Ξαναβρίσκοντας μια αγαπημένη φίλη

     Μερικές φορές, η ζωή και η καθημερινότητα σε τραβούν τόσο, ώστε σε παίρνουν μαζί τους. Σε παρασέρνουν. Γυρίζουν γύρω από σένα και γυρίζεις γύρω τους κι εσύ. Χάνεσαι, βρίσκεσαι και χάνεσαι ξανά. Οι υποχρεώσεις τρέχουν κι εσύ είσαι αναγκασμένος να ακολουθείς. Δρόμοι ενώνονται... και δρόμοι χωρίζουν. Κάπως έτσι χάνεσαι, χωρίς να το θέλεις, με μια αγαπημένη φίλη.

   Γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο και την αγάπησα αμέσως. Είναι ένας από τους πιο καλόκαρδους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Περάσαμε όμορφα και άσχημα μέσα στα τέσσερα χρόνια, έτσι είναι η ζωή εξάλλου, αλλά τα περάσαμε μαζί. Οι δρόμοι μας χώρισαν μετά το πτυχίο. Τα επόμενα χρόνια μιλήσαμε (ή βρεθήκαμε) ελάχιστες φορές, αλλά όταν έγινε, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα - κι αυτό είναι που έχει σημασία. Οι ζωές μας άλλαξαν αρκετά - αλλάξαμε τόπο διαμονής (ξανά και ξανά), κάναμε οικογένεια. Μάθαινα νέα της, αλλά δεν την είχα δει από κοντά για χρόνια. Μένουμε τόσα χιλιόμετρα μακριά! 

    Εντάξει, τηλέφωνα υπάρχουν, θα μου πείτε, αλλά εδώ μάλλον φταίω εγώ, που δεν είμαι και πολύ του τηλεφώνου. Τι να πεις από το τηλέφωνο, όταν έχεις να δεις τον άλλον χρόνια; Είναι μια απρόσωπη συσκευή, που δεν μπορεί να καλύψει καμία ανάγκη. Πώς να μάθεις τα νέα του άλλου, αν είναι καλά, πώς τα περνάει, να τον χαρείς από το τηλέφωνο; Η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο εδώ κερδίζει πόντους. 

    Και ξαφνικά... τη βρήκα πάλι! Ο παγκόσμιος ιστός και η κοινωνική δικτύωση (όσο και να μην την είχα σε υπόληψη κάποιες φορές - σκεφτείτε ότι ήμουν αποφασισμένη να μην αποκτήσω ποτέ προφίλ στο facebook), με βοήθησαν να ξαναβρώ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι το internet, το facebook, τα blogs κάνουν τον άνθρωπο να "κλείνεται" και να περιορίζεται μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή, ζώντας μια εικονική πραγματικότητα, ξένος ανάμεσα σε ξένους, θα τον παραπέμψω να δει την περίπτωσή μου και να αναθεωρήσει! Μερικές φορές είναι χρήσιμα... και μερικές φορές όντως αποκτάς φίλους (ή τους ξαναβρίσκεις!!)

   Είναι καλά και είμαι κι εγώ καλά που είναι καλά, αν με καταλαβαίνετε. Η χαρά μου είναι απερίγραπτη. Κι όταν μιλήσαμε, ήταν πάλι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Λοιπόν, αυτό είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να νιώσεις τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Εγώ είμαι τυχερή, το έχω νιώσει δύο (και με το τρίτο μέλος εκείνης της κοριτσοπαρέας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Όπως και να έχει, όταν στην καρδιά σου μπαίνει ένας τέτοιος άνθρωπος, όσα και να συμβούν, όσο μακριά κι αν είσαι ή είναι, πάντα θα είναι εκεί, πάντα θα έχει μια θέση εκεί.

  Ήρθε και με επισκέφθηκε εδώ, στο ιστολόγιό μου. Είναι κι εκείνη blogger... το blog της το γνώριζα και το επισκεπτόμουν εδώ και πολύ καιρό, πριν καν αποφασίσω να δημιουργήσω το δικό μου, αλλά δεν είχα ψάξει ποτέ ποιος κρυβόταν πίσω του. Όταν τυχαία το έψαξα, η έκπληξή μου ήταν απίστευτη, βλέποντας εκείνη. Ερχόμενη εδώ, είχε για μένα και για όσα ασχολούμαι να πει μια καλή κουβέντα, όπως πάντα. 

   Αποφάσισα να της στείλω να έχει κάτι δικό μου, μικρό, ταπεινό αλλά χειροποίητο, το οποίο να της θυμίζει ότι τη σκέφτομαι, ότι είναι μέσα στην καρδιά μου, κι ας είμαστε μακριά, κι ας δε βλεπόμαστε συχνά. Μιας και της αρέσουν τα ιδιαίτερα πράγματα και το μαύρο χρώμα, ενώ λατρεύει τη μουσική (η μουσική κι εκείνη πάνε πακέτο!!) της έστειλα για αρχή δυο ζευγάρια σκουλαρίκια, να τη συντροφεύουν, μαζί με ένα βραχιολάκι για την κορούλα της. Με όλη μου την αγάπη... εύχομαι να τους αρέσουν... και να τα χαρούν.

Εναλλακτικά σκουλαρίκια σε κλιπ, από καπάκια μπουκαλιών διακοσμημένα 

με ασημί πάστα, αστεράκι, μαύρες χαντρούλες και σατέν μαύρη κορδέλα.

Σκουλαρίκια - δίσκος βινυλίου σε κλιπ, από φύλλο φελλού διακοσμημένο 

με decoupage χαρτιού και ασημί στοιχείο - μουσικό όργανο.

Παιδικό βραχιολάκι σε ροζ αποχρώσεις, με ροζ ατσαλόσυρμα (ντίζα) και χάντρες.