Πίσω στο χρόνο...

     Καλό απόγευμα!

     Βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη ημέρα του Οκτωβρίου... Να έχετε όλοι ένα καλό μήνα, ήρεμο, χαρούμενο, με όμορφες στιγμές! 

     Αρκετοί από εσάς, τους φίλους μου, αγαπάτε τη δημιουργία όπως κι εγώ και φτιάχνετε μικρά (ή μεγάλα!!) κομψοτεχνήματα. Άραγε ποιος άνθρωπος, ποιο γεγονός ή ποια ημέρα να ήταν για σας το έναυσμα ώστε να ξεκινήσετε αυτό το όμορφο και τόσο δημιουργικό κεφάλαιο στη ζωή σας... Πώς να έγινε άραγε η πρώτη σας ιδέα πράξη και η πράξη αυτή δημιουργική ικανοποίηση... ποιος το ξέρει;

    Σήμερα σκέφτηκα να σας πάρω και να πάμε παρέα ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Στο τότε που ήμουνα παιδί... και στο τότε που ξεκίνησαν για μένα όλα. Τι λέτε; Φύγαμε;

    Στο τότε, λοιπόν, περνούσα πάντοτε τα καλοκαίρια μου στο εξοχικό μας σπίτι. Χωρίς να αναγκάζομαι πια να απασχολώ το νου μου με τις σχολικές απαιτήσεις, είχα να σκεφτώ μόνο τις διακοπές: τη ζέστη, τη θάλασσα, τα τζιτζίκια, την καλοκαιρινή ραστώνη, τον ήλιο και τον αέρα στα βλέφαρά μου, τις σκανταλιές... Ανάμεσα σε άλλα καταβρόχθιζα βιβλία (πάντοτε μου άρεσε το διάβασμα) και τριγύριζα όσο επιτρεπόταν στο νεαρό της ηλικίας μου... ώσπου βαρέθηκα. Πραγματικά βαρέθηκα. 

    Σε μια από τις περιπλανήσεις μου γύρω από το σπίτι, έτσι, χωρίς λόγο, μάζεψα κουκουνάρια. Γύρισα πίσω και καθόμουν και τα κοίταζα, ώρες ατελείωτες. Και μάλλον τότε έγινε το "κλικ". Ως τότε, σαν παιδί κι εγώ, ζωγράφιζα, έκανα κολλάζ (το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν -φαντάζεστε- τα Καλλιτεχνικά), αλλά μέχρι εκεί. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι, αν μπορούσα να φτιάξω κάτι άλλο, ίσως με ό,τι είχα μαζέψει, κάτι δύσκολο και χρονοβόρο, να μπορούσα να καταπολεμήσω την ανία. 

    Εκείνη τη σχολική χρονιά, κάποια τάξη στο σχολείο μου είχε κατασκευάσει μακέτες σπιτιών στο μάθημά της, στα πλαίσια κάποιου προγράμματος, απ' όσο μπορώ τουλάχιστον τώρα να φανταστώ. Μου καρφώθηκε η ιδέα να το επιχειρήσω. Έσπασα το προ έφηβο κεφάλι μου να βρω πώς να ξεκινήσω και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το να κάνω ένα ανάπτυγμα κύβου από χαρτί και πάνω σ' αυτό να στήσω το σπιτάκι μου. Κατόπιν συνεννοήσεως με τα μέλη του σπιτιού, ξεπόρτισα, πήγα στο βιβλιοπωλείο, πήρα χαρτί και κόλλες και γύρισα στο σπίτι. 

