Για μια Γιορτή... και μια γιορτή!

    

    Τέλη Νοέμβρη και πλησιάζουν σιγά-σιγά τα Χριστούγεννα... πολλοί/ές από εσάς έχετε στολίσει ήδη, ορισμένα καταστήματα στόλισαν επίσης και τα υπόλοιπα αναμένονται να μπουν στο εορταστικό κλίμα εντός των προσεχών ημερών. Όλοι, μα όλοι μας, έχουμε ανάγκη να στολίσουμε -αν όχι τα σπίτια μας- τις καρδιές μας με Ελπίδα. Τη χρειαζόμαστε, πολύ περισσότερο ίσως από όλα τ' άλλα, δεδομένων των σημείων των καιρών...

    Από παιδί, έως και σήμερα, τα Χριστούγεννα ήταν πάντοτε η λατρεμένη μου γιορτή.  Για τα παιδικά μου χρόνια είμαι σίγουρη, σκέφτεστε ότι λάτρευα τις γιορτές των Χριστουγέννων λόγω των δώρων και των παιχνιδιών. Ναι, ήταν ένας λόγος (ποιο παιδί δεν τα λαχταρά;) αλλά δεν ήταν ο μ ό ν ο ς λόγος. Τα Χριστούγεννα στο σπίτι μας ήταν Μαγεία. Και σήμαιναν Οικογένεια.

   Στολίζαμε πάντοτε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας όλοι μαζί. Ήταν μια ιεροτελεστία, η οποία ακολουθούνταν κάθε χρόνο και γινόταν με χαρά. Η μητέρα μου έβαζε στο πικάπ χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μαζευόμαστε όλοι μας γύρω από το δέντρο. Αχ, αυτό το χρατς-χρατς των δίσκων βινυλίου ήταν για τ΄αυτιά μου ό,τι καλύτερο... τώρα το συνειδητοποιώ... Φωτάκια, μπάλες, γιρλάντες, το σπίτι γέμιζε αστερόσκονη. Πίστευα στον Άγιο Βασίλη, στα ξωτικά και στο εργαστήριό του, στα δώρα του που φέρνει μόνο στα καλά παιδιά. Τώρα που μεγάλωσα, θέλω να πιστεύω ακόμη (και πιστεύω, μη γελάτε, αν το θέλετε υπάρχει!!), γιατί μου έμαθαν μικρή ότι πάντα χρειάζεται λίγη μαγεία στη ζωή μας και μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι είχαν δίκιο. 

   Η ατμόσφαιρα του σπιτιού γέμιζε μυρωδιές, παντού φαγητά, γλυκά, χαρούμενη διάθεση. Στολίζαμε όλο το σπίτι, κάθε δωμάτιο είχε τη στολισμένη γωνίτσα του. Βλέπω φωτογραφίες εκείνης της εποχής και πίσω μας είναι σαν βιτρίνα καταστήματος, για τόσα στολίδια και γιρλάντες σας λέω. Όμορφα ήταν. Για μένα και για την παιδική μου ψυχή, ήταν ένα υπέροχο βασίλειο το σπίτι μας τις μέρες των γιορτών. 

    Την Παραμονή των Χριστουγέννων, περίμενα πώς και πώς να δω αν θα υπάρχει κάτι κάτω από το δέντρο. Όταν πια δεν άντεχα από τη νύστα, άφηνα το δέντρο άδειο και πήγαινα να κοιμηθώ. Τότε, αργά το βράδυ, η οικογένειά μου (εγώ κοιμόμουν) γέμιζε το δέντρο με δώρα. Όχι μόνο για μένα, για όλους. Στην οικογένειά μου ανταλλάσσαμε πάντα δώρα μεταξύ μας στις γιορτές, γιατί πιστεύαμε ότι όλοι έχουν ανάγκη να χαρούν, έστω και με κάτι μικρό. Ο καθένας πρόσφερε ό,τι μπορούσε, αλλά ήταν γεμάτο αγάπη. Ακόμη κι εγώ, ζωγράφιζα με αγάπη τα δώρα-ζωγραφιές που θα έδινα στους δικούς μου. Ξυπνώντας ανήμερα τα Χριστούγεννα, ανοίγαμε όλοι μαζί τα δώρα το πρωί, οι μεγάλοι με το καφεδάκι τους κι εγώ με τη χαρά μου στο σαλόνι. Ήξερα ότι αυτά τα δώρα των Χριστουγέννων ήταν της οικογένειας και όχι του Άη Βασίλη... Έπειτα, το μεσημέρι, καθόμασταν με τις ώρες στο τραπέζι του φαγητού, να χαρούμε την ημέρα.

