Life Images #2: Κάπου πάνω, εκεί ψηλά...

  Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που θα αντικρίσει το ουράνιο τόξο και δε θα σταθεί, έστω και για λίγο, να το θαυμάσει στον ουρανό. 

  Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που θα το δει, και δεν θα χαμογελάσει. 'Εστω και για λίγο.

  Το ουράνιο τόξο συμβολίζει την ελπίδα... και σηματοδοτεί τη μετάβαση σε κάτι νέο, κάτι πιο χαρούμενο, πιο φωτεινό. 

   Εκείνη την ημέρα, το πέτυχα να δίνει το φως του σε ένα μοναχικό φανοστάτη και η εικόνα με γοήτευσε.

Δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ: 

τι άραγε να υπάρχει εκεί ψηλά, πάνω από το ουράνιο τόξο;

Εκεί που κρύβεται το μπλε του ουρανού;

Εκεί που τριγυρίζουν ανέμελα τα σύννεφα;

Ίσως εκεί να υπάρχουν τα χρώματα που έχει το γέλιο των παιδιών...

΄Ισως εκεί να κρύβεται ένα τραγούδι.

Ίσως εκεί να υπάρχουν τα όνειρα που ονειρεύτηκες μια φορά, 

σ΄ ένα νανούρισμα...

Ίσως εκεί να πετούν μπλε πουλιά...

Ποιος ξέρει;

Όπως και να έχει, 

τα χρώματα του ουράνιου τόξου είναι τόσο όμορφα στον ουρανό...

και σε βοηθούν να θυμάσαι πόσο υπέροχος είναι ο κόσμος μας.

Somewhere over the rainbow

Way up high
And the dreams that you dreamed of

Once in a lullaby 
Somewhere over the rainbow

Blue birds fly

And the dreams that you dreamed of

Dreams really do come true 

Someday I'll wish upon a star

Wake up where the clouds are far behind me
Where trouble melts like lemon drops

High above the chimney tops that's where you'll find me 
Somewhere over the rainbow bluebirds fly

And the dream that you dare to, why, oh why can't I?

Well I see trees of green and

Red roses too, 

I'll watch them bloom for me and you

And I think to myself

What a wonderful world

Well I see skies of blue and I see clouds of white

And the brightness of day

I like the dark and I think to myself

What a wonderful world

The colors of the rainbow so pretty in the sky

Are also on the faces of people passing by

I see friends shaking hands

Saying, "How do you do?"

They're really saying, I... I love you

I hear babies cry and I watch them grow, 

They'll learn much more

Than we'll know

And I think to myself

What a wonderful world

Someday I'll wish upon a star, 

Wake up where the clouds are far behind me

Where trouble melts like lemon drops

High above the chimney top that's where you'll find me

Oh, Somewhere over the rainbow

way up high

And the dream that you dare to, why, oh why can't I? 

(Israel "Braddah Iz" Kamakawiwo'ole, 1959-1997)

  Η ανάρτηση αυτή συμμετέχει στην ιδέα της Μαρίας/mytripsonblog   

(Life Images#2). 

   Ο Ισραήλ Καμακαγουιγουόλε (Israel "Braddah Iz" Kamakawiwo‘ole, 1959-1997) ήταν ένας πολύ δημοφιλής τραγουδιστής και διασκεδαστής της Χαβάης.

  Έγινε διάσημος και εκτός Χαβάης το 1993, με το album του "Facing Future", όπου ένωσε δύο πολύ γνωστά τραγούδια μεταξύ τους (τα "Somewhere Over the Rainbow" και "What a Wonderful World") σε ένα, το οποίο ερμήνευσε με το δικό του, μοναδικό τρόπο.

  Το τραγούδι αυτό ακούγεται στους τίτλους τέλους πολλών ταινιών (ενδεικτικά: "You've Got Mail", "Finding Forrester", "Meet Joe Black").

  Το 1990, κυκλοφόρησε το πρώτο του solo album ("Ka‘ano‘i"), το οποίο κέρδισε πολλά βραβεία. 

  Ο Kamakawiwo‘ole, στον οποίο απέδωσαν και το χαρακτηρισμό "ο ευγενικός γίγαντας", υπέφερε από παχυσαρκία. Πέθανε το 1997, από αναπνευστικά προβλήματα. (πηγή)

Το όνομά μου είναι Νιόβη

  "Δε θα σας πω την ιστορία όλης της ζωής μου, γιατί είναι βαρετή. Θα σας πω την ιστορία μου, από τη στιγμή που βρέθηκα πεταμένη μαζί με μια φίλη μου στα σκουπίδια... και μας ανακάλυψε εκείνη. Ξέρετε ποια εννοώ, ε; Αυτή που γράφει εδώ, σ΄αυτό το ιστολόγιο.

   Ήταν πριν ένα χρόνο και κάτι, στις γιορτές των Χριστουγέννων του 2012. Εγώ και η φίλη μου, δυο μπούστα βιτρίνας, ήμαστε ξεχασμένες έξω στο κρύο, δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών. Δεν ήμαστε άσχημες, ούτε χαλασμένες (πολύ). Δεν ξέρω γιατί μας πετάξανε οι άνθρωποι. Πάνω που είχα απελπιστεί και πίστευα πως η ζωή μου θα τελείωνε σε έναν μεγάλο σκουπιδότοπο, είδα ένα πράσινο κουτί με ρόδες να περνάει ("αυτοκίνητο" δεν το λέτε;). Πολλά είχαν περάσει εκείνη την ημέρα από μπροστά μας, αλλά αυτό φρέναρε απότομα, σταμάτησε και κατέβηκε εκείνη μ΄ένα χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά. Μας περιμάζεψε και μας πήγε σε ένα ζεστό χώρο, που δεν ήταν μαγαζί. Ήταν το σπίτι της. Και θα γινόταν το δικό μας σπίτι. 

   Μας έπλυνε και μας περιποιήθηκε... και άρχισα να τη συμπαθώ. Δεν ήξερα γιατί με έσωσε, αλλά σίγουρα δεν ήταν για κακό! Η φίλη μου μπήκε αμέσως στην κρεβατοκάμαρά της και μετατράπηκε σε πρόχειρο φωτιστικό. Εγώ;

   Εγώ την ακολούθησα σε ένα άλλο σπίτι. Για ένα χρόνο, τη βοήθησα σε πολλά: πάνω μου τοποθετούσε όλα αυτά που έφτιαχνε, τα κοσμήματα, τα φουλάρια της. Έγινα μια "σπιτική" κούκλα βιτρίνας! Με φωτογράφιζε να παρουσιάζω τις δημιουργίες της, κι ήμουν περήφανη που τη βοηθούσα σε κάτι κι εγώ.

