Φθινόπωρο, θα μοιραστείς τη φορεσιά σου μαζί μου;

  Το φθινόπωρο η φύση είναι σκέτη μαγεία. Τα δέντρα, πριν γυμνωθούν για τον επερχόμενο χειμώνα, ντύνονται με πορτοκαλί, κίτρινες, κόκκινες και καφετιές φορεσιές και τα δάση φωτοβολούν με ζεστές λάμψεις. Στην ουσία, το κύκνειο άσμα κάθε φυλλοβόλου κλαδιού είναι μια πανδαισία χρωμάτων, όπου το κάθε φυλλαράκι - ακόμη και το τόσο δα - παίζει το δικό του, ξεχωριστό ρόλο. 

  Τα τελευταία χρόνια συλλέγω φθινοπωρινά φύλλα και τα αποξηραίνω, στεγνώνοντάς τα ανάμεσα σε σελίδες περιοδικών, μια τακτική που οι περισσότεροι από εμάς θυμόμαστε από τα σχολικά μας χρόνια. Ο κύριος στόχος μου είναι να διατηρήσω τα χρώματά τους αλώβητα και όλη αυτή την ομορφιά αναλλοίωτη στο χρόνο.   

  Κάποιες φορές το καταφέρνω, κάποιες άλλες όχι. Κοιτώντας τα, αυτό σκεφτόμουν: όσο όμορφα είναι αυτά τα φύλλα με τις ζεστές αποχρώσεις, άλλο τόσο εφήμερη είναι η ομορφιά τους. Κι εγώ ήθελα να τη φυλάξω για λίιιγο παραπάνω, κι αν θα ήταν δυνατόν, όχι κρυμμένη ανάμεσα στις σελίδες των περιοδικών. Αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να την έχω για λίγο παρέα μου.

  Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα, και κάπως έτσι την προχώρησα... Επιστράτευσα χάντρες, νήματα, κορδόνια, μεταλλικά στοιχεία και ημιπολύτιμους λίθους και εγκλώβισα το φθινόπωρο μέσα σε λίγο υγρό γυαλί, μετατρέποντας αληθινά φύλλα σε έθνικ στολίδια του λαιμού και των αυτιών:

'

(Αυτό το κολιέ κάνει παρέα πλέον στην κουνιάδα μου... 

κι από ό,τι μου έχει πει, τα περνάνε μια χαρά οι δυο τους!)

  Τα σχήματα, τα στίγματα, τα νεύρα και οι χρωματικές ιδιαιτερότητες κάθε φύλλου, αναδεικνύονται υπέροχα με το υγρό γυαλί. Η αλήθεια είναι πως τα φύλλα συνεχίζουν να είναι ευαίσθητα, αλλά αυτό δεν με πειράζει. Ήξερα εξαρχής πως θα πάλευα ενάντια στη φθορά και πως ίσως δε θα μπορούσα να νικήσω για πολύ.

 Όμως, μια ακόμη ιδέα υλοποιήθηκε... και το φθινόπωρο μοιράστηκε για λίγο τη φορεσιά του μαζί μου. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;

  Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, να περάσετε υπέροχα!

... στην αρχή, στη μέση και στο Τέλος: Μουσ♪κή και πάλι μουσ♪κή!

 Αυτές τις μέρες, η γειτονιά των bloggers βρίθει από "χαρμόσυνες" (!) αναρτήσεις... οι οποίες απαντούν στο εξής ερώτημα της Πέτρας:

Εσύ έχεις σκεφτεί ποιο τραγούδι θα ήθελες στην...κηδεία σου;...

(Αμάν, βρε Πέτρα... έχεις κάτι απορίες κι εσύ!!)

 Εννοείται ότι το έχω σκεφτεί! Και το έχω ήδη δηλώσει στους κοντινούς μου (επί τη ευκαιρία, τσουπ, το διασταύρωσα κιόλας: το έτερον ήμισυ το θυμόταν). 

 Πριν ξεκινήσω όμως με τις μουσικές, να τι θέλω πρώτα:

και μετά, αυτή τη μίνι, αγαπημένη playlist, που είναι τόσο... εγώ!