   Το ίδιο σκηνικό με μένα και το δέντρο, επαναλαμβανόταν και την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όταν πια με είχε πάρει (αργά κι αφού είχε αλλάξει ο χρόνος) στην αγκαλιά του ο θεός του ύπνου, οι δικοί μου γέμιζαν ξανά το δέντρο, με τα δώρα του Αη Βασίλη αυτή τη φορά. Τυχερό παιδί, θα μου πείτε. Μη φανταστείτε όμως πως μου γίνονταν όλα τα χατίρια, ούτε πως τα δώρα μου ήταν πάντα πολλά ή ακριβά. Απλώς, φροντίζαμε το δέντρο μας κάθε χρόνο να φέρνει τη χαρά στην οικογένεια, ακόμη κι αν κάτω του είχε μικροδωράκια. Ξέχασα να σας πω πως πάλι, δώρο ο Αη Βασίλης έφερνε σε όλους - οι μεγάλοι δεν αξίζουν, δηλαδή;

    Για να σας πω όλες τις μικρές μας ιεροτελεστίες... θα μας πάρει πολύ... και θα σας κουράσω. Αντί γι' αυτό, θα σας πω το εξής: όταν ξεκινήσαμε την κοινή μας ζωή με το άλλο μου μισό, εγώ κουβαλούσα αυτές τις μνήμες και τις συνήθειες. Εκείνος πάλι, όχι. Προσπαθώντας να τον πείσω ότι ναι, υπάρχει Αη Βασίλης, τα πρώτα μας Χριστούγεννα ανέλαβα να του δείξω τη μαγεία που μου έδειξαν κι εμένα. Και το συνεχίσαμε. Κι όχι μόνο το συνεχίσαμε, αλλά το δείξαμε και στα μέλη της δικής του οικογένειας, για να το κάνουμε όλοι μαζί παρέα. Κι έμεινε. Οι δικοί μου, στο πατρικό μου σπίτι, γεμίζουν ακόμη όλο τον τόπο με στολίδια κι όλο τον κήπο με εκατοντάδες φωτάκια και μας περιμένουν τις ημέρες των εορτών να φάμε, να γιορτάσουμε και να χαρούμε όλοι μαζί. Το ίδιο κάνουν και οι δικοί του. Είπαμε, Οικογένεια. Και Μαγεία.

  Εμείς από την άλλη, στολίζουμε παρέα οι δυο μας το σπίτι μας (μέσα και έξω!), ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια, κι εκείνος βάζει πάντα το πρώτο στολίδι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου, το οποίο ακόμη φέρνει τη χαρά με τα δώρα του στους ιδιοκτήτες του και στα άλλα μέλη της οικογένειας. Το σπίτι γεμίζει ζάχαρη άχνη... και θαλπωρή.

  Εκτός από τα παραπάνω, εκείνος κι εγώ δημιουργήσαμε επιπλέον και τις δικές μας, αγαπημένες, χριστουγεννιάτικες συνήθειες. Βλέπετε, τα Χριστούγεννα ξυπνούν πάντα μέσα σου το παιδί κι εμείς απλώς το αφήνουμε να υπάρξει! Μία από αυτές, ήταν να στολίζουμε νωρίς (έτσι δεν θέλουν τα παιδιά;) πάντα την τελευταία ημέρα του Νοέμβρη, ημέρα που το άλλο μου μισό έχει τη γιορτή του, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε όσο το δυνατόν πιο πολύ αυτή την γιορταστική ατμόσφαιρα. Τα τελευταία χρόνια, δεδομένων των συνθηκών της δικής μου εργασιακής καθημερινότητας (που όσο και να θέλω, δεν μπορούν να αλλάξουν τουλάχιστο προς το παρόν) αυτό στάθηκε αδύνατο να το τηρήσω κι έτσι στολίζουμε πια κάποιες μέρες πριν την Παραμονή των Χριστουγέννων, πάντα όμως με την ίδια διάθεση.

   Φέτος, τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν με βρίσκουν να διατηρώ αυτό εδώ το ιστολόγιο... Είναι σαν σπίτι μου κι αυτό! Οι συνθήκες που με κρατούν μακριά από το κανονικό μου σπίτι δεν έχουν αλλάξει κι εφόσον δεν μπορώ να στολίσω σήμερα το σπίτι μας μαζί με εκείνον, στόλισα το blog μου! Ξέρω ότι θα το δει, γιατί είναι μαζί μας εδώ συνέχεια - αν και δεν σχολιάζει ποτέ!!! 

    Καθώς σήμερα έχει τη γιορτή του (είναι περασμένα μεσάνυχτα, περίπου 00.30, άρα Παρασκευή), θέλω να του ευχηθώ Χρόνια Πολλά, Καλά, Με Υγεία και Ευτυχία. Εύχομαι καλέ μου όλες σου οι επιθυμίες να εκπληρωθούν!

   Ελάτε τώρα φίλοι μου, να σας κεράσω ένα γλυκάκι... 

... κι αν έχετε κι εσείς αγαπημένα πρόσωπα που γιορτάζουν, σας εύχομαι να τους χαίρεστε και να είναι πάντοτε καλά.

    Πολλά φιλιά σε όλους!