Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

... στην αρχή, στη μέση και στο Τέλος: Μουσ♪κή και πάλι μουσ♪κή!

 Αυτές τις μέρες, η γειτονιά των bloggers βρίθει από "χαρμόσυνες" (!) αναρτήσεις... οι οποίες απαντούν στο εξής ερώτημα της Πέτρας:

Εσύ έχεις σκεφτεί ποιο τραγούδι θα ήθελες στην...κηδεία σου;...

(Αμάν, βρε Πέτρα... έχεις κάτι απορίες κι εσύ!!)

 Εννοείται ότι το έχω σκεφτεί! Και το έχω ήδη δηλώσει στους κοντινούς μου (επί τη ευκαιρία, τσουπ, το διασταύρωσα κιόλας: το έτερον ήμισυ το θυμόταν). 

 Πριν ξεκινήσω όμως με τις μουσικές, να τι θέλω πρώτα:



και μετά, αυτή τη μίνι, αγαπημένη playlist, που είναι τόσο... εγώ!


1. Led Zeppelin - Stairway To Heaven (σαφώς)


"And its whispered that soon / If we all call the tune / Then the piper will lead us to reason / And a new day will dawn / For those who stand long / And the forests will echo with laughter".

(Και ψιθυρίζεται ότι σύντομα / Εάν όλοι εναρμονιστούμε / Τότε ο αυλητής θα μας οδηγήσει στην αιτία / Και μια νέα ημέρα θα ξημερώσει / Για εκείνους που έκαναν υπομονή / Και τα δάση θα αντηχήσουν με γέλιο).

"And if you listen very hard / The tune will come to you at last. / When all are one and one is all / To be a rock and not to roll".

(Και εάν ακούσετε πολύ προσεχτικά / Ο τόνος θα έρθει επιτέλους σε εσάς / Όταν όλα είναι ένα και ένα είναι όλα / Να είσαι βράχος και να μην κυλάς.)

2. (Αφού θα μου κάνετε τη χάρη με το προηγούμενο, ε, είναι δυνατόν να μη βάλετε και αυτό;) Led Zeppelin - Kashmir 



"Oh, father of the four winds, fill my sails across the sea of years. With no provision but an open face, along the straits of fear".

(Ω, πατέρα των τεσσάρων ανέμων, γέμισε τα πανιά μου στη θάλασσα των χρόνων. Δίχως πρόβλεψη, μα με τα μάτια ανοιχτά στις συμπληγάδες του φόβου)

3. Reamonn - Supergirl (σσσςς... κρύβε λόγια, μαρτυριάρη, μας πήρανε χαμπάρι)


You can tell by the way she walks that she's my girl
You can tell by the way she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain.
She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late last night,
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.
When you're in love, what can go wrong?
And then she'd laugh the nightime into day
pushing her fear further along.

(Μπορείς να καταλάβεις από τον τρόπο που περπατάει ότι είναι το κορίτσι μου
Μπορείς να καταλάβεις από το τρόπο που μιλάει ότι κυβερνάει τον κόσμο
Μπορείς να δεις στα μάτια της ότι κανείς δεν είναι η αλυσίδα της
Είναι το κορίτσι μου, το σούπερ κορίτσι μου.

Και έπειτα θα έλεγε "δεν πειράζει, χάθηκα στο δρόμο
αλλά είμαι ένα σούπερ κορίτσι, και τα σούπερ κορίτσια δεν κλαίνε.
Και έπεiτα θα έλεγε "δεν πειράζει, έφτασα σπίτι αργά χθες το βράδυ
αλλά είμαι ένα σούπερ κορίτσι, και τα σούπερ κορίτσια απλά πετάνε.

Και έπειτα θα έλεγε ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.
Όταν είσαι ερωτευμένος, τι μπορεί να πάει στραβά;
Και μετά θα γελούσε από το βράδυ μέχρι το πρωί
σπρώχνοντας το φόβο της παραπέρα.)

