Δαχτυλίδια με vintage κουμπιά και ημιπολύτιμους λίθους

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

   Θέλω σήμερα να σας δείξω μερικά νέα σχέδια δαχτυλιδιών που ετοίμασα, αφού πρώτα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σας... 

    Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο μου μέρος να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο, ήταν το σπίτι της αδελφής της γιαγιάς μου και του συζύγου της. Δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν παιδιά και μου είχαν απίστευτη αδυναμία και αγάπη... αλλά δεν πήγαινα μόνο γι' αυτό. Υπήρχαν πολλά παιδιά στη γειτονιά τους για να παίζω... αλλά δεν πήγαινα μόνο γι' αυτό. 

    Η γιαγιά και ο παππούς μου (όπως τους φώναζα πάντα, γιατί αυτό ήταν για μένα) διατηρούσαν δίπλα στο σπίτι τους ένα μαγαζί, ένα ψιλικατζίδικο, από πριν γεννηθώ εγώ ακόμη. Τέτοια μαγαζιά, με αυτό το ύφος, δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Το κατάστημα ήταν πόλος έλξης για όλη τη γειτονιά, ό,τι ήθελες βρισκόταν εκεί. Είχε μέσα τα πάντα: τηλέφωνο για το κοινό, κλωστές DMC για κέντημα, νήματα και βελόνες, παιχνιδάκια για τα παιδιά (καραμούζες, μπάλες, μεταλλικά βατραχάκια που τα πατούσες κι έκαναν θόρυβο -η γιαγιά μου τα έλεγε "μπακακάκια" τότε), κουμπιά, γυαλιά ηλίου, κοσμήματα και ρολόγια για τις κυρίες, πατατάκια, ξυράφια, γόμες, τετράδια, ξύστρες και μολύβια... και άλλα τόσα που δε θυμάμαι τώρα να σας πω. Κάποτε πουλούσαν μέχρι και καφέ, νομίζω, αλλά δεν το πρόλαβα εγώ. Για μένα, ήταν αυτό που λένε "η χαρά του παιδιού". Δεν υπήρχε Σαββατοκύριακο που να τους επισκεφθώ και να μην περάσω ατελείωτες ώρες χαζεύοντας εκεί μέσα. Συχνά, έπαιρνα μαζί μου και το κατιτίς που μου είχε χτυπήσει στο μάτι...

   Όταν ξεκίνησαν να φυτρώνουν παντού τα σούπερ μάρκετ και εξαπλώθηκαν τα εμπορικά καταστήματα, εγώ μεγάλωσα, ο παππούς "έφυγε" και η γιαγιά απέμεινε μόνη της μεγαλώνοντας κι εκείνη, το μαγαζί σιγά-σιγά παραγκωνίστηκε. Από τη μία αυτά που πρόσφερε στους πελάτες του μπορούσαν πια να τα βρουν παντού, από την άλλη, η ηλικία της γιαγιάς και οι δυνάμεις της δεν της επέτρεπαν πλέον να διατηρεί το μαγαζί. Κι έτσι, κάποια στιγμή το έκλεισε, αφήνοντας μάλιστα και αρκετά από τα εμπορεύματα απούλητα μέσα. 

   Τελειώνοντας τις σπουδές μου, επέστρεψα στο σπίτι και στο μαγαζί. Η γιαγιά μου δεν ζούσε πλέον, αλλά οι παλιοί της γειτονιάς ακόμη θυμούνταν το μαγαζί της κι εκείνη. Το καθάρισα και ξεδιάλεξα όσα εμπορεύματα ήταν σε καλή κατάσταση και μπορούσαν να κρατηθούν. Λυπήθηκα να τα πετάξω, έτσι τα συσκεύασα και τα κράτησα στην αποθήκη. Πολλά από αυτά τα χρησιμοποιώ έως και σήμερα, δίνοντάς τους μια νέα ζωή.

   Τα τρία δαχτυλίδια που θα δείτε, έχουν κατασκευαστεί με κουμπιά από αυτό το μαγαζί. Θα τα πω "vintage", γιατί αυτό ακριβώς είναι: η ηλικία πολλών από αυτά τα κουμπιά είναι πάνω από 30-40 χρόνια.

Δαχτυλίδι με vintage κουμπιά σε καφέ και μπεζ αποχρώσεις, με 

χρωματιστή λάβα (λαδί) και σύρμα. Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

Δαχτυλίδι με vintage κουμπιά (λαδί και σομόν), με επίδοτο (unakite epidote, 

σε διχρωμία λαδί και σομόν) και σύρμα. Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

Δαχτυλίδι με vintage κουμπιά (κόκκινο και μαύρο), σύρμα και τσιπς

 κόκκινου κοραλλιού και αιματίτη. Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

     Η καλή φίλη, γειτόνισσα και σωτήρας για τους μπλόγκερς Λίνα (Χωρίς Ειρμό) μου χάρισε χθες ένα βραβείο. Λινάκι μου σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τη σκέψη σου και τη φιλία σου! Πρέπει να πω 11 πράγματα για μένα... μερικά ήδη σας τα είπα εδώ, μέσω της ιστορίας μου. Αν θέλετε να μάθετε κι άλλα πράγματα για μένα, μπορείτε να ανατρέξετε εδώ κι εδώ. 

    Εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας! Να περάσετε όμορφα και να κάνετε όλα όσα σας ευχαριστούν και σας γεμίζουν...