Αγαπημένα παλιά αντικείμενα

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

   Τώρα που είμαι στη Λάρισα (και ξαναβρήκα επιτέλους όλα μου τα πράγματα), μπορώ να ανταποκριθώ και σε κάποιες προ(σ)κλήσεις σας... Εννοώ φυσικά το κάλεσμα της Ρένας μας, η οποία ξεκίνησε πριν καιρό ένα παιχνίδι για να παρουσιάσουμε  τα αγαπημένα μας παλιά αντικείμενα. Ρένα μου, τελευταία και καταϊδρωμένη έρχομαι, αλλά σε ευχαριστώ που με περίμενες!!!!!!!

   Τόσο καιρό θαύμασα σε πολλές από εσάς απίστευτους θησαυρούς: πάσης φύσεως και μορφής αντικείμενα, αντίκες, κεντήματα... όλα ιστορικής αλλά και συναισθηματικής αξίας. Σήμερα, θα σας δείξω τα δικά μου. Στόχευσα περισσότερο στα αγαπημένα, παρά στα παλιά... με όλα τους είμαι εξαιρετικά δεμένη συναισθηματικά.

    Ελάτε μαζί μου...

1. Το παλιό ραδιόφωνο:

    Το έχω από την αδελφή της γιαγιάς μου. Όταν το παρέλαβα, δούλευε ακόμη! Χρονολογείται πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου το χρησιμοποιούσαν στην οικογένεια για να ακούνε τα νέα στο BBC...

2.  Η φυσαρμόνικα:

     Ανήκε στον παππού μου, πέρασε στον πατέρα μου και έπειτα σε εμένα. Χρονολογείται πριν το 1958, αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς κατασκευάστηκε. Ο ήχος της είναι απίστευτα γλυκός...

3.  Το παιδικό βιβλίο:

     Ήταν της μαμάς μου, πέρασε σε εμένα και εδώ και χρόνια βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου. Το διάβαζα συνεχώς όταν ήμουν παιδί... και ξέρω κάθε του λέξη, κάθε του γωνίτσα. Χρονολογείται από το 1967, όπως θα δείτε και στη φωτογραφία. 

4. Το αλφαβητάριο των παιδικών μας χρόνων:

     Είμαι σίγουρη ότι σε πολλούς από εσάς αυτό το βιβλίο φέρνει αναμνήσεις... Το συγκεκριμένο αποτελεί επανέκδοση, χωρίς ωστόσο να έχει αλλαχθεί τίποτε από το περιεχόμενό του (και όσον αφορά το κείμενο και όσον αφορά την εικονογράφηση). Αποτελεί δώρο του πεθερού μου σε εμένα και κατέχει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.

5. Τελευταία και καλύτερη... η γραφομηχανή μου:

     Πρόκειται για μια ηλεκτρονική γραφομηχανή (20+ χρόνων). Τα σημάδια του χρόνου και της διαρκούς χρήσης είναι εμφανή πάνω της... Όσο και να προσπαθώ να την περιποιηθώ και να την καθαρίσω (χωρίς χημικά, γιατί φοβάμαι), έχουν κιτρινίσει πλέον τα πλαστικά της μέρη. Εμφανισιακά μπορεί να μην είναι σε άψογη κατάσταση, λειτουργεί όμως ακόμη κανονικά! Γράφει ελληνικά, αγγλικά... σβήνει... Είναι η αγαπημένη μου - κι ας έχει φθορές, κι ας είναι παλιά πια, κι ας μην ανήκει στα σημερινά "τεχνολογικά θαύματα". 

    Βλέπετε, ήταν αυτή που με βοήθησε όταν ήμουν 10 ετών, να γράψω και να στείλω το πρώτο μου μυθιστόρημα στη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά (και συγκεκριμένα στην κ. Αγγελική Βαρελλά, τότε) συμμετέχοντας στο διαγωνισμό συγγραφής παιδικού βιβλίου που είχαν προκηρύξει εκείνη τη χρονιά... (Δεν διακρίθηκε φυσικά το πόνημά μου, όμως ποτέ δεν κυνήγησα να μάθω λεπτομέρειες σχετικά με το πώς τους φάνηκε - φοβόμουν; ντρεπόμουν; δεν ξέρω. Μου δόθηκε η ευκαιρία στο Πανεπιστήμιο, χρόνια αργότερα, να μάθω... και πάλι δεν το τόλμησα, παρόλο που ο καθηγητής μου επέμενε να καλέσουμε τηλεφωνικά την κ. Βαρελλά να μας πει  -τη γνώριζε προσωπικά. Το μυθιστόρημα μένει "θαμμένο" στα συρτάρια μου από τότε... είναι πολύ παιδικό, εννοείται, θα άλλαζα πάρα πολλά πράγματα τώρα... αλλά δεν έχω πειράξει τίποτε κι ούτε πρόκειται να το κάνω).

     Ήμασταν οι δυο μας παρέα, εγώ και αυτή η γραφομηχανή, για πολλά χρόνια... εγώ έγραφα τις σκέψεις μου και τις ιστορίες μου κι εκείνη με το ρυθμικό της χτύπημα τους έδινε ζωή.

     Ήταν μαζί μου στο Πανεπιστήμιο, βοηθώντας με με τις εργασίες μου, πριν ακόμη αποκτήσω τον πρώτο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή... και οι γείτονες αναρωτιούνταν για το ρυθμικό τικ-τακ που άκουγαν όλη μέρα... 

     Σήμερα, δε με έχει εγκαταλείψει - είναι μαζί μου ακόμη. Και παρ'όλες τις "πληγές" της, είναι περήφανη που φωτογραφήθηκε για σας.

      Σας αφήνω, γιατί σας κούρασα... Θα τα πούμε και πάλι αύριο. Πολλά φιλιά, καλό βράδυ!