   Κάποιες φορές, μονολογούσε. Ήθελε να με περιποιηθεί καλύτερα, έλεγε, να με ντύσει για να μη φαίνονται τόσο οι πληγές μου. Μα δεν το αποφάσιζε... και έτσι συνέχιζα να δείχνω τις δημιουργίες της ντυμένη με τη μαύρη, ολόσωμη, γρατσουνισμένη δερματίνη μου.

  Ένα απόγευμα, γύρισε στο σπίτι κι άρχισε να σκαλίζει τα κουτιά και τα μπουκάλια της. Την κοίταξα απορημένη - τι θα έκανε πάλι; Και πριν το καλοκαταλάβω, με πήρε από τη θέση μου κι άρχισε να απλώνει παντού πάνω μου εφημερίδες, βουτηγμένες σε ένα άσπρο υγρό που κολλούσε. 

  Εγώ να γαργαλιέμαι... κι εκείνη να κάνει σαν τρελή!! Επί μία εβδομάδα, χρώματα, μπογιές, πινέλα, εφημερίδες, αλουμινόχαρτα... και τι δεν έβαλε επάνω μου. Να σκάω από περιέργεια, να θέλω να με δω... και να μην μπορώ!! Το μόνο που κατάλαβα είναι πως, από κει που το σώμα μου έδειχνε σαν να φορούσα παντελόνι, βρέθηκα να φοράω φούστα. Και ότι μου άλλαξε το χρώμα... δεν ήμουν μαύρη πια.

  Όταν τελείωσε -επιτέλους- με πήρε έξω από το σπίτι, με ψέκασε με βερνίκι (έτσι νομίζω το είπε) και με φωτογράφισε... και τότε κατάφερα να με δω. Μου άρεσα τόσο!! Ήθελα να την πάρω αγκαλιά, αλλά δεν είχα χέρια... 

- Γεια σου, Νιόβη! μου είπε. 

  Κι έτσι, απέκτησα όνομα και νέα ταυτότητα. Νομίζω ότι το όνομα το σκέφτηκε η μαμά της, οπότε απέκτησα και νονά!

  Τελικά, στις φετινές γιορτές των Χριστουγέννων, με πήρε μαζί της. Θα πηγαίναμε στο πρώτο σπίτι που θυμόμουν, εκεί όπου είχε παραμείνει η φίλη μου.... και εκεί όπου ζει εκείνος, το άλλο μισό εκείνης. 

  Ήθελε να με βάλει συνοδηγό στο πράσινο αυτοκίνητο, αλλά της έδωσα να καταλάβει 1ον) πως θα γελούσε ο κόσμος μαζί μας και 2ον) πως θα κινδύνευα να χαλάσω, ειδικά αν με στερέωνε με τη ζώνη.  

  Όταν φτάσαμε και με είδε ο άντρας της, μου είπε "Καλώς τη Δέσποινα Βανδή". (Ποια είναι αυτή;!) Εκείνη του θύμωσε λιγάκι και του είπε πως με λένε ΝΙΟΒΗ και δεν με έκανε για τα μπουζούκια, αντίθετα εγώ έχω στοιχεία του μέλλοντος και της ποιότητας, είμαι μια femme fatale που έχω και κάτι από burlesque*. Επειδή την ξέρω, ξέρω πολύ καλά ότι δεν ακούει τέτοια τραγούδια (ακούει ροκ και αυτά μ΄αρέσουν κι εμένα, τυχαία νομίζετε φορούσα μαύρη δερματίνη;) και ξέρω και από τι επηρεάστηκε και έφτιαξε τα ρούχα μου. Να, δείτε τι κοιτούσε πριν με φτιάξει:

Πάνω αριστερά: Η Charlize Theron στην ταινία Aeon Flux, 2005** (πηγή)  

Πάνω δεξιά: Η Ουκρανή Masha Tyelna, σε φωτογραφία μόδας (πηγή)

Κάτω αριστερά: H Jane Fonda στην ταινία Βarbarella, 1968*** (πηγή)

Κάτω δεξιά: Η Dita Von Teese (πηγή)

   

  Τέλος πάντων, επειδή του θυμώσαμε και οι δύο, πείστηκε τελικά να μην μας ξαναπεί τέτοιες κουβέντες (ελπίζω). Ειδικά εγώ, που θα μείνω μαζί του για να του κάνω παρέα, δε θέλω να ξανακούσω κάτι τέτοιο - θέλω να τα πάμε καλά.

 Το όνομά μου είναι Νιόβη... και ΔΕΝ τραγουδάω!! (σκυλάδικα, τουλάχιστον)... Μου πήρε μια βδομάδα για να ξαναγεννηθώ... και τώρα είναι καιρός να σας δείξω τον νέο εαυτό μου:

"Νιόβη"

(Διακοσμημένο μπούστο βιτρίνας)

Χάρτωμα, τεχνική αλουμινόχαρτου, decoupage χαρτοπετσέτας (λιβελλούλα)

Ασημί & πετρόλ μεταλλική τέμπερα, μαύρο ακρυλικό χρώμα, 

pearl pen, glitter σε μπλε ηλεκτρίκ και πετρόλ, βερνίκι νεφτιού

   Βρίσκομαι πλέον στην κρεβατοκάμαρά της, και κάνω παρέα σ΄εκείνον... και για να μη λυπάμαι που την άφησα μόνη της μετά από ένα χρόνο που ήμαστε μαζί, εκείνη μου χάρισε ένα πετρόλ πουπουλένιο μποά. Ταιριάζει με τα νέα ρούχα μου, κι έτσι παρηγορήθηκα λιγάκι. 

  Αναρωτιέμαι: θα ντύσει έτσι και τη φίλη μου, το άλλο μπούστο βιτρίνας, ή μόνο εγώ ήμουν τόσο τυχερή;"  

***********

*Μπουρλέσκ (γαλλικά: burlesque, ιταλικά burla): Πρόκειται για ένα είδος τέχνης με κωμικά, ελαφρά στοιχεία, που συνδυάζει το στριπτίζ, το χορό και το θέατρο. Συχνά έχει ρετρό αισθητική, η οποία όμως προσαρμόζεται στη σημερινή εποχή. 
  H Dita Von Teese (που απεικονίζεται στην κάτω δεξιά φωτογραφία του κολάζ), επανέφερε στη μόδα αυτό το είδος τέχνης, δημιουργώντας ταυτόχρονα την pin-up περσόνα της. 
  Σήμα κατατεθέν της στις παραστάσεις της (και όχι μόνο), οι αισθησιακοί κορσέδες, οι καλτσοδέτες, η λευκή επιδερμίδα και το boudoir look.

**Aeon Flux (2005): Πρόκειται για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, η οποία δεν βρήκε ποτέ το δρόμο προς τις κινηματογραφικές αίθουσες. Κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD. Τα κοστούμια της ταινίας είναι ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά. (πηγή) 

***Barbarella (1968): Καλτ ταινία της δεκαετίας του '60, η οποία έχει βασιστεί σε ένα δημοφιλές, ομώνυμο γαλλικό κόμικ.

Της καρδιάς και της ερήμου ~ 2ο Συμπόσιο Ποίησης

Καιρό σε περίμενα.

