχουν ανάγκη να χαρούν, έστω και με κάτι μικρό. Ο καθένας πρόσφερε ό,τι μπορούσε, αλλά ήταν γεμάτο αγάπη. Ακόμη κι εγώ, ζωγράφιζα με αγάπη τα δώρα-ζωγραφιές που θα έδινα στους δικούς μου. Ξυπνώντας ανήμερα τα Χριστούγεννα, ανοίγαμε όλοι μαζί τα δώρα το πρωί, οι μεγάλοι με το καφεδάκι τους κι εγώ με τη χαρά μου στο σαλόνι. Ήξερα ότι αυτά τα δώρα των Χριστουγέννων ήταν της οικογένειας και όχι του Άη Βασίλη... Έπειτα, το μεσημέρι, καθόμασταν με τις ώρες στο τραπέζι του φαγητού, να χαρούμε την ημέρα.

   Το ίδιο σκηνικό με μένα και το δέντρο, επαναλαμβανόταν και την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όταν πια με είχε πάρει (αργά κι αφού είχε αλλάξει ο χρόνος) στην αγκαλιά του ο θεός του ύπνου, οι δικοί μου γέμιζαν ξανά το δέντρο, με τα δώρα του Αη Βασίλη αυτή τη φορά. Τυχερό παιδί, θα μου πείτε. Μη φανταστείτε όμως πως μου γίνονταν όλα τα χατίρια, ούτε πως τα δώρα μου ήταν πάντα πολλά ή ακριβά. Απλώς, φροντίζαμε το δέντρο μας κάθε χρόνο να φέρνει τη χαρά στην οικογένεια, ακόμη κι αν κάτω του είχε μικροδωράκια. Ξέχασα να σας πω πως πάλι, δώρο ο Αη Βασίλης έφερνε σε όλους - οι μεγάλοι δεν αξίζουν, δηλαδή;

    Για να σας πω όλες τις μικρές μας ιεροτελεστίες... θα μας πάρει πολύ... και θα σας κουράσω. Αντί γι' αυτό, θα σας πω το εξής: όταν ξεκινήσαμε την κοινή μας ζωή με το άλλο μου μισό, εγώ κουβαλούσα αυτές τις μνήμες και τις συνήθειες. Εκείνος πάλι, όχι. Προσπαθώντας να τον πείσω ότι ναι, υπάρχει Αη Βασίλης, τα πρώτα μας Χριστούγεννα ανέλαβα να του δείξω τη μαγεία που μου έδειξαν κι εμένα. Και το συνεχίσαμε. Κι όχι μόνο το συνεχίσαμε, αλλά το δείξαμε και στα μέλη της δικής του οικογένειας, για να το κάνουμε όλοι μαζί παρέα. Κι έμεινε. Οι δικοί μου, στο πατρικό μου σπίτι, γεμίζουν ακόμη όλο τον τόπο με στολίδια κι όλο τον κήπο με εκατοντάδες φωτάκια και μας περιμένουν τις ημέρες των εορτών να φάμε, να γιορτάσουμε και να χαρούμε όλοι μαζί. Το ίδιο κάνουν και οι δικοί του. Είπαμε, Οικογένεια. Και Μαγεία.

  Εμείς από την άλλη, στολίζουμε παρέα οι δυο μας το σπίτι μας (μέσα και έξω!), ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια, κι εκείνος βάζει πάντα το πρώτο στολίδι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου, το οποίο ακόμη φέρνει τη χαρά με τα δώρα του στους ιδιοκτήτες του και στα άλλα μέλη της οικογένειας. Το σπίτι γεμίζει ζάχαρη άχνη... και θαλπωρή.

  Εκτός από τα παραπάνω, εκείνος κι εγώ δημιουργήσαμε επιπλέον και τις δικές μας, αγαπημένες, χριστουγεννιάτικες συνήθειες. Βλέπετε, τα Χριστούγεννα ξυπνούν πάντα μέσα σου το παιδί κι εμείς απλώς το αφήνουμε να υπάρξει! Μία από αυτές, ήταν να στολίζουμε νωρίς (έτσι δεν θέλουν τα παιδιά;) πάντα την τελευταία ημέρα του Νοέμβρη, ημέρα που το άλλο μου μισό έχει τη γιορτή του, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε όσο το δυνατόν πιο πολύ αυτή την γιορταστική ατμόσφαιρα. Τα τελευταία χρόνια, δεδομένων των συνθηκών της δικής μου εργασιακής καθημερινότητας (που όσο και να θέλω, δεν μπορούν να αλλάξουν τουλάχιστο προς το παρόν) αυτό στάθηκε αδύνατο να το τηρήσω κι έτσι στολίζουμε πια κάποιες μέρες πριν την Παραμονή των Χριστουγέννων, πάντα όμως με την ίδια διάθεση.

   Φέτος, τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν με βρίσκουν να διατηρώ αυτό εδώ το ιστολόγιο... Είναι σαν σπίτι μου κι αυτό! Οι συνθήκες που με κρατούν μακριά από το κανονικό μου σπίτι δεν έχουν αλλάξει κι εφόσον δεν μπορώ να στολίσω σήμερα το σπίτι μας μαζί με εκείνον, στόλισα το blog μου! Ξέρω ότι θα το δει, γιατί είναι μαζί μας εδώ συνέχεια - αν και δεν σχολιάζει ποτέ!!! 

    Καθώς σήμερα έχει τη γιορτή του (είναι περασμένα μεσάνυχτα, περίπου 00.30, άρα Παρασκευή), θέλω να του ευχηθώ Χρόνια Πολλά, Καλά, Με Υγεία και Ευτυχία. Εύχομαι καλέ μου όλες σου οι επιθυμίες να εκπληρωθούν!

   Ελάτε τώρα φίλοι μου, να σας κεράσω ένα γλυκάκι... 