1. Led Zeppelin - Stairway To Heaven (σαφώς)

"And its whispered that soon / If we all call the tune / Then the piper will lead us to reason / And a new day will dawn / For those who stand long / And the forests will echo with laughter".

(Και ψιθυρίζεται ότι σύντομα / Εάν όλοι εναρμονιστούμε / Τότε ο αυλητής θα μας οδηγήσει στην αιτία / Και μια νέα ημέρα θα ξημερώσει / Για εκείνους που έκαναν υπομονή / Και τα δάση θα αντηχήσουν με γέλιο).

"And if you listen very hard / The tune will come to you at last. / When all are one and one is all / To be a rock and not to roll".

(Και εάν ακούσετε πολύ προσεχτικά / Ο τόνος θα έρθει επιτέλους σε εσάς / Όταν όλα είναι ένα και ένα είναι όλα / Να είσαι βράχος και να μην κυλάς.)

2. (Αφού θα μου κάνετε τη χάρη με το προηγούμενο, ε, είναι δυνατόν να μη βάλετε και αυτό;) → Led Zeppelin - Kashmir 

"Oh, father of the four winds, fill my sails across the sea of years. With no provision but an open face, along the straits of fear".

(Ω, πατέρα των τεσσάρων ανέμων, γέμισε τα πανιά μου στη θάλασσα των χρόνων. Δίχως πρόβλεψη, μα με τα μάτια ανοιχτά στις συμπληγάδες του φόβου)

3. Reamonn - Supergirl (σσσςς... κρύβε λόγια, μαρτυριάρη, μας πήρανε χαμπάρι)

You can tell by the way she walks that she's my girl

You can tell by the way she talks that she rules the world.

You can see in her eyes that no one is her chain.

She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way

but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.

And then she'd say, it's alright, I got home late last night,

but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.

When you're in love, what can go wrong?

And then she'd laugh the nightime into day

pushing her fear further along.

(Μπορείς να καταλάβεις από τον τρόπο που περπατάει ότι είναι το κορίτσι μου

Μπορείς να καταλάβεις από το τρόπο που μιλάει ότι κυβερνάει τον κόσμο

Μπορείς να δεις στα μάτια της ότι κανείς δεν είναι η αλυσίδα της

Είναι το κορίτσι μου, το σούπερ κορίτσι μου.

Και έπειτα θα έλεγε "δεν πειράζει, χάθηκα στο δρόμο

αλλά είμαι ένα σούπερ κορίτσι, και τα σούπερ κορίτσια δεν κλαίνε.

Και έπεiτα θα έλεγε "δεν πειράζει, έφτασα σπίτι αργά χθες το βράδυ

αλλά είμαι ένα σούπερ κορίτσι, και τα σούπερ κορίτσια απλά πετάνε.

Και έπειτα θα έλεγε ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.

Όταν είσαι ερωτευμένος, τι μπορεί να πάει στραβά;

Και μετά θα γελούσε από το βράδυ μέχρι το πρωί

σπρώχνοντας το φόβο της παραπέρα.)

4. Lisa Gerrard and Pieter Bourke - Sacrifice (χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις)

Λίγες σκέψεις (όχι που θα τη γλυτώνατε):

1. Αυτό το είδατε; Μήπως να το σκεφτώ;

2. Αυτό που θα ήθελα να έχω με χίλια στην πραγματικότητα, είναι το γνωστό έθιμο της Νέας Ορλεάνης (όπου παίζεται τζαζ μουσική στις κηδείες, πένθιμη πριν από την τελετή της ταφής και χαρωπή σε ρυθμό εμβατηρίου κατά την επιστροφή). Μου αρέσει τόσο αυτό το κλίμα "γιορτής"! Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται... όχι τουλάχιστον, με αυτό τον τρόπο. 