Διακοσμημένα αυγουλάκια για το Πάσχα... και ένα DIY

   Εκτός από τις λαμπάδες, κάθε χρόνο ετοιμάζω και μερικά διακοσμημένα αυγουλάκια, τα οποία χαρίζω στην οικογένεια για να μπουν μαζί με τα υπόλοιπα που θα βαφτούν, ή για να στολίσουν μια γωνίτσα στο σπίτι. Κάθε χρονιά επιλέγω και διαφορετική διακόσμηση για τα αυγά μου! Εννοείται πως δεν είναι βρώσιμα, γιατί χρησιμοποιώ κόλλες και μπογιές... είναι μόνο για διακοσμητικούς σκοπούς. 

   Φωτογραφίες από όσα είχα κάνει παλαιότερα δεν είχα σκεφτεί να τραβήξω... οπότε θα σας δείξω αυτά που ετοίμασα φέτος - και είναι χρυσά! Τα δύο ακριανά έχουν μοτίβα που να ταιριάζουν με δύο από τις λαμπάδες... το μεσαίο όχι.

Αυγουλάκια διακοσμημένα με την τεχνική decoupage (με χαρτοπετσέτα) και βαμμένα με 

χρυσή πάστα. Μαζί με λαγουδάκια-αυγοθήκες από χαρτόνι κάνσον, σε διάφορα χρώματα.

    Οι όμορφες αυτές αυγοθήκες ήταν μια "ευγενική χορηγία" της φίλης μου Ε.,... τις έφτιαξε σε διάφορα χρώματα, για να ταξιδέψουν κι αυτές (μαζί με τα αυγουλάκια που ετοίμασα εγώ) στην οικογένειά μου στη Λάρισα, ώστε να καλωσορίσουν όλοι τους χαρούμενα το Πάσχα.

     Σας γράφω από τη Λάρισα τώρα (μες στην τρελή χαρά που είμαι επιτέλους σπίτι, από τα Χριστούγεννα είχα να έρθω)... και οι λαμπάδες, όπως και τα αυγουλάκια έχουν ήδη δοθεί στους παραλήπτες τους. Τα αυγουλάκια άρεσαν σε όλους. Όσο για τις λαμπάδες;

- Το άλλο μου μισό: "Εγώ θέλω αυτή με το ξυλαράκι - όχι, αυτή με το γλάρο - όχι, αυτή με το ξυλαράκι - όχι, αυτή με το γλάρο..." (τελικά κατέληξε σε αυτή με το θαλασσόξυλο).

- Ο πατέρας μου: "Μα πού θα πάω εγώ καλό μου στην εκκλησία με τα κορδελάκια να κρέμονται, τι είμαι μικρό παιδί;" (έπεσε το "βλέμμα που σκοτώνει" από εμένα)... "Καλά, θα την πάρω..." (πάει κι αυτός, τον έπεισα και φέτος)

- Ο πεθερός μου: "Μα τι ωραία λαμπαδίτσα! Ούτε η νονά μου δεν μου έφερνε τέτοιες λαμπαδίτσες" (εντάξει, του άρεσε - να πάει η καρδιά μου στη θέση της)

   Οι κυρίες της οικογένειας ενθουσιάστηκαν με τις λαμπάδες τους (ok, αυτό το περίμενα κατά βάθος).

   

  Στο μεταξύ, υπάρχουν πολλές δουλειές που πρέπει να γίνουν στο σπίτι και στον κήπο... αποφασίσαμε όμως με το άλλο μου μισό να κάνουμε ένα Πασχαλινό ταξιδάκι (πρώτη φορά στα χρονικά), κι έτσι από τη Μ. Πέμπτη και μετά θα χαθούμε για λίγες ημέρες... Θα σας έχω όμως πολλά νέα επιστρέφοντας, αυτό σας το υπόσχομαι! 

        

     Πάμε να δούμε το DIY;

     Είναι μια ιδέα... για όσες έχουν τη διάθεση (και την υπομονή!) να την κάνουν.

Παραγωγή λίθου (ο οποίος μοιάζει στην όψη και στη σκληρότητα 

με το κεχριμπάρι), από ένα απλό και ταπεινό αυγουλάκι:

1. Βράστε ένα αυγό σφιχτό, κατά προτίμηση χωριάτικο (λόγω του ότι ο κρόκος έχει έντονο χρώμα)

2. Γράψτε επάνω του την ημερομηνία που το βράσατε με ένα μαρκαδόρο

3. Βάλτε το σε κάποιο ανοιχτό κουτί ή σκεύος και...

4. Ξεχάστε το εκεί για πάνω από 5 χρόνια (καλύτερα 7)

   Μη γελάτε, είναι δοκιμασμένο! Το κέλυφος του αυγού είναι πορώδες... και το περιεχόμενό του, σταδιακά χάνει την υγρασία του. Δεν μυρίζει, δεν φαίνεται απέξω καμιά διαφορά. Μέσα όμως γίνεται δουλειά! 

   Στον ένα χρόνο επάνω (ή περίπου), πιάστε το προσεκτικά στα χέρια σας. Το κέλυφος έχει γίνει κάπως λεπτότερο. Ανακινήστε το ελαφρά και θα καταλάβετε ότι το εσωτερικό του αυγού έχει αποκολληθεί από τα τοιχώματα, έχει μικρύνει κάπως και κινείται, σαν μπάλα. Κουνώντας το, το βοηθάτε να ξεκολλήσει από τα τοιχώματα. Αφήστε το πάλι στην ησυχία του και... "ξεχάστε" το. Όσο περισσότερο το ξεχάσετε (ας πούμε για τα 7 χρόνια) το εσωτερικό του θα μειώνεται σιγά-σιγά όλο και πιο πολύ, ώσπου θα απομείνει μία ακανόνιστη πετρούλα με έντονο χρώμα (το χρώμα του κρόκου). 