... κι αν έχετε κι εσείς αγαπημένα πρόσωπα που γιορτάζουν, σας εύχομαι να τους χαίρεστε και να είναι πάντοτε καλά.

    Πολλά φιλιά σε όλους!

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Παιδικά βραχιολάκια από ατσαλόσυρμα (ντίζα)

    Μια πολύ καλή μου φίλη, μου ζήτησε να της φτιάξω δυο παιδικά βραχιολάκια θέλοντας να τα στείλει σε συγγενείς της στην Αυστραλία, για να δοθούν ως δώρο στα παιδιά τους. Ετοίμασα λοιπόν αυτά τα δυο βραχιολάκια... 



Παιδικό βραχιολάκι (μήκος περ. 16.5 εκ) με διπλό ατσαλόσυρμα (χρυσό 
και ροζ), χαντρούλες, faux μαργαριταράκια και χρυσαφί μεταλλικό στοιχείο.




Παιδικό βραχιολάκι (μήκος περ. 16.5 εκ) με διπλό ατσαλόσυρμα 
(ασημί και μοβ), χαντρούλες και ασημί μεταλλικό στοιχείο.


... και εύχομαι να αρέσουν στις μικρούλες, να τα ευχαριστηθούν και να είναι καλοφόρετα!

    Καλό βράδυ σε όλους!


Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Η τέχνη του δρόμου: Καβάλα

     Επανέρχομαι σήμερα, θέλοντας να σας δείξω και να μοιραστώ μαζί σας κάτι που θαύμασα, κάτι το οποίο πραγματικά με εντυπωσίασε. 

   Η τέχνη ξέρετε, δεν περιορίζεται και δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν είναι δεδομένη, δεν είναι απαραίτητα συγκεκριμένη, δεν είναι απαραίτητα αφηρημένη. Μεταφέρει μηνύματα. Δεν είναι εύκολη, αλλά δεν είναι και δύσκολη. Είναι πρωτότυπη, αλλά μπορεί και να μην είναι. Πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπου πάνω από όλα να εκφραστεί και πέρα από τη γνώση τεχνικών, πάνω από όλα θέλει μεράκι. Κάποιοι αποδέχονται κάποιες μορφές της, κάποιοι όχι, κάποιοι τις αποδέχονται όλες. Κι έχει πολλές μορφές... Τι άλλο έχει;  Έχει τη δυνατότητα να σε αγγίζει, να σε μαγνητίζει, μερικές φορές τόσο πολύ, ώστε να σε "καρφώνει" στη θέση σου.

   Αυτό έπαθα κι εγώ, μια μέρα που επισκέφθηκα την πόλη της Καβάλας. Εκεί που περπατούσα παραζαλισμένη, σκεφτόμενη δουλειές που έπρεπε να γίνουν, ξαφνικά είδα έναν τοίχο και "κοκάλωσα". Δεν είχα τη φωτογραφική μου μηχανή, αλλά στάθηκα τυχερή, είχε τη δική της μαζί της η φίλη μου. Της ζήτησα να βγάλει μια φωτογραφία... και να την:






    Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για την τέχνη του δρόμου (street art) και τα γκράφιτι (graffiti). Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί επικριτές. Δεν είμαι μία από αυτούς, είμαι ανοιχτή σε όλα, αλλά προτιμώ να βλέπω στους τοίχους των κτιρίων εικόνες όπως η παραπάνω, παρά κάτι του στυλ "ο τάδε αγαπάει την τάδε" με έξαλλα χρώματα και στριφογυριστά γράμματα...

   Επίσης, για μένα υπάρχει σαφής διαχωρισμός στους όρους "τέχνη του δρόμου" και "γκράφιτι", δεν είναι το ίδιο πράγμα. Νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου, εδώ μιλάμε για μια τοιχογραφία-καλλιτέχνημα, μια εικαστική παρέμβαση που πιστεύω ότι ομορφαίνει τον τοίχο. Το είδαμε στον εξωτερικό τοίχο ενός σχολείου, σε κεντρικό σημείο της πόλης. Συγχωρέστε με, δε θα αναφέρω σε ποιο, ή τη διεύθυνσή του και εξάλλου, δεν έχει καμία σημασία. 

  Προσπαθήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες χωρίς πεζούς ή αυτοκίνητα, αλλά δεν ήταν εύκολο, ο δρόμος που περνάει μπροστά από το σημείο είναι πολυσύχναστος. Επίσης, αναγκαστικά φωτογραφίσαμε και τον κάδο (τι να πω... θεωρήστε το κι αυτό "εικαστική παρέμβαση") αλλά ίσως καλύτερα, γιατί δίνει μια κλίμακα του μεγέθους του σχεδίου.




     Όπως και να έχει, με έκανε να ξεχάσω προς στιγμήν όλες τις δουλειές που είχα να κάνω (!) και να επικεντρωθώ. Τεχνικά, η δουλειά που βλέπετε είναι άψογη, όμορφη, ρεαλιστική και, μπορώ να φανταστώ πολύ δύσκολη, γιατί η εικόνα εκτείνεται πολύ σε ύψος (χρειάστηκαν σκαλωσιές κλπ). Πάνω δεξιά, όπως διακρίνετε, έχει τη διεύθυνση μιας ιστοσελίδας. Λαμβάνοντας με e-mail τις φωτογραφίες από τη φίλη μου και ξαναβλέποντας την ιστοσελίδα, αποφάσισα να μπω, θέλοντας να μάθω κάτι για τον καλλιτέχνη, που είναι γνωστός ως iNO. Βρήκα λίγες σεμνές πληροφορίες γι' αυτόν και φωτογραφίες άλλων αντίστοιχων δημιουργιών του, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Βρήκα και τη συγκεκριμένη δημιουργία, κάποια βίντεο... δεν βρήκα όμως πληροφορίες για τις τοποθεσίες. 