3. Βρήκα ενδιαφέρουσα την ερώτηση κι ακόμη πιο ενδιαφέρουσες τις απαντήσεις που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, σε σχόλια φίλων και σε αναρτήσεις. Από στατιστικής σκοπιάς, παρατήρησα πως οι περισσότεροι θα ήθελαν να ακούγονται τραγούδια στην κηδεία τους, θα ήθελαν γέλιο, θα ήθελαν καύση κι όχι ταφή (ακούει κανείς αρμόδιος, ειδικά όσον αφορά αυτό το τελευταίο;) Μου αρέσει που οι περισσότεροι στρέφονται στη μουσική και μου αρέσει που αρκετοί είχαν το θάρρος να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν το όλο θέμα (αν δεν το είχαν ήδη κάνει, όπως εγώ). 

 Όντας ρεαλίστρια, είμαι αρκετά συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου και για μένα δεν είναι ένα θέμα-ταμπού. Προσοχή: είπα "ρεαλίστρια", όχι "αναίσθητη". Φυσικά και αγαπώ τη ζωή, φυσικά και πονάει τρομερά όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει. Είναι μέσα στη ζωή: κάποτε, φεύγουμε. Όλοι. Και κάποτε, οι άλλοι βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν χωρίς εμάς (ή εμείς βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε χωρίς τους άλλους) - κι αυτό μες στη ζωή είναι. 

 Δε θα διαφοροποιηθώ: θα ήθελα τα ίδια ακριβώς πράγματα. Μπουρλότο, κι έπειτα γέλιο και μουσική. Μια γιορτή αποχαιρετισμού, με την παραδοχή πως είχα μια ζωή ισορροπημένη, με τα καλά της και με τα στραβά της, όπως μόνο η Ζωή μπορεί να είναι, και πως την Έζησα. Αφήνοντας και κάτι πίσω: καναδυό κατασκευές, καναδυό "ταξίδια" του μυαλού και του στυλού που άφησαν ίχνη μελάνης στο χαρτί, δεκάδες βόλτες στα σύννεφα και καμιά εκατοντάδα χιλιάδα (και βάλε, διότι συνεχίζουμε) ζεστές αγκαλιές, γεμάτες αγάπη. 

Ραντεβού στα 199 έτη μου, έτσι;

(Αλήθεια, συνεννοηθήκατε; Ποιος από εσάς είναι που θα ντυθεί Χάρος;)

☺

Στην ερώτηση της Πέτρας απαντούν οι παρακάτω:

Ρούλα → http://roula-the-cat.blogspot.gr/
Αριστέα → http://princess-airis.blogspot.gr/
Αγγελική → http://skepseis.co.uk/wp/
Η blogger της διπλανής πόρτας → http://dreamsmomentsthoughts.blogspot.gr/
Δέσποινα → http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Γλαύκη → Θα φιλοξενηθεί από Πέτρα
Έλενα → http://miakalimera.blogspot.gr/
Έλλη → http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Ρούλα→  http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Μαρία → http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αλεξάνδρα → http://womaninblogs2.blogspot.gr/
Κική → http://ekfrastite.blogspot.gr/
Αθηνά → http://sigatabga.blogspot.gr/
Ποδηλάτισσα → http://podilatisa.blogspot.gr/
Αριάδνη → http://mononai.blogspot.gr/
Χριστίνα → http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Κλαυδία → http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
Ελένη → http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/

♥ Μια ιστορία αγάπης // 15+1 bloggers // ανοικτό e-Book

  Όλα ξεκίνησαν από τον Πέτρο, ο οποίος το Δεκέμβριο του 2013 έγραψε στο ιστολόγιό του ένα όμορφο, τρυφερό διήγημα, χωρίς όμως τέλος. 

  Το διήγημα άφηνε πολλά στη φαντασία... και το Φεβρουάριο του 2014, η Αριστέα είχε την ιδέα να το συνεχίσουμε. Με τη συναίνεση του Πέτρου, 15 γυναίκες bloggers συνενωθήκαμε και συνεργαστήκαμε, γράφοντας η καθεμία με το δικό της, μοναδικό τρόπο, τη συνέχεια της ιστορίας του - και μάλιστα, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

  Κι έπειτα, σκεφτήκαμε: "Γιατί όχι; Ας κάνουμε ένα βήμα παραπέρα..." 

 Η Χριστίνα ήρθε λοιπόν σε επαφή με την Ανοικτή Βιβλιοθήκη OPENBOOK  και τον κ. Γιάννη Φαρσάρη, με σκοπό η ιστορία μας να εκδοθεί σε e-book. 

