Από μηχανής θεός *

  Για να πω την αλήθεια, αλλιώς είχα στο νου μου να ξεκινήσω την πρώτη, επίσημη ανάρτηση του 2014. 

 Ήθελα να απολογηθώ που χάθηκα τόσο... χρειαζόμουν το διάλειμμα, αλλά δε σας ξέχασα. Μου λείψατε πολύ. Έλαβα τόσες ευχές σε σχόλια, mail και μηνύματα που κάθε μέρα η καρδιά μου χαμογελούσε. Δεν κατάφερα να απαντήσω σε όλα, αλλά τα είδα όλα και σας ευχαριστώ που ομορφαίνατε κάθε τόσο την καθημερινότητά μου με τη σκέψη σας και ένα "γεια".

  Ήθελα να σας μιλήσω για φωτάκια, για χαμόγελα, για Στιγμές των εορτών.

  Ήθελα να σας μιλήσω για ταξίδια, για εικόνες, για συναισθήματα.

  Ήθελα να σας πω για τη φύση.

  Ήθελα να σας πω πως κατάφερα να μπω μέσα σ΄ένα παραμύθι για λίγο... και πως γνώρισα τους ήρωές του.

  Η χθεσινή μέρα όμως το έφερε έτσι, ώστε, αντί για όλα αυτά, να θέλω σήμερα να σας πω μια άλλη ιστορία:

 ...Ταξιδεύω. Οδηγώ, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Ομίχλη και κακό παντού. Μέχρι να βγω αρκετά έξω από τα όρια της πόλης, η ομίχλη με τυλίγει και με συνοδεύει. 

 Κοιτώ μπροστά και μέσα από το τζάμι, το αυτοκίνητό μου φαίνεται σαν να καταπίνει το δρόμο, κομμάτι-κομμάτι... κι επειδή πιέζω πάντα τον εαυτό μου όταν φεύγω να μη γυρνάω πίσω μου να κοιτάξω (είμαι φύσει συναισθηματικό ον, ειδικά όταν αφήνω πίσω μου δρόμους γνωστούς και άλλα τόσα προσφιλή μου πράγματα), το αυτοκίνητό μου μοιάζει σαν να καταπίνει το δρόμο ατελείωτα. Μέτρο το μέτρο, η άσφαλτος έρχεται προς τα μένα, περνάει κάτω από το παρμπρίζ... και μετά, τίποτα. Είναι σαν να αποθηκεύει μέσα του το μικρό μου αυτοκίνητο, όλους τους δρόμους του κόσμου... και να τους κρατάει εκεί, σαν να φοβάται να με αφήσει να τους ξαναδιαβώ.

  Η υπόλοιπη διαδρομή κυλάει ήρεμα. Βγαίνει ο ήλιος, ακούω μουσική, έχω ένα καράβι να προλάβω, αλλά δεν ανησυχώ. Θα φτάσω πολύ νωρίτερα από την ώρα που φεύγει, όπως πάντα.

 Δεκαπέντε; Είκοσι; χιλιόμετρα πριν το λιμάνι, ανάβει το λαμπάκι της μπαταρίας μου. Το κοιτάζω με απορία. Έχω μία βδομάδα που τοποθέτησα καινούρια μπαταρία, κι αυτό γιατί ένα προαίσθημα δε με άφηνε να ησυχάσω. Ξέρω πως δεν πρέπει να σταματήσω και να σβήσω το αυτοκίνητο αν έχει πρόβλημα η μπαταρία μου, γιατί δεν πρόκειται να ξαναπάρει μπροστά. Καλού-κακού, ζητάω και μια (τηλεφωνική) συμβουλή την ώρα που οδηγώ... και συνεχίζω. Πρέπει να βρω κάποιο συνεργείο, αλλά δεν γνωρίζω καλά την περιοχή και τη δεδομένη στιγμή, είμαι στη μέση του πουθενά. Και μόνη μου.

Μικρό, επίμονο και ανελέητο τερατάκι του Πανικού, καλώς ήρθες.

 Μπαίνω σε ένα χωριό, και συναντώ κόκκινο φανάρι. Αποφασίζω μόλις ανάψει να σταματήσω κάπου δεξιά και να ζητήσω βοήθεια (ένας Θεός ξέρει πού). Και, προσπαθώντας να στρίψω... συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τιμόνι.

 Ή μάλλον, τιμόνι έχω, αλλά δεν γυρίζει καθόλου, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Έχει γίνει 200 κιλά και εντελώς άκαμπτο. Και όχι, δεν έχω ξεχάσει το χειρόφρενο.