   Εν κατακλείδι; Να πω ένα μεγάλο μπράβο. Σε αυτόν που το δημιούργησε (πολύ θα ήθελα να μιλούσα μαζί του γι' αυτό και για την τέχνη του), σ' αυτούς που αποδέχθηκαν την ύπαρξή του στον τοίχο - μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για σχολείο... Ένα μεγάλο μπράβο. Μόνο αυτό. 

   Καλό απόγευμα σε όλους, εύχομαι να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!


Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Ξαναβρίσκοντας μια αγαπημένη φίλη

     Μερικές φορές, η ζωή και η καθημερινότητα σε τραβούν τόσο, ώστε σε παίρνουν μαζί τους. Σε παρασέρνουν. Γυρίζουν γύρω από σένα και γυρίζεις γύρω τους κι εσύ. Χάνεσαι, βρίσκεσαι και χάνεσαι ξανά. Οι υποχρεώσεις τρέχουν κι εσύ είσαι αναγκασμένος να ακολουθείς. Δρόμοι ενώνονται... και δρόμοι χωρίζουν. Κάπως έτσι χάνεσαι, χωρίς να το θέλεις, με μια αγαπημένη φίλη.

   Γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο και την αγάπησα αμέσως. Είναι ένας από τους πιο καλόκαρδους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Περάσαμε όμορφα και άσχημα μέσα στα τέσσερα χρόνια, έτσι είναι η ζωή εξάλλου, αλλά τα περάσαμε μαζί. Οι δρόμοι μας χώρισαν μετά το πτυχίο. Τα επόμενα χρόνια μιλήσαμε (ή βρεθήκαμε) ελάχιστες φορές, αλλά όταν έγινε, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα - κι αυτό είναι που έχει σημασία. Οι ζωές μας άλλαξαν αρκετά - αλλάξαμε τόπο διαμονής (ξανά και ξανά), κάναμε οικογένεια. Μάθαινα νέα της, αλλά δεν την είχα δει από κοντά για χρόνια. Μένουμε τόσα χιλιόμετρα μακριά! 

    Εντάξει, τηλέφωνα υπάρχουν, θα μου πείτε, αλλά εδώ μάλλον φταίω εγώ, που δεν είμαι και πολύ του τηλεφώνου. Τι να πεις από το τηλέφωνο, όταν έχεις να δεις τον άλλον χρόνια; Είναι μια απρόσωπη συσκευή, που δεν μπορεί να καλύψει καμία ανάγκη. Πώς να μάθεις τα νέα του άλλου, αν είναι καλά, πώς τα περνάει, να τον χαρείς από το τηλέφωνο; Η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο εδώ κερδίζει πόντους. 

    Και ξαφνικά... τη βρήκα πάλι! Ο παγκόσμιος ιστός και η κοινωνική δικτύωση (όσο και να μην την είχα σε υπόληψη κάποιες φορές - σκεφτείτε ότι ήμουν αποφασισμένη να μην αποκτήσω ποτέ προφίλ στο facebook), με βοήθησαν να ξαναβρώ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι το internet, το facebook, τα blogs κάνουν τον άνθρωπο να "κλείνεται" και να περιορίζεται μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή, ζώντας μια εικονική πραγματικότητα, ξένος ανάμεσα σε ξένους, θα τον παραπέμψω να δει την περίπτωσή μου και να αναθεωρήσει! Μερικές φορές είναι χρήσιμα... και μερικές φορές όντως αποκτάς φίλους (ή τους ξαναβρίσκεις!!)

   Είναι καλά και είμαι κι εγώ καλά που είναι καλά, αν με καταλαβαίνετε. Η χαρά μου είναι απερίγραπτη. Κι όταν μιλήσαμε, ήταν πάλι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Λοιπόν, αυτό είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να νιώσεις τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Εγώ είμαι τυχερή, το έχω νιώσει δύο (και με το τρίτο μέλος εκείνης της κοριτσοπαρέας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Όπως και να έχει, όταν στην καρδιά σου μπαίνει ένας τέτοιος άνθρωπος, όσα και να συμβούν, όσο μακριά κι αν είσαι ή είναι, πάντα θα είναι εκεί, πάντα θα έχει μια θέση εκεί.

  Ήρθε και με επισκέφθηκε εδώ, στο ιστολόγιό μου. Είναι κι εκείνη blogger... το blog της το γνώριζα και το επισκεπτόμουν εδώ και πολύ καιρό, πριν καν αποφασίσω να δημιουργήσω το δικό μου, αλλά δεν είχα ψάξει ποτέ ποιος κρυβόταν πίσω του. Όταν τυχαία το έψαξα, η έκπληξή μου ήταν απίστευτη, βλέποντας εκείνη. Ερχόμενη εδώ, είχε για μένα και για όσα ασχολούμαι να πει μια καλή κουβέντα, όπως πάντα. 

   Αποφάσισα να της στείλω να έχει κάτι δικό μου, μικρό, ταπεινό αλλά χειροποίητο, το οποίο να της θυμίζει ότι τη σκέφτομαι, ότι είναι μέσα στην καρδιά μου, κι ας είμαστε μακριά, κι ας δε βλεπόμαστε συχνά. Μιας και της αρέσουν τα ιδιαίτερα πράγματα και το μαύρο χρώμα, ενώ λατρεύει τη μουσική (η μουσική κι εκείνη πάνε πακέτο!!) της έστειλα για αρχή δυο ζευγάρια σκουλαρίκια, να τη συντροφεύουν, μαζί με ένα βραχιολάκι για την κορούλα της. Με όλη μου την αγάπη... εύχομαι να τους αρέσουν... και να τα χαρούν.



