Αναμνήσεις στο φως #1 - "Το σεντούκι των αναμνήσεων"

   Όσοι είστε μαζί μου συχνά, ίσως θυμάστε πως έχω μιλήσει ξανά για το μαγικό, γεμάτο αστερόσκονη αγαπημένο χώρο μου, εκεί όπου φυλάω τα Πολύτιμά μου: εικόνες, λόγια, μουσικές, χαμόγελα ανθρώπων, ηλιοβασιλέματα, αγκαλιές, αντικείμενα, συναισθήματα. Σεντούκι δεν είναι - είναι ένα ξύλινο, παλιό (αλλά όχι ξεχασμένο) συρτάρι, φωλιασμένο κάπου εκεί, σε μια γωνίτσα δίπλα στην καρδιά μου.

  Αυτό το συρτάρι μού τα φυλάει και μου τα προσέχει όλα, και τα καλά και τα άσχημα. Έτσι κι αλλιώς, και τα καλά και τα άσχημα απαρτίζουν το παζλ της ζωής μου. Στιγμές που θέλω να θυμάμαι... στιγμές που θέλω να κρατήσω... στιγμές που κάτι μου έχουν μάθει και τις φυλώ, για να μπορώ να ανατρέχω σ΄αυτές στο μέλλον - να ανατρέχω στη διδαχή τους και στη γοητεία τους. Στιγμές... και Άνθρωποι. 

  Η Κατερίνα (Positive Thinking Greece) διοργάνωσε ένα διαγωνισμό, καλώντας μας να ανοίξουμε το σεντούκι των αναμνήσεών μας και να βγάλουμε στο φως κάτι που έχει ιδιαίτερη αξία για μας. 

  Στάθηκα πάνω από το συρτάρι μου, λοιπόν, και το άνοιξα. Πολλά πράγματα... τι να πρωτοδιαλέξω; Ξεχώρισα ένα, κι έπειτα κι άλλο, κι άλλο... 

   Αποφάσισα ένα από αυτά να είναι η συμμετοχή μου και το έστειλα στην Κατερίνα. Τώρα που ο διαγωνισμός τελείωσε, θα σας πω δυο λόγια γι΄αυτό το αντικείμενο. Και τα άλλα δύο, λέω να τα μοιραστώ μαζί σας στην πορεία...

   Είμαι στο Γυμνάσιο, στις πρώτες τάξεις. Άδοξη εποχή, μυστήρια εφηβεία, το σχολείο δεν με γεμίζει. Οι γνώσεις του μου φαίνονται στείρες. Σαν να με περιορίζουν. Τις ελεύθερες ώρες μου απασχολούμαι όπως και τώρα: γράφω, διαβάζω βιβλία, κατασκευάζω. Δεν έχω δει, δεν έχω μάθει, δεν υπάρχει ίντερνετ να ψαχτώ. Και κάπου εκεί, ένας νέος καθηγητής έρχεται να αναλάβει το τμήμα μας και να μας διδάξει το μάθημα των Καλλιτεχνικών.

   Ως τότε, σε όλα τα σχολικά μου χρόνια, τα καλλιτεχνικά ήταν η ώρα του παιδιού: "Πάρτε ένα χαρτί και ζωγραφίστε ελεύθερα". Ok, εντάξει, να περνάει και η ώρα. Και ξαφνικά, γνωρίζω ένα καθηγητή που αγαπάει αυτό που κάνει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θέλει να το αγαπήσουμε κι εμείς, οι μαθητές του. 

  Δεν ξέρω αν υπήρχε συγκεκριμένη ύλη που θα έπρεπε να διδαχθεί (κι αν ναι, τι έκαναν οι προηγούμενοι;), αλλά αυτός ο καθηγητής αρχίζει με τη σειρά: μας μαθαίνει τα χρώματα, βασικά, συμπληρωματικά, αναμίξεις χρωμάτων... και προχωράει: προοπτική στη ζωγραφική, τεχνικές τύπου βιτρώ, χρήση σινικής μελάνης και μολυβιών, φωτοσκιάσεις... ώσπου μας φτάνει στο σημείο να μάθουμε να ζωγραφίζουμε νεκρή φύση, χρησιμοποιώντας διάφορα μοντέλα που τοποθετούσε ο ίδιος επάνω στην έδρα.