Το ήξερες;

Τριγυρνούσα μόνη στην έρημο του κόσμου.

Ατέρμονα τριγυρνούσα, πουθενά διέξοδος

Κανένας χάρτης για να ΄ρθω να σε βρω.

Ένας κόκκος μικρός έγινα κι εγώ

στην απεραντοσύνη της ερήμου.

Ανάμεσα σε τόσους άλλους,

κι όμως τόσο μόνη.

Φωνή πουθενά, χάδι κανένα.

Μόνο ένα παλιό ρολόι

Μόνιμα κρεμασμένο στο θόλο του ουρανού,

να χτυπά

-σκουριασμένα-

Και να μετρά

-ανελέητα-

το χρόνο της ζωής μου χωρίς εσένα.

Το σώμα μου διψούσε.

Το πρωί καιγόμουν, το βράδυ κρυβόμουν στην άμμο

Να ζεσταθώ.

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες.

Κι έτσι περνούσαν οι νύχτες.

Μέρες και νύχτες, νύχτες και μέρες,

χωρίς τη δική σου παρουσία.

Και σ΄έψαχνα, ξέρεις.

Απεγνωσμένα.

Κάποτε γνώρισα ένα πλάσμα

-λύκος ήταν;-

Και νόμιζα πως ήσουν εσύ.

Δεν ήσουν.

Το πλάσμα με ξεγέλασε.

Πήρε ό,τι πολυτιμότερο είχα

και μ΄άφησε ξέπνοη,

να μετρώ το χαμένο χρόνο,

να σκαλίζω μανιασμένα με τα νύχια μου

το όνομά σου στην άμμο.

Ξανά και ξανά,

σχημάτιζα το όνομά σου και σε καλούσα.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια

να νιώσεις την ανάγκη μου,

να έρθεις εσύ να με βρεις.   

Δε θ΄άντεχα πολύ ακόμη.

Και ήρθες.

Επιτέλους, ήρθες.

Ήρθες σ ΄ένα από εκείνα τα ατελείωτα βράδια,

τα χωρίς έρωτα,

τα χωρίς βλέμματα και επαφή.

Ήμουν χωμένη πάλι στην άμμο

Υποταγμένη στην ανάγκη μου να ενταχθώ

σε κάτι ξένο

Μόνο και μόνο για λίγη ζεστασιά.

Δε μίλησες,

Μόνο μου έπιασες το χέρι.

Αχ, φως μου…

Με τράβηξες έξω απαλά.

Με αποκάλυψες.

Και χαμογέλασες.

Αυτό το χαμόγελο μου ξύπνησε θύμησες πανάρχαιες

Και όνειρα

Και γέλια

Και χορούς

Και μουσική.

Και όλα εκείνα τα όμορφα

που μόνο οι ερωτευμένοι γνωρίζουν.

«Καλώς ήρθες, αγάπη μου»

σου είπα, με φωνή στεγνή, βραχνή.

Φωνή που είχε αρχίσει

να μη μοιάζει πια με τη δική μου.

Με φίλησες…

Και το ρολόι του χρόνου μου

Σαν να ξεκίνησε πάλι από την αρχή.

Καιρός να ζήσω.

Καιρός να αισθανθώ.

Μαζί σου.

Πέρα μακριά, στον απέραντο ερημότοπο,

μια όαση είχε αρχίσει να γεννιέται.

Με αγκάλιασες…

και με παρέσυρες προς τα εκεί.

Δυο πρόσωπα, χαμογελαστά.

Αγαπημένα.

Αγκαλιά βαδίσαμε,

σαν ένα.

  Με το παραπάνω ποίημα συμμετείχα (ανώνυμα, με βάση τους κανόνες) στο 2ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα μας στο ιστολόγιό της (Η ζωή είναι Ωραία).

Μόνη υποχρεωτική λέξη, ο Έρωτας.

  Συγκεντρώθηκαν 23 "διαμάντια"... και είχα την τιμή, έπειτα από ψηφοφορία, να δω το ποίημά μου να λαμβάνει τη δεύτερη θέση.

  Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους αφιέρωσαν το χρόνο και την προσοχή τους στη συμμετοχή μου και τη στήριξαν με την ψήφο τους.

  Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα, Αριστέα μου, για την άψογη και ζεστή φιλοξενία. Μου έδωσες για δεύτερη φορά το κίνητρο να γράψω ποίηση... κάτι που απέφευγα για χρόνια. Με έκανες να συνειδητοποιήσω πόσο μου είχε λείψει... 

  Να περάσετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο! 

Και...

...αφήστε τον Έρωτα και την Αγάπη να σας βρουν! 

Μην κρύβεστε μέσα στην έρημο του κόσμου...

Υ.Γ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα αποτελεί συρραφή (δικής μου εμπνεύσεως) εικόνων που βρήκα στο διαδίκτυο. Τις επεξεργάστηκα κατά το δοκούν, και τις ενίσχυσα με λόγια. 

Πηγές εικόνων:  1, 2, 3

Liebster Award Tag (x4), ή αλλιώς... to know us better

  Τέσσερα υπέροχα πλάσματα, η Αριστέα (Η ζωή είναι ωραία), η Mayumi (Πανσέληνες Νύχτες), η Χριστίνα (Neraidodimiourgies) και η Μαρία (Swanocean) με τίμησαν με το παρακάτω tag. Σας ευχαριστώ πολύ-πολύ, όλες σας και την καθεμία ξεχωριστά!!!

   Οι κανόνες είναι:

1. Να γράψεις 11 πράγματα για τον εαυτό σου

2. Να απαντήσεις στις 11 ερωτήσεις αυτού που σου έκανε tag και να γράψεις 11 ερωτήσεις γι' αυτούς που θα κάνεις εσύ tag

3. Βράβευσε 11 άτομα (κάτω των 200 μελών τα blog τους)

4. Ενημερώνεις τα άτομα που βράβευσες

   Tag εις τετραπλούν, λοιπόν... και, ή που θα βαρεθείτε να διαβάζετε το κατεβατό μου και θα φύγετε τρέχοντας πολύυυ πριν τελειώσει, ή που δε θα έχει απομείνει τίποτα που δε θα ξέρετε πια για μένα... (Να βάλω στοίχημα τι θα κάνετε; Να μη βάλω;)

Α) 11 πράγματα για μένα:

1. Όταν κοιμάμαι, κυριολεκτικά "σβήνω τους διακόπτες" μου. Ο ύπνος μου είναι απίστευτα βαρύς: δεν ακούω τίποτε, δεν σηκώνομαι ποτέ κατά τη διάρκεια της νύχτας, βολεύομαι σε περίεργες θέσεις, κοιμάμαι άτσαλα και με τα μάτια μισάνοιχτα (...από ό,τι μου λένε, εγώ ιδέα δεν έχω, χεχε!!) Μπορώ να κοιμηθώ 12 ή 18 ώρες σερί χωρίς πρόβλημα... αρκεί να το αποφασίσω. Αλλά μόνο τη νύχτα!! Δεν κοιμάμαι ποτέ το μεσημέρι. 

2. Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος και σηκώνομαι εξαιρετικά δύσκολα το πρωί.

3. Διαβάζω απίστευτα γρήγορα και συνήθως, διαγώνια. Μπορώ να τελειώσω ένα μεγάλο βιβλίο σε λίγες ώρες... οπότε, προτιμώ βιβλία τουλάχιστον 700+ σελίδων, που μου παίρνουν μια-δυο μέρες (αν στρωθώ) ή λίγο περισσότερο (αν φρενάρω κάπως τον εαυτό μου), για να τα διαβάσω. Αυτή μου η ικανότητα μπορεί να είναι ασύμφορη όσον αφορά την αγορά λογοτεχνικών βιβλίων, αλλά αποδείχτηκε εξαιρετικά χρήσιμη στο μεταπτυχιακό μου!!

4. Απεχθάνομαι το ροζ χρώμα. Εντελώς, παντελώς και ολοσχερώς!

5. Προτιμώ να μη μου προσφέρουν ανθοδέσμες. Λυπάμαι να βλέπω κομμένα τα λουλούδια, να φθίνουν σιγά-σιγά μέσα στο βάζο. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς για μένα; Να μου προσφέρει μια γλάστρα με ένα όμορφο φυτό, που θα μπορώ να φυτέψω. Έτσι, κάθε φορά που αυτό θα ανθίζει στον κήπο μου, θα μου θυμίζει και το πρόσωπο που μου το χάρισε. 

6. Έξι χρόνια της ζωής μου τα αφιέρωσα στο χορό (κυρίως κλασικό και λιγότερο μοντέρνο). Τον λάτρευα και ήθελα να συνεχίσω, ειδικά με το μοντέρνο χορό. Τον πέμπτο χρόνο, η σχολή μου αποφάσισε να δώσει μια παράσταση σε ένα θέατρο της πόλης μας (το οποίο δεν υπάρχει πια), όπου θα συμμετείχαν όλα τα τμήματα, το καθένα με τη δική του χορογραφία. Στο τμήμα μου ανατέθηκε ο κλασικός χορός. Πέρασα ένα χρόνο αυστηρής, εξαντλητικής προετοιμασίας, όπου ταυτόχρονα χάιδευα το κοστούμι μου της παράστασης και τις πουέντ μου και ανυπομονούσα.  

   Δυστυχώς, κανείς δεν σκέφτηκε να με προετοιμάσει επαρκώς για το πώς είναι να βγαίνεις και να εκτίθεσαι στη σκηνή, ειδικά όταν δεν το έχεις ξανακάνει (καμία σχέση με τις πρόβες...) Όταν εμφανίστηκα, οι προβολείς με τύφλωσαν - ένιωθα την παρουσία του πλήθους κάτω από τη σκηνή, αλλά δεν μπορούσα να δω τίποτε. Κι αυτό με άγχωσε αρκετά. 

  Χόρεψα. Όταν όλα τελείωσαν, η δασκάλα μου ήρθε στα παρασκήνια, έδωσε συγχαρητήρια σε όλους και σε εμένα είπε μόνο "Ήσουν χάλια". Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Συνέχισα στη σχολή μετά από αυτό για ένα χρόνο, αλλά μέσα μου δεν το άντεχα πια. Η δασκάλα μου είπε πως δε θα μπορούσα ποτέ να γίνω μπαλαρίνα, κι αυτό όχι γιατί δεν χόρευα καλά, αλλά γιατί ήμουν ήδη πολύ ψηλή στην προεφηβεία μου (σήμερα, είμαι 1.78). Ηττημένη, αποφάσισα να παρατήσω το χορό και το έκανα. Αυτή την απόφασή μου την έχω μετανιώσει πάρα πολλές φορές, πάρα πολύ... όχι όμως επειδή εγκατέλειψα τον κλασικό χορό, αλλά επειδή δεν συνέχισα, όπως ήθελα, με το μοντέρνο.

7. Κάνω πάντα αποταμίευση - όσο μπορώ, όταν μπορώ. Είναι κάτι που έχω διδαχθεί. Τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου με έχουν σώσει πολλές φορές στα δύσκολα... αν και τα τελευταία χρόνια βλέπω τις οικονομίες μου να καταλήγουν στην εφορία. Φέτος, ανακάλυψα στο διαδίκτυο μια έξυπνα οργανωμένη μέθοδο αποταμίευσης, και την ξεκίνησα ήδη. Wish me luck!!! (Και πού είσαι, Εφορία; Αυτά δεν θα είναι για τα δόντια σου, θα είναι για μένα!!) 

8. Δεν έχω αδέλφια.

9. Τελευταία, μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ όπερα. 

10. Υπάρχουν πολλά πράγματα ακόμη που θα ήθελα να ανακαλύψω και να μάθω, και άλλα τόσα που θα ήθελα να εξελίξω. 

11. Αυτή τη φορά, δυσκολεύτηκα να σκεφτώ ποια 11 πράγματα να σας πω για μένα... μου είναι πιο εύκολο όταν με "διαβάζετε" (και με ψυχολογείτε) μέσα από τις αναρτήσεις μου! Αφού πέρασα ώρες και ώρες σκεπτόμενη, αποφάσισα να σας πω πράγματα για μένα, που δύσκολα θα τα βλέπατε να περιέχονται σε κάποια ανάρτησή μου.   

Β) Οι ερωτήσεις της Αριστέας:

1. Αν επρόκειτο να πεθάνεις σύντομα και μπορούσες να κάνεις μόνο ένα τηλεφώνημα, σε ποιόν θα τηλεφωνούσες. Λοιπόν, πιο δύσκολη ερώτηση δεν μου έχουν κάνει!!! Πραγματικά δεν ξέρω τι να απαντήσω... τι να διαλέξω. Να ενημερώσω κάποιον, φορτώνοντάς του το βάρος, αλλά κερδίζοντας λίγο χρόνο μαζί του; Ή να μην τον ενημερώσω καθόλου, για να τον προστατεύσω από το βάρος, με κίνδυνο μια ζωή να λυπάται που δεν με αποχαιρέτησε;

2.Φιλία ή δεσμοί αίματος; Και τα δύο με έχουν απογοητεύσει. Και η φιλία ήρθε και παρήλθε... και κάποιοι δεσμοί αίματος κάποτε έγιναν νερό. Αλλά διαλέγω τους δεσμούς αίματος. Οπωσδήποτε.