4. Lisa Gerrard and Pieter Bourke - Sacrifice (χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις)




Λίγες σκέψεις (όχι που θα τη γλυτώνατε):

1. Αυτό το είδατε; Μήπως να το σκεφτώ;

2. Αυτό που θα ήθελα να έχω με χίλια στην πραγματικότητα, είναι το γνωστό έθιμο της Νέας Ορλεάνης (όπου παίζεται τζαζ μουσική στις κηδείες, πένθιμη πριν από την τελετή της ταφής και χαρωπή σε ρυθμό εμβατηρίου κατά την επιστροφή). Μου αρέσει τόσο αυτό το κλίμα "γιορτής"! Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται... όχι τουλάχιστον, με αυτό τον τρόπο. 

3. Βρήκα ενδιαφέρουσα την ερώτηση κι ακόμη πιο ενδιαφέρουσες τις απαντήσεις που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, σε σχόλια φίλων και σε αναρτήσεις. Από στατιστικής σκοπιάς, παρατήρησα πως οι περισσότεροι θα ήθελαν να ακούγονται τραγούδια στην κηδεία τους, θα ήθελαν γέλιο, θα ήθελαν καύση κι όχι ταφή (ακούει κανείς αρμόδιος, ειδικά όσον αφορά αυτό το τελευταίο;) Μου αρέσει που οι περισσότεροι στρέφονται στη μουσική και μου αρέσει που αρκετοί είχαν το θάρρος να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν το όλο θέμα (αν δεν το είχαν ήδη κάνει, όπως εγώ). 

 Όντας ρεαλίστρια, είμαι αρκετά συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου και για μένα δεν είναι ένα θέμα-ταμπού. Προσοχή: είπα "ρεαλίστρια", όχι "αναίσθητη". Φυσικά και αγαπώ τη ζωή, φυσικά και πονάει τρομερά όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει. Είναι μέσα στη ζωή: κάποτε, φεύγουμε. Όλοι. Και κάποτε, οι άλλοι βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν χωρίς εμάς (ή εμείς βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε χωρίς τους άλλους) - κι αυτό μες στη ζωή είναι. 

 Δε θα διαφοροποιηθώ: θα ήθελα τα ίδια ακριβώς πράγματα. Μπουρλότο, κι έπειτα γέλιο και μουσική. Μια γιορτή αποχαιρετισμού, με την παραδοχή πως είχα μια ζωή ισορροπημένη, με τα καλά της και με τα στραβά της, όπως μόνο η Ζωή μπορεί να είναι, και πως την Έζησα. Αφήνοντας και κάτι πίσω: καναδυό κατασκευές, καναδυό "ταξίδια" του μυαλού και του στυλού που άφησαν ίχνη μελάνης στο χαρτί, δεκάδες βόλτες στα σύννεφα και καμιά εκατοντάδα χιλιάδα (και βάλε, διότι συνεχίζουμε) ζεστές αγκαλιές, γεμάτες αγάπη. 


Ραντεβού στα 199 έτη μου, έτσι;

(Αλήθεια, συνεννοηθήκατε; Ποιος από εσάς είναι που θα ντυθεί Χάρος;)



Στην ερώτηση της Πέτρας απαντούν οι παρακάτω:

Ρούλα → http://roula-the-cat.blogspot.gr/
Αριστέα → http://princess-airis.blogspot.gr/
Αγγελική → http://skepseis.co.uk/wp/
Η blogger της διπλανής πόρτας → http://dreamsmomentsthoughts.blogspot.gr/
Δέσποινα → http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Γλαύκη → Θα φιλοξενηθεί από Πέτρα
Έλενα → http://miakalimera.blogspot.gr/
Έλλη → http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Ρούλα→  http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Μαρία → http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αλεξάνδρα → http://womaninblogs2.blogspot.gr/
Κική → http://ekfrastite.blogspot.gr/
Αθηνά → http://sigatabga.blogspot.gr/
Ποδηλάτισσα → http://podilatisa.blogspot.gr/
Αριάδνη → http://mononai.blogspot.gr/
Χριστίνα → http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Κλαυδία → http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
Ελένη → http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/

25 σχόλια:

  1. Έχω χάσει επεισόδια!!
    Και πρόσφατα με μία φίλη συζητάγαμε το θέμα της καύσης ( αυτό έχω ζητήσει πάντως κι ελπίζω να σεβαστεί η επιθυμία μου) η οποία έχει διαβάσει κάτι ψαγμένα βιβλία και με ενημέρωσε για το θέμα! Κατά την καύση η ψυχή ελευθερώνεται πιο γρήγορα και μπορεί να ξαναγεννηθεί.. σε άλλο σώμα (αυτό για όσους πιστεύουν)
    Τώρα στο θέμα της κηδείας το λέω χρόνια.. Σπάνια να φορέσω μαύρα. Το πένθος δεν φαίνεται από τα ρούχα και τα χρώματα.. είναι κάτι πολύ βαθύτερο! Όταν βλέπω ταινίες που γίνονται τόσο διαφορετικά πράγματα στις κηδείες αναρωτιέμαι εδώ γιατί έχουμε τόσα ταμπού;
    Θα ήθελα πολύ να ακούγονται τραγούδια και.. κάτι που να συμβολίζει την ελπίδα και την ελευθερία.. Φαναράκια ψηλά στον ουρανό ίσως.
    Πολύ μ'αρέσει να συζητάμε άνετα για όλα, συνήθως όποιος ανοίξει τέτοια κουβέντα όλοι δυσανασχετούν!
    Πολλά φιλιά Έλλη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω την αλήθεια, η Πέτρα έδωσε ωραία αφορμή για συζητήσεις!! Συμφωνώ ότι αρκετοί δυσανασχετούν με το θέμα, αλλά δεν βλέπω το λόγο, ούτε είμαι προληπτική.
      Ο θάνατος πάντως δεν είναι μόνο εδώ θέμα ταμπού, είναι και αλλού. Η ανθρωπότητα τον απεύχεται και τον φοβάται, είναι λογικό (εξ΄ού και οι προσωποποιήσεις του φοβερού Χάρου). Επίσης οι άνθρωποι δε θέλουν καμιά σχέση με ό,τι σχετίζεται με το θάνατο (πόσοι σκέφτονται να γίνουν υπάλληλοι σε γραφεία τελετών, ή νεκροτόμοι, κι αυτό κατ΄επιλογή; Ελάχιστοι!)
      Στην Ελλάδα, λόγω δεισιδαιμονιών, παράδοσης και θρησκείας, είσαι αναγκασμένος να κινείσαι με στάνταρ τρόπους στις κηδείες (ξενύχτι, μαύρα κλπ). Πιστεύω πως σε πολλούς θα έχει συμβεί να θέλουν να γελάσουν σε κηδεία, κι αυτό γιατί θυμήθηκαν μια χαρούμενη στιγμή τους με τον αποθανόντα, και θα κοιτούσαν γύρω-γύρω προσπαθώντας να κρατηθούν, μην τους πάρουν χαμπάρι και θεωρηθεί ότι δείχνουν ασέβεια. Στην πραγματικότητα, δεν είμαστε ελεύθεροι να αποχαιρετούμε τους ανθρώπους μας όπως θα το ήθελαν εκείνοι κι όπως εμείς το αισθανόμαστε...
      Ενδιαφέρων λόγος αυτός που σου είπε η φίλη σου για την καύση! Αν και, όπως προείπα, είμαι ρεαλίστρια... δεν πιστεύω ότι ξαναγυρνάμε.
      Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι πρόκειται στην Ελλάδα να δημιουργηθεί τέτοιος χώρος, όσο κι αν το θέλουμε πολλοί από τους πολίτες της. Δε βγάζεις με τίποτα άκρη με την Εκκλησία... και αν θυμάμαι καλά, πολλές φορές η Εκκλησία σταμάτησε τέτοιου είδους συζητήσεις, με το που ξεκίνησαν (ούτε καν έφτασαν δηλαδή παραπέρα τα πράγματα). Αυτό θα διαιωνίζεται, πολύ φοβάμαι!
      Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για το ωραίο σχόλιο και για το διάλογο!

      Διαγραφή
  2. Α βλέπω κι εσύ ροκάρεις αλλά πιο μελαγχολικά. Θα βαλαντώσει ο κόσμος! Οι ταζίστες, οι ρεμπέτες, οι Κρητικοί και οι Πόντιοι το χουν αυτό με το γλεντοκόπι μετά την κηδεία.