    Να θυμάστε (ανά ένα εξάμηνο τα πρώτα χρόνια, μετά δεν χρειάζεται) να το ανακινείτε λίγο, ώστε να ξεκολλάει ξανά από τα εσωτερικά τοιχώματα. Κάντε το με προσοχή, γιατί το κέλυφος θα είναι αρκετά ευαίσθητο. Όσο τα χρόνια περνούν, το εσωτερικό του θα το ακούτε να χτυπάει στα τοιχώματα σαν πετρούλα και θα το αισθάνεστε να μικραίνει. Στα 5-7 χρόνια (αναλόγως πόσο μικρό θέλετε το λίθο), σπάστε το κέλυφος. Πάρτε την κιτρινοπορτοκαλί πετρούλα και δέστε τη σε ένα δαχτυλίδι, ή ένα άλλο κόσμημα. Αν δεν μπορείτε εσείς, πηγαίνετέ τη σε ένα κοσμηματοπωλείο.

   Καλή επιτυχία!

Υ.Γ. Δε σας εύχομαι από τώρα για το Πάσχα, θα τα ξαναπούμε πριν την Μ. Πέμπτη... σας στέλνω όμως την αγάπη μου και πολλά φιλιά!

Ο πέτρινος πύργος - 9ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο "Mytripsonblog"

Ο πέτρινος πύργος

Την αγαπούσε με όλο του το είναι. Όταν την έβλεπε να γελά ο νους του σταματούσε, μικρές αχτίδες φωτός τρύπωναν στην ψυχή του, μελωδίες ηχούσαν στ’ αυτιά του σταλμένες από τόπους τρυφερούς.

Και ξαφνικά, της παρουσιάστηκε εκείνη η ευκαιρία. Του είπε πως έπρεπε να φύγει για κάποιους μήνες, θα πήγαινε στην άλλη πλευρά του ωκεανού για μετεκπαίδευση. Ωκεανούς δάκρυα συγκράτησε μπροστά της, έμεινε φαινομενικά ψύχραιμος. Μα εκείνη τον κατάλαβε.

«Μη», του είπε. «Μέχρι να δεις το πρώτο χελιδόνι της Άνοιξης, θα είμαι ήδη πίσω».

Στην αρχή, επικοινωνούσαν διαρκώς. Κάθε μέσο επιστρατεύτηκε, τηλέφωνα, e-mail, βιντεοκλήσεις, ακόμη και γράμματα. Σιγά-σιγά, η επικοινωνία μειώθηκε. Την έψαχνε, μια δεν απαντούσε, μια έλεγε πως ήταν απασχολημένη… Της έδινε χρόνο, δεν ήθελε να φαίνεται πιεστικός. Μα, σύντομα, η επικοινωνία χάθηκε.

Κι ύστερα έλαβε ένα απρόσωπο e-mail από κείνη. Του δήλωνε πως όλα είχαν τελειώσει, είχε αποφασίσει να μείνει εκεί, κάτι έγραφε για ένα παιδί, κάτι για έναν άλλο. Δυσκολευόταν να καταλάβει τι διάβαζε, είχε θολώσει. Η φωτογραφία της επάνω στο γραφείο έμοιαζε ξέθωρη ξαφνικά.  Έξω, στα σύρματα, καθόταν ένα χελιδόνι. Το κοίταξε για ώρα επίμονα, ώσπου το μικρό, ασπρόμαυρο πουλί πέταξε μακριά, παίρνοντας μαζί του για πάντα την υπόσχεσή της.

Μόνος. Τι ηχηρή λέξη, μέσα στη σιωπή της. Κοιμόταν, ξυπνούσε, ζούσε αυτόματα. Η καρδιά του, μην μπορώντας πια να πληγώνεται επάνω στα σπασμένα γυαλιά της αγάπης τους, έχτισε ένα ψηλό, πέτρινο πύργο, βαθιά μέσα στο στήθος του. Και κλείστηκε εκεί.

Καιρός πέρασε. Ο πέτρινος πύργος έκανε καλά τη δουλειά για την οποία είχε φτιαχτεί και η μόνη παρέα του ήταν το σκυλί του. Ένα απόγευμα, τον πήγε βόλτα στο πάρκο κι αφού περπάτησαν αρκετά,  σταμάτησε σε ένα παγκάκι. Ήπιε νερό, έδωσε και σ’ εκείνον.

«Γεια σου, με θυμάσαι;»

Μια χαμογελαστή κοπέλα στεκόταν όρθια μπροστά του. Δεν τη θυμόταν.

«Είμαι η βοηθός του κτηνίατρου, πριν μια εβδομάδα δεν ήταν που ήρθες με το σκύλο σου;»

Μίλησαν για λίγο. Η κοπέλα τον παρατηρούσε.

«Ω, έλα» του είπε κάποια στιγμή. «Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτά τα θλιμμένα σου μάτια. Ο σκύλος σου θέλει να τρέξει, παραβγαίνουμε ως εκείνο το δέντρο; Κι όποιος φτάσει πρώτος, θα πρέπει να μοιραστεί ένα αστείο περιστατικό – κι έχω πολλά να σου πω!»

Του έτεινε το χέρι της. Στον πέτρινο πύργο μέσα του, σχηματίστηκε μια ρωγμή. Άρχισε να τρέχει διστακτικά πίσω από εκείνη, ώσπου αφέθηκε στην αίσθηση. Και συνειδητοποίησε πως πια, έτρεχε με όλη του τη δύναμη πίσω από την ελπίδα. 

Η κοπέλα έφτασε στο δέντρο και κοντοστάθηκε λαχανιασμένη.

