"Ένα θαύμα είναι, μικρό μου, η ζωή..."

    Τελευταία ημέρα του Μαΐου σήμερα... και η τελευταία ημέρα της άνοιξης.

  Ο Μάιος είναι ο μήνας των λουλουδιών κι εγώ είχα την ευκαιρία να τα απολαύσω όλα μαζεμένα, ξαναβρίσκοντας μέσα στις ημέρες του Πάσχα τον μικρό μου κήπο, όταν επέστρεψα  στο σπίτι μου στη Λάρισα.

   Σας έχω πει ότι έχω αδυναμία στον κήπο μου. Μένοντας αλλού και για μεγάλα διαστήματα, λόγω δουλειάς, δεν έχω πια τη δυνατότητα να τον προσέχω και να τον φροντίζω τόσο συχνά, όσο θα ήθελα. Και μου λείπει. Μου λείπει πολύ η κηπουρική, μου λείπει να φροντίζω τα φυτά μου. 

   Η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε πάντοτε η φροντίδα των φυτών. Πιο μικρή δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ, όσο κι αν με ωθούσε η πρώτη διδάξασα, η μαμά μου (η μητέρα μου είναι ο τύπος του ανθρώπου που, αν της δώσεις ένα τετραγωνικό μέτρο, είναι ικανή να το μετατρέψει σε πολύχρωμη, γεμάτη φυτά πανδαισία και να μην αφήσει ακάλυπτο ούτε εκατοστό).

  Όταν απέκτησα όμως το δικό μου σπίτι, όλα άλλαξαν. Ήθελα φυτά, ήθελα χρώματα, αρώματα... ήθελα να το κάνω μια μικρή όαση για το καλοκαίρι, ήθελα να δημιουργήσω το δικό μας μικροκλίμα μέσα στο καυτό καλοκαιρινό κλίμα της Λάρισας, που δεν αντέχεται. Κι έτσι, ξεκίνησα να φυτεύω.     

  Στην πορεία διαπίστωσα πως, όσο αγαπάς και προσέχεις τα φυτά, τόσο αυτά σου το ανταποδίδουν. Σου το επιστρέφουν, με όλη τους τη δύναμη, λες και αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνεις γι΄αυτά. Εγώ τα κλαδεύω, τους δίνω σχήμα, αφαιρώ τα ξερά τους φυλλαράκια... κι εκείνα στολίζονται με χρώματα και αρώματα για χάρη μας. 
   Ζώντας σε ένα μικρό σπιτάκι με τη δική του μικρή αυλή, ανάμεσα σε δυο ψηλές οικοδομές, είχα το ελεύθερο να κάνω αρκετά πράγματα: φύτεψα λοιπόν σταδιακά διάφορα καλλωπιστικά φυτά (κάτω στη γη, αλλά και σε γλάστρες), μια πορτοκαλιά, φράουλες, κάθε είδους αρωματικά (δεντρολίβανο, δυόσμο, μαϊντανό, θυμάρι και λεμονοθύμαρο, λεβάντα, μαντζουράνα, μέντα, φασκόμηλο, άνηθο, προσφάτως και στέβια), έβαλα αρκετές φορές πιπεριές και ντομάτες για τις καλοκαιρινές μας σαλάτες... και πάνω από το χώρο όπου καθόμαστε, στήσαμε μια κληματαριά και ανεβάσαμε το κλήμα μας.  

   Οι τοίχοι των γειτόνων γύρω από το κηπάκι μας οπτικά δε μου άρεσαν, γιατί ήταν ασοβάτιστοι, με εμφανή τα τούβλα. Η εύκολη λύση στην αρχή (και η πιο ανέξοδη για μας) ήταν να φυτέψω αναρριχώμενες τριανταφυλλιές για κάλυψη. Έφτιαξα λοιπόν στις τριανταφυλλιές μου, καρφί το καρφί, σύρμα το σύρμα, μια βάση γύρω-γύρω σε ολόκληρο τον τοίχο για να αναρριχηθούν και να τον κρύψουν. Πλέον, βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο!!

  Φέτος το Πάσχα, επειδή λείψαμε αρκετές ημέρες (όταν φύγαμε για Κέρκυρα), δεν πρόλαβα να περιποιηθώ και πολύ τον κήπο μου (όλα μαζί δεν γίνονται...). Ευτυχώς είχε φροντίσει νωρίτερα για χάρη μου κάποια πράγματα η μητέρα μου και με βοήθησε πολύ. 

