"Μόιρα": 3ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο TEXNIS STORIES

     Γεια σας!

    Είμαι πολύ χαρούμενη... και τι καλύτερο από το να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας;

    Ας το πάρω από την αρχή:

    Η φίλη μου Φλώρα, εδώ και λίγο καιρό, διοργανώνει στο blog της "TEXNIS STORIES" ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, το οποίο ονομάζει "Παίζοντας με τις Λέξεις". Την πρώτη φορά που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του παιχνιδιού, έτυχε ενθουσιώδους συμμετοχής και αντιμετώπισης... έτσι διοργανώθηκε και δεύτερο... και τρίτο...  όπου και αποφάσισα να λάβω κι εγώ μέρος. 

   Οι συμμετέχοντες καλούνται, έχοντας ως οδηγό 5 λέξεις (ουσιαστικά), να δημιουργήσουν μία ιστορία, ενσωματώνοντας μέσα της τις πέντε αυτές λέξεις. Οι ιστορίες που συμμετέχουν αναρτώνται ανώνυμα. Έπειτα, οι φίλοι και αναγνώστες του ιστολογίου, αλλά και όποιος άλλος επιθυμεί, ψηφίζουν τις τρεις καλύτερες, κατά τη γνώμη τους, ιστορίες. Η τρεις πρώτες σε βαθμολογία ιστορίες είναι και οι νικήτριες ιστορίες του παιχνιδιού και βραβεύονται αντιστοίχως με το χρυσό, το αργυρό και το χάλκινο βραβείο.

   Η Φλώρα οφείλω να αναφέρω ότι κάνει άψογη (και αρκετά κουραστική) δουλειά με την διοργάνωση του παιχνιδιού. Συλλέγει, διορθώνει, αναρτά, επιβλέπει, τηρεί προθεσμίες... Όλα όμως είναι στην εντέλεια και τόσο μελετημένα, έτσι ώστε να είναι αντικειμενικά τα αποτελέσματα. 

    Όπως σας είπα παραπάνω, στο τρίτο παιχνίδι έλαβα κι εγώ μέρος. Βλέπετε, πάντοτε μου άρεσε να γράφω... και σπάνια μπορώ να αντισταθώ σε προκλήσεις που σχετίζονται με τη μυθοπλασία. Οι 5 λέξεις του 3ου παιχνιδιού ήταν: σύννεφο, φυσαρμόνικα, σκιάχτρο, γαιδουράκι, βατόμουρο. Συνολικά διαγωνίστηκαν 22 ιστορίες. Όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα... δεν πίστευα στα μάτια μου!! Η ιστορία μου βραβεύτηκε... με το Αργυρό Βραβείο!!!!

    Ανάμικτα τα συναισθήματα... στην αρχή έκπληξη, έπειτα χαρά... τόση χαρά, σαν να πήρα το... Όσκαρ!!! Θα ήθελα λοιπόν να πω ένα μεγάλο-μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι' αυτό το βραβείο... σε όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την ταπεινή μου ιστορία, σε όσους την ψήφισαν... Με κάνατε πολύ χαρούμενη!!!  

     Εκτός από το βραβείο, η Φλώρα προσφέρει στους 3 πρώτους νικητές αναμνηστικά δωράκια. Να το δικό μου:

    Φλώρα μου σε ευχαριστώ για τη άψογη φιλοξενία στο σπιτάκι σου, για την ευκαιρία που μου έδωσες να λάβω μέρος στο τόσο ενδιαφέρον παιχνίδι σου και για το πανέμορφο δωράκι σου.  Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία!

    Αυτή ήταν η ιστορία μου:

Μόιρα

Την πρώτη φορά που την είδε, είχε βγει στο μπαλκόνι, πάνω από τον πολύβουο δρόμο. Είχε στην τσέπη του τη φυσαρμόνικα –πρόσφατο δώρο του πατέρα του- και ετοιμαζόταν να καθίσει στην παλιά καρέκλα και να παίξει. Και τότε την είδε, ένα όμορφο κορίτσι που περπατούσε χαρούμενο, ντυμένο με πολύχρωμα ρούχα και με φλογάτα μαλλιά, που τα ανάδευε ο αέρας.  Αχ, αυτά τα μαλλιά. Το χρώμα τους του θύμισε το άγουρο βατόμουρο.  Έσκυψε να την παρατηρήσει, αλλά στο μεταξύ εκείνη χάθηκε στη στροφή.

