Δερμάτινη θήκη για smartphone

  Πριν λίγες μέρες, το άλλο μου μισό αγόρασε ένα καινούριο έξυπνο τηλέφωνο (βλέπε smartphone). 

 Είμαι κι εγώ κάτοχος ενός τέτοιου τηλεφώνου, το οποίο όμως αποδείχτηκε πολύ έξυπνο για τα γούστα μου (και φανταστείτε, είμαι παιδί της τεχνολογίας)! Και το χειρότερο; Το ίδιο το τηλέφωνο φαινόταν να μην αντέχει την εξυπνάδα του εαυτού του!! Όταν το πρωτοπήρα, κολλούσε συνέχεια. Ανελέητα!! Για την ακρίβεια, μου έσπασε τα νεύρα μέχρι να το στρώσω και πολλές φορές σκέφτηκα να πάρω φόρα και να το πετάξω με χίλιους δυο έξυπνους τρόπους στις γραμμές του τρένου που περνούν κοντά από το σπίτι μου.

 Παρ' όλο που ο καλός μου ήξερε τα τεκταινόμενα με το δικό μου, μάλλον το είχε άχτι κι έτσι κατέληξε στη συγκεκριμένη αγορά. Όλα ok μέχρι εδώ! (αν και έκανα μια προσευχή να μην πάθει τα ίδια...) Λίγο πριν πάμε στο ταμείο όμως, ρωτήσαμε για θήκες - κι αυτό γιατί οι συνθήκες της δουλειάς του είναι τέτοιες, ώστε χωρίς θήκη το τηλέφωνο δε θα επιβίωνε για πολύ. Σκεφτόμουν για μια θήκη κλειστού τύπου, όπως είναι η δική μου: σαν πορτοφολάκι.

"Α, δεν βγαίνει τέτοια θήκη γι΄αυτό το τηλέφωνο", μας είπαν. "Είναι καινούριο μοντέλο και δεν έχει σχεδιαστεί ακόμα κάτι τέτοιο". (!!!!! Τιιιι; !!!!) Και μας έδωσαν μια απλή, κουμπωτή πλαστική θήκη για το πίσω καπάκι του. Δεν είμαστε καλά! Και η οθόνη; Με τι θα προστατεύαμε την οθόνη;!      

 Τα ψιλοπήρα ελαφρώς: "Άει στο καλό! Θα σου φτιάξω εγώ μία θήκη!", του είπα. Προφανώς πιστεύει ότι μπορώ να κάνω τα πάντα (εντάξει, εκτός από το να χωρίσω τη θάλασσα στη μέση), διότι δεν απόρησε καθόλου με την πρότασή μου, ούτε αναρωτήθηκε ιδιαίτερα με ποιον τρόπο θα την υλοποιούσα. Μιλάμε για τυφλή εμπιστοσύνη! (♥)

 Εφόσον δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο άλλη φορά, αρχικά έσπασα το κεφάλι μου για να βγάλω το πατρόν. Όταν φτιάχνεις κάτι μόνος σου, έχεις τη δυνατότητα να το φτιάξεις όπως ακριβώς σε βολεύει! Να έχει προστασία εκεί... να ανοίγει έτσι... να αφήνει κενό στις εισόδους του hands free και του φορτιστή...

 Μόλις ολοκλήρωσα το πατρόν, από κει και πέρα τα πράγματα ήταν εύκολα: χρησιμοποίησα μπλε δέρμα (και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό της), επένδυσα ενδιάμεσα με λεπτή βάτα στην μπροστινή πλευρά για να προστατέψω την οθόνη από τυχόν πτώσεις, και έβαλα μαγνητικό κούμπωμα για να ανοίγει και να κλείνει εύκολα.

Voila! 

 Περιττό να σας πω ότι κάποιος εκεί έξω είναι υπερ-ευχαριστημένος με την one of a kind θήκη του... και η γράφουσα, ακόμη περισσότερο!! 

  Με γειες! ☺

Ένα χέρι που κραυγάζει

 Έχω πολλούς αγαπημένους πίνακες, πίνακες που μου μιλούν στην ψυχή κάθε φορά που τους κοιτώ.

 Ένας από αυτούς είναι η "Κραυγή" του Νορβηγού Edvard Munch (The Scream, 1893) και συγκεκριμένα, η παρακάτω εκδοχή της (μιας και ο καλλιτέχνης δημιούργησε αρκετές εκδοχές του πίνακα):

(πηγή εικόνας: http://www.edvardmunch.org

και συγκεκριμένα, εδώ)

 Λατρεύω αυτό τον εξπρεσιονιστικό πίνακα - θα μπορούσα να τον κοιτώ για ώρες. Με γοητεύουν τα χρώματα, αυτή η ρέουσα ζωγραφική απεικόνιση του φόντου, η ίδια η κεντρική μορφή που αγωνιά. Όλα κραυγάζουν μαζί της, όλα δονούνται. Κοιτάς τον πίνακα και είναι σαν να ακούς τον ήχο της κραυγής. Σαν να νιώθεις την ένταση.

