"Θυμάμαι - Θυμάσαι;" (Αφιερωμένο...)

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου

ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα.

Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά

κι απλά με ξαναβρήκες.

Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα

ΤΟ  ΘΥΜΑΣΑΙ;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο

κίτρινο, κόκκινο, μπλε το βάψαμε

και ταξιδεύαμε τη γη...

(πηγή)

Νύχτες ταξιδεύαμε

στον ουρανό...

Αστέρι και σταθμός

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι

κι είπες να το γυαλίσουμε

να του φυτέψουμε μια λεύκα

να μείνουμε για πάντα εκεί

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Όταν σου έδινα πορτοκάλι

πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα

την πίναμε μισή μισή.

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη

να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι

για σένα βέβαια...

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ

και μου ΄φερνες ένα κοχύλι

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι, λίμνη, θάλασσα, ωκεανός...

Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα

καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα

και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο

να τον κρατάς γερά

γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ

το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ΄ένα μεγάλο δάσος.

Είχες το μύλο δε φοβήθηκες…

κι έτρεξα και σε βρήκα.

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο

που μέτραγε ως τα χίλια

κι ένα τζιτζίκι

και μια ζίνα

κι ένα πουκάμισο άσπρο...

το θυμάσαι;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις

κάμπους και ποτάμια.

Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.

Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο

κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα.

ΘΥΜΑΣΑΙ;

(εικόνα από το facebook)

Και μου 'μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια

και χάρτινα κινέζικα πουλιά.

Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή

να μην την ξέρει άλλος.

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι

κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι

τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε

τη σαντιγύ

τον ήλιο

τις αυπνίες

την παλίρροια

το σκούρο μπλε

τα θυμάσαι όλα;

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.

Θυμάσαι πώς τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας

το θυμάσαι;

κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο.

Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια.

Κι όταν μας τέλειωσαν

αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια.

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας

ένας και πολλοί μαζί.

Χωρίζαμε για λίγο μόνο

γιατί αλλιώς

πως θ΄ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή

κάτι τεράστια γράμματα.

Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες

πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας

που κράτησε όσο πέντε.

Κι όταν τέλειωσε

ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις.

Έμεινες μακριά.

Και μου ΄γραψες

Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…

Μπορεί…

όμως..

τα πιο ωραία μας ταξίδια

δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.

Σε περιμένω…

ΕΛΑ

Θα μετρήσω ως το δέκα…

(Χρήστος Μπουλώτης*, Θυμάμαι - Θυμάσαι; ~ 1989)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θυμάσαι τότε που με βρήκες; Ήταν νύχτα... κι εγώ τότε δεν ήθελα να βρεθώ. 

Μέσα μου, φοβόμουν να βρεθώ. 

Δεν με άκουσες... και κάθε μέρα που πέρασε από τότε, χαίρομαι γι΄αυτό. 

Σ΄ευχαριστώ που δεν με άκουσες κι έψαξες να με βρεις.

Είναι πάντα όμορφο όταν καταφέρνει να σε βρει το μισό σου. 

Τότε δεν το ήξερα ακόμη, αλλά ήσουν και είσαι το μισό μου.

Θυμάμαι τον πρώτο μας καφέ - θυμάσαι; 

Κουβέντες να χοροπηδούν και να αγκαλιάζονται επάνω στο τραπέζι, 

ανάμεσα στα ποτήρια και ανάμεσα στα βλέμματά μας 

και ο χρόνος να έχει σταματήσει να κυλά. 

Τι μας χρειάζεται ο χρόνος, αλήθεια, όταν δεν υπάρχει λόγος να μας κυνηγά;

Θυμάμαι εκείνη την πρώτη κοινή μας μέρα, πριν από ακριβώς 9 χρόνια. 

Θυμάμαι το πώς ένιωσα. 

Δε θυμάμαι τι καιρό είχε, τι φορούσα, τι φορούσες, πώς ένιωθα πριν σε συναντήσω. 

Θυμάμαι το πώς ένιωσα εκείνο το τετράωρο μιλώντας μαζί σου, όντας μαζί σου.  

Δεν άλλαξε τίποτα από τότε, απλά έγινε πιο βαθύ.

Στις μέρες που πέρασαν, στις μέρες που θα΄ρθουν, και στα "ταξίδια" που θα ταξιδέψουμε μαζί.

(Η λέξη "μαζί" απέκτησε μαζί σου τόση σημασία...)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

* Ο Χρήστος Μπουλώτης, το κείμενο του οποίου φιλοξένησα εδώ, γεννήθηκε το 1952 στη Μύρινα της Λήμνου. Είναι αρχαιολόγος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών. (πηγή)

** Εκτός από τις περιπτώσεις όπου αναφέρεται το αντίθετο, όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στην κατηγορία free wallpapers. Η εικόνα με το "μακρινό αστέρι" είναι δική μου λήψη, επεξεργασμένη... και είναι όντως ένα μακρινό αστέρι.