    Το ανάπτυγμα, από όσο αποδείχτηκε, ήταν το εύκολο κομμάτι. Έφτιαξα ένα κύβο από χαρτί, έκοψα παράθυρα στις πλευρές του και μια πόρτα και, αφού  παιδεύτηκα, τελικά τα κατάφερα να στερεώσω επαρκώς στην κορφή του ένα τρίγωνο ανοιχτό -πάλι από χαρτί- για να έχει το σπιτάκι μου σκεπή. Πήρα τα ξύλινα καλαμάκια για σουβλάκια από το ντουλάπι και το ψαλίδι της μαμάς και ασχολήθηκα μέρες και μέρες, μετρώντας με το χαρακάκι μου και κόβοντας ισομεγέθη τα ξυλάκια. Τα χέρια μου πονούσαν, αλλά δε με ένοιαζε, γιατί είχα κάτι να κάνω! Όταν τα τελείωσα, τα κόλλησα στο χαρτί και έντυσα έτσι τις εξωτερικές πλευρές του σπιτιού, όχι μόνο τις πλαϊνές, αλλά και αυτή που ήταν από κάτω. Έφτιαξα κι άλλα, μικρότερα αναπτύγματα, τα έντυσα με τα ξυλάκια, σήκωσα για λίγο τη σκεπή από τη θέση της και τα τοποθέτησα μέσα στο εσωτερικό του σπιτιού, σαν έπιπλα: ένα καναπεδάκι και ένα τραπεζάκι. 

    Με είχε πιάσει κάτι που δεν μπορούσα τότε να περιγράψω. Πυρετός! Σηκωνόμουν νωρίς το πρωί και έπιανα αμέσως δουλειά, ξοδεύοντας ατελείωτες ποσότητες κόλλας. Δεν σταματούσα, εκτός αν έφτανα στο σημείο να πιαστούν τα χέρια μου... Στο μεταξύ πήρα και τα κουκουνάρια και με το ψαλίδι άρχισα να κόβω τα ξύλινα φυλλαράκια τους. Μου πήρε κι αυτό κάμποσες μέρες (είναι απίστευτα δύσκολη δουλειά, είναι τόσο σκληρά που δεν κόβονται με τίποτα... και αν τώρα μου πείτε να το ξανακάνω, είμαι σίγουρη πως θα σας αρνηθώ). Όταν τελείωσα και μ' αυτό, τα κόλλησα στο σπιτάκι για κεραμίδια. Έφτιαξα την πόρτα και τα παράθυρα να ανοίγουν...

... και αυτό ήταν. Τότε το είδα πραγματικά, όλο το εγχείρημά μου, σε όλο του το μεγαλείο. Και ήρθε ένα χαμόγελο και εγκαταστάθηκε στο πρόσωπό μου για όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι. Για εκείνη την εποχή, ήταν ό,τι πιο δύσκολο είχα κάνει, αλλά το είχα κάνει ΜΟΝΗ μου (ξέρετε πώς το βλέπουν αυτό τα παιδιά) και ήταν ωραίο... αλλά το σημαντικότερο; Με έκανε να νιώθω ωραία...

     Από τότε, στην αρχή λίγο-λίγο και αργότερα περισσότερο, κατάλαβα τι μπορούσαν να κάνουν τα χέρια μου και το εκμεταλλεύτηκα. Ένιωσα τη χαρά της δημιουργίας και άρχισα να την επιζητώ, να την  κυνηγώ, να την επιδιώκω. Και να' μαι εδώ σήμερα... έχοντας την τύχη να συνεχίζω και να έχω κι εσάς μαζί μου σε αυτό το ταξίδι, να μοιραζόμαστε αυτά που αγαπάμε. Το σπιτάκι στέκει ακόμη, βρίσκεται στο εξοχικό, φέτος το καλοκαίρι που βρέθηκα εκεί το χαιρέτησα πάλι και μου έκλεισε κι αυτό το μάτι... Οπότε σκέφτηκα ότι, αν και έγινε τότε και όχι τώρα, παρόλα αυτά του αξίζει μια θέση εδώ. Χάρη σε αυτό δεν ξεκίνησαν όλα;

Υ.Γ. Αν και το προσπάθησα, δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω με ευκρίνεια το εσωτερικό του. Αν πάντως θελήσετε να το επισκεφτείτε ποτέ, να ξέρετε ότι θα σας περιμένει εκείνο το μικρό ξύλινο τραπεζάκι και ο καναπές για να ξαποστάσετε...