 Ο ίδιος ο Munch, ο οποίος έδωσε αρχικά στον πίνακα τον τίτλο "Ο Λυγμός της Φύσης", αναφέρει σε μια σελίδα του ημερολογίου του πώς τον εμπνεύστηκε: 

"Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους - ο ήλιος έπεφτε - ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα - σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη - αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη - 

οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία - κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση". (πηγή)

 Ο πίνακας, λοιπόν, απεικονίζει την ψυχική αγωνία του ανθρώπου.

 Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ να ζωγραφίσω μια εικόνα που να καθηλώνει έτσι το θεατή, με την έντασή της... μα δεν τολμώ καν να το δοκιμάσω. Φοβάμαι την αποτυχία - δεν έχω αυτό το ταλέντο.

 Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να δημιουργήσω κάτι πολύ πιο απλό, ενσωματώνοντας μέσα του όσο καλύτερα μπορώ, τον αγαπημένο αυτό πίνακα.   

 Και κάπως έτσι, ένας πίνακας υπέρμετρης πνευματικής αγωνίας βρίσκεται πια πάνω σ΄ένα χέρι. Ένα χέρι που κραυγάζει, με το δικό του τρόπο:

"Η Κραυγή", E. Munch

Δαχτυλίδι με χάντρες & ημιπολύτιμο λίθο 

(λάπις λάζουλι), σε ασημί μεταλλική βάση. 

Τεχνική: bead embroidery.

Καλή Τσικνοπέμπτη, να περάσετε υπέροχα!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ!

Νυμφαίο Φλώρινας - Αρκτούρος

Πιστή στην υπόσχεση που σου έδωσα την προηγούμενη φορά, 

περνώ να σε πάρω για το ταξιδάκι μας.

Έτσι, για να ξεκινήσει όμορφα η εβδομάδα μας!

Ντύθηκες ζεστά, όπως σου ζήτησα; Φόρεσες κατάλληλα παπούτσια; 

Δε θέλω να μου κρυώσεις... και θέλω να έχεις ελευθερία κινήσεων. 

Γιατί σήμερα έχω σκοπό να σκαρφαλώσουμε ως τα 1.350 μ. υψόμετρο!

Κοίτα τα βουνά στη διαδρομή, μας προϊδεάζουν για το τι μας περιμένει. 

Είναι ντυμένα στα ολόλευκα.

 Έτσι ντυμένος στα ολόλευκα θα είναι και ο προορισμός μας. 

  

Και κάπου εκεί, δίπλα μας, θα τριγυρίζουν άγρια ζώα.

(Μη φοβάσαι... όλα θα είναι υπό έλεγχο)!

Αναρωτιέσαι πού πηγαίνουμε, ε;

 Οδεύουμε προς το ορεινό, παραδοσιακό, πετρόκτιστο Νυμφαίο, που απέχει 57 χλμ. από την πόλη της Φλώρινας. Είναι ένας πολύ παλιός οικισμός που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος: σύμφωνα με αναφορές, κατοικήθηκε για πρώτη φορά περίπου το 1385.  

 Το προηγούμενο βράδυ χιόνισε και έχει αρκετό κρύο, αλλά είμαστε τυχεροί - η σημερινή μέρα είναι υπέροχα ηλιόλουστη. Ο ουρανός στολίζεται από έναν υπέρλαμπρο ήλιο που ξεπροβάλλει ανάμεσα από μπαμπακένια συννεφάκια και κάνει το λίγο χιόνι που έπεσε το βράδυ να ακτινοβολεί. 

Αφήνουμε το όχημά μας στην είσοδο του χωριού 

και συνεχίζουμε με τα πόδια για να το γνωρίσουμε.

Τα κτίριά του είναι πανέμορφα, δε συμφωνείς;

 

Οι δρόμοι είναι όλοι λιθόστρωτοι εδώ. 

Γύρω από το χωριό υπάρχει πυκνό δάσος οξιάς.

 Το κτίριο αυτό που βλέπεις να υψώνεται αγέρωχα, είναι η Νίκειος Σχολή. Πρόκειται για το παλιό σχολείο του χωριού (δωρεά του Νυμφαιώτη Ιωάννη Ζαν Νίκου). Σήμερα αποτελεί πλέον Συνεδριακό κέντρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ταυτόχρονα στεγάζει το περιβαλλοντικό κέντρο ενημέρωσης για την καφέ αρκούδα, της οργάνωσης Αρκτούρος.