«Λοιπόν, άκου τι αστείο μου συνέβη στο ιατρείο αυτή τη βδομάδα…», ξεκίνησε να λέει.

Η ρωγμή στον πέτρινο πύργο διακλαδίστηκε. Κι όσο εκείνη μιλούσε, με κάθε αστεία της φράση, άνοιγαν ρωγμές κι άλλες, κι άλλες… μέχρι τη στιγμή που αποκολλήθηκε η πρώτη πέτρα του τοίχου.

Ο κόσμος αποκτούσε ξανά φως.

 Με την ιστορία αυτή έλαβα μέρος στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" (το 9ο κατά σειρά) που αυτή τη φορά διοργάνωσε στο ιστολόγιό της "mytripsonblog" η καλή μου φίλη Μαρία, σε συνεργασία με τη Φλώρα (ΤEXNIS STORIES) με απόλυτη επιτυχία. Οι πέντε λέξεις που έπρεπε όλοι να χρησιμοποιήσουμε έχουν επισημανθεί μέσα στο κείμενο.

Αυτή τη φορά διαγωνίστηκαν 33 ιστορίες και έχω τη χαρά να σας πω πως η ιστορία μου ψηφίστηκε και έλαβε το 3ο βραβείο!

   Μαρία και Φλώρα, Φλώρα και Μαρία, φίλες μου, σας ευχαριστώ πολύ για την άψογη φιλοξενία! Ευχαριστώ πολύ επίσης και όλους τους φίλους των δύο ιστολογίων που διάβασαν, ή ψήφισαν, ή είπαν τη γνώμη τους για την ιστορία μου. Η γνώμη σας με βοηθά να βελτιώνομαι...

       Το 10ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" ετοιμάζεται ήδη... και θα φιλοξενηθεί και πάλι στο "σπίτι" του, στο ιστολόγιο της Φλώρας (TEXNIS STORIES). Τις επόμενες ημέρες θα ανακοινωθούν όλες οι πληροφορίες, οπότε επισκεφθείτε τη Φλώρα για να μάθετε λεπτομέρειες για το νέο παιχνίδι, καθώς και για τις πέντε νέες λέξεις! 

        Καλό σας βράδυ και να έχετε μια υπέροχη Κυριακή!

Μωβ βραχιόλι από καουτσούκ

   Η φίλη m-cubed diapercreations μου πρότεινε τις προάλλες να φτιάξω ένα βραχιόλι και σε μωβ αποχρώσεις...

   Ξέρω πως το μωβ είναι ένα χρώμα που πολλές από εσάς επίσης αγαπάτε. Αποφάσισα να το συνδυάσω με κίτρινο και χρυσό, δυο χρώματα που νομίζω πως του ταιριάζουν πολύ, το φωτίζουν και κάνουν την ιδανική αντίθεση.

Βραχιόλι από καουτσούκ, με επίχρυσο κούμπωμα.

Με κεραμική κρακελέ χάντρα, ξύλινη χάντρα με χρυσό 

glitter, χρυσό κορδόνι και νήμα σε κίτρινο και μωβ.

    Πώς σας φαίνεται;

    Πολλά φιλιά!

Δαχτυλίδια με vintage κουμπιά και ημιπολύτιμους λίθους

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

   Θέλω σήμερα να σας δείξω μερικά νέα σχέδια δαχτυλιδιών που ετοίμασα, αφού πρώτα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σας... 

    Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο μου μέρος να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο, ήταν το σπίτι της αδελφής της γιαγιάς μου και του συζύγου της. Δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν παιδιά και μου είχαν απίστευτη αδυναμία και αγάπη... αλλά δεν πήγαινα μόνο γι' αυτό. Υπήρχαν πολλά παιδιά στη γειτονιά τους για να παίζω... αλλά δεν πήγαινα μόνο γι' αυτό. 

    Η γιαγιά και ο παππούς μου (όπως τους φώναζα πάντα, γιατί αυτό ήταν για μένα) διατηρούσαν δίπλα στο σπίτι τους ένα μαγαζί, ένα ψιλικατζίδικο, από πριν γεννηθώ εγώ ακόμη. Τέτοια μαγαζιά, με αυτό το ύφος, δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Το κατάστημα ήταν πόλος έλξης για όλη τη γειτονιά, ό,τι ήθελες βρισκόταν εκεί. Είχε μέσα τα πάντα: τηλέφωνο για το κοινό, κλωστές DMC για κέντημα, νήματα και βελόνες, παιχνιδάκια για τα παιδιά (καραμούζες, μπάλες, μεταλλικά βατραχάκια που τα πατούσες κι έκαναν θόρυβο -η γιαγιά μου τα έλεγε "μπακακάκια" τότε), κουμπιά, γυαλιά ηλίου, κοσμήματα και ρολόγια για τις κυρίες, πατατάκια, ξυράφια, γόμες, τετράδια, ξύστρες και μολύβια... και άλλα τόσα που δε θυμάμαι τώρα να σας πω. Κάποτε πουλούσαν μέχρι και καφέ, νομίζω, αλλά δεν το πρόλαβα εγώ. Για μένα, ήταν αυτό που λένε "η χαρά του παιδιού". Δεν υπήρχε Σαββατοκύριακο που να τους επισκεφθώ και να μην περάσω ατελείωτες ώρες χαζεύοντας εκεί μέσα. Συχνά, έπαιρνα μαζί μου και το κατιτίς που μου είχε χτυπήσει στο μάτι...