Εναλλακτικά σκουλαρίκια σε κλιπ, από καπάκια μπουκαλιών διακοσμημένα 
με ασημί πάστα, αστεράκι, μαύρες χαντρούλες και σατέν μαύρη κορδέλα.




Σκουλαρίκια - δίσκος βινυλίου σε κλιπ, από φύλλο φελλού διακοσμημένο 
με decoupage χαρτιού και ασημί στοιχείο - μουσικό όργανο.




Παιδικό βραχιολάκι σε ροζ αποχρώσεις, με ροζ ατσαλόσυρμα (ντίζα) και χάντρες.


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Πίνακας σε καφέ και χρυσές αποχρώσεις

     Καλησπέρα σε όλους!

   Ο πίνακας αυτός, ο οποίος ολοκληρώθηκε πριν κάποιους μήνες, έχει γίνει με την τεχνική decoupage. Χρησιμοποιήθηκε απλό χαρτί, τυπωμένο από μένα. Έδωσα την όψη των νερών του ξύλου, αλλά ανάγλυφη (χρησιμοποιώντας σιλικόνη), δημιούργησα με τον ίδιο τρόπο ένα πλαίσιο γύρω από την εικόνα, έβαψα με τέμπερες και σταθεροποίησα με βερνίκι.




     Η εικόνα που χρησιμοποίησα είναι ένα πορτρέτο του Leonardo Da Vinci (Κεφαλή Γυναίκας - Woman's Head), της πρώιμης Αναγέννησης, το οποίο δημιουργήθηκε στο Μιλάνο (1470-76). 

     Σήμερα βρίσκεται στη Galleria degli Ufiizi, στη Φλωρεντία, ένα μουσείο απίστευτο, γεμάτο με αναγεννησιακά αριστουργήματα, το οποίο είχα την τύχη να επισκεφτώ. Εντυπωσιάστηκα τόσο και είδα με τόσο δέος τα εκθέματα, που δεν ήθελα με τίποτε να φύγω. Φανταστείτε ότι το μουσείο είναι τόσο μεγάλο και τα εκθέματα τόσα πολλά (ξεκινούν από τις απαρχές της Αναγέννησης και τα πρώιμα στάδια, έως και τη λήξη αυτής της τόσο εξαιρετικής, όσον αφορά τη ζωγραφική, εποχής), ώστε μου πήρε τέσσερις ώρες για να περιηγηθώ, παρόλο που είδα αναγκαστικά τα περισσότερα σχεδόν εκθέματα επί τροχάδην, για να προλάβω να τα δω όλα πριν κλείσει το μουσείο. Εντέλει έφυγα έχοντας ζήσει μεν μια μοναδική εμπειρία, αλλά και έχοντας την αίσθηση ότι αυτή η μία φορά δεν ήταν για μένα αρκετή... οπότε επιθυμώ διακαώς να το επισκεφθώ ξανά  στο μέλλον...


     Καλό σας βράδυ και εύχομαι να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!


Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Πλέκω και μεθώ... (από τη χαρά μου!)

      Καλό απόγευμα σε όλους!

    Ένα από τα μεγάλα μου παράπονα τον τελευταίο καιρό είναι ότι... δεν ξέρω να πλέκω!! Μη γελάτε... Κατά καιρούς βλέπω υπέροχα χειροποίητα πλεκτά, ρούχα, κασκόλ, γκέτες, σκουφάκια, λουλουδάκια, ακόμη και κοσμήματα και τόσα, μα τόσα άλλα... Κάποια τα έχω δει σε σας, άλλα σε αναζητήσεις μου στο Διαδίκτυο.

    Κάποτε, όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι τη γιαγιά μου να προσπαθεί να μου μάθει. Εγώ όμως ήθελα να ζωγραφίζω... να γράφω ιστορίες... άντε και να χαλώ και κανένα αυτοκινητάκι για να δω το πώς ήταν φτιαγμένο. Και δε μου άρεσε καθόλου να με τραβούν από τις αγαπημένες μου ασχολίες!! Δοκίμασα να μάθω βελονάκι, αλλά τα μικρά, παιδικά και άμαθα δάχτυλά μου δεν μπορούσαν να χειριστούν σωστά το βελονάκι και το νήμα. Μπερδευόμουν... ποδαράκια... καλές... ανάποδες... Μου φάνηκε τότε απίστευτα δύσκολο (κάτι αντίστοιχο με την πυρηνική φυσική) και... τα παράτησα, αν και δεν το συνηθίζω (τότε όμως δεν είχα τόση υπομονή όση προσπάθησα να αποκτήσω μεγαλώνοντας!!!)  Έτσι, σήμερα, που και υπομονή έχω και όρεξη και διάθεση και ατέλειωτες ιδέες... δεν έχω τη γνώση...

    Ψάχνοντας (πού αλλού, στο διαδίκτυο... στο You Tube...) ανακάλυψα το finger knitting, ελληνιστί "πλέξιμο με τα δάχτυλα". Ούτε βελόνες, ούτε τίποτα - μόνο δαχτυλάκια. Εύκολο;  Είπα να δοκιμάσω. Εύκολο! Μπόρεσα να κάνω πολύ εύκολα, πολύ άνετα, κάτι που ευχαριστήθηκα γιατί δε με ταλαιπώρησε και μου άρεσε το αποτέλεσμα. Και, όπως και να έχει, ήταν πλεκτό!! Πήρα μια χαρά... και πάω για τα επόμενα! 

     Στο τελικό αποτέλεσμα πάντως, έβαλα λίγο και το δικό μου λιθαράκι. Μακάρι στο μέλλον να καταφέρω να εξελίξω κάπως την τεχνική (my way, ίσως, με τον τρόπο μου) και να αισθανθώ ακόμη πιο περήφανη για μένα. Και, ποιος ξέρει; Ίσως πείσω κάποιον να μου μάθει περισσότερα... χωρίς δαχτυλάκια όμως... αλλά με βελόνες!!! Ως τότε, σας δείχνω τις δυο πρώτες μου απόπειρες (και ελπίζω να είστε επιεικείς μαζί μου... ειδικά όσες γνωρίζετε από πλέξιμο...)