Η θέα που αντικρίζουμε μέσα από την αυλή του είναι μοναδική!

Γύρω μας τα δέντρα, γυμνά πια έπειτα από το κρύο χάδι του χειμώνα, 

έχουν δεχτεί απαλά αλλά σταθερά το λίγο χιόνι στα κλαδιά τους.

Οι πλαγιές κατάφυτες, σπάνε τη χρωματική μονοτονία του τοπίου: 

τούτες δεν λαμπυρίζουν λευκές, αλλά ασημόγκριζες.

Ουρανός και γη, γη και ουρανός, αγκαλιάζονται αρμονικά. 

Οι αντιθέσεις των χρωμάτων μάς μαγεύουν. 

Προχωράμε, διασχίζοντας το χωριό. 

 Θέλω να πάμε στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου και για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να περπατήσουμε περίπου 1 χλμ. ακολουθώντας ένα λιθόστρωτο μονοπάτι, το οποίο θα μας οδηγεί βαθύτερα μέσα στο δάσος.

Φτάσαμε!

Στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου στο Νυμφαίο φιλοξενούνται 13 αρκούδες, οι οποίες έχουν κατασχεθεί από αρκουδιάρηδες και ζωολογικούς κήπους της Ελλάδας, αλλά και των γειτονικών μας χωρών.

 Εκτός από αυτό το κέντρο, ενάμισι χιλιόμετρο έξω από το Νυμφαίο (στον Αετό), υπάρχει και το περιβαλλοντικό κέντρο ενημέρωσης του Αρκτούρου για τον λύκο, όπου φιλοξενούνται αρκετοί λύκοι. Στο ίδιο κέντρο μάλιστα, τρέχει πρόγραμμα αναπαραγωγής του ελληνικού ποιμενικού σκύλου και δωρεάν διάθεσής του σε κτηνοτρόφους των ορεινών περιοχών. 

 

 Στόχος αυτού του προγράμματος είναι αφενός η προστασία των κτηνοτρόφων και των κοπαδιών τους από επιθέσεις άγριων ζώων, αλλά και αφετέρου η καλλιέργεια αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπου και άγριας ζωής: με απλά λόγια, οι ποιμενικοί σκύλοι προστατεύουν τα κοπάδια των κτηνοτρόφων από τα άγρια ζώα, κι έτσι δεν υπάρχει λόγος οι κτηνοτρόφοι να θανατώνουν τα άγρια ζώα για να προστατευτούν.   

 Και στα δύο κέντρα, πολλοί εθελοντές φροντίζουν καθημερινά τα ζώα σε ελεγχόμενο περιβάλλον, καθώς η επανένταξή τους στο φυσικό τους περιβάλλον θεωρείται αδύνατη. Δυστυχώς, τα ζώα απομακρύνθηκαν από τη μητέρα τους σε μικρή ηλικία και αιχμαλωτίστηκαν, πριν προλάβουν να διδαχθούν τους βασικούς κανόνες επιβίωσης. Η αναπαραγωγή τους επομένως δεν κρίνεται σκόπιμη: δε θα μπορούσαν να μάθουν στα μικρά τους πώς να επιβιώνουν ελεύθερα στη φύση - είναι κάτι που δεν το διδάχθηκαν ποτέ... 

 Δε μπορούμε να μείνουμε για πολύ εδώ. Δεν κάνει καλό στα ζώα. Τα αναστατώνουμε με τις ομιλίες μας, με τις συνεχείς κινήσεις μας για να τα δούμε καλύτερα και με τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών μας.

 Ακούω φασαρία πίσω μου: ένας κύριος μιας κάποιας ηλικίας από την ομάδα των επισκεπτών φωνάζει - απαιτεί να δει από κοντά τις αρκούδες. "Αυτό ήταν; Τόσο λίγο κρατάει η περιήγηση; Είμαι Έλληνας πολίτης, πλήρωσα εισιτήριο, απαιτώ να τις δω από εκεί που θέλω, όση ώρα θέλω", λέει. Οι υπεύθυνοι προσπαθούν να του εξηγήσουν ότι αυτό δεν είναι εφικτό, δεν είναι ασφαλές, τα ζώα είναι άγρια. Θα αναστατωθούν και δεν υπάρχει λόγος. Αυτός επιμένει και ξεκινά να πάει μόνος του κοντά στα ζώα, πέρα από το σημείο όπου προβλέπεται. Σκυλιά του κέντρου επιστρατεύονται, οι εθελοντές τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

 Θυμώνω με τον Ελληναρά. Γυρνώ προς τον εθελοντή που συνοδεύει την ομάδα μας. "Οι αρκούδες τρώνε ανθρώπους;" τον ρωτώ σοβαρά. Με κοιτάζει σαστισμένος. "Όχι!" μου λέει. "Αχ, τι κρίμααα..." του απαντώ. "Ατύχησε ο κύριος..."