   Όταν ξεκίνησαν να φυτρώνουν παντού τα σούπερ μάρκετ και εξαπλώθηκαν τα εμπορικά καταστήματα, εγώ μεγάλωσα, ο παππούς "έφυγε" και η γιαγιά απέμεινε μόνη της μεγαλώνοντας κι εκείνη, το μαγαζί σιγά-σιγά παραγκωνίστηκε. Από τη μία αυτά που πρόσφερε στους πελάτες του μπορούσαν πια να τα βρουν παντού, από την άλλη, η ηλικία της γιαγιάς και οι δυνάμεις της δεν της επέτρεπαν πλέον να διατηρεί το μαγαζί. Κι έτσι, κάποια στιγμή το έκλεισε, αφήνοντας μάλιστα και αρκετά από τα εμπορεύματα απούλητα μέσα. 

   Τελειώνοντας τις σπουδές μου, επέστρεψα στο σπίτι και στο μαγαζί. Η γιαγιά μου δεν ζούσε πλέον, αλλά οι παλιοί της γειτονιάς ακόμη θυμούνταν το μαγαζί της κι εκείνη. Το καθάρισα και ξεδιάλεξα όσα εμπορεύματα ήταν σε καλή κατάσταση και μπορούσαν να κρατηθούν. Λυπήθηκα να τα πετάξω, έτσι τα συσκεύασα και τα κράτησα στην αποθήκη. Πολλά από αυτά τα χρησιμοποιώ έως και σήμερα, δίνοντάς τους μια νέα ζωή.

   Τα τρία δαχτυλίδια που θα δείτε, έχουν κατασκευαστεί με κουμπιά από αυτό το μαγαζί. Θα τα πω "vintage", γιατί αυτό ακριβώς είναι: η ηλικία πολλών από αυτά τα κουμπιά είναι πάνω από 30-40 χρόνια.

Δαχτυλίδι με vintage κουμπιά σε καφέ και μπεζ αποχρώσεις, με 

χρωματιστή λάβα (λαδί) και σύρμα. Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

Δαχτυλίδι με vintage κουμπιά (λαδί και σομόν), με επίδοτο (unakite epidote, 

σε διχρωμία λαδί και σομόν) και σύρμα. Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

Δαχτυλίδι με vintage κουμπιά (κόκκινο και μαύρο), σύρμα και τσιπς

 κόκκινου κοραλλιού και αιματίτη. Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

     Η καλή φίλη, γειτόνισσα και σωτήρας για τους μπλόγκερς Λίνα (Χωρίς Ειρμό) μου χάρισε χθες ένα βραβείο. Λινάκι μου σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τη σκέψη σου και τη φιλία σου! Πρέπει να πω 11 πράγματα για μένα... μερικά ήδη σας τα είπα εδώ, μέσω της ιστορίας μου. Αν θέλετε να μάθετε κι άλλα πράγματα για μένα, μπορείτε να ανατρέξετε εδώ κι εδώ. 

    Εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας! Να περάσετε όμορφα και να κάνετε όλα όσα σας ευχαριστούν και σας γεμίζουν...

Οι λαμπάδες της Ανάστασης

   Για πολλά χρόνια, όλοι μας στην οικογένεια κρατούσαμε απλές, λευκές λαμπάδες στην Ανάσταση. Μέχρι που κάποια στιγμή είπα μέσα μου "εεεε... φτάνει - εμείς οι μεγάλοι δεν αξίζουμε λίγη χαρά; Μόνο τα παιδάκια δικαιούνται να έχουν χαρούμενες, στολισμένες λαμπάδες; Και τι γίνεται με το παιδάκι που ζει μέσα μου;" Κι έτσι, τα τελευταία 3 χρόνια, ετοιμάζω τις λαμπάδες για όλους μας: για μένα, για το άλλο μου μισό, την αδελφή του, τους δυο μπαμπάδες μας και τις δυο μαμάδες μας. Ίσως το είχα άχτι μέσα μου, γιατί η δική μου νονά σταμάτησε πολύ νωρίς να μου φέρνει λαμπάδες... 

   Την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά, με είχε πιάσει ο παλιμπαιδισμός μου (είπαμε, είχα ένα άχτι να βγάλω) και οι λαμπάδες της οικογένειας είχαν επάνω την "Άρτα και τα Γιάννενα" από κορδέλες και διακοσμητικά, για να μην πω από χρώμα, που του έχω και μια συμπάθεια. Τους παραδέχομαι, γιατί τις κράτησαν όλοι (οι άντρες της οικογένειας τις κοίταξαν βέβαια με σκεπτικισμό στην αρχή, αλλά τις πήραν τελικά μαζί τους με καμάρι στην Ανάσταση, ειδικά ο πεθερός μου, και πολύ τους χάρηκα). 

   Μια παρένθεση εδώ, στη ροή του λόγου μου, για να μοιραστώ μαζί σας μια ανάμνησή μου: θυμάμαι, εκείνη την πρώτη χρονιά, ένα αγοράκι που στεκόταν δίπλα στο άλλο μου μισό, μαζί με την οικογένειά του. Το παιδί κοιτούσε τη λαμπάδα που είχα φτιάξει στον άντρα μου, με ένα βλέμμα απίστευτο. Η λαμπάδα του μικρού ήταν μια σκέτη γαλάζια (πρέπει να ήταν μέρος πολυσυσκευασίας/παιχνιδολαμπάδας κι όταν το παιχνίδι αφαιρέθηκε, το παιδάκι έμεινε με μια απλή χρωματιστή λαμπαδίτσα, χωρίς κορδέλες, χωρίς τίποτα - ενώ ο άντρας μου δίπλα του είχε στη λαμπάδα του χίλια δυο καλούδια επάνω). 

    Δε συμπαθούσα ιδιαίτερα έως τότε αυτού του τύπου τις φανταχτερές παιχνιδολαμπάδες (είμαι της... παλιάς σχολής...), όπου τον πρώτο λόγο είχε το παιχνίδι και τον τελευταίο η λαμπάδα, αλλά από εκείνη την ημέρα σταμάτησα να τις συμπαθώ εντελώς - το εύγλωττο βλέμμα του μικρού με είχε πείσει οριστικά και αμετάκλητα. 

