Αφιερωμένο...

Πολύ πριν σε συναντήσω

Εγώ σε περίμενα.

Σαν είμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου

έσκυβε και με ρωτούσε. […]

Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ΄ τον ώμο της

ένα κόσμο άδειο από σένα.

Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι

είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα

όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε

τα μάτια σου

Κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα

δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε

η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά –θυμάσαι;- μου

άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά

σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια

με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου

[…]

Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς

όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα.

[…]

Σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ΄τον έρωτα

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. 

* * * 

Θα ’θελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.

Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο

Να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα

να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ’ρχεται πιο γρήγορα

να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,

να το λένε στα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες

να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους

να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μην σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

 Τάσος Λειβαδίτης, "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" (αποσπάσματα). Αθήνα, Κέδρος, 1952

Keep me Blue...

And I will sing to you...

My love is sailing through the night...

And I just missing...

Τραγούδι/ Song: Keep me blue

Καλλιτέχνης/ Artist: Monika

    Τη σημερινή μου ανάρτηση θα μου επιτρέψετε να την αφιερώσω σε εκείνον - πριν ακριβώς τρία χρόνια μπήκαμε μαζί σε ένα τόσο δα εκκλησάκι, που χωρούσε μόνο εμάς, το Θεό, την αγάπη μας και ελάχιστο από τον κόσμο που μας αγαπά. 

    Είμαστε όμως οι δυο μας μαζί πολύ περισσότερο... όσο περίπου λέει και το ποίημα του Λειβαδίτη. Δυο μισά, που περίμεναν χρόνια να συναντηθούν για να ενωθούν...

   Το "keep me blue" του τραγουδιού, ως φράση, είναι ένας ιδιωματισμός που έχει την έννοια της θλίψης. Μη σας παραξενεύει όμως η επιλογή, γιατί εγώ το βλέπω αλλιώς... Το μπλε είναι ένα χρώμα που αγαπώ, είναι ένα χρώμα που με κάνει να νιώθω χαρούμενη, ήρεμη, ασφαλής, ένα χρώμα που με ταξιδεύει.

    Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν μπλε... 

    Θα ήθελα να ήμουν πάντα μπλε...

    "Κeep me blue" λοιπόν...