 Δεν κρατιέται, τον πιάνουν τα γέλια. Γελάς κι εσύ μαζί του... και ξεκινάμε να φύγουμε, γυρνώντας την πλάτη μας στον "κύριο" που φωνάζει, παίρνοντας σιγά-σιγά τον παγωμένο δρόμο της επιστροφής. 

→ Το Νυμφαίο θεωρείται ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της U.N.E.S.C.O. διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος. (πηγή)

→ Τα κέντρα ενημέρωσης του Αρκτούρου είναι ανοιχτά για το κοινό, έναντι εισιτηρίου. Με ένα εισιτήριο, ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί τη Νίκειο Σχολή (όπου και θα ενημερωθεί εκτενέστερα για τις δράσεις του Αρκτούρου), το περιβαλλοντικό κέντρο για την καφέ αρκούδα στο Νυμφαίο αλλά και το αντίστοιχο κέντρο για το λύκο στον Αετό. 
  

→ Τι είναι και τι κάνει ο Αρκτούρος;

 Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ είναι μια ελληνική, αστική, μη κυβερνητική και μη κερδοσκοπική περιβαλλοντική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1992, για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος. 

 Η οργάνωση ασκεί πολιτική πίεση για την προστασία της φύσης, αναπτύσσοντας δράσεις ευαισθητοποίησης του κοινού, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και εθελοντισμού. Επίσης, αναπτύσσει δράσεις έρευνας πεδίου και επιστημονικής μελέτης για την προστασία της άγριας ζωής, την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και της αειφορίας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. 

 Από το 1992 έως και σήμερα, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ:

• σταμάτησε το φαινόμενο της αρκούδας-χορεύτριας και συνέβαλε στην απαγόρευση λειτουργίας τσίρκων με ζώα στην Ελλάδα.
• λειτουργεί πρότυπα καταφύγια άγριας ζωής για πρώην αιχμάλωτες αρκούδες και λύκους στο Νυμφαίο και την Αγραπιδιά της Φλώρινας, καθώς και κέντρα ενημέρωσης του κοινού για την αρκούδα και το λύκο.
• αναπαράγει και διανέμει δωρεάν σε κτηνοτρόφους ελληνικούς ποιμενικούς σκύλους σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν με παραδοσιακό και αποτελεσματικό τρόπο οι ζημιές που μπορεί να προκαλέσουν οι αρκούδες και οι λύκοι στον άνθρωπο
• επεμβαίνει στη χάραξη των μεγάλων οδών και στην κατασκευή των μεγάλων τεχνικών έργων, στοχεύοντας στην προστασία του περιβάλλοντος (για παράδειγμα, στην Εγνατία Οδό). Ασκώντας πολιτική πίεση, πετυχαίνει την υλοποίηση έργων στις μεγάλες οδούς που στοχεύουν την προστασία της άγριας ζωής (στις πλευρές της Εγνατίας Οδού, έπειτα από παρέμβαση του Αρκτούρου, τοποθετήθηκαν πρόσφατα ψηλοί φράχτες, απροσπέλαστοι από τις αρκούδες, οι οποίοι εκτείνονται για αρκετά χιλιόμετρα. Από τη στιγμή που τοποθετήθηκαν και έπειτα, μειώθηκε σημαντικά ο αριθμός νεκρών αρκούδων εξαιτίας ατυχημάτων στην Εγνατία Οδό).  
• έχει ιδρύσει και διατηρεί το Εθνικό Μητρώο Αρκούδας με δείγματα γενετικού υλικού των αρκούδων (τρίχες τους) που συλλέγονται από ειδικές τριχοπαγίδες τοποθετημένες σε στύλους της ΔΕΗ.
• συμμετέχει σε μεσογειακό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της χρήσης παράνομων δηλητηριασμένων δολωμάτων (φόλας)
• επαναλειτουργεί και ζωντανεύει ορεινά μονοπάτια και αναβαθμίζει υποβαθμισμένες δασικές περιοχές με φυτεύσεις δέντρων 
• λειτουργεί Ομάδα Άμεσης Επέμβασης για την προστασία άγριων ζώων
• συνεργάζεται με φορείς από όλο τον κόσμο για περιβαλλοντικά ζητήματα που αφορούν στη χώρα μας, επικοινωνεί στον εθνικό και διεθνή τύπο περιβαλλοντικές ειδήσεις και θέματα και είναι η πιο αναγνωρίσιμη και αξιόπιστη ελληνική περιβαλλοντική οργάνωση (Awareness and Social Behavior Index, 2012, Meda). (πηγή)

* Για περισσότερες πληροφορίες και για το πώς μπορείτε, αν θέλετε, να βοηθήσετε τον Αρκτούρο στο έργο του, μπείτε στη σελίδα τους εδώ. 

