"Μόνοι και μαζί"

 Ένα σπίτι. Ένα δωμάτιο γεμάτο κεριά, στο όνομα της ηρεμίας. Τρία άτομα. Αντικριστά. Τόσο κοντά και τόσο μακριά μεταξύ τους. Στο όνομα της ηρεμίας. Οι φλόγες τρεμοπαίζουν στο ρυθμό μιας χαλαρωτικής μουσικής. Άλλοι χαμένοι, άλλοι εδώ. Καμιά κουβέντα, καμιά λέξη να πλανάται στον αέρα. Μόνο πονεμένοι στίχοι. Η δύναμη του νου που ταξιδεύει με βάρκα τον ήχο. Πόσα να περνούν από κάθε μυαλό, πού να πηγαίνει μια σκέψη απλή, ποιος ο αποδέκτης...   

  Ποιος νοιάζεται;

 Ένα δωμάτιο μισοσκότεινο. Ενώνοντας την προσωπική σου μοναξιά με του άλλου, το κερί τρεμοπαίζει. «Όχι πια sex, μόνο φίλοι» είναι ο τίτλος ενός βιβλίου. Δεν υπάρχει στο δωμάτιο το βιβλίο αυτό, αλλά ο τίτλος του στοιχειώνει το νου μου - με περιπαίζει. Μόνο φίλοι στο δωμάτιο. Η μουσική ξυπνάει συνειδήσεις. Και έπειτα, αλλάζει. Από ένα πρόσωπο βουβό. 

  «My girlfriend’s girlfriend». Τι να ώθησε μια ψυχή ν’ ακούσει αυτό το κομμάτι στο φως των κεριών, μέσα στη νύχτα; Ένα κερί τρεμοπαίζει. Ένα χέρι περνάει μέσα από τη φλόγα. Άραγε, είναι καλό να παίζεις με τη φωτιά; Πόσο επικίνδυνο είναι; Πόσο φοβάσαι μην καείς;

  Κανείς δεν αναζητά τη ματιά του άλλου. Σ’ ένα δωμάτιο τρία άτομα, μόνα και μαζί. Έχει ψύχρα και ευνοεί τη συντροφικότητα, αλλά η συντροφικότητα κρύβεται τα βράδια πίσω από το φεγγάρι, ποιος έχει το κουράγιο να τη βρει; Τρεις ψυχές, να ψάχνουν άλλες τρεις ψυχές. Συννεφιά όμως, ακόμη και το φεγγάρι έχει κρυφτεί πίσω από πέπλα. Πολλά πέπλα. Πέπλα που απλώνονται πάνω από την πόλη τα βράδια και σκεπάζουν τις επιθυμίες. Τούλινα πέπλα. Σου επιτρέπουν να δεις την κρυμμένη επιθυμία κι όταν πας να την αγγίξεις, σε απωθούν.

  Μια ολόκληρη πόλη κι αυτό το δωμάτιο μέσα σ’ αυτή. Άραγε σε άλλα δωμάτια να γίνονται τέτοιες αναζητήσεις; Η μουσική σε κάνει να χάνεσαι. Κι όμως είσαι εδώ. Βλέπεις τα κεριά ν’ αλλάζουν σχήμα, χρώμα, φως, όπως αλλάζεις εσύ διαθέσεις. Φεύγει η ψυχή σου τη νύχτα, για να ζήσει εκεί που μπορεί και θέλει, και η συννεφιά δεν την αφήνει να βρει το δρόμο. Γυρνάει πάλι εδώ.

  Τρία άτομα, σ’ ένα δωμάτιο φωτισμένο από κεριά. Πέντε κεριά που φωτίζουν τρία άτομα. Νύχτα και η ψυχή ελευθερώνεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να διαλυθεί η συννεφιά και το φεγγάρι να βγει. Ίσως, όταν βλέπεις συνέχεια το φεγγάρι, να ξεχνάς μετά από καιρό να το εκτιμήσεις. Ενώ η συννεφιά που το κρύβει, σε κάνει να το αποζητάς πιο πολύ. Σε κάνει να θες το φως. Να το λαχταράς. Κι όταν τελικά το αντικρίζεις, σε φωτίζει μέσα κι έξω.

  Τα κεριά λιώνουν. Σιγά - σιγά, όπως η αθωότητα μιας ψυχής που έχει πονέσει. Τα μάτια κλείνουν στο άκουσμα μιας μουσικής που συνεπαίρνει. Μεγάλο πράγμα να ξέρει κανείς ν’ ακούει τη φωνή που υπάρχει μέσα του, να υπακούει στην ένταση μιας ψυχής που πονάει. Ποτέ ίδιας, ποτέ καινούριας. Μόνο διαφορετικής.

 Τελικά, ένα δωμάτιο μπορεί να χωράει πολλά περισσότερα από τρεις ανθρώπους. Μια νύχτα μπορεί να χωράει πολλά περισσότερα από το σκοτάδι της. Μια ψυχή μπορεί να χωράει όλο τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να μη χωράει την ίδια... Απορίες νυκτός που στο φως της ημέρας κοιμούνται. Μόνο τα βράδια αφυπνίζονται. Αν υπάρχουν δαίμονες τη νύχτα, σίγουρα θα έχουν τη δική τους μορφή. Γι’ αυτό η ψυχή φεύγει, θέλει να ’ναι ελεύθερη, να σωθεί, να πετάξει, να βρει κάπου να σταθεί και να ρουφήξει ζωή, όπως η πεταλούδα από το λουλούδι. 

  Παρουσία και απουσία μέσα στο ίδιο, μισοσκότεινο δωμάτιο, αντιθέσεις που στήνουν χορό γύρω από τις φλόγες των κεριών και πονάνε. Ρέει κόκκινο κρασί, σαν αίμα, που εξαγνίζει τα συναισθήματα και απογειώνει το νου. Κανείς χαμένος, κανείς κερδισμένος. Καμία γνώση, καμιά άγνοια. Αντιθέσεις που χορεύουν γύρω από κάθε κερί και κάνουν τη φλόγα να πηγαίνει μια από δω, μια από κει... Αν η φωτιά κάψει, θα κάψει και τη μία πλευρά και την άλλη. Καμιά αδικία, καμιά δίκη. Εκεί που η φαντασία γίνεται πραγματικότητα και η πραγματικότητα φαντασία, τρεις άνθρωποι συναντιούνται σ’ ένα δωμάτιο, νύχτα, με μόνο φως το φως των κεριών και της ψυχής τους.

* Πάνω από μια δεκαετία πριν, το κείμενό μου αυτό γράφτηκε για να περιγράψει τη στιγμή. Μια δεδομένη χρονική στιγμή, όπου τρία άτομα, φίλοι μεταξύ τους, βρέθηκαν νύχτα, στον ίδιο χώρο, χαμένα σε ανελέητες σκέψεις. 

  Βρέθηκαν μόνα και μαζί.

Εύχομαι σε όλους σας έναν πολύ-πολύ καλό μήνα!

☺