3.Σε πληγώνει.... που αποφασίζουν άλλοι για την τύχη μου, επάνω στην πλάτη μου. Που δεν μπορώ να είμαι, εξαιτίας τους, εκεί που θέλω να είμαι.

4.Ποια ικανότητα θα ήθελες να έχεις. Να ταξιδεύω στο χρόνο.

5.Θα ήθελες να ξέρεις... τι ακριβώς βρισκόταν μέσα στην αρχαία Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και τι κρύβεται μέσα στα μυστικά αρχεία του Βατικανού. 

6.Λέξη κλειδί που σε ξεκλειδώνει... Είναι δύο λέξεις, όχι μία: "Είμαι εδώ".

7.Αν είχες φτερά πες τρεις περιοχές που θα πήγαινες αμέσως. Οπουδήποτε! Σημασία έχει το ταξίδι...

8.Αν δεν ήσουν άνθρωπος θα ήθελες να είσαι... Μαύρος πάνθηρας.

9. Τελευταία επιθυμία λίγο πριν πεθάνεις... Ένα ροκ τραγούδι να ακούγεται... και μετά το μοιραίο, όχι ταφή. Καύση.

10.Ένα καθημερινό έγκλημα... το καπνίζειν.

11.Αγαπημένη ατάκα από ελληνική ταινία; Θα μπουκάρω μέσα!!!!! [...] Μπουρλότο!! (Σαπφώ Νοταρά)

Οι ερωτήσεις της Mayumi:

1.Αν πήγαινες σε έναν ψυχίατρο... από τι νομίζεις θα σου έλεγε πως υποφέρεις; "Γιατρέ μου, είμαι καλά, αλήθεια σας το λέω. Το φάντασμα δίπλα σας, η γιαγιά σας είναι;"

2.Έχεις κάποιο ιδιαίτερο σημάδι/χαρακτηριστικό πάνω στο σώμα σου; Χαμός γίνεται!!! Ουλές-παράσημα, μια ελιά στο γλουτό (για να μη με χάνουν), αχνά σημάδια εκ γενετής στην πλάτη και στο χέρι, την ικανότητα να μουτζώνω με τα δάχτυλα των ποδιών μου (!!!!) και...
... και ένα tattoo στην πλάτη, με τεράστιο νόημα για μένα. Είναι ένα αρχικό ονόματος, μπλεγμένο με πετρόλ κρίνους. Το αρχικό του ονόματος Εκείνου. Δεν τον γνώρισα καλά, τον έχασα στα 4 μου και οι μνήμες είναι αχνές. Όμως, είμαι κομμάτι του, είναι κομμάτι μου... είμαι εκείνος. Το tattoo μου θυμίζει πως είναι δίπλα μου και με προσέχει. 

3.Αν σε έδεναν με σχοινιά με κάποιον για 24 ώρες... με ποιον θα μπορούσες να αντέξεις όλες αυτές τις ώρες; Εντάξει, θα το έκανα το ρημάδι το ψυχικό, να αντέξω τον Brad Pitt. Αλλά πλάτη με πλάτη δε θα τον άντεχα με τίποτα, καλύτερα να μας έδεναν καταπρόσωπο...

4.Ποια είναι η αγαπημένη σου ατάκα από ταινία; "I see dead people" (Sixth Sense, 1999) και το "The Winter is coming" από τη σειρά Game of Thrones.

5.Πιστεύεις στον Θεό; Αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό τον όρο "Θεός". Ας πούμε ότι τείνω προς τον αγνωστικισμό, αλλά δεν με έχει κερδίσει ούτε αυτός 100%. Περισσότερο πιστεύω στη δύναμη του Ανθρώπου και τάσσομαι με την Επιστήμη - όχι με τη Θρησκεία.

6.Αν είχες δολοφονήσει κάποιον..πως θα εξαφάνιζες το πτώμα; Αν σας πω και αναγκαστώ κάποτε να το κάνω, θα έχουν (γραπτά) πειστήρια για να με πιάσουν! Δε λέει!!

7.Πότε έκανες sex για πρώτη φορά; Στα #$& (προσοχή: κρυπτογραφημένο κείμενο. Για το κλειδί του κώδικα, πληροφορίες εντός).

8.Έχεις πει ποτέ "σ'αγαπώ" σε κάποιον... χωρίς να το εννοείς; Όχι, ποτέ. Αν δεν εννοώ κάτι γενικότερα, δε θα το πω μόνο και μόνο για να ακουστεί και να χαϊδέψει αυτιά!! Ειδικά κάτι τέτοιο... 

9.Αν μπορούσες να αναστήσεις από τους νεκρούς μία ιστορική/διάσημη προσωπικότητα...ποια θα ήταν αυτή; Τη Μαρία Μαγδαληνή - θα μου έλυνε πολλές απορίες για τότε.

10.Ποια δουλειά του σπιτιού θεωρείς πραγματικά αγγαρεία και σιχαίνεσαι να κάνεις; Το ξεσκόνισμα.

11.Θα ήθελες να είσαι δωρητής οργάνων μετά τον θάνατο σου; Σ΄αυτή τη χώρα, όλοι είμαστε πλέον, με βάση το νέο νόμο (νομίζω). Είναι δυνατόν να με πειράζει το να σώσω ζωές; Το όλο θέμα είναι δύσκολο για τους οικείους που μένουν πίσω, όχι για αυτόν που έχει φύγει. 

Οι ερωτήσεις της Χριστίνας:

1. Αν κέρδιζες ένα εκατομμύριο Ευρώ στο τζόκερ τι θα έκανες; Αρχικά, θα έβλεπα τα πλακάκια του πατώματος από πολύ κοντά (λιποθυμία στο τσεπάκι). Μετά, θα πήγαινα ένα ταξίδι, θα βοηθούσα οικονομικά την οικογένειά μας και θα έκανα μια καλή επένδυση (ίσως στο εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα πλέον αυτό δείχνει να είναι καμένο χαρτί).