  Έχω ενθουσιαστεί. Κάθε μάθημα είναι μια ανακάλυψη για μένα και πηγή χαράς. Όλη η τάξη δυσανασχετεί και το βλέπει ως ανούσιο φόρτο, εγώ κάνω τις εργασίες που μας βάζει στο σπίτι εις διπλούν και τριπλούν. Δε θέλω βαθμό, θέλω να δοκιμάσω, θέλω να μάθω. Με βλέπει και όσο μπορεί, με οδηγεί. Και μου μαθαίνει την αξία του να κάνεις κάτι με αγάπη - ή, την αξία του να αγαπάς αυτό που κάνεις. Είναι όμορφο να δημιουργείς. Τελεία.

  

  Τα ίχνη του καθηγητή μου τα έχασα στο πέρασμα των χρόνων, αλλά τον θυμάμαι με αγάπη. Καταλαβαίνετε γιατί...

 Αυτή η εικόνα είναι μια εργασία. Προέρχεται από ένα από τα σχολικά μπλοκ που χρησιμοποιήσαμε στο μάθημα, όλη τη χρονιά. Τα έχω φυλάξει αυτούσια - και αυτά, αλλά και όλες τις επιμέρους εργασίες που έγιναν στο μάθημά του.

  Η εργασία είναι μια πρακτική εφαρμογή όσων μας είχε πει για τη γραμμική προοπτική* σε κάποιο μάθημά του. Ηθελημένα απέφυγα να ζωγραφίσω ένα δρόμο, όπως μας είχε προτείνει και δείξει στο μάθημα. Δεν ήθελα να αντιγράψω το σχέδιό του, ήθελα να εφαρμόσω στο δικό μου όσα είχα μάθει. Έτσι, επιχείρησα να αναπαραστήσω μια σιδηροδρομική γραμμή. Έχει λάθη η όλη σύνθεση, τα δέντρα μου έχουν ξεφύγει... αλλά δεν πειράζει.

  Τη ζωγράφισα γύρω στα 13 μου. 

*Προοπτική στη ζωγραφική: 

  Ονομάζεται η ψευδαίσθηση του βάθους που δίνουμε σε έναν επίπεδο, δισδιάστατο πίνακα. Με τη χρήση κατάλληλων τεχνικών, η εικόνα που ζωγραφίζουμε μπορεί να φαίνεται πιο φυσική και ρεαλιστική. Οι προοτπικές βάθους είναι δύο: η γραμμική και η χρωματική. 

  Η γραμμική, πάνω στην οποία βασίστηκε η τότε εργασία μου, έχει να κάνει με τη σύγκλιση όλων των γραμμών (υπαρκτών ή νοητών) προς ένα σημείο στη νοητή γραμμή του ορίζοντα. Αυτό το σημείο ονομάζεται σημείο φυγής. 

   Σκεφτείτε πώς βλέπουμε ένα δρόμο, όταν στεκόμαστε στο μέσον του ως παρατηρητές: κοντά μας ο δρόμος είναι φαρδύς, προς τη γραμμή του ορίζοντα όμως δείχνει να στενεύει και φαίνεται σαν να συγκλίνει. Τα δέντρα δεξιά και αριστερά του δρόμου φαίνονται μεγάλα κοντά σε εμάς, προς τον ορίζοντα όμως δείχνουν να μικραίνουν, ώσπου καταλήγουν να φαίνονται σαν μικρές κουκκίδες. 

 

Παράδειγμα γραμμικής προοπτικής 

  Για να πετύχουμε τη χρωματική προοπτική, αντίθετα, όσα αντικείμενα είναι κοντά μας τα ζωγραφίζουμε με έντονα χρώματα. Όσα αντικείμενα απομακρύνονται από το μάτι μας, τα ζωγραφίζουμε με πιο αμυδρό και απαλό τόνο. (πηγή εικόνας και περισσότερες πληροφορίες εδώ)


Update: Δυστυχώς, παρέλειψα να αναφέρω πως η Κατερίνα με τίμησε, χαρίζοντάς μου ένα όμορφο βραβείο. Κατερινάκι μου σ΄ευχαριστώ για τη φιλία σου και για τη σκέψη σου, και ζητώ συγνώμη για την παράλειψη (ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, τι να πεις... τσ τσ τσ!!!)

   Το βραβείο συνοδεύεται από ερωτήσεις, τις οποίες έχω απαντήσει ήδη, μιας και το έχω λάβει ξανά. Αν θέλετε, μπορείτε να δείτε τις απαντήσεις εδώ!