Της καρδιάς και της ερήμου ~ 2ο Συμπόσιο Ποίησης

Καιρό σε περίμενα.

Το ήξερες;

Τριγυρνούσα μόνη στην έρημο του κόσμου.

Ατέρμονα τριγυρνούσα, πουθενά διέξοδος

Κανένας χάρτης για να ΄ρθω να σε βρω.

Ένας κόκκος μικρός έγινα κι εγώ

στην απεραντοσύνη της ερήμου.

Ανάμεσα σε τόσους άλλους,

κι όμως τόσο μόνη.

Φωνή πουθενά, χάδι κανένα.

Μόνο ένα παλιό ρολόι

Μόνιμα κρεμασμένο στο θόλο του ουρανού,

να χτυπά

-σκουριασμένα-

Και να μετρά

-ανελέητα-

το χρόνο της ζωής μου χωρίς εσένα.

Το σώμα μου διψούσε.

Το πρωί καιγόμουν, το βράδυ κρυβόμουν στην άμμο

Να ζεσταθώ.

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες.

Κι έτσι περνούσαν οι νύχτες.

Μέρες και νύχτες, νύχτες και μέρες,

χωρίς τη δική σου παρουσία.

Και σ΄έψαχνα, ξέρεις.

Απεγνωσμένα.

Κάποτε γνώρισα ένα πλάσμα

-λύκος ήταν;-

Και νόμιζα πως ήσουν εσύ.

Δεν ήσουν.

Το πλάσμα με ξεγέλασε.

Πήρε ό,τι πολυτιμότερο είχα

και μ΄άφησε ξέπνοη,

να μετρώ το χαμένο χρόνο,

να σκαλίζω μανιασμένα με τα νύχια μου

το όνομά σου στην άμμο.

Ξανά και ξανά,

σχημάτιζα το όνομά σου και σε καλούσα.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια

να νιώσεις την ανάγκη μου,

να έρθεις εσύ να με βρεις.   

Δε θ΄άντεχα πολύ ακόμη.

Και ήρθες.

Επιτέλους, ήρθες.

Ήρθες σ ΄ένα από εκείνα τα ατελείωτα βράδια,

τα χωρίς έρωτα,

τα χωρίς βλέμματα και επαφή.

Ήμουν χωμένη πάλι στην άμμο

Υποταγμένη στην ανάγκη μου να ενταχθώ

σε κάτι ξένο

Μόνο και μόνο για λίγη ζεστασιά.

Δε μίλησες,

Μόνο μου έπιασες το χέρι.

Αχ, φως μου…

Με τράβηξες έξω απαλά.

Με αποκάλυψες.

Και χαμογέλασες.

Αυτό το χαμόγελο μου ξύπνησε θύμησες πανάρχαιες

Και όνειρα

Και γέλια

Και χορούς

Και μουσική.

Και όλα εκείνα τα όμορφα

που μόνο οι ερωτευμένοι γνωρίζουν.

«Καλώς ήρθες, αγάπη μου»

σου είπα, με φωνή στεγνή, βραχνή.

Φωνή που είχε αρχίσει

να μη μοιάζει πια με τη δική μου.

Με φίλησες…

Και το ρολόι του χρόνου μου

Σαν να ξεκίνησε πάλι από την αρχή.

Καιρός να ζήσω.

Καιρός να αισθανθώ.

Μαζί σου.

Πέρα μακριά, στον απέραντο ερημότοπο,

μια όαση είχε αρχίσει να γεννιέται.

Με αγκάλιασες…

και με παρέσυρες προς τα εκεί.

Δυο πρόσωπα, χαμογελαστά.

Αγαπημένα.

Αγκαλιά βαδίσαμε,

σαν ένα.

  Με το παραπάνω ποίημα συμμετείχα (ανώνυμα, με βάση τους κανόνες) στο 2ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα μας στο ιστολόγιό της (Η ζωή είναι Ωραία).

Μόνη υποχρεωτική λέξη, ο Έρωτας.

  Συγκεντρώθηκαν 23 "διαμάντια"... και είχα την τιμή, έπειτα από ψηφοφορία, να δω το ποίημά μου να λαμβάνει τη δεύτερη θέση.

  Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους αφιέρωσαν το χρόνο και την προσοχή τους στη συμμετοχή μου και τη στήριξαν με την ψήφο τους.

  Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα, Αριστέα μου, για την άψογη και ζεστή φιλοξενία. Μου έδωσες για δεύτερη φορά το κίνητρο να γράψω ποίηση... κάτι που απέφευγα για χρόνια. Με έκανες να συνειδητοποιήσω πόσο μου είχε λείψει... 

  Να περάσετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο! 

Και...

...αφήστε τον Έρωτα και την Αγάπη να σας βρουν! 

Μην κρύβεστε μέσα στην έρημο του κόσμου...

Υ.Γ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα αποτελεί συρραφή (δικής μου εμπνεύσεως) εικόνων που βρήκα στο διαδίκτυο. Τις επεξεργάστηκα κατά το δοκούν, και τις ενίσχυσα με λόγια. 

Πηγές εικόνων:  1, 2, 3