   Η αλήθεια είναι πως τα τεράστια παιχνίδια των λαμπάδων αυτών, είναι αδύνατο να μην αρέσουν στα παιδιά. Εκείνα άλλωστε ζητούν τις παιχνιδολαμπάδες, από μόνα τους, πολλές φορές. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, κατά τη γνώμη μου, είναι πως το παιχνίδι μένει αναγκαστικά στο σπίτι το βράδυ της Ανάστασης, αφού είναι ήδη αποκομμένο, ξέχωρο από τη λαμπάδα... Η στολισμένη λαμπαδίτσα όμως δεν παύει να είναι ένα αντικείμενο που φέρνει χαρά και έχει άλλη χάρη για το παιδί που την περιμένει. Κι ο μικρούλης, εκείνη τουλάχιστον τη χρονιά που τον συνάντησα εγώ, την είχε στερηθεί την ώρα της Ανάστασης -  ή τουλάχιστον, έτσι μου έδωσε το βλέμμα του να καταλάβω.

   Φέτος, ετοίμασα για άλλη μια χρονιά τις λαμπάδες της οικογένειας, αλλά και κάποιων φίλων. Προσπάθησα να καταλαγιάσω το παιδί μέσα μου αυτή τη φορά και δεν έβαλα πολλά-πολλά... είπα να τις κάνω λίιιιιγο πιο "σοβαρές". Ας πούμε καλύτερα ότι ετοίμασα τις λαμπάδες των ενηλίκων... για να τους δώσω χαρά, αλλά χωρίς να ξεχάσω και το παιδί που κρύβουν μέσα τους. 

Πασχαλινές λαμπάδες με την τεχνική decoupage

(μεταξωτό κορδόνι, decoupage με χαρτοπετσέτα, σατέν κορδέλα, θαλασσόξυλα)

Πασχαλινές λαμπάδες με την τεχνική decoupage

(μεταξωτό κορδόνι, decoupage με χαρτοπετσέτα, σατέν κορδέλα)

Πασχαλινές λαμπάδες με την τεχνική decoupage

(μεταξωτό κορδόνι, decoupage με χαρτοπετσέτα, σατέν κορδέλα)

     Ελπίζω να τους αρέσουν και να ξαφνιαστούν ευχάριστα... (κάτι μου λέει πάντως ότι ορισμένα μέλη της οικογένειας τις περιμένουν ήδη πώς και πώς...)

    

    Καλό σας απόγευμα!

Ρολόι τοίχου με τεχνική παλαίωσης και decoupage

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

   Μαθαίνοντας λίγο μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων, την νέα πρό(σ)κληση της Δράσης Ελληνίδων Βloggers σχετικά με την κατασκευή ρολογιών για φιλανθρωπικούς λόγους και τη συμμετοχή τους σε μια έκθεση που θα γίνει τον ερχόμενο Δεκέμβριο στην Αθήνα, δε σας κρύβω ότι ανησύχησα λιγάκι. Ρολόι; Ωραία. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις ξαναφτιάξει και δεν έχεις ιδέα περί μηχανισμών, δεικτών, λεπτοδεικτών κλπ. (πού τους βρίσκεις και πώς τοποθετούνται);

   Επειδή όπως λένε, "ρωτώντας πας στην πόλη", εγώ πράγματι πήγα στην πόλη πριν λίγο καιρό και βρήκα την ευκαιρία να προμηθευτώ τους μηχανισμούς, μαζί με οδηγίες για τη συναρμολόγηση και την τοποθέτησή τους στο ρολόι. 

   Την ημέρα εκείνη ήμαστε μαζί με την Ε., συνάδελφο και προϊσταμένη μου στη δουλειά, έτσι πήγαμε μαζί στο κατάστημα. Της είχα ήδη πει για τα "ρολόγια της Αθήνας" κι όσο εγώ ψώνιζα τα υλικά, εκείνη είδε κάποιες χαρτοπετσέτες και τις ερωτεύτηκε. "Θα τις πάρεις;" με ρώτησε. Κι όταν απάντησα καταφατικά, μου είπε απλά "Θέλω να μου φτιάξεις κι εμένα ένα ρολόι με αυτές τις χαρτοπετσέτες, είναι στα χρώματα που μου αρέσουν".

    Εδώ πρέπει να σας πω λίγα λόγια για κείνη: η Ε. είναι ένας άνθρωπος απίστευτος, η οποία με έχει πάρει κάτω από τα φτερά της τρία χρόνια τώρα κι έχει γίνει σαν δεύτερη μάνα για μένα. Η σχέση μας έχει προχωρήσει πολύ πέρα από το εργασιακό επίπεδο, έχει γίνει μια σχέση ανθρωπιάς, αλληλοκατανόησης και υποστήριξης (όχι μόνο στη δουλειά, αλλά και στην καθημερινότητα) - έχει γίνει μια σχέση που ανήκει σε ένα εντελώς σπάνιο είδος.

    Η Ε. γιορτάζει σε λίγο καιρό και φέτος πέφτουν μέσα στις διακοπές του Πάσχα, διάστημα που εγώ θα λείπω στη Λάρισα. Τόσα χρόνια, σε γιορτές και αργίες της έχω πάρει σχεδόν τα πάντα από δώρα: αξεσουάρ, προσωπικά δώρα, δώρα για το σπίτι. Το ρολόι άρχισε να φαντάζει ως μια πολύ καλή επιλογή για ένα διαφορετικό δώρο γιορτής... έτσι έβαλα μπρος την περασμένη εβδομάδα.