Τις επόμενες μέρες, τη σκεφτόταν συνέχεια. Ποια ήταν; Ήταν από τη γειτονιά,  ήταν περαστική; Θα την ξανάβλεπε άραγε ποτέ; Κοιμόταν, και στον ύπνο του ονειρευόταν  άγουρα βατόμουρα και χρώματα και ήχους, σαν από φυσαρμόνικα.

Τη δεύτερη φορά που την είδε, ένα σύννεφο, μαύρο, βαρύ, ετοιμαζόταν να ξεσπάσει τη μανία του πάνω απ’ την πόλη. Αστραπές και σκοτεινιά. Από το μπαλκόνι, τραβούσε φωτογραφίες το σκοτεινιασμένο τοπίο, ώσπου ξάφνου, μια φλόγα ανέμελη, πλημμύρισε τη σκοτεινιά με φως. Να την πάλι, περπατούσε στην άκρη του δρόμου! Απέμεινε να την κοιτάζει, άρχισε να βρέχεται, ο φακός της φωτογραφικής μηχανής του θάμπωσε, το βλέμμα του γέμισε κόκκινο και, πριν σκεφτεί καν να τη φωτογραφίσει, εκείνη χάθηκε πάλι στη στροφή.

Βδομάδες πέρασαν. Εκείνος περίμενε, μήπως την πετύχει κάπου ξανά – μα ποια ήταν; Είχε όμως χειμωνιάσει, οι πεζοί ήταν πια λιγοστοί κι εκείνη δεν φαινόταν πουθενά.  Η κοπέλα με τα φλογάτα μαλλιά τού είχε γίνει μανία – ή μήπως την είχε φανταστεί, μήπως αυτό το ξωτικό δεν είχε υπάρξει ποτέ;

Την άνοιξη, πήγε με φίλους μια εκδρομή στο γειτονικό βουνό. Έχοντας τον εξοπλισμό τους, ξανοίχτηκαν στον καθαρό αέρα και στο φρέσκο πράσινο. Ακολούθησαν ένα μονοπάτι. Ένα γαϊδουράκι ήταν δεμένο. Το φωτογράφισε. Συνέχισαν την πορεία τους, όλο και πιο βαθιά στο δάσος και, κάποια στιγμή, διασταυρώθηκαν με μια άλλη ομάδα. Αδύνατο… δεν πίστευε στα μάτια του – ήταν εκεί, ανάμεσά τους, η κοπέλα που του είχε πάρει το νου. Πολύχρωμα ρούχα και κόκκινα μαλλιά, σε πλήρη αντίθεση με το πράσινο γύρω τους.

Ήθελε τόσο να πάει να της μιλήσει! Αλλά τι να της πει; Ξαφνικά δεν ένιωθε καθόλου σίγουρος για τον εαυτό του, ένιωθε άσχημος σαν σκιάχτρο μπροστά στην ομορφιά της.

Οι φίλοι του έκαναν την αρχή, γνωρίστηκαν οι δυο ομάδες μεταξύ τους. Εκείνη τον πλησίασε και του χαμογέλασε. Η μετέπειτα πορεία τους είχε αρχίσει. Τη ρώτησε το όνομά της. «Μόιρα» του είπε. Για κείνον, ο τόνος ήταν λάθος. Το όνομά της θα έπρεπε να είναι Μοίρα.

    Θα χαρώ να μου πείτε τη γνώμη σας για την ιστορία μου, η γνώμη σας πάντοτε μετράει για μένα και με βοηθάει να βελτιώνομαι. Α! Να μην το ξεχάσω! Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει νέο παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις". Δοκιμάστε το, είναι μοναδική εμπειρία!

     Καλό βράδυ σε όλους και καλή εβδομάδα!