Περί φιλίας το ανάγνωσμα

  Επί χρόνια, η ζωή μού δίδασκε πως οι φίλοι έρχονται... και παρέρχονται. 

 Οι άνθρωποι, από την άλλη, μου δίδασκαν πως η φιλία έχει μια ευρεία, και μερικές φορές εντελώς υποκειμενική έννοια. Κάθε ένας μας εννοεί κάτι διαφορετικό όταν αναφέρεται σ΄αυτή, συμπεριφέρεται διαφορετικά στους φίλους του και περιμένει κάτι διαφορετικό από εκείνους. Άλλο πράγμα είναι η φιλία για μένα, άλλο είναι για σένα, άλλο για κάποιον άλλο. Και κάπου εκεί είναι που οι άνθρωποι μεταξύ μας το χάνουμε, και δεν μπορούμε σε πολλές περιπτώσεις να ταιριάξουμε φίλος με φίλο.

 Στο σχολείο είχα φίλους που με χρειάζονταν για παρέα στον καφέ· κι επειδή συχνά δεν μπορούσα να είμαι μαζί τους (όχι από δική μου υπαιτιότητα, αλλά από τις απαγορεύσεις που μου έθεταν στο σπίτι λόγω ηλικίας), απλά σταμάτησαν να είναι φίλοι μου. Χάθηκα με όλους, χάθηκαν όλοι, δεν κρατήσαμε επαφές με κανέναν. Και ειλικρινά, είμαι μια χαρά με αυτό.

 Στο πανεπιστήμιο, είχα φίλους που τους θεωρούσα (και με θεωρούσαν) οικογένεια. Αν περάσαμε καταστάσεις! Κάποια στιγμή, αναγκάστηκα να κάνω την επανάστασή μου (έντονα είναι η αλήθεια) γιατί το απαιτούσαν οι περιστάσεις που περνούσα· ήταν ένα είδος αυτοάμυνας. Αν δεν το έκανα με τον τρόπο που το έκανα, θα γινόταν μεγάλο μπαμ και ούτε που ήξερα ποιον θα έπαιρνε ο χάρος - ξεκινώντας πάντα από μένα. Οι φίλοι μου ξαφνιάστηκαν, παρεξήγησαν τους λόγους των κινήσεών μου, και εν τέλει αποχώρησαν σταδιακά από κοντά μου, σίγουρα μένοντας με την απορία γιατί μεταμορφώθηκα έτσι απότομα σε αγρίμι.

 Όπως και να έχει, κάποτε συνήρθα και προχώρησα. Οι φιλίες που συνάντησα έκτοτε συνέχισαν παρόλα αυτά να έρχονται... και να παρέρχονται. Θες επειδή εγώ άλλαζα συνεχώς περιοχές διαμονής και ήταν δύσκολο να κρατηθούν οι επαφές; (δικαιολογίες... όταν το θες, τα πάντα γίνονται). Θες επειδή άλλαζαν οι ζωές μας; (κι άλλες δικαιολογίες) Θες επειδή εγώ η ίδια είμαι μυστήριο τρένο; 

 (Ας εξηγήσω λίγο τι εννοώ με το "μυστήριο τρένο": θέλω ο χρόνος που μοιράζομαι με τους άλλους να είναι ποιοτικός. Να βρισκόμαστε κι ας είναι όπου νάναι, δε μ΄ ενδιαφέρει αν θα είναι σε καφετέρια ή σε παγκάκι, αρκεί να λέμε καμιά κουβέντα, να σ΄ακούω, να με ακούς, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να αλληλεπιδρούμε της προκοπής. Πάντοτε το έψαχνα αυτό, αλλά πλέον, ακόμη περισσότερο· μεγάλωσα, δεν μου αρκεί η επιφάνεια. Ποτέ δεν μου αρκούσε, τώρα που το σκέφτομαι. Πάντοτε μου την έδινε να μιλάω για κραγιόν και μάσκαρες, όταν ο κόσμος καίγεται και προβληματίζεται... όταν οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες βιβλία που δεν έχω διαβάσει και έχεις διαβάσει εσύ, οπότε μπορούμε να μιλήσουμε γι΄αυτά.

 Πέρα από τα παραπάνω, μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως είμαι ένας άνθρωπος που χρειάζεται πολλές φορές το χρόνο του. Έχω ανάγκη τη μοναχικότητα... είναι οι μόνες ώρες που έχω για μένα, να με κρίνω, να με ξυπνήσω, να με ανασυγκροτήσω, να εκφραστώ, να δημιουργήσω, να αποφασίσω τα επόμενά μου βήματα. Αν χρειαστώ βοήθεια θα τη ζητήσω, αλλά τις περισσότερες φορές αυτές είναι δουλειές που πρέπει να κάνω μόνη μου. Και θέλω να κάνω μόνη μου. Αν έχεις πρόβλημα, αν κάτι σου συμβαίνει, θα είμαι εκεί όποτε κι αν με χρειαστείς. Θα γίνω χαλί να με πατήσεις! Αλλά αν δεν έχεις, κι εγώ αρνηθώ κάποια στιγμή να σε βρω, δε σημαίνει ότι δεν είσαι φίλος μου, ή δεν είμαι φίλη σου. Σημαίνει ότι ίσως έχω ανάγκη να πάρω το χρόνο μου εκείνη τη στιγμή που με καλείς, κι έχω ανάγκη να με καταλάβεις σ΄αυτό. Όπως θα σε καταλάβω κι εγώ...).