 Κακήν - κακώς πλευρίζω το πεζοδρόμιο, όσο μπορώ βέβαια να στρίψω. Έχω πανικοβληθεί, γιατί δεν ξέρω τι έγινε. ΤΙ έγινε; Το χωριό είναι έρημο, και το μόνο ανοιχτό είναι το καφενείο. Έξω, σε μια καρέκλα, χωρίς καν ένα τραπέζι, χωρίς ποτά, ένας παππούς λιάζεται ήσυχος.

 Για να μην πολυλογώ άλλο, με το που του εξήγησα την κατάσταση, ο παππούς έφυγε τρέχοντας, καβάλησε το -παλιό- αυτοκίνητό του, αναζήτησε συνεργείο και μάστορα (δεν ήταν μακριά, αλλά δεν έχει σημασία αυτό) και μου τον έφερε, άρον τον άρον. Πόρισμα; Ο ένας από τους δύο ιμάντες μου σπασμένος (δεν βρέθηκε καν, κάπου θα κοσμεί την Εγνατία κι αν με ρωτάτε, δεν άκουσα ούτε κατάλαβα τίποτα), ο άλλος ιμάντας να χάσκει κρεμάμενος, και αν συνέχιζα να οδηγώ θα έκαιγα και τη μηχανή μου είπαν, μιας και δε δούλευε ούτε η αντλία νερού του αυτοκινήτου.

 Φτιάξαμε άμεσα το αυτοκίνητο (ευτυχώς), έχασα το καράβι, μου πήρε λίγη ώρα για να διαλύσω τον κόμπο στο στομάχι μου... αλλά είμαι καλά. Και να σας πω κάτι;

 Πήρα ένα δίδαγμα:

Όσο υπάρχει αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. 

Ο κόσμος μας γίνεται ένα καλύτερο μέρος για να ζεις, 

πολύ πιο προσιτό και όχι και τόσο αγχωτικό.

(το άνωθεν αξίωμα εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση)

Ας βοηθάμε, λοιπόν! 

Εμάς δεν μας κοστίζει τίποτα - για τους άλλους, όμως, 

η βοήθειά μας μπορεί να είναι πολύτιμη... 

  Ο παππούς μπορεί να είδε μια (αλαλάζουσα) πιτσιρίκα (εντάξει, δεν είμαι και τόσο πιτσιρίκα στα τριανταφεύγα μου, αλλά σίγουρα έτσι του φάνηκα), όμως δεν αδιαφόρησε. Παράτησε την καρέκλα, τον ήλιο και την ησυχία του, για να βοηθήσει μια άγνωστη. Δεν τηλεφώνησε, πήγε ο ίδιος. Και στο συνεργείο, με καθησύχασαν και μου εξήγησαν ακριβώς τι συνέβη και γιατί. Μου αφιέρωσαν χρόνο, με χρέωσαν όσο έπρεπε, και έλαβα και απόδειξη (!!!!). 

  Πρότεινα να κεράσω κάτι τον παππού για όλο αυτό και μου είπε "Μα προς Θεού, ούτε να το συζητάς". Πώς λέμε, "Υποχρέωσή μου"...  Γύρισα να τον ξαναβρώ όταν διορθώθηκε η βλάβη, να τον ευχαριστήσω ξανά, μα είχε ήδη φύγει. Καλέ μου παππού, πάντα καλά να είσαι! Χαίρομαι που βρέθηκες στο δρόμο μου...

  Κι εσύ, καλό μου 2014, το νου σου. Αρκετά με τρόμαξες για αρχή, μη μου το ξανακάνεις. Άσε που μόλις ήρθες, με άφησε χρόνους και το κινητό μου τηλέφωνο. Τέρμα η πλάκα τώρα, ναι; 

  Κι όσο για εμάς (ναι, ναι, για εσάς και για μένα λέω) σας υπόσχομαι πως και φέτος, παρέα με το μαϊμουδάκι μου, θα δημιουργήσουμε, θα διαβάσουμε, θα ονειρευτούμε, θα ταξιδέψουμε, θα γνωρίσουμε, θα συζητήσουμε, και θα βοηθήσουμε. Πάντα με θετική διάθεση, δε θα "βγάλουμε το όπλο μας" σε κανέναν.

Εγώ, το Μαϊμουδάκι μου... κι Εσείς.

* Από μηχανής θεός: Στην αρχαία Ελλάδα, οι τραγικοί ποιητές εμφάνιζαν στη θεατρική σκηνή (πάνω σ΄ένα είδος γερανού) ένα θεό, ο οποίος έδινε λύση στην αδιέξοδη πλοκή του έργου. 

   Η φράση αυτή λοιπόν προέρχεται από αυτό το θεατρικό τέχνασμα, και σήμερα χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει μιαν απροσδόκητη βοήθεια από έναν άνθρωπο, ή από ένα γεγονός που σημειώνεται απροσδόκητα και μας βγάζει από τη δύσκολη θέση, δίνοντας λύση στο πρόβλημά μας.