Πλεκτό φουλάρι από τρίχρωμο χοντρό νήμα, με φιογκάκι




Λεπτομέρειες...




     Αφού τελείωσα με το πρώτο και δεν το βρήκα κι άσχημο, ετοίμασα ακόμη ένα και το χάρισα στη μαμά μου. 




Πλεκτό φουλάρι από δίχρωμο χοντρό νήμα, με φιογκάκι που αφαιρείται, 
διακοσμημένο με κουμπί και σατέν κορδελίτσα.



Κοντούλικο, αλλά ζεστούλικο!!!! 


   Ζητώ συγνώμη αν οι φωτογραφίες του άσπρου πλεκτού βγήκαν λίγο σκοτεινές - η φωτογραφική μου μηχανή για κάποιο λόγο αγαπά τον ήλιο και μισεί τη συννεφιά. Παρόλο που επίμονα "σκαλίζω" τα προγράμματά της, εκείνη αρνείται πεισματικά να φωτογραφήσει με ευκρίνεια και φωτεινότητα τις δημιουργίες μου όταν ο καιρός έχει τις μαύρες του...


Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Κι άλλο δωράκι!!!

      Να' μαι και πάλι...

     Έφτασε κι άλλο δωράκι στο σπιτάκι μου...!

  Η φίλη μου Τέτα, λόγω του ότι βρέθηκα να είμαι ο 100ός αναγνώστης του blog της "Θαλασσόξυλα και άλλα", ετοίμασε για να μου χαρίσει ένα πολύ όμορφο ζευγάρι σκουλαρίκια.

    Το δωράκι αυτό καθυστέρησε λίγο να φτάσει... και η ευθύνη είναι δική μου. Δεν έχει όμως σημασία, είναι πια εδώ! Για να μη στενοχωριέμαι λόγω του μπερδέματος, η Τέτα μου έστειλε τελικά αντί για ένα ζευγάρι, δύο!!







      Φίλη μου, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα δωράκια σου, μου άρεσαν πάρα πολύ! Η φιλία σου είναι σημαντική για μένα, είναι όμορφο που γνωριστήκαμε! Αν και δεν ήταν ανάγκη, χαίρομαι πολύ που θα έχω να φορώ κάτι δικό σου. Εύχομαι να χιλιάσεις τους αναγνώστες σου στο φιλόξενο σπιτάκι σου και πάντα να δημιουργείς όμορφα πράγματα. 

Πολλά φιλιά και καλό βράδυ σε όλους!

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Χριστουγεννιάτικο Καδράκι... και όχι μόνο!

     Γεια σας!

    Αυτό το χριστουγεννιάτικο καδράκι...


Καδράκι με Χριστουγεννιάτικο Θέμα: 

decoupage χαρτοπετσέτας, πούλιες, glitter και λευκό pearl marker



...είναι έτοιμο για να ταξιδέψει στην φίλη Πένυ, η οποία διοργανώνει ένα φιλανθρωπικό χριστουγεννιάτικο bazaar στην Αρχαία Νεμέα Κορινθίας, για να βοηθηθούν οικογένειες που έχουν ανάγκη... και να μπορέσουν να χαρούν αξιοπρεπείς γιορτές.

     Δε θα πάει όμως μόνο του! Θα ταξιδέψει μαζί με αυτό το ζευγάρι σκουλαρίκια...



Σκουλαρίκια από φύλλο φελλού, με decoupage χαρτιού, glitter και χαντρούλες.



... το οποίο έχω φτιάξει μεν παλαιότερα, αλλά θεώρησα ότι είναι κρίμα να μένει μέσα στα συρτάρια, ενώ μπορεί να πιάσει τόπο στο bazaar...

     Πένυ μου εύχομαι κάθε επιτυχία στο bazaar που διοργανώνεις! Μακάρι να πουληθούν όλα και να μπορέσουμε να δώσουμε έτσι λίγη χαρά και δύναμη στις οικογένειες αυτές, ώστε να μη χάνουν την ελπίδα τους και το κουράγιο τους!

                                                        **********

Υ.Γ. Με το χριστουγεννιάτικο καδράκι που σας έδειξα παραπάνω θα λάβω επίσης μέρος και στην πρό(σ)κληση "Αγαπημένης Χριστουγεννιάτικης Κατασκευής" της φίλης Άννας. Έχω ήδη στείλει μια παλαιότερη κατασκευή (το Ημερολόγιο-Ξωτικό των Χριστουγέννων), αλλά επειδή μπορούμε να συμμετάσχουμε και με μία καινούρια, αποφάσισα να στείλω και το καδράκι αυτό, γιατί μου άρεσε πολύ!

Φιλιά σε όλους, να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!


Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Dark: Σκουλαρίκια "Η Νεκρή Νύφη" (Tim Burton, 2005)

  Ο Τιμ Μπάρτον είναι Αμερικανός σκηνοθέτης και για μένα, ένας αριστουργηματικός καλλιτέχνης, μοναδικός στο είδος του. Έχει μια εκκεντρική, αρκετά σκοτεινή και ιδιόμορφη οπτική στον τρόπο που δημιουργεί τις ταινίες του. Κάποιες από αυτές είναι:

- Ο Ψαλιδοχέρης (1990 - Edward Scissorhands)
- Ο Eφιάλτης των Χριστουγέννων (1993 - Nightmare Before Christmas)
- Ο Πλανήτης των Πιθήκων (2001 - Planet of the Apes)
- Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας (2005 - Charlie and the chocolate Factory)
- Η Νεκρή Νύφη (2005 - Corpse Bride)

και άλλες!