Πληροφορίες άντλησα επίσης από το βιβλίο τους "Η καφέ αρκούδα στην Ελλάδα" (Καραμανλίδης Α., Γεωργιάδης Λ., Γιαννακός Π., Μπούσμπουρας Δ., Πετρίδου Β. © Αρκτούρος, εκδ. ΚΟΑΝ).

Βραβείο Liebster

 Η Christina Andromeda (Andromeda my Galaxy) με τίμησε με το παρακάτω βραβείο, το οποίο έρχεται με μια σειρά ερωτήσεων, δίνοντας έτσι μια αφορμή για να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα! 

 Χριστίνα μου, σε ευχαριστώ πολύ-πολύ για την τιμή!

 Φύγαμε ευθύς αμέσως για τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις:

1) Γιατί ξεκινήσατε το blog;

 Σαν ιδέα, νομίζω ότι η δημιουργία ενός blog πρέπει να υπήρχε καιρό μέσα στο κεφάλι μου, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει.

 Χωρίς ουσιαστικά να το πολυσκεφτώ και χωρίς να έχω έρθει σε επαφή νωρίτερα με τον κόσμο των blogs/bloggers (για να ξέρω από πριν τις ομορφιές που με περίμεναν), δημιούργησα το παρόν blog το 2012. 

 Ξεκίνησα δειλά, θέλοντας απλώς να χρησιμοποιήσω το μέσο αυτό για να εκφραστώ και για να μιλήσω για τις αγάπες μου, τις δημιουργίες μου, και τελικά κατέληξα να δημιουργήσω ένα είδος ψηφιακού αρχείου των χόμπι μου. Είχα πάντοτε μανία με τη ζωγραφική, με τις κατασκευές και με το γράψιμο κειμένων (φανταστείτε: όταν ήμουν στο Δημοτικό, πέρα από τα παραμύθια που έγραφα και εικονογραφούσα, εξέδιδα μόνη μου στο σπίτι το δικό μου εφημεριδάκι, σε ΕΝΑ αντίτυπο!! ☺ και το έδινα στην οικογένεια να το διαβάσει). 

 Στην πορεία το blog εξελίχθηκε, απέκτησε κι άλλες ενότητες και μαζί απέκτησε και πολύτιμους φίλους-αναγνώστες (που είναι και το καλύτερο από όλα). 

2) Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;

 Ενθουσιάζομαι γενικά εύκολα, και με πολλά πράγματα. Επίσης, περνάω φάσεις. Κάτι που με ενθουσιάζει σήμερα και το κυνηγώ, ίσως αύριο να το έχω εξαντλήσει και να το έχω βαρεθεί. 

 Αυτό που κυρίως με εξιτάρει, είναι το να μαθαίνω νέα πράγματα και να με δοκιμάζω, να βλέπω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι δυνατότητές μου. Κάθε τι καινούριο που συναντώ ή ανακαλύπτω είναι για μένα πρόκληση, την οποία σχεδόν πάντα θα φιλτράρω δημιουργικά - είτε πρόκειται για ένα καινούριο, άγνωστό μου μέρος, είτε για μια καινούρια, άγνωστή μου τεχνική, είτε πρόκειται για ένα καινούριο ταξίδι του νου. 

3) Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;

 Χωρίς σχόλια και επικοινωνία, τίποτε δεν είναι το ίδιο μέσα σ΄ ένα blog. Είναι σαν να μιλάς μόνος σου, στον τοίχο... δε λέει! Κανείς δεν σε ακούει, κανείς δε σε διορθώνει, κανείς δε συμφωνεί μαζί σου, κανείς δεν αντιτάσσεται, κανείς δε σου δίνει κίνητρα να συνεχίσεις. Τα blogs προϋποθέτουν το δημιουργικό διάλογο (ο οποίος εμπεριέχει ανταλλαγή ιδεών, πληροφοριών, απόψεων και συναισθημάτων) και βασίζονται σε αυτόν. Είναι η φύση του μέσου τέτοια!

 Προσωπικά, επιζητώ το διάλογο, τη μοιρασιά και την αλληλεπίδραση. Εδώ υπάρχει ένας άνθρωπος πίσω από το πληκτρολόγιο, και ΔΕΝ είναι αυθεντία! Δεν είμαι ψωνάρα, δεν πιστεύω πως ό,τι λέω, πιστεύω ή κάνω είναι νόμος - όπως μου αρέσει να με επιβραβεύουν, άλλο τόσο μου αρέσει να με προσγειώνουν και να με διορθώνουν κάθε φορά που χρειάζεται. Και επίσης, μου αρέσει να ανταλλάσσω απόψεις για το καθετί. Είναι καλό, είναι εποικοδομητικό: με βάζει σε σκέψεις και με κινητοποιεί.

