Αγαπημένα παλιά αντικείμενα

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

   Τώρα που είμαι στη Λάρισα (και ξαναβρήκα επιτέλους όλα μου τα πράγματα), μπορώ να ανταποκριθώ και σε κάποιες προ(σ)κλήσεις σας... Εννοώ φυσικά το κάλεσμα της Ρένας μας, η οποία ξεκίνησε πριν καιρό ένα παιχνίδι για να παρουσιάσουμε  τα αγαπημένα μας παλιά αντικείμενα. Ρένα μου, τελευταία και καταϊδρωμένη έρχομαι, αλλά σε ευχαριστώ που με περίμενες!!!!!!!

   Τόσο καιρό θαύμασα σε πολλές από εσάς απίστευτους θησαυρούς: πάσης φύσεως και μορφής αντικείμενα, αντίκες, κεντήματα... όλα ιστορικής αλλά και συναισθηματικής αξίας. Σήμερα, θα σας δείξω τα δικά μου. Στόχευσα περισσότερο στα αγαπημένα, παρά στα παλιά... με όλα τους είμαι εξαιρετικά δεμένη συναισθηματικά.

    Ελάτε μαζί μου...

1. Το παλιό ραδιόφωνο:

    Το έχω από την αδελφή της γιαγιάς μου. Όταν το παρέλαβα, δούλευε ακόμη! Χρονολογείται πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου το χρησιμοποιούσαν στην οικογένεια για να ακούνε τα νέα στο BBC...

2.  Η φυσαρμόνικα:

     Ανήκε στον παππού μου, πέρασε στον πατέρα μου και έπειτα σε εμένα. Χρονολογείται πριν το 1958, αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς κατασκευάστηκε. Ο ήχος της είναι απίστευτα γλυκός...

3.  Το παιδικό βιβλίο:

     Ήταν της μαμάς μου, πέρασε σε εμένα και εδώ και χρόνια βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου. Το διάβαζα συνεχώς όταν ήμουν παιδί... και ξέρω κάθε του λέξη, κάθε του γωνίτσα. Χρονολογείται από το 1967, όπως θα δείτε και στη φωτογραφία. 

4. Το αλφαβητάριο των παιδικών μας χρόνων:

     Είμαι σίγουρη ότι σε πολλούς από εσάς αυτό το βιβλίο φέρνει αναμνήσεις... Το συγκεκριμένο αποτελεί επανέκδοση, χωρίς ωστόσο να έχει αλλαχθεί τίποτε από το περιεχόμενό του (και όσον αφορά το κείμενο και όσον αφορά την εικονογράφηση). Αποτελεί δώρο του πεθερού μου σε εμένα και κατέχει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.

5. Τελευταία και καλύτερη... η γραφομηχανή μου:

     Πρόκειται για μια ηλεκτρονική γραφομηχανή (20+ χρόνων). Τα σημάδια του χρόνου και της διαρκούς χρήσης είναι εμφανή πάνω της... Όσο και να προσπαθώ να την περιποιηθώ και να την καθαρίσω (χωρίς χημικά, γιατί φοβάμαι), έχουν κιτρινίσει πλέον τα πλαστικά της μέρη. Εμφανισιακά μπορεί να μην είναι σε άψογη κατάσταση, λειτουργεί όμως ακόμη κανονικά! Γράφει ελληνικά, αγγλικά... σβήνει... Είναι η αγαπημένη μου - κι ας έχει φθορές, κι ας είναι παλιά πια, κι ας μην ανήκει στα σημερινά "τεχνολογικά θαύματα". 

    Βλέπετε, ήταν αυτή που με βοήθησε όταν ήμουν 10 ετών, να γράψω και να στείλω το πρώτο μου μυθιστόρημα στη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά (και συγκεκριμένα στην κ. Αγγελική Βαρελλά, τότε) συμμετέχοντας στο διαγωνισμό συγγραφής παιδικού βιβλίου που είχαν προκηρύξει εκείνη τη χρονιά... (Δεν διακρίθηκε φυσικά το πόνημά μου, όμως ποτέ δεν κυνήγησα να μάθω λεπτομέρειες σχετικά με το πώς τους φάνηκε - φοβόμουν; ντρεπόμουν; δεν ξέρω. Μου δόθηκε η ευκαιρία στο Πανεπιστήμιο, χρόνια αργότερα, να μάθω... και πάλι δεν το τόλμησα, παρόλο που ο καθηγητής μου επέμενε να καλέσουμε τηλεφωνικά την κ. Βαρελλά να μας πει  -τη γνώριζε προσωπικά. Το μυθιστόρημα μένει "θαμμένο" στα συρτάρια μου από τότε... είναι πολύ παιδικό, εννοείται, θα άλλαζα πάρα πολλά πράγματα τώρα... αλλά δεν έχω πειράξει τίποτε κι ούτε πρόκειται να το κάνω).

     Ήμασταν οι δυο μας παρέα, εγώ και αυτή η γραφομηχανή, για πολλά χρόνια... εγώ έγραφα τις σκέψεις μου και τις ιστορίες μου κι εκείνη με το ρυθμικό της χτύπημα τους έδινε ζωή.

     Ήταν μαζί μου στο Πανεπιστήμιο, βοηθώντας με με τις εργασίες μου, πριν ακόμη αποκτήσω τον πρώτο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή... και οι γείτονες αναρωτιούνταν για το ρυθμικό τικ-τακ που άκουγαν όλη μέρα... 

     Σήμερα, δε με έχει εγκαταλείψει - είναι μαζί μου ακόμη. Και παρ'όλες τις "πληγές" της, είναι περήφανη που φωτογραφήθηκε για σας.

      Σας αφήνω, γιατί σας κούρασα... Θα τα πούμε και πάλι αύριο. Πολλά φιλιά, καλό βράδυ!