   Αυτό το ζευγάρι σκουλαρίκια φτιάχτηκε λίγο πριν τελειώσει το καλοκαίρι (γι' αυτό και φωτογραφήθηκε πάνω στον αστερία!!) και δόθηκε ως δώρο σε μια αγαπημένη φίλη, η οποία λατρεύει όπως κι εγώ τον Tim Burton, τις ταινίες του και τους χαρακτήρες που δημιουργεί. Έγινε με την τεχνική decoupage επάνω σε φύλλο φελλού και τυλίχτηκε με μαύρο σύρμα. Η εικόνα δείχνει τους κεντρικούς ήρωες από την ταινία "Η Νεκρή Νύφη".*





     Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!


* Η "Νεκρή Νύφη" είναι μια ιδιαίτερη, παράδοξη, σκοτεινή ταινία, της οποίας η ιστορία διαδραματίζεται κάπου στην Ευρώπη, το 19ο αιώνα. Ο ήρωάς της, ο Βίκτορ, διεισδύει τυχαία στον κόσμο των νεκρών, όταν συναντάει μια μυστηριώδη νεκρή νύφη, την οποία και παντρεύεται, στην ουσία άθελά του. Στο μεταξύ, στον επάνω κόσμο, η εν ζωή αρραβωνιαστικιά του τον αναζητά. Ο Βίκτορ διαπιστώνει ότι ο κάτω κόσμος διαφέρει κατά πολύ από τον αυστηρό, ψυχρό βικτοριανό κόσμο όπου ζει... και ενίοτε, μπορεί να γίνει πολύ διασκεδαστικός και ενδιαφέρων. 

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Δωράκι!!

     Ήρθε το δωράκι που με τόση αγάπη ετοίμασε η Φλώρα από το blog "TEXNIS STORIES" και το οποίο κέρδισα συμμετέχοντας στο 3ο Παιχνίδι της "Παίζοντας με τις Λέξεις", με την ιστορία "Μόιρα". Είναι μια πανέμορφη καρφίτσα, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου μόλις τη δείτε!




    Φλώρα μου, χίλια ευχαριστώ για το δώρο σου, η καρφίτσα σου είναι κα-τα-πλη-κτι-κή και τόσο, μα τόσο όμορφη....!!! Τη λάτρεψα! Πάνω από όλα όμως, σ' ευχαριστώ για τη φιλία σου! 


    Το 4ο Παιχνίδι της Φλώρας "Παίζοντας με τις Λέξεις", έχει ήδη ξεκινήσει! Η Κλαυδία, η πρώτη νικήτρια, θέλησε να διαλέξω εγώ τις λέξεις αυτή τη φορά, αντί για κείνη... και την ευχαριστώ! Έτσι, οι 5 νέες λέξεις του παιχνιδιού είναι: χτύπος, μουσούδα, ασήμι, κάρβουνο, σοφία. Μπορείτε να συμμετέχετε με μια δική σας ιστορία, αν θέλετε, έως και τις 30 Νοεμβρίου. Δοκιμάστε το, είναι μια απίστευτα ενδιαφέρουσα εμπειρία!!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Φουλάρι... πολυμορφικό!

      Γεια σας!

     Αυτό το φουλάρι φτιάχτηκε για μια φίλη, η οποία αγαπάει πολύ τα φουλάρια και τέτοιο καιρό δεν κυκλοφορεί ποτέ χωρίς να φοράει ένα. Είναι το σήμα κατατεθέν της! Μου ζήτησε λοιπόν να της ετοιμάσω ένα μαύρο, με τη δική μου πινελιά... κι από κει και πέρα με άφησε ελεύθερη... (εντάξει, συνεννοηθήκαμε λίγο για τα αγαπημένα της χρώματα)! 

     Θα μου πείτε... γιατί πολυμορφικό;

     Δείτε και θα σας εξηγήσω:



Φουλάρι από ύφασμα, διακοσμημένο με νήμα, τρέσα και σατέν κορδέλα. 
Συνοδεύεται από καρφίτσα-λουλούδι, κατασκευασμένη με φερμουάρ και κουμπί.


     Το φουλάρι είναι αρκετά μακρύ (περίπου ως το ύψος της ζώνης του παντελονιού), με ενωμένες τις άκρες του. Μπορεί να φορεθεί τυλιγμένο στο λαιμό, μία, δύο ή παραπάνω φορές κατά βούληση, έτσι αλλάζει το μήκος του. Ανάλογα με το πόσες φορές θα τυλιχτεί, αλλάζει και η εμφάνισή του - οι διακοσμήσεις του συμπίπτουν διαφορετικά κάθε φορά! 


     Η καρφίτσα-λουλούδι μπορεί να αφαιρεθεί ή να στερεωθεί σε οποιοδήποτε σημείο, έτσι αλλάζει πάλι η όψη του. 




     Η μία από τις δύο πράσινες τρέσες κλείνει με χρατς, οπότε μπορεί και αυτή να αφαιρεθεί, να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε σημείο, ή αντίθετα να χρησιμοποιηθεί για να πιάσει το φουλάρι και να το στερεώσει διπλό στο λαιμό.







     Εύχομαι να είναι καλοφόρετο! 

     Καλό βράδυ σε όλους!


Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο

     Καλησπέρα σε όλους!

   Ανταποκρινόμενη στην πρό(σ)κληση της φίλης Άννας, η οποία μας ζητάει να της δείξουμε μια αγαπημένη μας χριστουγεννιάτικη κατασκευή, παλιά ή καινούρια, σήμερα έχω να σας δείξω ένα ημερολόγιο. Κατασκευάστηκε πέρσι, εις διπλούν, για να δωρίσω από ένα στη μαμά μου και στη μαμά του άλλου μου μισού. Το αγαπώ γιατί αντιπροσωπεύει τον τρόπο που αντιμετωπίζω εγώ τα Χριστούγεννα: χαρούμενα, με παιδικότητα και... λίγη σκανταλιά! 