 Γι΄αυτό και εκτιμώ κάθε σχόλιο - και πάντα απαντώ στον σχολιαστή (εκτός από μία-δυο φορές που τα σχόλια αποδείχτηκαν τρολ και ο σχολιαστής δεν έδειξε σεβασμό στο χώρο μου και στους αναγνώστες μου. Παρόλα αυτά, δεν τα διέγραψα: δικαίωμά του να σχολιάσει για να προκαλέσει, δικαίωμά μου να μη δώσω συνέχεια απαντώντας).

4) Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;

 Κάτω από τον τίτλο του blog μου, ο υπότιτλος "Δημιουργίες, Λέξεις, Εικόνες, Διαδρομές" δίνει στον επισκέπτη μια πολύ γενική ιδέα για τα θέματά του.

 Με άλλα λόγια, στο blog μου παρουσιάζω όλα όσα κατασκευάζω κατά καιρούς με τα χέρια μου, δημοσιεύω κάποια από τα κείμενα που γράφω (μικρές ιστορίες και ποιήματα), αναρτώ διάφορες εικόνες του φακού μου καθώς και τους πειραματισμούς μου με τη φωτογραφική τεχνική Light Painting (τα τελευταία χρόνια με ενδιαφέρει πολύ η φωτογραφία), συλλέγω/συγκεντρώνω και παρουσιάζω δείγματα Street Art που φωτογραφίζω στους δρόμους και οργανώνω μικρές ταξιδιωτικές διαδρομές, περιγράφοντάς τες με τη δική μου ματιά.

5) Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;

 Έχω δημιουργήσει, και την έχω κορώνα στο κεφάλι μου, χαχα!! Αισθάνομαι πως με κάποιους bloggers ταιριάζω πολύ, και μου αρέσει η αλληλεπίδραση μαζί τους. Χαίρομαι να μαθαίνω τα νέα τους, και απολαμβάνω τις συζητήσεις μαζί τους είτε διαδικτυακά, είτε από το τηλέφωνο.

 Δεν έχουμε βρεθεί από κοντά, αλλά νομίζω ότι έχουμε γνωριστεί "προσωπικά", μετά από όλα όσα έχουμε ανταλλάξει μεταξύ μας! Νομίζω πως αν τελικά συναντηθούμε από κοντά, θα είναι σαν να ξαναβρίσκονται δυο καλοί φίλοι που έχουν να ειδωθούν κάμποσο καιρό (= αγκαλιά, φιλί, και: "Κάτσε να μου πεις τα νέα σου!!")

6) Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο;

 Είναι σαν να με ρωτάνε "πώς φαντάζεσαι το σπίτι σου σε 2 χρόνια"! Ε, λοιπόν, το φαντάζομαι να υπάρχει, να στέκει όρθιο, το ίδιο ζεστό και φιλικό όπως προσπαθεί να είναι τώρα, με ανοιχτές τις πόρτες του προς κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη και φίλο.

 Δε θέλω κάτι να αλλάξει ή να μεγαλώσει (από μόνο του; χλωμό... πρέπει να βάλω εγώ το χεράκι μου!), τουλάχιστον όχι μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει αυτό (δηλαδή να κρίνω ότι πρέπει να βάλω εγώ το χεράκι μου, γιατί χρειάζεται μια αλλαγή). 

7) Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;

 Επειδή είμαι πολύ αυστηρή κριτής του εαυτού μου, αυτό ίσως θα ήταν καλό να το απαντήσουν οι άλλοι για μένα! (και μη μου πείτε πως αυτό που κάνω καλύτερα είναι το να ξεγλιστράω...)

8) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

 Πολύ! Αναλόγως τις αναρτήσεις και τις κατηγορίες στις οποίες υπάγονται. Αν κάποιες προϋποθέτουν συγκεκριμένο στήσιμο, ειδική επεξεργασία φωτογραφιών και κειμένου (όπως οι Διαδρομές), αναζήτηση σε άλλες πηγές κλπ., μου παίρνουν πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι κάποιες άλλες. Έχει τύχει να δουλέψω μια τέτοια ανάρτηση και μέρες, πριν φτάσει στο σημείο να είναι έτοιμη για δημοσίευση.

 Επίσης, αφιερώνω πολύ χρόνο σε επισκέψεις σε άλλα, φιλικά μου blogs. Με τιμούν κάθε φορά που με επισκέπτονται οι διαχειριστές τους και η σχέση μεταξύ μας είναι αμοιβαία και αμφίδρομη - δε θα μπορούσα να απέχω από το δικό τους διαδικτυακό σπίτι.