2. Αν ήσουν ζώο θα ήσουν... γάτα, σίγουρα.
3. Ποιο γνωστό άρωμα σε αντιπροσωπεύει και γιατί; Το "αντιπροσωπεύει" το θεωρώ κάπως απόλυτο. Πάντως, από τότε που βγήκε, φοράω το Pleasures της Estee Lauder.
4. Αν δεν ήσουν Ελληνίδα θα ήθελες να ήσουν... Τζαμαϊκανή. Ευτυχισμένοι άνθρωποι...  :))
5. Ποια είναι η μεγαλύτερη σου αδυναμία (που δεν μπορείς να αντισταθείς); Γλυκά, αλκοόλ, καφές. Όχι απαραίτητα μ΄αυτή τη σειρά!
6. Αν επέλεγες ξανά επάγγελμα τι θα επέλεγες; Δεν θα ήθελα να αλλάξω αυτό που κάνω τώρα, γιατί είναι αυτό που επέλεξα. Ωστόσο, πριν από αυτό, έκανα πολλές και διαφορετικές δουλειές στη ζωή μου (από εύκολες, μέχρι καθαρό χαμαλίκι). Οπότε, έχω γνώση αρκετών τομέων. Αλλά είμαι και ρεαλίστρια: όσο κι αν αγαπάς αυτό που κάνεις, το πρόβλημα είναι πως δεν παύει να είναι δουλειά. Παράγεις έργο και αμείβεσαι γι΄αυτό. Και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, κάποιος ή κάτι σου μετατρέπει τη δουλειά σε δουλεία.
7. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; Οι σεισμοί.
8. Πώς θα αντιδρούσες αν μάθαινες ότι ο σύντροφός σου σε απατά; Θα πληγωνόμουν, αλλά θα προσπαθούσα να ξεκινήσω διάλογο. Κάτι λάθος θα είχα κάνει, κάπου θα του ήμουν λίγη. Δε σηκώνεις τα μάτια σου (ή τα χέρια σου) όταν αισθάνεσαι πλήρης! Αν η κατάσταση δε θα μπορούσε να διορθωθεί με τίποτα, αν εγώ δε θα άντεχα το μετά ή εκείνος δε θα ήθελε να παραμείνει στη σχέση, θα χώριζαν οι δρόμοι μας.
9. Πως θα αντιδρούσες αν μάθαινες ότι μια φίλη σου διάδωσε ένα μυστικό που της είχες εξομολογηθεί; Σίγουρα δεν θα έκλαιγα πάνω από το χυμένο γάλα. Θα φρόντιζα να είμαι πιο προσεκτική στις επιλογές μου και στις κινήσεις μου στο μέλλον. Και αυτό το άτομο δε θα μπορούσα να το εμπιστευτώ ξανά.
10. Τι θα έκανες για να προσεγγίσεις ένα άτομο που σε ελκύει ερωτικά; Αναλόγως τη στιγμή, την κοσμοθεωρία μου σε σχέση με τη στιγμή και το ίδιο το άτομο!
11. Ποιό ήταν το αγαπημένο μάθημα σου στο σχολείο και γιατί; Τα εικαστικά, θέλει και ρώτημα;; 

Οι ερωτήσεις της Μαρίας:

1.Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο? Η γάτα. Λατρεύω την ανεξάρτητη φύση της. Αν δεν θέλει κάτι η ίδια, δεν πρόκειται να σου κάνει τη χάρη, όσο και να την παρακαλάς!

2. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής/στρια ή μουσικό συγκρότημα? Πολλοί είναι… δύσκολο να ξεχωρίσω. Οπότε, ενδεικτικά: Συγκρότημα: Black Sabbath, Led Zeppelin, Madrugada. Τραγουδιστής: Sivert Hoyem, Αφοι Κατσιμίχα, James Hetfield (Metallica).

3. Ποια είναι η χειρότερη ατάκα που σου έχουν πει στο καμάκι? Δε συγκρατώ αρλούμπες, συνήθως!!!

4. Ποιο είναι το αγαπημένο σου αντικείμενο μέσα στο σπίτι? Όσα έχω δημιουργήσει εγώ και οι απίστευτες (και άκρως καλλιτεχνικές) φωτογραφίες του γάμου μας. Ο φωτογράφος μας έκανε κα-τα-πλη-κτι-κή δουλειά...

5. Πως θα περνούσες ένα χειμωνιάτικο Κυριακάτικο βροχερό απόγευμα? Δημιουργώντας ή διαβάζοντας! Και πάντα, παρέα με μουσική!

6. Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή της ημέρας? Από νωρίς το απόγευμα και μετά. Πιο πριν, υπολειτουργώ. Είπαμε, δεν είμαι πρωινός τύπος!

7. Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάρτηση? Δύσκολο να ξεχωρίσω, είναι όλες «παιδιά» μου και όλες έχουν κάτι από την ψυχή μου.

8.Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ζωγράφος/καλλιτέχνης? Ο Salvador Dali. Τι νους, Θεέ μου!!

9. Έρχεται κάποιος και σου λέει "δώσε μου τα λεφτά σου ή σε σκοτώνω" (κούφια η ώρα) τι κάνεις? Θα του φάω το λαρύγγι!!!! Αν δεν τα καταφέρω όμως και προλάβει να με σκοτώσει, θα τον στοιχειώσω μετά…

10.Θα προτιμούσες να είσαι ιατροδικαστής ή νεκροθάφτης? Ιατροδικαστής, με χίλια!! Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.

11.Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία αυτή την εποχή? Η… με κάθε τρόπο και μέσο δημιουργική απασχόληση!!!

   Ξέρω, κάπου εδώ πάθατε overdose... και παρακαλάτε: "Όχι άλλο! Όχι άλλο!" Ε, λοιπόν, ΔΕΝ έχει άλλο! 
  Και επειδή το βραβείο κυκλοφόρησε κιόλας πολύ (πολλοί από εσάς το έχετε λάβει ήδη και μάλιστα παραπάνω από μία φορά) θα κάνω την ανατροπή: Δε θα το χαρίσω σε 11 ιστολόγια. Θα θέσω μία ερώτηση σε όλους σας και θα χαρώ αν θέλετε, να μου απαντήσετε στο σχόλιό σας!

(Αναρωτιέμαι τι σχόλια θα μου αφήσετε, μετά από όλα αυτά... 

Παραζαλισμένα, μάλλον!!!)

Η ερώτησή μου: Βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο και μπροστά σου είναι τρεις πόρτες. Η μία πόρτα γράφει "Παρελθόν", η άλλη "Παρόν", και η τελευταία "Μέλλον". Αν περάσεις την πόρτα του παρελθόντος, θα σβηστούν όλα όσα έχεις κάνει ή έχεις περάσει και θα έχεις το δικαίωμα να ξεκινήσεις από την αρχή. Αν διαλέξεις το μέλλον, θα μάθεις όλα όσα πρόκειται να γίνουν στη ζωή σου και στη ζωή των κοντινών σου προσώπων, αλλά δε θα μπορείς να ανατρέψεις/αλλάξεις κανένα γεγονός. Αν διαλέξεις το παρόν, διαλέγεις τη στασιμότητα: τίποτα δε θα αλλάξει από όσα ζεις αυτή τη στιγμή και από όσους σε πλαισιώνουν, ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον. Τι διαλέγεις; 

Life Images #1

"Μια βόλτα και μια ανεμώνη [...] μου έδωσαν την ιδέα.

  Η ιδέα απλή όσο ένα λουλούδι και ελεύθερη όσο ο άνεμος που χαϊδεύει τα πέταλά του.

 Δεν είναι διαγωνισμός, δεν είναι πρόκληση, δεν απαιτεί παρά μόνο την ικανότητα να μπορούμε να βλέπουμε την ομορφιά και να την εκτιμάμε. Να την τιμάμε. Είναι ένα μοίρασμα. Μοίρασμα εικόνων, ομορφιάς, ψυχής, μοίρασμα ζωής." 

 Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στη Μαρία (mytripsonblog). Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στην ανάρτησή της) . 

  Η ιδέα της έχει τον τίτλο  "Life Images". Και σήμερα, ανταποκρίνομαι με χαρά σ' αυτό το πρώτο κάλεσμά της.

*****

 Μετά από την άγρια ομορφιά μιας -σχεδόν- χειροπιαστής ομίχλης και μιας βροχής εξαγνιστικής, ήλιος λαμπρός ταξίδεψε στον ουρανό.  

 Ένα φυτό, αέρινο και δαντελένιο, στράφηκε με ευγνωμοσύνη να τον χαιρετίσει.

 Το γαλάζιο του ουρανού ήταν αυτό που ανταπέδωσε πρώτο το χαιρετισμό... και ύστερα, ο ήλιος έστειλε λίγες αχτίδες του σαν χάδι.

  Κι εγώ -τι τυχερή να το 'χω δει!- βρέθηκα εκεί... 

 Και μαγεμένη, έμεινα να αφουγκράζομαι τον γαλήνιο διάλογο του καθάριου λευκού με το χειμωνιάτικο γαλάζιο.

Μεταλλευτικό Συγκρότημα Θάσου # 2: Παλιά Μεταλλεία

  Έχοντας ήδη κάνει τη βόλτα μας -πριν τις γιορτές- στο Μεταλλευτικό Συγκρότημα Θάσου και έχοντας ήδη περάσει από τον πρώτο σταθμό της διαδρομής (από το "Παλατάκι"), σήμερα θα προχωρήσουμε για να επισκεφθούμε το δεύτερο σταθμό μας. 

 Θα σε πάω να δεις τα παλιά Μεταλλεία, και την ομώνυμη παραλία. Θα οδηγηθούμε εκεί περπατώντας ένα στενό, χωμάτινο, κατηφορικό δρομάκι και κατεβαίνοντας αυτοσχέδια σκαλάκια που οδηγούν σε διάφορα επίπεδα.

Μη φοβάσαι, θα σε κρατώ! Εσύ απόλαυσε τη θέα, όπως θα κατεβαίνουμε.

Έχουμε τη θάλασσα στα δεξιά μας και αφήνουμε πίσω μας το Παλατάκι. 

Σου δείχνω τους βράχους... πρόσεξέ τους, και θα σου εξηγήσω στη διαδρομή!

Κατεβαίνουμε τα πρώτα, χωμάτινα σκαλάκια, και φτάνουμε στο πρώτο επίπεδο. 

Εδώ υπάρχουν όρθιοι κυκλικοί κάμινοι... κι εμείς, τους παρατηρούμε από ψηλά. 

Κοίτα! Να εκεί, κάτω χαμηλά. 

Οι τουρίστες που έρχονται το καλοκαίρι, έχουν μια συνήθεια εδώ, ένα έθιμο: 

σχηματίζουν μηνύματα με πετρούλες. Γράφουν τα ονόματά τους, σχηματίζουν καρδιές... 

αφήνουν ένα μικρό, προσωρινό σημαδάκι πως κάποτε, πέρασαν από εδώ. 

Κατηφορίζουμε στο επόμενο επίπεδο. 

Εδώ μπορείς να δεις καλύτερα τις κυκλικές καμίνους. 

Κάποτε ήταν τέσσερις, τώρα έχουν απομείνει μόνο τρεις. 

Θυμάσαι τα βράχια που σου ζήτησα να προσέξεις; 

Κατεβαίνοντας επίπεδο, πλησιάσαμε πιο κοντά τους. 

Είμαστε μπροστά από τη μία βραχονησίδα 

και παρατηρούμε μια παλιά μεταλλική κατασκευή.

Ξέρεις τι είναι;

Είναι μια παλιά σκάλα φόρτωσης, από εδώ φορτωνόταν το μετάλλευμα στα πλοία.

Στέκει τώρα μόνη της, γερασμένη... εγκαταλειμμένη.

Μετράει τις πληγές της και περιμένει ένα ανθρώπινο χέρι να τη βοηθήσει, 

για να λειτουργήσει πάλι από την αρχή.

Από εδώ μπορείς να θαυμάσεις την παραλία των Μεταλλείων.

Το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, θα τη βρεις κάπως έτσι...

Το χειμώνα, όμως, θα τη συναντήσεις έτσι.

Γαλήνια. Χωρίς καθόλου κόσμο. Ανοργάνωτη. Όμορφη.

Από ό,τι κατάλαβες ήδη, έτσι την αγαπώ.

Είδες; Έχουν φτιάξει κι ένα τεράστιο λαβύρινθο, χρησιμοποιώντας μεγάλες πέτρες!

Τα σκαλάκια τελείωσαν. Έχουμε να ακολουθήσουμε ένα χωμάτινο δρόμο τώρα.

Το χώμα είναι καφε-μαύρο... καταλαβαίνεις αμέσως την παρουσία του μεταλλεύματος στη σύστασή του.

Η φύση πάντοτε ζωγράφιζε τους καλύτερους πίνακες, δε συμφωνείς;

Έλα να σου δείξω το αγαπημένο μου σημείο: 

δεν ξέρω να σου πω σε τι χρησίμευε αυτό το κτίριο... 

αλλά το αγαπώ. Το αγαπώ όταν ο ήλιος το χαϊδεύει...

... το αγαπώ και όταν στέκει στη συννεφιά. Αγαπώ το σχήμα του, 

τον τρόπο που μεταβάλλονται τα χρώματά του μέσα στην ημέρα. 

Αν ήμουν σκηνοθέτης, θα το διάλεγα σίγουρα για κάποια ταινία!

Το δρομάκι συνεχίζει: τώρα έχουμε κτίρια και δεξιά, και αριστερά μας. 

Στα δεξιά, η οροφή του κτιρίου είναι διάτρητη από μεγάλους σωλήνες.

Έλα να ρίξουμε μέσα μια κλεφτή ματιά! 

Πρόσεχε μην πέσεις, εμείς στεκόμαστε ψηλότερα στο χώμα 

- είμαστε στο ύψος της οροφής του κτιρίου.

Πρέπει να σκύψουμε ελαφρά για να δούμε μέσα.

Στα αριστερά μας, τέσσερις τεράστιοι κεκλιμένοι κλίβανοι.

Από εδώ προωθούνταν λοιπόν το μετάλλευμα... προς το κτίριο στα δεξιά μας.

Γι΄αυτό και είχε τόσους σωλήνες στην οροφή του, λες;

Στενοχωριέμαι που δεν υπάρχει πουθενά μια βοηθητική πινακίδα, να ξέρουμε τι βλέπουμε...

Κατηφορίζουμε το δρομάκι και μετά από μια μικρή στροφή, φτάνουμε στην παραλία.