    Το μπουρλότο εμένα δε μ αρέσει και ίσως να ανοίκω στην μειοψηφία. Τη θέλω την γκοθίλα μου με το μνηματάκι μου, το καντηλάκι μου, το σταυρό μου και το αγγελάκι από πάνω. Νοικοκυρεμένα πράματα. χαχαχα Και φυσικά στα 200 μας χρόνια. Τι πλάκα κάνουμε;

    Να σαι καλά κορίτσι!!! Καλό σου ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ροκάρω πάντα και παντού, και όχι μόνο μελαγχολικά! Αλλά τι να διάλεγα για τέτοια περίπτωση; Metallica και Sepultura; Θα φεύγανε όλοι!! :)))
      Το μπουρλότο δεν το θέλω μόνο για μένα - σκέφτομαι και αυτούς που θα μείνουν πίσω. Δεν είναι τα σκουλικάκια που με ενοχλούν, είναι οι εκταφές. Προσωπικά δεν έχω κανένα ψυχολογικό θέμα με τις εκταφές (έχω παραβρεθεί και έχω κοιμηθεί μια χαρά το ίδιο βράδυ, και όλα τα επόμενα), αλλά δεν έχουν όλοι τις ίδιες ψυχικές αντοχές με εμένα. Θεωρώ βάρβαρο το αναγκαστικό "έθιμο" της εκταφής όσων ζουν στις πόλεις (διότι στα χωριά είναι αλλιώς και σπάνια συμβαίνει). Δε θα ήθελα οι οικείοι μου να το περάσουν αυτό...
      Να είσαι κι εσύ καλά, και να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!

      Διαγραφή
  3. Ε ποτέ! Εννοώ προσπερνώ την τελευταία σου ερώτηση και προχωρώ! Για τη δική σου μουσική Έλλη μου, δεν είχα καμιά αμφιβολία! Ίσα -ίσα ! Χαχα! Επίσης, όπως έγραψα κι αλλού, παρατήρησες ότι οι άντρες έγιναν μπουχός σε αυτό το θέμα και μήτε που να το ακούσουν;; Αχ, όλα εμείς οι γυναίκες να τα σκεφτόμαστε; Μα όλα;;; Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά αφού δεν σκέφτονται εκείνοι για τον εαυτό τους, θα μας "αναγκάσουν" να σκεφτούμε εμείς για αυτούς!! Αχαχαχα! Καλημερούδια και φιλιά ομορφιά μου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος30/10/14, 2:52 μ.μ.

      Πετραδάρα μου μην σου κάνει εντύπωση!! Η γυναίκα μας φέρνει στην ζωή, η γυναίκα ξεπροβοδίζει (βλέπε ποιοι λένε τα μοιρολόγια!!!!) Είχαμε αυτήν την κουβέντα με αγαπημένη καθηγήτρια ανθρωπολόγο!!
      Φιλάρες κ Μπαμπούλα μου!! Τι δεν είναι εδώ γραφείο κηδειών;;;; Αχαχαχαχαχα!!! Μάκια!!!

      Διαγραφή
    2. @Πέτρα:

      Πώς με ξέρεις, πώς με ξέρεις... (για τη μουσική μιλώ!!) ♥
      Μην παρεξηγείς το "ισχυρό" φύλο που λάκισε, έχει και δουλειές!!
      :))
      Την τελευταία ερώτηση γιατί την προσπέρασες; Δεν παίζω!! Και το ήθελα το σχόλιο...
      Φιλιά πολλά!

      @Μαριλένα:
      Σωστή σε βρίσκω και εσένα, και την ανθρωπολόγο με την οποία κάνατε τη συζήτηση... έτσι είναι!
      (με το "κ. Μπαμπούλα" μου ακόμη γελάω!! Ωραία της την έφερες, χαχα!!)