 Κι έπειτα, ήρθε αυτό το ιστολόγιο, κι έφερε στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου ανθρώπους που δέσαμε από την πρώτη στιγμή. (Όχι πληκτρολόγια - ανθρώπους). Ταιριάζουν οι θεωρήσεις μας για τη ζωή, τα ενδιαφέροντά μας είναι κοινά, οι απόψεις μας μοιάζουν,  οι διαφωνίες μας μάς δίνουν τροφή για σκέψη, και σε ένα μεγάλο βαθμό αντιλαμβανόμαστε τη φιλία με τον ίδιο τρόπο. Στην περίπτωσή μας, η φιλία είναι επαφή, νοιάξιμο, νιώσιμο, αλληλοσεβασμός και αμοιβαίο ενδιαφέρον. Πες μου τα νέα σου, να σου πω τα δικά μου, πες μου το πρόβλημά σου, είμαι εδώ να ξεσπάσεις. Σέβομαι το χρόνο που έχεις (ή δεν έχεις), σε σκέφτομαι, σε κατανοώ, υπάρχω κάπου στον κόσμο για σένα. Να πεις τη χαζομάρα σου να γελάσουμε, να πεις και το σοβαρό σου, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε να το ξεπεράσουμε. Να σε κάνω να ξεχαστείς, να σε κάνω να χαμογελάσεις· να με κάνεις κι εσύ.

 Η ειδοποιός διαφορά είναι πως με τους ανθρώπους αυτούς δεν έχουμε ποτέ βρεθεί από κοντά! Όλα γίνονται με ένα τηλέφωνο και πίσω από ένα πληκτρολόγιο, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι γίνονται... και δεν παρέρχονται. Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να γίνεις φίλος με κάποιον, έστω κι έτσι;

 Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι για μένα η Κατερίνα (Positive Thinking Greece), και είμαι και εγώ για εκείνη. Ελπίζω να το έχει καταλάβει ήδη αυτό! Δεν έχουμε συναντηθεί από κοντά (ακόμη!) αλλά τη νιώθω φίλη μου, είμαι φίλη της, συζητάμε τα καλά και τα στραβά μας, σκεφτόμαστε η μία την άλλη. Αλληλοπροσφέρουμε έναν ώμο για ακουμπιστήρι όταν χρειάζεται, βρε αδερφέ! Κι ας είναι και διαδικτυακός... ακούγεται ανούσιο, ίσως, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου. 

 Και πού και πού, πέρα από μια καλή κουβέντα, χαρίζουμε η μία στην άλλη κι ένα χαμόγελο, να το έχουμε μέσα στις δυσκολίες της μέρας μας να πορευόμαστε.

 Ένα τέτοιο, μεγάλο χαμόγελο, μου χάρισε πριν λίγες ημέρες η Κατερίνα. Βρήκα στην πόρτα μου να με περιμένει ένα ειδοποιητήριο-έκπληξη, και πήγα στα ΕΛΤΑ να παραλάβω ένα δέμα, χωρίς να γνωρίζω καν ποιος το έστελνε και το περιεχόμενό του. Δεν περίμενα τίποτε από κανέναν!

 Με το που είδα τα γράμματά της στο φάκελο, όμως, να και το χαμόγελο που σας έλεγα - έως τ΄αυτιά! (Όπως της είπα, και μόνο τα γράμματά της να μου έστελνε, θα μου ήταν αρκετά, αφού ήταν από κείνη!)

 Ο φάκελος περιείχε κάρτες από τη ΖΩΣΠ (Ζωγραφική με το Στόμα και με το Πόδι) γεμάτες με γλυκές ευχές, κι ένα υπέροχο ζευγάρι σκουλαρίκια, τα οποία λάτρεψα. Χωρίς να το ξέρει, η Κατερίνα επέλεξε να μου στείλει την αγαπημένη μου από τις φετινές κάρτες της ΖΩΣΠ (τις προμηθεύομαι κι εγώ κάθε χρόνο). 

 Δεν το ήξερε πως ήταν η αγαπημένη μου (πώς θα μπορούσε;), αλλά ΤΟ ΗΞΕΡΕ! Μαγικό, ε; Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "πόσο όμορφο είναι το να σε ξέρει κάποιος τόσο καλά..."

 Κατερίνα μου αγαπημένη, σ΄αγαπώ και σε ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ! Σε ευχαριστώ για το δώρο σου, μα πάνω από όλα για τη σκέψη σου και τη φιλία σου. Είμαι χαρούμενη που υπάρχεις στη ζωή μου και σε έχω πάντα μες στην καρδιά μου - να το ξέρεις!

 Σου εύχομαι ό,τι ονειρεύεσαι να πραγματοποιηθεί, γιατί το αξίζεις! Να είσαι πάντα καλά, γερή και ευτυχισμένη, κι εγώ θα είμαι εδώ, κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι. Είτε για να σε κάνω να χαμογελάσεις, είτε για να σε κάνω να ξεχαστείς, είτε για να σου προσφέρω τον ώμο μου για ακουμπιστήρι (έστω κι αν είναι διαδικτυακός, προς το παρόν)!

Καλές Γιορτές να έχεις, με υγεία, αγάπη, χαρά και γαλήνη

κι ένα ευτυχισμένο 2016! 

Η νέα χρονιά να σου φέρει πολλά, υπέροχα νέα ξεκινήματα, 

εκατοντάδες επιτυχίες και χιλιάδες χαμόγελα!

(να έχουμε πολλάαααα νέα να λέμε...)

♥