Οι λαμπάδες της Ανάστασης

   Για πολλά χρόνια, όλοι μας στην οικογένεια κρατούσαμε απλές, λευκές λαμπάδες στην Ανάσταση. Μέχρι που κάποια στιγμή είπα μέσα μου "εεεε... φτάνει - εμείς οι μεγάλοι δεν αξίζουμε λίγη χαρά; Μόνο τα παιδάκια δικαιούνται να έχουν χαρούμενες, στολισμένες λαμπάδες; Και τι γίνεται με το παιδάκι που ζει μέσα μου;" Κι έτσι, τα τελευταία 3 χρόνια, ετοιμάζω τις λαμπάδες για όλους μας: για μένα, για το άλλο μου μισό, την αδελφή του, τους δυο μπαμπάδες μας και τις δυο μαμάδες μας. Ίσως το είχα άχτι μέσα μου, γιατί η δική μου νονά σταμάτησε πολύ νωρίς να μου φέρνει λαμπάδες... 

   Την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά, με είχε πιάσει ο παλιμπαιδισμός μου (είπαμε, είχα ένα άχτι να βγάλω) και οι λαμπάδες της οικογένειας είχαν επάνω την "Άρτα και τα Γιάννενα" από κορδέλες και διακοσμητικά, για να μην πω από χρώμα, που του έχω και μια συμπάθεια. Τους παραδέχομαι, γιατί τις κράτησαν όλοι (οι άντρες της οικογένειας τις κοίταξαν βέβαια με σκεπτικισμό στην αρχή, αλλά τις πήραν τελικά μαζί τους με καμάρι στην Ανάσταση, ειδικά ο πεθερός μου, και πολύ τους χάρηκα). 

   Μια παρένθεση εδώ, στη ροή του λόγου μου, για να μοιραστώ μαζί σας μια ανάμνησή μου: θυμάμαι, εκείνη την πρώτη χρονιά, ένα αγοράκι που στεκόταν δίπλα στο άλλο μου μισό, μαζί με την οικογένειά του. Το παιδί κοιτούσε τη λαμπάδα που είχα φτιάξει στον άντρα μου, με ένα βλέμμα απίστευτο. Η λαμπάδα του μικρού ήταν μια σκέτη γαλάζια (πρέπει να ήταν μέρος πολυσυσκευασίας/παιχνιδολαμπάδας κι όταν το παιχνίδι αφαιρέθηκε, το παιδάκι έμεινε με μια απλή χρωματιστή λαμπαδίτσα, χωρίς κορδέλες, χωρίς τίποτα - ενώ ο άντρας μου δίπλα του είχε στη λαμπάδα του χίλια δυο καλούδια επάνω). 

    Δε συμπαθούσα ιδιαίτερα έως τότε αυτού του τύπου τις φανταχτερές παιχνιδολαμπάδες (είμαι της... παλιάς σχολής...), όπου τον πρώτο λόγο είχε το παιχνίδι και τον τελευταίο η λαμπάδα, αλλά από εκείνη την ημέρα σταμάτησα να τις συμπαθώ εντελώς - το εύγλωττο βλέμμα του μικρού με είχε πείσει οριστικά και αμετάκλητα. 

   Η αλήθεια είναι πως τα τεράστια παιχνίδια των λαμπάδων αυτών, είναι αδύνατο να μην αρέσουν στα παιδιά. Εκείνα άλλωστε ζητούν τις παιχνιδολαμπάδες, από μόνα τους, πολλές φορές. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, κατά τη γνώμη μου, είναι πως το παιχνίδι μένει αναγκαστικά στο σπίτι το βράδυ της Ανάστασης, αφού είναι ήδη αποκομμένο, ξέχωρο από τη λαμπάδα... Η στολισμένη λαμπαδίτσα όμως δεν παύει να είναι ένα αντικείμενο που φέρνει χαρά και έχει άλλη χάρη για το παιδί που την περιμένει. Κι ο μικρούλης, εκείνη τουλάχιστον τη χρονιά που τον συνάντησα εγώ, την είχε στερηθεί την ώρα της Ανάστασης -  ή τουλάχιστον, έτσι μου έδωσε το βλέμμα του να καταλάβω.

   Φέτος, ετοίμασα για άλλη μια χρονιά τις λαμπάδες της οικογένειας, αλλά και κάποιων φίλων. Προσπάθησα να καταλαγιάσω το παιδί μέσα μου αυτή τη φορά και δεν έβαλα πολλά-πολλά... είπα να τις κάνω λίιιιιγο πιο "σοβαρές". Ας πούμε καλύτερα ότι ετοίμασα τις λαμπάδες των ενηλίκων... για να τους δώσω χαρά, αλλά χωρίς να ξεχάσω και το παιδί που κρύβουν μέσα τους. 

Πασχαλινές λαμπάδες με την τεχνική decoupage

(μεταξωτό κορδόνι, decoupage με χαρτοπετσέτα, σατέν κορδέλα, θαλασσόξυλα)

Πασχαλινές λαμπάδες με την τεχνική decoupage

(μεταξωτό κορδόνι, decoupage με χαρτοπετσέτα, σατέν κορδέλα)

Πασχαλινές λαμπάδες με την τεχνική decoupage

(μεταξωτό κορδόνι, decoupage με χαρτοπετσέτα, σατέν κορδέλα)

     Ελπίζω να τους αρέσουν και να ξαφνιαστούν ευχάριστα... (κάτι μου λέει πάντως ότι ορισμένα μέλη της οικογένειας τις περιμένουν ήδη πώς και πώς...)

    

    Καλό σας απόγευμα!