      Διαγραφή
  4. .κι εμένα μου αρέσει που ροκάρεις και προτιμείς τη καύση από τη ταφή...και βέβαια έχω σκεφθεί ότι κάποια στιγμή θα φύγω.Θέλω να ελπίζω όρθια.Είμαι συμφιλιωμένη με το θάνατο, ειδικά τον δικό μου.Από τη στιγμή που γεννήθηκα είναι σίγουρο πως θα πεθάνω και θέλω στη διαθήκη μου να αφήσω κάποιες επιθυμίες μου για την τελετή της ταφής, που ελπίζω να εκτελεστούν μακριά από εθιμοτυπικά και ταμπού. Τα φιλιά μου και ναι ..κάπου εκεί στα 199, είναι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκεφτόμαστε το ίδιο, καθαρά ρεαλιστικά, οπότε δε χρειάζεται να σου πω ότι συμφωνώ με όσα λες!
      Πολλά φιλιά (και μακριά όλα αυτά από εμάς και από τους οικείους μας για πολλάαααααα ακόμη χρόνια!)

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος30/10/14, 2:58 μ.μ.

    Ελλη μου αν είναι βόλεψέ τα να ναι κοντά στις απόκριες για να κυκλοφορεί κι ελεύθερα ο άνθρωπος ως χάρος!! Οχι τίποτα άλλο!! Αχαχαχα!! Το θες κι εσύ το τζουκ μποξ σου βρε κοπελιά!! :))) Πάντως τα τραγούδια είναι αλφάδεια!! Δεν το συζητώ!! Αυτό με την καύση το χω χιλιοπεί, έχω κάνει ανάρτηση και παλιότερα κι όντως βρήκα πολλούς υπέρ!!
    Εχει κάτι το ρομαντικό η καύση.. Εχω παραβρεθεί σε εκταφές κι είναι άγριο πράγμα για αυτούς που μένουν πίσω.. Πολύ άγριο...
    Φιλενάδα σαν τα ψηλά βουνά κι όταν έρθει η ώρα, άραξε μέχρι να τελειώσει το medley!!!! Αχαχαχαχα!! Μάκια κοπέλα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα είναι κοντά στις Απόκριες δε θα κάνει καμία αίσθηση, βρε κι εσύ!!! Το θέμα είναι να εμφανιστεί έτσι ντυμένος κάποιος εκεί, την ώρα που κανείς δεν θα το περιμένει... Φαντάζεσαι αντιδράσεις;
      Το τζουκ-μποξ εννοείται ότι το θέλω, μη σου πω ότι τη μίνι λίστα πρέπει να την εμπλουτίσω κι άλλο! (Dead can dance? Of course they can, why not?)
      Δεν ξέρω αν έχει κάτι το ρομαντικό (!) η καύση (δεν το έχω σκεφτεί αυτό, μ΄έπιασες στον ύπνο!!) αλλά σίγουρα προφυλάσσει αυτούς που μένουν πίσω από τις εκταφές. Τι κατάσταση κι αυτή, αν είναι δυνατόν, φεύγει ο άλλος από το χώρο με ψυχολογικά προβλήματα...
      Σαν τα ψηλά βουνά όλοι μας!! Φιλιά πολλά κοπέλα μου!

      Διαγραφή
  6. Αν ζω θα ντυθω εγω χάρος τελειωσεε! Ωραία κομμάτια και η τζαζ αποχρωση μου αρεσε!
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θαρραλέο μου κορίτσι!! Σούπερ!! Έκλεισε!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Ωραιες οι μουσικές επιλογές πού διάλεξες γιά εκείνη τήν ώρα Ελλη μου!!
    Φτου,φτού,μακριά από εμάς!!Χα χα!!Απολαυσα κάθε λέξη από τήν ανάρτησή σου!!
    Καλό απόγευμα!!Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με ροκ κομμάτια μέσα είμαι αλλά την ώρα της καύσης !!!! Το έχω δηλώσει !!!!!
    Με τον παραδοσιακό τρόπο δε γουστάρω , με ενοχλούν τα λιβάνια και οι παπάδες να ξέρεις και ο κόσμος , έχω αγοραφοβία ... και να λεν την καυμένη τι καλή που ήταν !!! Εχω πεθάνει στο γέλιο με το σχόλιο της Πέτρας!!!! Μπουχός οι άντρες !!!!! Πόσο πολύ γελάω ,αν και αναμενόμενο!!!!
    Μετά 100 και βάλε ντύνομαι και εγώ χάρος και θα κρατώ και τα μουσικά σου κομμάτια !!! Φιλιά γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω! Σε ευχαριστώ! Και περισσότερο που θα κρατάς τα μουσικά κομμάτια μου!
      Μαζί σου κι εγώ, τα ίδια πράγματα μας ενοχλούν! Ειδικά με το λιβάνι από μικρή έχω θέμα, το μυρίζω και ανακατεύομαι, νιώθω πως θα λιποθυμήσω, ζαλίζομαι και τελικά φεύγω χιλιόμετρα μακριά για να συνέρθω! (λες κι είμαι ο διάβολος μεταμορφωμένος...)
      Φιλάκια γλυκά κι από εμένα!