   Όπως και να έχει όμως, απόλαυσα το μικρό μας κήπο που στολίστηκε και φέτος με τα καλά του... και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες.

    Με αυτές θα ήθελα να αποχαιρετήσω την άνοιξη σήμερα.

Τα ξύλινα καροτσάκια που βλέπετε μπροστά, περιείχαν πάντοτε φυτά. Ώσπου, 

λόγω των καιρικών συνθηκών, το ξύλο στη βάση τους δεν άντεξε άλλο και άνοιξε. 

Τα έχω αφήσει άδεια προς το παρόν, προσπαθώντας να σκεφτώ τι να κάνω μαζί 

τους. (Να τα πετάξω; Ή να τα διακοσμήσω; Αν έχετε καμιά ιδέα, είναι ευπρόσδεκτη!) 

   Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από το πατρικό μου. Στιγμιότυπα της λουλουδένιας όασης που έχει φτιάξει εκεί η μητέρα μου:

Το καφέ μανιταράκι ήταν τόσο μικρό... το φωτογράφισα, κρυμμένο μέσα στο κουρεμένο γκαζόν!!

Και η λευκή, ιδιαίτερη αράχνη πήρε πόζα για χάρη μου, κοιτώντας με στα μάτια...

    Περιμένω πώς και πώς να επιστρέψω πάλι για να συνεχίσω τις δουλειές! Υπάρχουν πράγματα -εκτός από την περιποίηση των φυτών- που ήθελα, αλλά δεν πρόλαβα να κάνω: κάθε καλοκαίρι, για παράδειγμα, στολίζω τον κήπο με φαναράκια, μέσα στα οποία μου αρέσει να ανάβω κεριά όταν νυχτώνει.

      "Προσέχουν [οι άνθρωποι] την τελειότητα που ζει και μεγαλώνει δίπλα τους; Είναι δυνατόν να μην τραβήξει το βλέμμα σου μια μικρούλα ανεμώνη με έντονο μενεξεδί ή φούξια χρώμα, κάποιος ροζ ή κατακίτρινος κρόκος, ακόμα και μια ταπεινή κόκκινη παπαρούνα που αντικρίζει αψήφιστα τα κύματα; [...] Η ομορφιά προσωποποιημένη, λουλουδιασμένο παιχνίδισμα της άνοιξης που γαληνεύει την ψυχή, δώρο απρόσμενο της φύσης, που ικετεύει ένα σου χαμόγελο.[...] 
    Ένα θαύμα είναι, μικρό μου, η ζωή. Ένα ατελείωτο θαύμα. Που πιτσιλάει με τα χρώματα του ουράνιου τόξου τα μάτια μας, που πλημμυρίζει με αρώματα την ανάσα μας...
    Μπορείς να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα αν παλέψεις, αν χαμογελάσεις στα θαύματα που υπάρχουν γύρω σου. Σίγουρα θα βγουν αληθινά τότε όλα όσα ποθεί η ψυχή σου. Άνοιξε τη χούφτα σου, παιδί μου, και θα δεις. Θα δεις πως κρύβει μέσα της την ίδια την ευτυχία σου..." *

    Δεν χρειάζονται πάντοτε χρήματα για να πραγματοποιείς αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή σου - μόνο λίγος χρόνος, λίγος κόπος, μεράκι, αγάπη... και η θέληση να μοιραστείς με κάποιον τα αγαπημένα σου. Όταν αφιερώνεσαι, όταν μοιράζεσαι, ο ουρανός μέσα σου γίνεται πιο καθαρός, τα σύννεφα φεύγουν.

   Αυτές τις γλυκές, καλοκαιριάτικες βραδιές στον κήπο, με μικρά κεριά να τρεμοπαίζουν, με τις ευωδιές των φυτών να γαργαλούν τη μύτη, αγκαλιά με το φεγγάρι, δεν τις αλλάζω με τίποτα... κι όταν υπάρχει και καλή παρέα, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

   Πολλά φιλιά σε όλους! 

* Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη (2012). Μικροί Άγγελοι, εκδ. Ψυχογιός. (απόσπασμα).
Το βιβλίο αυτό μου το έκαναν δώρο προσφάτως... και απόλαυσα πραγματικά την ανάγνωσή του. Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, γεμάτο όμορφες εικόνες και μηνύματα ζωής.