 Αν δεν προλαβαίνω λόγω υποχρεώσεων (όπως γίνεται τώρα τελευταία), αραιώνω τις αναρτήσεις μου, αλλά προσπαθώ να μην ακυρώνω τις επισκέψεις μου σε άλλους. Περνάω από κάθε τους ανάρτηση, κι ας μην αφήνω πάντα σχόλιο.

9) Πώς γεννιούνται τα post σας;

 Γεννιούνται καταρχήν μέσα στο κεφάλι μου - η γενικότερη ιδέα, το ύφος τους, το περιεχόμενό τους, όλα. Κι έπειτα, στήνονται μεθοδικά στο περιβάλλον του blogger. Τίποτε δε γίνεται βιαστικά και σπασμωδικά, θέλω οι αναρτήσεις μου να έχουν συνοχή και νόημα.

10) Ευχές για τον αναγνώστη.

 Αγαπητέ μου αναγνώστη, εύχομαι να είσαι πάντα γερός, χαρούμενος, δημιουργικός και να απολαμβάνεις την κάθε σου στιγμή, γιατί η κάθε σου στιγμή είναι μια μικρούλα μολυβιά που σημαδεύει το βιβλίο της ζωής σου. Κάποτε, κοιτώντας πίσω, αυτή η φαινομενικά ασήμαντη στιγμούλα, ίσως να έχει να σου πει πολλά.

 Εύχομαι επίσης να συνεχίσεις να με αντέχεις!! (Δεν μπορώ πια να με φανταστώ να είμαι σε τροχιά στη μπλογκόσφαιρα χωρίς την παρέα σου...)

 Όποιος από εσάς θέλει, μπορεί να πάρει το βραβείο και να συνεχίσει το παιχνίδι γνωριμίας, απαντώντας με τη σειρά του στις ερωτήσεις.

Στο μεταξύ...

 Τι λέτε, θέλετε να οργανώσω ένα ταξιδάκι για την επόμενη φορά; Έτσι, όπως πάντα, εσείς κι εγώ θα είμαστε... και όσο για τον προορισμό, αφήστε το πάνω μου! 

 Αν συμφωνείτε, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε: περιμένετε το σύνθημά μου! 

☺

 Αυτή τη φορά σας θέλω να μου είστε ντυμένοι ζεστά. Πολύ ζεστά! Και φορέστε παπούτσια με τρακτερωτές σόλες... (!!)

"Μόνοι και μαζί"

 Ένα σπίτι. Ένα δωμάτιο γεμάτο κεριά, στο όνομα της ηρεμίας. Τρία άτομα. Αντικριστά. Τόσο κοντά και τόσο μακριά μεταξύ τους. Στο όνομα της ηρεμίας. Οι φλόγες τρεμοπαίζουν στο ρυθμό μιας χαλαρωτικής μουσικής. Άλλοι χαμένοι, άλλοι εδώ. Καμιά κουβέντα, καμιά λέξη να πλανάται στον αέρα. Μόνο πονεμένοι στίχοι. Η δύναμη του νου που ταξιδεύει με βάρκα τον ήχο. Πόσα να περνούν από κάθε μυαλό, πού να πηγαίνει μια σκέψη απλή, ποιος ο αποδέκτης...   

  Ποιος νοιάζεται;

 Ένα δωμάτιο μισοσκότεινο. Ενώνοντας την προσωπική σου μοναξιά με του άλλου, το κερί τρεμοπαίζει. «Όχι πια sex, μόνο φίλοι» είναι ο τίτλος ενός βιβλίου. Δεν υπάρχει στο δωμάτιο το βιβλίο αυτό, αλλά ο τίτλος του στοιχειώνει το νου μου - με περιπαίζει. Μόνο φίλοι στο δωμάτιο. Η μουσική ξυπνάει συνειδήσεις. Και έπειτα, αλλάζει. Από ένα πρόσωπο βουβό. 

  «My girlfriend’s girlfriend». Τι να ώθησε μια ψυχή ν’ ακούσει αυτό το κομμάτι στο φως των κεριών, μέσα στη νύχτα; Ένα κερί τρεμοπαίζει. Ένα χέρι περνάει μέσα από τη φλόγα. Άραγε, είναι καλό να παίζεις με τη φωτιά; Πόσο επικίνδυνο είναι; Πόσο φοβάσαι μην καείς;

  Κανείς δεν αναζητά τη ματιά του άλλου. Σ’ ένα δωμάτιο τρία άτομα, μόνα και μαζί. Έχει ψύχρα και ευνοεί τη συντροφικότητα, αλλά η συντροφικότητα κρύβεται τα βράδια πίσω από το φεγγάρι, ποιος έχει το κουράγιο να τη βρει; Τρεις ψυχές, να ψάχνουν άλλες τρεις ψυχές. Συννεφιά όμως, ακόμη και το φεγγάρι έχει κρυφτεί πίσω από πέπλα. Πολλά πέπλα. Πέπλα που απλώνονται πάνω από την πόλη τα βράδια και σκεπάζουν τις επιθυμίες. Τούλινα πέπλα. Σου επιτρέπουν να δεις την κρυμμένη επιθυμία κι όταν πας να την αγγίξεις, σε απωθούν.