 Σήμερα, έχω τη χαρά να σας ανακοινώσω πως η ιστορία μας κυκλοφορεί σε ανοικτό e-book, σε έκδοση δηλαδή της ανοικτής βιβλιοθήκης OPENBOOK, με ελεύθερη διανομή. 

 Η επιμέλεια της έκδοσης ανήκει στον Γιάννη Φαρσάρη (www.open-sesame.me), η εικόνα εξωφύλλου στον Δον Ψυχώτη (donpsychote.blogspot.gr), ο σχεδιασμός του εξωφύλλου στον Λευτέρη Παναγουλόπουλο (www.leftgraphic.gr) και ο πρόλογος ανήκει στην Αριστέα (princess-airis.blogspot.gr).

 Κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο, θα οδηγηθείτε στο e-book, το οποίο μπορείτε να "κατεβάσετε" και να αποθηκεύσετε ελεύθερα και δωρεάν (επιλέξτε απλώς download). Καλή ανάγνωση!!

♥ Μια ιστορία αγάπης // 15+1 bloggers // ανοικτό eBook

(Έκδοση της ανοικτής βιβλιοθήκης OPENBOOK, με ελεύθερη διανομή)

Συγγραφείς: 

Χριστίνα Αντωνίου [ http://dear-e-diary.blogspot.gr ]

Κατερίνα Βαλσαμίδη [ http://apopsitexnis.blogspot.gr ]

Κατερίνα Βερίγκα [ http://positive-thinking-greece.blogspot.gr ]

Γεωργία Μπούτβα [ http://armoniaart.blogspot.gr ]

Μαρία Κανελλάκη [ http://toapagio.blogspot.gr ]

Πέτρος Καρυτινός [ http://akivernitos.blogspot.gr ]

Αριστέα Κουτά [ http://princess-airis.blogspot.gr ]

Κική Κωνσταντίνου [ http://ekfrastite.blogspot.gr ]

Μαρία Κ. [ http://mytripssonblog.blogspot.gr ]

Χριστίνα Λέλη [ http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr ]

Έλενα Λουκοπούλου [ http://miakalimera.blogspot.gr ]

Κλαυδία Μάμαλη [ http://katoapotinakropoli.blogspot.gr ]

Κάτια Μαρκουίζου [ http://katitimou.blogspot.gr ]

Μαρία Νικολάου [ http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr ]

Έλλη Οικονόμου [ http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr ]

Μαρία-Ελένη Φραγκιαδάκη [ http://marilenaspotofart.wordpress.com ]

  Οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους 15 φίλους-bloggers για το όμορφο συγγραφικό ταξίδι μας (ήταν μια υπέροχη συνεργατική εμπειρία, με μια υπέροχη ομάδα!), αλλά και σε όλους όσους εργάστηκαν για να γίνει πραγματικότητα η παρούσα έκδοση.

   Καλό σας απόγευμα! 

Ιωάννινα: Η Τέχνη του Δρόμου

  Οι περισσότεροι από εσάς το γνωρίζετε ήδη: η τέχνη του δρόμου (street art) με γοητεύει. Κάθε φορά που συναντώ δείγματά της - και ειδικά εικαστικές τοιχογραφίες - κοντοστέκομαι, επικροτώ και θαυμάζω. 

 Θεωρώ πως οι εικαστικές τοιχογραφίες/εγκαταστάσεις σε δημόσιους χώρους ομορφαίνουν το γκρίζο τοπίο και μπορούν να ξαφνιάσουν ευχάριστα το βιαστικό διαβάτη που τρέχει σκυφτός, για να προλάβει το χρόνο (πριν τον προλάβει αυτός). Επίσης, πιστεύω πως οι καλλιτέχνες, εκτός από το να δείχνουν το ταλέντο τους και τις ιδέες τους σε ένα ευρύ, ποικίλο κοινό, περνούν ταυτόχρονα και τα μηνύματά τους σε διάφορα υποψιασμένα μάτια, με τον ιδανικό τρόπο. Ομαλά, όμορφα, εντυπωσιακά και ταυτόχρονα, στακάτα. 

