... στην αρχή, στη μέση και στο Τέλος: Μουσ♪κή και πάλι μουσ♪κή!

 Αυτές τις μέρες, η γειτονιά των bloggers βρίθει από "χαρμόσυνες" (!) αναρτήσεις... οι οποίες απαντούν στο εξής ερώτημα της Πέτρας:

Εσύ έχεις σκεφτεί ποιο τραγούδι θα ήθελες στην...κηδεία σου;...

(Αμάν, βρε Πέτρα... έχεις κάτι απορίες κι εσύ!!)

 Εννοείται ότι το έχω σκεφτεί! Και το έχω ήδη δηλώσει στους κοντινούς μου (επί τη ευκαιρία, τσουπ, το διασταύρωσα κιόλας: το έτερον ήμισυ το θυμόταν). 

 Πριν ξεκινήσω όμως με τις μουσικές, να τι θέλω πρώτα:

και μετά, αυτή τη μίνι, αγαπημένη playlist, που είναι τόσο... εγώ!

1. Led Zeppelin - Stairway To Heaven (σαφώς)

"And its whispered that soon / If we all call the tune / Then the piper will lead us to reason / And a new day will dawn / For those who stand long / And the forests will echo with laughter".

(Και ψιθυρίζεται ότι σύντομα / Εάν όλοι εναρμονιστούμε / Τότε ο αυλητής θα μας οδηγήσει στην αιτία / Και μια νέα ημέρα θα ξημερώσει / Για εκείνους που έκαναν υπομονή / Και τα δάση θα αντηχήσουν με γέλιο).

"And if you listen very hard / The tune will come to you at last. / When all are one and one is all / To be a rock and not to roll".

(Και εάν ακούσετε πολύ προσεχτικά / Ο τόνος θα έρθει επιτέλους σε εσάς / Όταν όλα είναι ένα και ένα είναι όλα / Να είσαι βράχος και να μην κυλάς.)

2. (Αφού θα μου κάνετε τη χάρη με το προηγούμενο, ε, είναι δυνατόν να μη βάλετε και αυτό;) → Led Zeppelin - Kashmir 

"Oh, father of the four winds, fill my sails across the sea of years. With no provision but an open face, along the straits of fear".

(Ω, πατέρα των τεσσάρων ανέμων, γέμισε τα πανιά μου στη θάλασσα των χρόνων. Δίχως πρόβλεψη, μα με τα μάτια ανοιχτά στις συμπληγάδες του φόβου)

3. Reamonn - Supergirl (σσσςς... κρύβε λόγια, μαρτυριάρη, μας πήρανε χαμπάρι)

You can tell by the way she walks that she's my girl

You can tell by the way she talks that she rules the world.

You can see in her eyes that no one is her chain.

She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way

but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.

And then she'd say, it's alright, I got home late last night,

but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.

When you're in love, what can go wrong?

And then she'd laugh the nightime into day

pushing her fear further along.

(Μπορείς να καταλάβεις από τον τρόπο που περπατάει ότι είναι το κορίτσι μου

Μπορείς να καταλάβεις από το τρόπο που μιλάει ότι κυβερνάει τον κόσμο

Μπορείς να δεις στα μάτια της ότι κανείς δεν είναι η αλυσίδα της

Είναι το κορίτσι μου, το σούπερ κορίτσι μου.

Και έπειτα θα έλεγε "δεν πειράζει, χάθηκα στο δρόμο

αλλά είμαι ένα σούπερ κορίτσι, και τα σούπερ κορίτσια δεν κλαίνε.

Και έπεiτα θα έλεγε "δεν πειράζει, έφτασα σπίτι αργά χθες το βράδυ

αλλά είμαι ένα σούπερ κορίτσι, και τα σούπερ κορίτσια απλά πετάνε.

Και έπειτα θα έλεγε ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.

Όταν είσαι ερωτευμένος, τι μπορεί να πάει στραβά;

Και μετά θα γελούσε από το βράδυ μέχρι το πρωί

σπρώχνοντας το φόβο της παραπέρα.)