  Μια ολόκληρη πόλη κι αυτό το δωμάτιο μέσα σ’ αυτή. Άραγε σε άλλα δωμάτια να γίνονται τέτοιες αναζητήσεις; Η μουσική σε κάνει να χάνεσαι. Κι όμως είσαι εδώ. Βλέπεις τα κεριά ν’ αλλάζουν σχήμα, χρώμα, φως, όπως αλλάζεις εσύ διαθέσεις. Φεύγει η ψυχή σου τη νύχτα, για να ζήσει εκεί που μπορεί και θέλει, και η συννεφιά δεν την αφήνει να βρει το δρόμο. Γυρνάει πάλι εδώ.

  Τρία άτομα, σ’ ένα δωμάτιο φωτισμένο από κεριά. Πέντε κεριά που φωτίζουν τρία άτομα. Νύχτα και η ψυχή ελευθερώνεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να διαλυθεί η συννεφιά και το φεγγάρι να βγει. Ίσως, όταν βλέπεις συνέχεια το φεγγάρι, να ξεχνάς μετά από καιρό να το εκτιμήσεις. Ενώ η συννεφιά που το κρύβει, σε κάνει να το αποζητάς πιο πολύ. Σε κάνει να θες το φως. Να το λαχταράς. Κι όταν τελικά το αντικρίζεις, σε φωτίζει μέσα κι έξω.

  Τα κεριά λιώνουν. Σιγά - σιγά, όπως η αθωότητα μιας ψυχής που έχει πονέσει. Τα μάτια κλείνουν στο άκουσμα μιας μουσικής που συνεπαίρνει. Μεγάλο πράγμα να ξέρει κανείς ν’ ακούει τη φωνή που υπάρχει μέσα του, να υπακούει στην ένταση μιας ψυχής που πονάει. Ποτέ ίδιας, ποτέ καινούριας. Μόνο διαφορετικής.

 Τελικά, ένα δωμάτιο μπορεί να χωράει πολλά περισσότερα από τρεις ανθρώπους. Μια νύχτα μπορεί να χωράει πολλά περισσότερα από το σκοτάδι της. Μια ψυχή μπορεί να χωράει όλο τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να μη χωράει την ίδια... Απορίες νυκτός που στο φως της ημέρας κοιμούνται. Μόνο τα βράδια αφυπνίζονται. Αν υπάρχουν δαίμονες τη νύχτα, σίγουρα θα έχουν τη δική τους μορφή. Γι’ αυτό η ψυχή φεύγει, θέλει να ’ναι ελεύθερη, να σωθεί, να πετάξει, να βρει κάπου να σταθεί και να ρουφήξει ζωή, όπως η πεταλούδα από το λουλούδι. 

  Παρουσία και απουσία μέσα στο ίδιο, μισοσκότεινο δωμάτιο, αντιθέσεις που στήνουν χορό γύρω από τις φλόγες των κεριών και πονάνε. Ρέει κόκκινο κρασί, σαν αίμα, που εξαγνίζει τα συναισθήματα και απογειώνει το νου. Κανείς χαμένος, κανείς κερδισμένος. Καμία γνώση, καμιά άγνοια. Αντιθέσεις που χορεύουν γύρω από κάθε κερί και κάνουν τη φλόγα να πηγαίνει μια από δω, μια από κει... Αν η φωτιά κάψει, θα κάψει και τη μία πλευρά και την άλλη. Καμιά αδικία, καμιά δίκη. Εκεί που η φαντασία γίνεται πραγματικότητα και η πραγματικότητα φαντασία, τρεις άνθρωποι συναντιούνται σ’ ένα δωμάτιο, νύχτα, με μόνο φως το φως των κεριών και της ψυχής τους.

* Πάνω από μια δεκαετία πριν, το κείμενό μου αυτό γράφτηκε για να περιγράψει τη στιγμή. Μια δεδομένη χρονική στιγμή, όπου τρία άτομα, φίλοι μεταξύ τους, βρέθηκαν νύχτα, στον ίδιο χώρο, χαμένα σε ανελέητες σκέψεις. 

  Βρέθηκαν μόνα και μαζί.

Εύχομαι σε όλους σας έναν πολύ-πολύ καλό μήνα!

☺