  Πολλοί θεωρούν πως τέτοιου είδους τοιχογραφίες καταστρέφουν την πόλη, εγώ πιστεύω πως την ωραιοποιούν. Είναι σαν να μετατρέπονται οι πόλεις σε μια τεράστια γκαλερί, με έργα άμεσα προσβάσιμα, εκτεθειμένα σε κοινή θέα. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, έχει και τις συνέπειές του: πολλά έργα καλύπτονται ή καταστρέφονται κι έτσι περνούν στη λήθη.

  Όσο μπορώ, κι όσο έχω την τύχη να τα συναντώ στις βόλτες μου, στόχος μου είναι να καταγράφω με το φακό μου δείγματα αυτής της τέχνης που μου έκαναν εντύπωση και που με ξάφνιασαν ευχάριστα - είτε λόγω της βασικής ιδέας τους και της τεχνικής τους αρτιότητας, είτε εξαιτίας των μηνυμάτων τους. Στόχος μου, με λίγα λόγια, είναι να τα "φυλάξω". Αύριο μπορεί να μην βρίσκονται ανάμεσά μας... και ίσως να μου λείπουν (όπως μου λείπουν τα χαρούμενα, πολύχρωμα graffiti που δεσπόζουν στο φόντο των φωτογραφιών του γάμου μας, και που βρίσκονταν πίσω ακριβώς από μένα και από τον καλό μου, πάνω στο τοιχίο μιας γέφυρας... Δυστυχώς σβήστηκαν, και το σημείο όπου φωτογραφηθήκαμε με το πιο πλατύ μας χαμόγελο, ανάμεσα σε χρώματα και σχήματα, δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο).

  Σε μια σύντομη βόλτα μου στην πόλη των Ιωαννίνων (μια βόλτα που σκοπεύω να κάνουμε και μαζί, κάποια στιγμή), συνάντησα μερικά δείγματα street art και τα φωτογράφισα. Ήρθε η ώρα να τα μοιραστώ μαζί σας και ταυτόχρονα, να τα φυλάξω εδώ, όπου φυλάω και τα υπόλοιπα.

Project "Gradient: From Gray to Color Scale" (3-11 Ιουλίου 2014).

  Η τοιχογραφία είναι μια δημιουργία του Γερμανού street artist Dome, επί της οδού Χ. Κάτσαρη - στην περιοχή της Καλούτσιανης - με τίτλο: "A journey through europe". Οι διαστάσεις της τοιχογραφίας είναι 12 μ. επί 9 μ., και έχει δημιουργηθεί με σπρέι και ακρυλικά χρώματα. 

  Το project "Gradient: From Gray to Color Scale", διοργανώθηκε από την Multi-art Projects (αστική, μη κερδοσκοπική εταιρία διοργάνωσης και προβολής καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, η οποία ιδρύθηκε στα Ιωάννινα τον Απρίλιο του 2012. Κύριος στόχος της εταιρίας είναι η επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και η αξιοποίηση των άδειων κτηρίων της πόλης, καθώς και η προώθηση των παραστατικών και εικαστικών τεχνών μέσω της δημιουργίας ζωντανών πυρήνων ανταλλαγής ιδεών και δημιουργικής έκφρασης).

  Σκοπός του project ήταν η δημιουργία μίας εικαστικής παρέμβασης μεγάλης κλίμακας στο δημόσιο χώρο της πόλης των Ιωαννίνων. Πάνω από 35 καλλιτέχνες της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού (writers και street artists), συνενώθηκαν και δημιούργησαν εξαιρετικές τοιχογραφίες, graffiti και καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις. (πηγή: www.lifo.gr, και συγκεκριμένα εδώ)

Εικαστική παρέμβαση σε δέντρο, από την Ομάδα Χειροτεχνών Ιωαννίνων

 "Lake Crafters".

  Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2012, και συνεχίζει τις δράσεις της με επιτυχία. Η φιλοσοφία της είναι να ενισχυθεί στην πόλη των Ιωαννίνων η έννοια της συλλογικής εργασίας, η ανταλλαγή ιδεών και τεχνικών και η αλληλοβοήθεια, με στόχο αφενός την προώθηση της δουλειάς των χειροτεχνών και αφετέρου τη στροφή των Ιωαννιτών στη χειροτεχνία.

"Κοιμηθείτε ήσυχοι"

  Εντόπισα αυτό το στένσιλ στον τοίχο μιας οικοδομής. Δεν είναι άρτιο τεχνικά, και ίσως γι΄αυτό το λόγο ο δημιουργός του έκανε άλλο ένα, λίγα μέτρα παρακάτω, πιο σωστό αυτή τη φορά. Το μήνυμά του, σαφές.

  Φωτογράφισα επίτηδες την εκδοχή με το λαθάκι, ίσως γιατί κατά βάθος, δεν μου άρεσε να βλέπω με σαφήνεια αυτό το "κοιμηθείτε". Δεν μου άρεσε η πραγματική του έννοια. 

   Δεν θέλω να κοιμάμαι (αν)ήσυχη, δεν μου αρέσει να με παρακολουθούν.

Κουάξ!

  Συνάντησα αυτή τη δημιουργία στο νησάκι των Ιωαννίνων, έξω από ένα κατάστημα. Τη βρήκα πολύ χαριτωμένη, με έκανε να χαμογελάσω.

  Στο δημόσιο δρόμο του νησιού των Ιωαννίνων, εντόπισα και αυτό τον χαρούμενο, μικρό κύριο. Δεν έχω ιδέα ποιος σκέφτηκε και πραγματοποίησε αυτή την παρέμβαση, αλλά η αλήθεια είναι πως μου έφτιαξε τη μέρα! Ήθελα να καθίσω πλάι του και να του πιάσω κουβέντα... 

☺

  Θα χαρώ να διαβάσω τις σκέψεις σας για όσα είδατε - τι σας έκανε εντύπωση πιο πολύ; 

Ένα δέμα γεμάτο ομορφιά, ταλέντο, σκέψη και φιλία

  Καλή εβδομάδα σε όλους!

 Την Παρασκευή, επιστρέφοντας στη βάση μου για το Σαββατοκύριακο, εκτός από τις αγκαλιές και τα καλωσορίσματα των δικών μου ανθρώπων, βρήκα να με περιμένει και ένα δέμα από τη γλυκύτατη και ταλαντούχα Μαριάννα μας (L' Atelier de Marie-Anne). Ήμουν η τυχερή του giveaway που διοργάνωσε στο ιστολόγιό της, για να γιορτάσουμε τα τρία χρόνια παρουσίας του στη γειτονιά.

 Άνοιξα το δέμα και ο χώρος πλημμύρισε ομορφιά. Γέμισε από το ταλέντο, τη σκέψη της Μαριάννας για μένα και τη ζεστασιά της.

 Το δέμα περιείχε ένα πανέμορφο cache-pot, δημιουργία δική της με την τεχνική ντεκουπάζ, το οποίο φιλοξενούσε μια δάφνη από τον κήπο της (δώρο για τα "καλορίζικα", όπως μου είπε, μιας και άλλαξα πάλι σπίτι), ένα τέλειο (ρομαντικά διακοσμημένο με ντεκουπάζ) αρωματικό σαπουνάκι, μια χειροποίητη χάρτινη καρδούλα-κουτάκι γεμάτη vintage κουμπιά της μαμάς της για τις δημιουργίες μου και μια κάρτα με λόγια γλυκά.   

  Επειδή το Σάββατο η μέρα ήταν υπέροχη, τα φωτογράφισα όλα μαζί στον κήπο για να σας τα δείξω.

 Μαριάννα μου, δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω! Μπήκες σε τόσο κόπο για χάρη μου... Είμαι χαρούμενη, σαν μικρό παιδί! Τα δώρα σου είναι όλα υπέροχα, τα θαύμασα πραγματικά και ήδη έχουν βρει μια θέση στην καρδιά μου και στο σπίτι μου. Με συγκίνησες πολύ με τη σκέψη σου να συμπεριλάβεις τη δαφνούλα για το νέο μου σπίτι και τα τόσα όμορφα κουμπιά για τις δημιουργίες μου. 