Ημερολόγιο - Ξωτικό των Χριστουγέννων
από χαρτόνι, διακοσμητικό σύρμα πίπας και νήμα


Υ.Γ. Ένα νέο Χριστουγεννιάτικο, φιλανθρωπικό bazaar ανακοινώθηκε στη γειτονιά μας, από τη φίλη Πένυ, η οποία ζητάει τη βοήθειά μας για να ενισχυθούν οικογένειες στον τόπο της, στην Αρχαία Νεμέα Κορινθίας, οι οποίες δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν και φυσικά ούτε λόγος για να χαρούν τα Χριστούγεννα. Με τα χρήματα από τα αντικείμενα που θα πουληθούν, οι οικογένειες θα ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματά τους και θα έχουν τη δυνατότητα να περάσουν αξιοπρεπείς και όμορφες γιορτές. Αν κάτι περισσέψει, θα τους προσφερθεί ως δωράκι. Επισκεφθείτε την Πένυ για περισσότερη ενημέρωση!


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

"Μόιρα": 3ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο TEXNIS STORIES

     Γεια σας!

    Είμαι πολύ χαρούμενη... και τι καλύτερο από το να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας;

    Ας το πάρω από την αρχή:

    Η φίλη μου Φλώρα, εδώ και λίγο καιρό, διοργανώνει στο blog της "TEXNIS STORIES" ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, το οποίο ονομάζει "Παίζοντας με τις Λέξεις". Την πρώτη φορά που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του παιχνιδιού, έτυχε ενθουσιώδους συμμετοχής και αντιμετώπισης... έτσι διοργανώθηκε και δεύτερο... και τρίτο...  όπου και αποφάσισα να λάβω κι εγώ μέρος. 

   Οι συμμετέχοντες καλούνται, έχοντας ως οδηγό 5 λέξεις (ουσιαστικά), να δημιουργήσουν μία ιστορία, ενσωματώνοντας μέσα της τις πέντε αυτές λέξεις. Οι ιστορίες που συμμετέχουν αναρτώνται ανώνυμα. Έπειτα, οι φίλοι και αναγνώστες του ιστολογίου, αλλά και όποιος άλλος επιθυμεί, ψηφίζουν τις τρεις καλύτερες, κατά τη γνώμη τους, ιστορίες. Η τρεις πρώτες σε βαθμολογία ιστορίες είναι και οι νικήτριες ιστορίες του παιχνιδιού και βραβεύονται αντιστοίχως με το χρυσό, το αργυρό και το χάλκινο βραβείο.

   Η Φλώρα οφείλω να αναφέρω ότι κάνει άψογη (και αρκετά κουραστική) δουλειά με την διοργάνωση του παιχνιδιού. Συλλέγει, διορθώνει, αναρτά, επιβλέπει, τηρεί προθεσμίες... Όλα όμως είναι στην εντέλεια και τόσο μελετημένα, έτσι ώστε να είναι αντικειμενικά τα αποτελέσματα. 

    Όπως σας είπα παραπάνω, στο τρίτο παιχνίδι έλαβα κι εγώ μέρος. Βλέπετε, πάντοτε μου άρεσε να γράφω... και σπάνια μπορώ να αντισταθώ σε προκλήσεις που σχετίζονται με τη μυθοπλασία. Οι 5 λέξεις του 3ου παιχνιδιού ήταν: σύννεφο, φυσαρμόνικα, σκιάχτρο, γαιδουράκι, βατόμουροΣυνολικά διαγωνίστηκαν 22 ιστορίες. Όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα... δεν πίστευα στα μάτια μου!! Η ιστορία μου βραβεύτηκε... με το Αργυρό Βραβείο!!!!





    Ανάμικτα τα συναισθήματα... στην αρχή έκπληξη, έπειτα χαρά... τόση χαρά, σαν να πήρα το... Όσκαρ!!! Θα ήθελα λοιπόν να πω ένα μεγάλο-μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι' αυτό το βραβείο... σε όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την ταπεινή μου ιστορία, σε όσους την ψήφισαν... Με κάνατε πολύ χαρούμενη!!!  

     Εκτός από το βραβείο, η Φλώρα προσφέρει στους 3 πρώτους νικητές αναμνηστικά δωράκια. Να το δικό μου:



    Φλώρα μου σε ευχαριστώ για τη άψογη φιλοξενία στο σπιτάκι σου, για την ευκαιρία που μου έδωσες να λάβω μέρος στο τόσο ενδιαφέρον παιχνίδι σου και για το πανέμορφο δωράκι σου.  Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία!

    Αυτή ήταν η ιστορία μου:

