Η τέχνη του δρόμου: Καβάλα

     Επανέρχομαι σήμερα, θέλοντας να σας δείξω και να μοιραστώ μαζί σας κάτι που θαύμασα, κάτι το οποίο πραγματικά με εντυπωσίασε. 

   Η τέχνη ξέρετε, δεν περιορίζεται και δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν είναι δεδομένη, δεν είναι απαραίτητα συγκεκριμένη, δεν είναι απαραίτητα αφηρημένη. Μεταφέρει μηνύματα. Δεν είναι εύκολη, αλλά δεν είναι και δύσκολη. Είναι πρωτότυπη, αλλά μπορεί και να μην είναι. Πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπου πάνω από όλα να εκφραστεί και πέρα από τη γνώση τεχνικών, πάνω από όλα θέλει μεράκι. Κάποιοι αποδέχονται κάποιες μορφές της, κάποιοι όχι, κάποιοι τις αποδέχονται όλες. Κι έχει πολλές μορφές... Τι άλλο έχει;  Έχει τη δυνατότητα να σε αγγίζει, να σε μαγνητίζει, μερικές φορές τόσο πολύ, ώστε να σε "καρφώνει" στη θέση σου.

   Αυτό έπαθα κι εγώ, μια μέρα που επισκέφθηκα την πόλη της Καβάλας. Εκεί που περπατούσα παραζαλισμένη, σκεφτόμενη δουλειές που έπρεπε να γίνουν, ξαφνικά είδα έναν τοίχο και "κοκάλωσα". Δεν είχα τη φωτογραφική μου μηχανή, αλλά στάθηκα τυχερή, είχε τη δική της μαζί της η φίλη μου. Της ζήτησα να βγάλει μια φωτογραφία... και να την:

    Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για την τέχνη του δρόμου (street art) και τα γκράφιτι (graffiti). Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί επικριτές. Δεν είμαι μία από αυτούς, είμαι ανοιχτή σε όλα, αλλά προτιμώ να βλέπω στους τοίχους των κτιρίων εικόνες όπως η παραπάνω, παρά κάτι του στυλ "ο τάδε αγαπάει την τάδε" με έξαλλα χρώματα και στριφογυριστά γράμματα...

   Επίσης, για μένα υπάρχει σαφής διαχωρισμός στους όρους "τέχνη του δρόμου" και "γκράφιτι", δεν είναι το ίδιο πράγμα. Νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου, εδώ μιλάμε για μια τοιχογραφία-καλλιτέχνημα, μια εικαστική παρέμβαση που πιστεύω ότι ομορφαίνει τον τοίχο. Το είδαμε στον εξωτερικό τοίχο ενός σχολείου, σε κεντρικό σημείο της πόλης. Συγχωρέστε με, δε θα αναφέρω σε ποιο, ή τη διεύθυνσή του και εξάλλου, δεν έχει καμία σημασία. 

  Προσπαθήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες χωρίς πεζούς ή αυτοκίνητα, αλλά δεν ήταν εύκολο, ο δρόμος που περνάει μπροστά από το σημείο είναι πολυσύχναστος. Επίσης, αναγκαστικά φωτογραφίσαμε και τον κάδο (τι να πω... θεωρήστε το κι αυτό "εικαστική παρέμβαση") αλλά ίσως καλύτερα, γιατί δίνει μια κλίμακα του μεγέθους του σχεδίου.

     Όπως και να έχει, με έκανε να ξεχάσω προς στιγμήν όλες τις δουλειές που είχα να κάνω (!) και να επικεντρωθώ. Τεχνικά, η δουλειά που βλέπετε είναι άψογη, όμορφη, ρεαλιστική και, μπορώ να φανταστώ πολύ δύσκολη, γιατί η εικόνα εκτείνεται πολύ σε ύψος (χρειάστηκαν σκαλωσιές κλπ). Πάνω δεξιά, όπως διακρίνετε, έχει τη διεύθυνση μιας ιστοσελίδας. Λαμβάνοντας με e-mail τις φωτογραφίες από τη φίλη μου και ξαναβλέποντας την ιστοσελίδα, αποφάσισα να μπω, θέλοντας να μάθω κάτι για τον καλλιτέχνη, που είναι γνωστός ως iNO. Βρήκα λίγες σεμνές πληροφορίες γι' αυτόν και φωτογραφίες άλλων αντίστοιχων δημιουργιών του, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Βρήκα και τη συγκεκριμένη δημιουργία, κάποια βίντεο... δεν βρήκα όμως πληροφορίες για τις τοποθεσίες. 

   Εν κατακλείδι; Να πω ένα μεγάλο μπράβο. Σε αυτόν που το δημιούργησε (πολύ θα ήθελα να μιλούσα μαζί του γι' αυτό και για την τέχνη του), σ' αυτούς που αποδέχθηκαν την ύπαρξή του στον τοίχο - μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για σχολείο... Ένα μεγάλο μπράβο. Μόνο αυτό. 

   Καλό απόγευμα σε όλους, εύχομαι να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!