 Να χαίρεσαι το ιστολόγιό σου και να το καμαρώνεις, να γεμίζει πάντοτε από όμορφες δημιουργίες και φίλους καλούς... κι εσύ να είσαι καλά, να δημιουργείς και να χαρίζεις χαρές! 

 Σε χιλιοευχαριστώ και σου στέλνω συγκινημένη την αγάπη μου, μια αγκαλιά κι ένα φιλί!!

♥

Ποταμός Βενέτικος

  Μερικοί άνθρωποι, όταν πορεύονται, δεν κοιτούν ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Δε σταματούν. 

  Απλώς πηγαίνουν, ακολουθώντας το χαραγμένο δρόμο από το σημείο Α στο Β, με το βλέμμα αυστηρά καρφωμένο στον προορισμό τους. 

  Κάποτε φτάνουν, και ίσως τότε να ηρεμούν. Μα έχουν χάσει όλη την ενδιάμεση πορεία και όλα όσα θα μπορούσε αυτή να τους προσφέρει. 

  Εγώ πάλι, προτιμώ να λειτουργώ διαφορετικά. Όταν πορεύομαι, όταν ταξιδεύω, για μένα σημασία έχει το Ταξίδι - η διαδρομή. 

 Όταν κοιτάζεις γύρω σου, όταν αφιερώνεις χρόνο να δεις, να προσέξεις, να παρατηρήσεις, όταν επιδιώκεις να γνωρίσεις και είσαι ανοιχτός, σπάνια θα βγεις ζημιωμένος. Γιατί κάθε κοίταγμα έχει αξία, κάθε κοίταγμά σου είναι μια υποψήφια διαδρομή. Και κάθε διαδρομή που θα επιλέξεις, είναι μια ακόμη εμπειρία που προστίθεται στις εμπειρίες του ταξιδιού σου και σε κάνει να πορεύεσαι πλουσιότερος. Πιο γεμάτος.

  Μερικές φορές, λοιπόν, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να βγεις λίιιγο από το δρόμο σου... και απλώς, να αφεθείς στο καινούριο.

  Κάπως έτσι, γνώρισα ένα μικρό, αλλά πανέμορφο τμήμα του ποταμού Βενέτικου. 

 Ταξιδεύοντας βόρεια της Καλαμπάκας, στο Μουργκάνι και με κατεύθυνση προς τα Γρεβενά, κοίταξα  ανέμελα δεξιά... και έκπληκτη, πρόσεξα πράσινα νερά να φιδογυρίζουν ανάμεσα σε βράχια που μου θύμισαν έντονα τη μορφολογία των βράχων των Μετεώρων.

Ο ποταμός Βενέτικος σε καλεί, δεν μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία του.

  Περνώντας μια γέφυρα, υπάρχει ένα μικρό πλάτωμα όπου μπορεί κανείς να σταματήσει το όχημά του, και κάνοντας μια εύκολη κατάβαση, μπορεί να βρεθεί σε ένα λεπτό, πλάι στο ποτάμι.

Το θέαμα είναι ονειρεμένο. 

Ήσυχα, καθάρια νερά, κυλούν αργά, παίρνοντας μαζί

 τους κάθε σου σκέψη και αφήνοντάς σου μόνο γαλήνη.

Κοιτώ το κιόσκι-παρατηρητήριο πέρα ψηλά, και κρυφογελώ. 

Όχι, είναι καλύτερα εδώ κάτω. 

Εδώ κάτω, νιώθεις το ποτάμι να σου μιλά, γίνεσαι κομμάτι του και γίνεται κομμάτι σου. 

 Δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη: πόση ομορφιά θα είχα χάσει, πόση γαλήνη, αν προχωρούσα απλώς από το σημείο Α στο Β... αν δεν κοιτούσα δεξιά, αν δεν έβγαινα λίιιιγο από το δρόμο μου...

Ναι, σημασία έχει το Ταξίδι.