      Διαγραφή
  9. Εντάξει ...η μουσική αναμενόμενη! :)))
    Και την πάω με χίλια!
    Δεν ήξερα το 4ο κομμάτι για αυτό ήρθα από το σπίτι ( αν και σε διάβασα στη δουλειά!)
    Οι άντρες είναι όντως χέστες! Σόρρυ αλλά δεν κρατήθηκα!
    Φιλιά πολλά Έλλη μου κι εύχομαι να εισακουστούν οι τελευταίες επιθυμίες μας! ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παντελίδη πάντως δεν πρόκειται να ζητήσω! Άμα μου κάνετε τέτοιο πράγμα, θα σηκωθώ και θα σας στοιχειώσω, να το ξέρετε! :)))
      Το 4ο κομμάτι είναι όνειρο. Τι φωνή η Lisa Gerrard, ε; Την ακούς και δεν πιστεύεις αυτό που ακούς... Εκτός από τραγουδίστρια είναι και μουσικός και συνθέτης, ενώ υπήρξε μέλος των Dead Can Dance. Έχει γράψει τη μουσική σε πολλές γνωστές κινηματογραφικές ταινίες (βλ. το "Μονομάχο", όπου ήταν και υποψήφια για Όσκαρ).
      Φιλάκια πολλά, καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    2. Χέστηδες ε; Οκ, ό,τι πεις, μόνο, σε παρακαλώ, μην τρέξεις πανικόβλητη την επόμενη φορά που θα δεις κατσαρίδα :P

      (Σόρρυ για τη σφήνα Έλλη, μα και εγώ δεν άντεξα)

      Διαγραφή
    3. :)))
      (that's ok, ένα δίκιο το'χεις, χαχα!! Εγώ τουλάχιστον τρέχω έξω από το σπίτι όταν βλέπω κατσαρίδα...)

      Διαγραφή
  10. Λοιπόν, αν δεν μπορέσει η Αριάδνη, ντύνομαι εγώ, έτσι και έτσι, όλους θα σας θάψω. καλά ναι, εκτός του Μητσοτάκη :P

    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, δεν ξέρω, συνεννοηθείτε μεταξύ σας! Εγώ θα έχω άλλες δουλειές!!!
      Καλημέρα, Γιώργο!

      Διαγραφή
  11. ξερω εχω καιρό να έρθωκαι εχασα τα του ταξιδιού.. Ελλη μου .. αλλα αγιατί δεν μου φτανουν οι ωρες δεν ξερω...ξερω όμως οτι όλες θα περασουμε ωραια εκει πανω.. είπαμε θα σας περιμενω τέταρτο συννεφο αρίστερα.. χι.χιχ. φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε σε εμένα φτάνουν οι ώρες, οπότε είμαστε δυο! Δεν ξέρω τι γίνεται φέτος με τον ελεύθερο χρόνο μου... τον κυνηγάω και αυτός όλο μου φεύγει!!
      Εννοείται ότι θα περάσουμε τέλεια εκεί πάνω (και θα έχουμε και ατελείωτες ώρες για κουβεντούλα και για να ασχοληθούμε με ό,τι μας αρέσει, χαχα!)
      Φιλάκια κι από εμένα!

      Διαγραφή

Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...