4. Lisa Gerrard and Pieter Bourke - Sacrifice (χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις)

Λίγες σκέψεις (όχι που θα τη γλυτώνατε):

1. Αυτό το είδατε; Μήπως να το σκεφτώ;

2. Αυτό που θα ήθελα να έχω με χίλια στην πραγματικότητα, είναι το γνωστό έθιμο της Νέας Ορλεάνης (όπου παίζεται τζαζ μουσική στις κηδείες, πένθιμη πριν από την τελετή της ταφής και χαρωπή σε ρυθμό εμβατηρίου κατά την επιστροφή). Μου αρέσει τόσο αυτό το κλίμα "γιορτής"! Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται... όχι τουλάχιστον, με αυτό τον τρόπο. 

3. Βρήκα ενδιαφέρουσα την ερώτηση κι ακόμη πιο ενδιαφέρουσες τις απαντήσεις που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, σε σχόλια φίλων και σε αναρτήσεις. Από στατιστικής σκοπιάς, παρατήρησα πως οι περισσότεροι θα ήθελαν να ακούγονται τραγούδια στην κηδεία τους, θα ήθελαν γέλιο, θα ήθελαν καύση κι όχι ταφή (ακούει κανείς αρμόδιος, ειδικά όσον αφορά αυτό το τελευταίο;) Μου αρέσει που οι περισσότεροι στρέφονται στη μουσική και μου αρέσει που αρκετοί είχαν το θάρρος να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν το όλο θέμα (αν δεν το είχαν ήδη κάνει, όπως εγώ). 

 Όντας ρεαλίστρια, είμαι αρκετά συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου και για μένα δεν είναι ένα θέμα-ταμπού. Προσοχή: είπα "ρεαλίστρια", όχι "αναίσθητη". Φυσικά και αγαπώ τη ζωή, φυσικά και πονάει τρομερά όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει. Είναι μέσα στη ζωή: κάποτε, φεύγουμε. Όλοι. Και κάποτε, οι άλλοι βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν χωρίς εμάς (ή εμείς βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε χωρίς τους άλλους) - κι αυτό μες στη ζωή είναι. 

 Δε θα διαφοροποιηθώ: θα ήθελα τα ίδια ακριβώς πράγματα. Μπουρλότο, κι έπειτα γέλιο και μουσική. Μια γιορτή αποχαιρετισμού, με την παραδοχή πως είχα μια ζωή ισορροπημένη, με τα καλά της και με τα στραβά της, όπως μόνο η Ζωή μπορεί να είναι, και πως την Έζησα. Αφήνοντας και κάτι πίσω: καναδυό κατασκευές, καναδυό "ταξίδια" του μυαλού και του στυλού που άφησαν ίχνη μελάνης στο χαρτί, δεκάδες βόλτες στα σύννεφα και καμιά εκατοντάδα χιλιάδα (και βάλε, διότι συνεχίζουμε) ζεστές αγκαλιές, γεμάτες αγάπη. 

Ραντεβού στα 199 έτη μου, έτσι;

(Αλήθεια, συνεννοηθήκατε; Ποιος από εσάς είναι που θα ντυθεί Χάρος;)

☺

Στην ερώτηση της Πέτρας απαντούν οι παρακάτω:

Ρούλα → http://roula-the-cat.blogspot.gr/
Αριστέα → http://princess-airis.blogspot.gr/
Αγγελική → http://skepseis.co.uk/wp/
Η blogger της διπλανής πόρτας → http://dreamsmomentsthoughts.blogspot.gr/
Δέσποινα → http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Γλαύκη → Θα φιλοξενηθεί από Πέτρα
Έλενα → http://miakalimera.blogspot.gr/
Έλλη → http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Ρούλα→  http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Μαρία → http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αλεξάνδρα → http://womaninblogs2.blogspot.gr/
Κική → http://ekfrastite.blogspot.gr/
Αθηνά → http://sigatabga.blogspot.gr/
Ποδηλάτισσα → http://podilatisa.blogspot.gr/
Αριάδνη → http://mononai.blogspot.gr/
Χριστίνα → http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Κλαυδία → http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
Ελένη → http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/