  Όσες φίλες είστε γνώστριες τεχνών και τεχνικών, να είστε επιεικείς μαζί μου... πρώτη φορά επιχείρησα να φτιάξω κάτι τέτοιο και που να έχει αυτό το ύφος!! Περιμένω τη γνώμη σας εναγωνίως, πιστεύετε ότι θα της αρέσει;

Ρολόι τοίχου

(Τεχνική παλαίωσης και decoupage με χαρτοπετσέτα, επάνω σε ξύλο mdf)

Ακρυλικά, κάσια, χαρτοπετσέτα, χαρτί, χρυσό relief

    Το ρολόι αυτό θα της το προσφέρω τις επόμενες ημέρες... ανυπομονώ να δω πώς θα της φανεί...

    Όσο για μένα, δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα πολύ με την κατασκευή του - αυτό που μπορώ να πω είναι πως το ευχαριστήθηκα... και πως η κατασκευή του συγκεκριμένου ρολογιού στάθηκε και ως μια καλή αφορμή για να "τεστάρω" τον εαυτό μου σχετικά με το αν θα μπορούσα να τα καταφέρω αργότερα, με τα "ρολόγια της Αθήνας". 

   (Αθήνα, να με περιμένεις, ε; Τώρα είμαι σίγουρη: θα είμαι κι εγώ εκεί!!)

Τα ψάρια βγήκαν στη στεριά... ή μήπως όχι;

     Μα τι είναι αυτά;

Ψαράκια από αλουμίνιο, σμάλτο, glitter και χρυσό relief

     Ψάρια;

     Τι δουλειά έχουν τα ψάρια πάνω εδώ; Στη στεριά ζει το ψάρι; 

     Όχι βέβαια, χρειάζεται και θάλασσα... 

... αυτό συζητούν κι αυτά, ψάχνουν το ένα με το άλλο πώς θα βρουν το δρόμο να πάνε στο σπίτι τους! 

     Είπα να τα βοηθήσω...

(Λεπτομέρεια)

Τεχνική αλουμινόχαρτου, ακρυλικά, pearl pen, χρυσό relief και 

χρυσή διακοσμητική άμμος, επάνω σε χάρτινο κουτί συσκευασίας. 

Με ψαράκια από αλουμίνιο, σμάλτο, glitter και χρυσό relief.

    Τα ψαράκια μπορεί να τα βοήθησα και να βρίσκονται επιτέλους στο γαλάζιο σπίτι τους, αλλά δε θα μείνουν εδώ, κοντά μου. Θα πάνε στην Πάτρα και θα συμμετάσχουν στο φιλανθρωπικό bazaar που γίνεται το Μάιο, για το Αντωνοπούλειο Ίδρυμα.  Γιατί η κατασκευή που βλέπετε, είναι ένας κουμπαράς! 

    Τα ψαράκια θα μεταφέρουν και ένα μήνυμα στην Πάτρα... ένα μικρό απόσπασμα από ένα αγαπημένο μου ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ.

Κουμπαράς με Μήνυμα:

Τεχνική αλουμινόχαρτου, ακρυλικά, pearl pen, χρυσό relief και 

χρυσή διακοσμητική άμμος, επάνω σε χάρτινο κουτί συσκευασίας. 

Με ψαράκια από αλουμίνιο, σμάλτο, glitter και χρυσό relief.

     Καλό βράδυ σε όλους, να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!

Υ.Γ. Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω και από εδώ, δημόσια, τους διαχειριστές του adespoto.gr για την τιμή που μου έκαναν να αναδημοσιεύσουν στην ιστοσελίδα τους την πλήρη ανάρτησή μου με τον κουμπαρά-γατούλα που έφτιαξα. Η γατούλα μου θα συμμετέχει και αυτή, μαζί με πολλούς άλλους κουμπαράδες, στο φιλανθρωπικό bazaar που διοργανώνει η Δράση Ελληνίδων Bloggers στις 16,17 & 18 Μαΐου 2013 στην Πάτρα, για το Αντωνοπούλειο Ίδρυμα. 

Από εσάς για μένα... και κάτι ακόμη για μένα

      Χθες το μεσημέρι ο ταχυδρόμος μου έφερε ένα φάκελο, σταλμένο από τη φίλη Ελένη ("Στα Μονοπάτια της Φαντασίας μου"). 

     Ήξερα ότι κάτι ήταν στο δρόμο και πετούσε προς εμένα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν κάτι τόσο όμορφο...

...αλλά ταυτόχρονα και χρηστικό, καθώς η υπέροχη αυτή πεταλουδίτσα είναι ένα μαγνητάκι!!! 

    Η Ελένη είχε κάνει κλήρωση για τα γενέθλια του μπλογκ της χαρίζοντας ένα δωράκι. Για να μη στενοχωρηθούν οι υπόλοιποι φίλοι της που δεν το κέρδισαν, σκέφτηκε να στείλει σε όλους μας κάποιες πεταλουδίτσες που ετοίμασε για μας. Έτσι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι χαριτωμένες πεταλουδίτσες της, εκτός από εμένα, πετούν και προς πάσα άλλη κατεύθυνση... και φέρνουν χαμόγελα στη γειτονιά!

  Ελένη μου, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τη σκέψη σου και την κίνησή σου, η πεταλουδίτσα σου είναι πανέμορφη και μου έδωσε πολλή χαρά!  Πάνω από όλα, όμως, με συγκίνησε πολύ το γράμμα σου... να είσαι καλά!

   Πολλή χαρά όμως μου έδωσε και μια άλλη Ελένη, η φίλη μου από "Το Πλεχτό Μπισκότο", η οποία μου έκανε την τιμή να μου χαρίσει αυτό το βραβειάκι:

     Μπισκοτάκι μου σ' ευχαριστώ πάρα-πάρα πολύ!! Με τη σειρά μου πρέπει να το χαρίσω σε 5 ιστολόγια που παρακολουθώ, τα οποία να έχουν κάτω από 200 αναγνώστες.