Μόιρα

Την πρώτη φορά που την είδε, είχε βγει στο μπαλκόνι, πάνω από τον πολύβουο δρόμο. Είχε στην τσέπη του τη φυσαρμόνικα –πρόσφατο δώρο του πατέρα του- και ετοιμαζόταν να καθίσει στην παλιά καρέκλα και να παίξει. Και τότε την είδε, ένα όμορφο κορίτσι που περπατούσε χαρούμενο, ντυμένο με πολύχρωμα ρούχα και με φλογάτα μαλλιά, που τα ανάδευε ο αέρας.  Αχ, αυτά τα μαλλιά. Το χρώμα τους του θύμισε το άγουρο βατόμουρο.  Έσκυψε να την παρατηρήσει, αλλά στο μεταξύ εκείνη χάθηκε στη στροφή.
Τις επόμενες μέρες, τη σκεφτόταν συνέχεια. Ποια ήταν; Ήταν από τη γειτονιά,  ήταν περαστική; Θα την ξανάβλεπε άραγε ποτέ; Κοιμόταν, και στον ύπνο του ονειρευόταν  άγουρα βατόμουρα και χρώματα και ήχους, σαν από φυσαρμόνικα.
Τη δεύτερη φορά που την είδε, ένα σύννεφο, μαύρο, βαρύ, ετοιμαζόταν να ξεσπάσει τη μανία του πάνω απ’ την πόλη. Αστραπές και σκοτεινιά. Από το μπαλκόνι, τραβούσε φωτογραφίες το σκοτεινιασμένο τοπίο, ώσπου ξάφνου, μια φλόγα ανέμελη, πλημμύρισε τη σκοτεινιά με φως. Να την πάλι, περπατούσε στην άκρη του δρόμου! Απέμεινε να την κοιτάζει, άρχισε να βρέχεται, ο φακός της φωτογραφικής μηχανής του θάμπωσε, το βλέμμα του γέμισε κόκκινο και, πριν σκεφτεί καν να τη φωτογραφίσει, εκείνη χάθηκε πάλι στη στροφή.
Βδομάδες πέρασαν. Εκείνος περίμενε, μήπως την πετύχει κάπου ξανά – μα ποια ήταν; Είχε όμως χειμωνιάσει, οι πεζοί ήταν πια λιγοστοί κι εκείνη δεν φαινόταν πουθενά.  Η κοπέλα με τα φλογάτα μαλλιά τού είχε γίνει μανία – ή μήπως την είχε φανταστεί, μήπως αυτό το ξωτικό δεν είχε υπάρξει ποτέ;
Την άνοιξη, πήγε με φίλους μια εκδρομή στο γειτονικό βουνό. Έχοντας τον εξοπλισμό τους, ξανοίχτηκαν στον καθαρό αέρα και στο φρέσκο πράσινο. Ακολούθησαν ένα μονοπάτι. Ένα γαϊδουράκι ήταν δεμένο. Το φωτογράφισε. Συνέχισαν την πορεία τους, όλο και πιο βαθιά στο δάσος και, κάποια στιγμή, διασταυρώθηκαν με μια άλλη ομάδα. Αδύνατο… δεν πίστευε στα μάτια του – ήταν εκεί, ανάμεσά τους, η κοπέλα που του είχε πάρει το νου. Πολύχρωμα ρούχα και κόκκινα μαλλιά, σε πλήρη αντίθεση με το πράσινο γύρω τους.
Ήθελε τόσο να πάει να της μιλήσει! Αλλά τι να της πει; Ξαφνικά δεν ένιωθε καθόλου σίγουρος για τον εαυτό του, ένιωθε άσχημος σαν σκιάχτρο μπροστά στην ομορφιά της.
Οι φίλοι του έκαναν την αρχή, γνωρίστηκαν οι δυο ομάδες μεταξύ τους. Εκείνη τον πλησίασε και του χαμογέλασε. Η μετέπειτα πορεία τους είχε αρχίσει. Τη ρώτησε το όνομά της. «Μόιρα» του είπε. Για κείνον, ο τόνος ήταν λάθος. Το όνομά της θα έπρεπε να είναι Μοίρα.




    Θα χαρώ να μου πείτε τη γνώμη σας για την ιστορία μου, η γνώμη σας πάντοτε μετράει για μένα και με βοηθάει να βελτιώνομαι. Α! Να μην το ξεχάσω! Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει νέο παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις". Δοκιμάστε το, είναι μοναδική εμπειρία!

     Καλό βράδυ σε όλους και καλή εβδομάδα!


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Το Δελτίο Τύπου για την Έκθεση Χειροποίητων Κουμπαράδων

       Καλησπέρα σε όλους!

    Μπορείτε να δείτε εδώ το Δελτίο Τύπου για την Έκθεση Χειροποίητων Κουμπαράδων, η οποία θα γίνει στο φουαγιέ του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Θεσσαλονίκης (οδός Γ. Βαφοπούλου 3). 

     Τα εγκαίνια της Έκθεσης θα γίνουν την Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 17.30, ενώ η Έκθεση θα διαρκέσει από τις 02 ως τις 09 Δεκεμβρίου 2012 και θα έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα, καθώς γίνεται με πρωτοβουλία της Δράσης Ελληνίδων Bloggers για το Παιδικό Χωριό SOS Πλαγιαρίου Θεσσαλονίκης.


Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Χειροποίητο φουλάρι από ύφασμα και κορδέλα

     Καλησπέρα σε όλους!

    Πριν λίγο καιρό σας έδειξα δειλά-δειλά την πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω υφασμάτινα φουλάρια (αν θέλετε να τα θυμηθείτε πάλι, μπείτε εδώ). 

    Εσείς που τα είδατε εδώ, στο ιστολόγιό μου, αλλά και άλλοι φίλοι που με είδαν να τα φοράω, μου δώσατε δύναμη να συνεχίσω με τα ενθαρρυντικά σας σχόλια... Έτσι, αυτή τη φορά πειραματίστηκα ξανά και έφτιαξα ένα διαφορετικό σχέδιο. Έχω χρησιμοποιήσει πάλι βαμβακερό ύφασμα και κορδέλα. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να φορεθεί άνετα αυτή την εποχή, αλλά και την άνοιξη... εσείς τι λέτε;



Χειροποίητο φουλάρι από βαμβακερό ύφασμα σε πράσινο 
χρώμα, διακοσμημένο με πολύχρωμη καρό κορδέλα.



     Καλό σας βράδυ!


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Καλό μήνα!

Καλό Μήνα!


δημιουργικό...

ευχάριστο... 

όμορφο... 

αναζωογονητικό... 

χουχουλιάρικο...

με χαρούμενες, αξέχαστες, αγαπημένες στιγμές... 


σε όλους!



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...