  Ο Βενέτικος (λέγεται και Βελονιάς) είναι ποταμός της Δυτ. Μακεδονίας, με συνολικό μήκος 297 χλμ. Πηγάζει από το Σμόλικα, τη Βάλια Κάλντα και τον Όρλιακα, είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραποτάμους του Αλιάκμονα και ρέει ανατολικά (διασχίζει τους νομούς Γρεβενών, Καστοριάς, Κοζάνης, Ημαθίας και Πιερίας), περνώντας μέσα από κατακόρυφους κροκαλοπαγείς βράχους και σχηματίζοντας τις περίφημες Πύλες του Βενέτικου. Εκβάλλει στον Θερμαϊκό κόλπο, λίγο νοτιότερα από τις εκβολές του Αξιού ποταμού και δημιουργεί ένα εκτεταμένο δέλτα, πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα.

 Ο Βενέτικος φημίζεται για τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια του. Στο παρελθόν είχε 19, τα περισσότερα από τα οποία σώζονται έως και σήμερα, με πιο γνωστά το γεφύρι του Αζίζ Αγά (του 1727, κοντά στο χωριό Τρίκωμο) και το γεφύρι της Πορτίτσας (του 1743, κάτω από το χωριό Σπήλαιο). 

 Το ποτάμι προσφέρεται για δραστηριότητες όπως ψάρεμα, ράφτινγκ και καγιάκ. (πηγές: 1, 2)

Δαχτυλίδια με vintage κουμπιά

Καλησπέρα σε όλη την παρέα, καλό μήνα να έχουμε!

  Οκτώβριος... πότε κιόλας; Οι μέρες μου κυλούν σαν το νερό, φεύγουν. Τις νύχτες και τα πρωινά έχει αρχίσει να έχει ψυχρούλα εδώ, και, παρέα με το (ζεστό, πια) καφεδάκι μου τα απογεύματα, ξεκίνησα και πάλι να δημιουργώ.

  Μερικά πράγματα μπορεί να αλλάζουν, κάποια άλλα όμως, όχι. Η καθημερινότητά μου μπορεί να μεταβάλλεται, νέες γνωριμίες και νέα μέρη να παίρνουν τη θέση των παλιών, όσα μου αρέσουν όμως, όσα ευχαριστούν το μέσα μου (οι "αγάπες" μου, αν προτιμάτε) δεν εγκαταλείπονται. Γιατί είμαι όλα αυτά, και όλα αυτά είναι εγώ. Η ζωή άλλωστε θα ήταν πολύ βαρετή χωρίς τη δημιουργία... και οι χαρές της θα ήταν σίγουρα πολύ λιγότερες.

 Για ακόμη μια φορά χρησιμοποίησα μερικά από τα vintage κουμπιά της συλλογής μου (όπως είχα κάνει και εδώ, παλαιότερα) για να φτιάξω τρία δαχτυλίδια. 

Σύρμα, vintage κουμπιά, τουρμαλίνης σε καρπουζί απόχρωση

Wire, vintage buttons, watermelon tourmaline

Σύρμα, vintage κουμπιά, ακρυλική χάντρα

Wire, vintage buttons, acrylic bead

Σύρμα, vintage κουμπιά, φεγγαρόπετρα, δαντέλα

Wire, vintage buttons, moonstone, lace

  Όσο τα κοιτώ, τόσο το βλέπω: δεν μπόρεσα πάλι να αντισταθώ στο χρώμα και στο φως. Ίσως γιατί χρειαζόμαστε λίγο χρώμα τώρα, κάτι φωτεινό, έτσι, για να ξορκίζουμε την επερχόμενη μουντάδα της εποχής, δίνοντας λίγο φως στο γκρίζο. Μέσα μας και έξω. Δε συμφωνείτε;

  (Το δικό μου γκρίζο πάντως δε θα΄ναι ποτέ μουντό, γιατί κλείνει μέσα του μια αχτίδα φωτός - μια φεγγαραχτίδα)...

 Φίλοι μου, εύχομαι ο Οκτώβριος να είναι ένας πολύ-πολύ καλός μήνας για εσάς, ένας μήνας που θα είναι γεμάτος ομορφιές, χαμόγελα και γλυκιές στιγμές!

  Φιλιά σε όλους!