Από τη μια πλευρά, κτίρια... από την άλλη η θάλασσα. 

Ναι, είναι τα κτίρια που βλέπαμε πριν! Τώρα είμαστε στο σωστό ύψος... 

Κοίτα! Μια κούνια... κι ένα παγκάκι. Μοιάζουν σαν να μας περιμένουν!

Γωνιές, κρύπτες και εσοχές...

Υπάρχουν αρκετά δέντρα στην παραλία.

Φύση και ανθρώπινα έργα, σε απόλυτη αρμονία.

Μια σκάλα είναι αγκαλιά με ένα δέντρο εδώ!

Ή, ένα δέντρο αγκαλιά με μια σκάλα... :)) 

Συναντάμε πάλι έργα σε μάρμαρο. 

Είναι του Κ. Λόβουλου, του Θασίτη γλύπτη και ζωγράφου.

Βρίσκονται παντού.

Η άμμος της παραλίας είναι ανοιχτόχρωμη. 

Γύρω από το μαρμάρινο έργο, λευκό τρίμμα μαρμάρου

έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το χρώμα που έχει το χώμα!

Αχ... θάλασσα... ιώδιο...

Κάτω από την άμμο, το κύμα φανερώνει βραχώδεις σχηματισμούς, σαν πλάκες.

Όλη η παραλία είναι έτσι! 

Υπάρχει ένα αναψυκτήριο εδώ. 

Λειτουργεί όμως μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, τώρα είναι κλειστό.

Δεν με πειράζει, εσένα; 

Δεν είναι πανέμορφο, ακόμη κι έτσι;

Μέσα από τους οξειδωμένους -από την αλμύρα- καθρέφτες, 

βλέπω τα δέντρα και τη θάλασσα να μας παρατηρούν.

Αυτή η παραλία έχει τους δικούς της θησαυρούς.

Ένα κομμάτι γυαλί, λείο από τη θάλασσα, ακτινοβολεί στο φως του ήλιου.

Θα το κρατήσω.

Πρέπει να επιστρέψουμε, νυχτώνει.

Ανεβαίνουμε... και απολαμβάνουμε για άλλη μια φορά τη θέα.

Σ΄ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου και σ΄αυτή τη βόλτα! 

Ήταν μεγάλη... και σε κούρασα.

Όμως, πες μου: πέρασες καλά;

Μεταλλεία – Εργοστάσιο Μεταλλουργίας

 "Εγώ, το εργοστάσιο μεταλλουργίας, είμαι ο 2^ος σταθμός της διαδρομής σας στο «Μεταλλευτικό Συγκρότημα Θάσου». Οι ειδικοί με θεωρούν ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά βιομηχανικά μνημεία,  αντίστοιχο του Λαυρίου, της Σαρδηνίας (Ιταλία), της Μάντσα (Ισπανία), της  Ίντρια (Σλοβενία), της Ρουρ (Γερμανία), του Λε Κρεσώ (Γαλλία) και του Αίρον Μπριτζ (Μεγάλη Βρετανία). Δημιουργήθηκα από τη γερμανική εταιρεία “Minengeselischaft Fr. Spiedel”, to 1903.

Περιελάμβανα:

- Συγκρότημα εμπλουτισμού με μηχανήματα θραύσης, λειοτρίβησης, πλύσης με θαλασσινό νερό, μηχανική διαλογή-ταξινόμηση και διαλογή δια χειρός. Η μονάδα είχε δυνατότητα πλύσης 300 τόνων υλικού την ημέρα.

- Συγκρότημα φρύξης, με κλιβάνους και φρεατοκαμίνους, Υπήρχαν 4 όρθιοι κυκλικοί κάμινοι ύψους 6.5 μ. που κατεργάζονταν 20-22 τόνους καλαμίνας ανά 8ωρο και 4 κεκλιμένοι κλίβανοι  μήκους 12 μ.

- Μηχανοστάσιο κίνησης με ηλεκτρικό σταθμό, που υποστήριζε τη λειτουργία μηχανημάτων για την προπαρασκευή του υλικού, την άντληση θαλασσινού νερού για την πλύση του μεταλλεύματος και την περιστροφή των κλιβάνων.

- 3 κινητήρες ντίζελ, ισχύος 250, 160 και 25 ίππων.

- Χώρο ενσάκισης του οξειδίου του ψευδαργύρου (ZnO) που παραγόταν από τη φρύξη.

- Σκάλα φόρτωσης δεξιά στην ακτή, από την οποία μεταφορτωνόταν το υλικό σε φορτηγίδες και στη συνέχεια μεταφέρονταν σε ατμόπλοια τα οποία φόρτωναν 3.000 ως 5.000 τόνους μεταλλεύματος.

  Η ιστορία μου είναι γεμάτη περιπέτειες: Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου, το 1916, οι εγκαταστάσεις καταλήφθηκαν από γαλλικά στρατεύματα, οπότε μεγάλο μέρος τους καταστράφηκε.  Το 1925 η νέα εταιρεία που με διαχειρίστηκε, προχώρησε στην αποκατάσταση και την επέκτασή μου. Επαναλειτούργησα για λίγο την περίοδο 1933-1936 και μετά ξανά, υπό άλλη εταιρεία, μεταξύ 1950-1962.

   Το 1963 οι εγκαταστάσεις μου παραχωρήθηκαν στο Ελληνικό Υπουργείο Βιομηχανίας κι από τότε είναι ανενεργές.

  Σύμφωνα με τις διεθνείς χάρτες και τις σύγχρονες επιστημονικές  προδιαγραφές, συγκροτώ όσον αφορά  την ακεραιότητα, την αυθεντικότητα και τη μοναδικότητά μου, σε εθνικό και ίσως σε περιφερειακό επίπεδο, ένα πλήρες μνημείο άξιο προς διάσωση και προστασία. Δίκαια επομένως διεκδικώ την ανάδειξή μου ως υπαίθριο μουσείο, γεωπάρκο ή/και μεταλλευτικό αρχαιολογικό πάρκο, με εκπαιδευτικό, μουσειολογικό και ιστορικό ρόλο."

Πηγές:

- «Ορυχεία στο Αιγαίο-Βιομηχανική Αρχαιολογία στην Ελλάδα, εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα 2009

- ΙΓΜΕ: «Καινοτόμες Τεχνολογικές – Τεχνικές Καταγραφής και Αξιοποίησης  Απορριμμάτων Μεταλλευτικής και Μεταλλουργικής Βιομηχανίας και Εγκαταλειμμένων Δημοσίων Μεταλλείων. Πιλοτικές Εφαρμογές», Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ανταγωνιστικότητα», Γ΄Κ.Π.Σ.

 (Πιστή μεταφορά του κειμένου που αναγράφεται σε μια πινακίδα, η οποία 

βρίσκεται αναρτημένη στο τέλος της διαδρομής, στην παραλία των Μεταλλείων).