Προτίμησα να το δώσω με όλη μου την αγάπη σε ιστολόγια φίλων που δεν το είχαν ξαναπάρει (ελπίζω να είδα καλά και να είναι όντως έτσι!!!!) και αυτά είναι:

1. Κέρινα Ποιήματα (Βαρβάρα, ή αλλιώς barby-b!!!)
2. Arts By Hands (Βάσω)
3. Ηandmade by Mika (Μίκα)
4. Images from Mimika's Eyes (Dimi)
5. Studio34E (Έλλη)

   Λοιπόν, βρήκα ευκαιρία να σας δείξω εδώ και κάτι που ετοίμασα για μένα (πού και πού με καλοπιάνω, η αλήθεια είναι...) Έφτιαξα ένα δερμάτινο περικάρπιο γι' αυτή την εποχή, για να αντικαταστήσω το καφέ δερμάτινο (homemade) που φορούσα όλο το χειμώνα και λίγο έλειψε να γίνει ένα με το χέρι μου...

   Το χειμώνα φορούσα αυτό, ένα απλό καφέ δερμάτινο περικάρπιο με ασημί κρίκο...

   Και το αντικατέστησα με αυτό!! 

Περικάρπιο από δέρμα σε ανοιχτή μπεζ απόχρωση. 

Με νήματα σε αποχρώσεις του πράσινου και του μπλε, 

κουμπιά και κρακελέ ακρυλική χάντρα για το κούμπωμα.

    Ξέρω τι σκέφτεστε, ίσως δεν ενδείκνυται για πολλή ζέστη, όμως δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μια παρόρμηση της στιγμής... Προς το παρόν (κι όσο ακόμη ο καιρός πηγαίνει έτσι) είναι μια χαρά και πιστεύω πως θα είναι ό,τι πρέπει και για το φθινόπωρο (καινούριο κοσκινάκι μου, να μη σε παινέψω;).

    Πολλά φιλιά σε όλους!

Floral σκουλαρίκια

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

   Έξω, από το πρωί σήμερα, έχει βαριά συννεφιά και μαίνεται ένας απίστευτος αέρας, που σκονίζει όλο τον τόπο με πράσινη (!!) σκόνη. Μου είπαν ότι είναι από τα πεύκα αυτή η σκόνη, αλλά άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπατε. Ευτυχώς δεν έχει κρύο... και δεν είμαι αλλεργική!!

    Μα πού είναι επιτέλους αυτός ο γλυκός, ηλιόλουστος καιρός της Άνοιξης;!

    (Καλά, καλά, ας μη γκρινιάξω πάλι). 

   Λοιπόν, ξεμύτισα για ένα καφεδάκι το μεσημέρι (για να πάρω τα πάνω μου, αυτή η σκοτεινιά με επηρεάζει πολύ!) και πριν λίγη ώρα γύρισα σπίτι. Λέω να πιάσω τα πινέλα μου μετά... μα πριν το κάνω, αποφάσισα να σας πω μια καλησπέρα. Ελπίζω σε εσάς να είναι καλύτερος ο καιρός και να θυμίζει άνοιξη... αν όχι, εδώ είμαι εγώ, θα τη φέρω για χάρη σας!! 

Floral σκουλαρίκια από φύλλο πλαστικού, χαρτί και μωβ ατσαλόσυρμα (ντίζα). 

Με γυάλινες χάντρες, πέρλες και ασημί glitter περιμετρικά.

    Καλό απόγευμα Κυριακής και καλή εβδομάδα να έχετε!

    (Πάω τώρα να γεμίσω τα χέρια μου -και πιθανόν και όλο τον τόπο!!!- με μπογιές...) 

Τα βραχιόλια της Άνοιξης και του Καλοκαιριού: Χρώμα και Δέρμα

     Το ότι λατρεύω το χρώμα, το έχετε μάλλον καταλάβει!

   Αυτό που δεν ξέρετε είναι πως όταν ήμουν έφηβη (όπως και αργότερα, ως φοιτήτρια), είχα θέμα με τα χρώματα. Μου άρεσε να τα βλέπω γύρω μου, στο χώρο μου, στους άλλους... μα εγώ πεισματικά στρεφόμουν στο σκούρο μπλε, στο μαύρο, στο καφέ και στο γκρι, όταν ήταν να επιλέξω κομμάτια για να φορέσω. 

   Κάποια στιγμή, χωρίς καν να καταλάβω το πώς, έπαθα ολική μεταστροφή. Όχι πως δεν φοράω μαύρο πια, ή άλλα σκούρα χρώματα - σαφώς και φοράω και συνεχίζουν να μου αρέσουν. Αλλά, να, συνειδητοποίησα ότι τα χρώματα μου φτιάχνουν τη διάθεση. Ειδικά αν τα φέρω επάνω μου και περνώ τη μέρα μου μαζί τους! Έτσι, άρχισα να επιλέγω πιο συχνά αντικείμενα με χρώμα και η ντουλάπα μου έγινε ουράνιο τόξο: ρούχα και παπούτσια κόκκινα, πετρόλ, λαδί... Τσάντες πράσινες, μοβ... Όλα τα χρώματα της ίριδας κρύβονται μέσα στη ντουλάπα μου και στα συρτάρια μου (να μην πω τι γίνεται στους τοίχους και στο χώρο μου, γενικότερα...)

    Τα βραχιόλια που ετοίμασα και έχω να σας δείξω σήμερα φανερώνουν αυτή την αγάπη μου για το χρώμα. Πιστεύω πως θα είναι ό,τι πρέπει για την άνοιξη και το καλοκαίρι, όπου τα χρώματα έχουν την τιμητική τους! 

Βραχιόλι από δέρμα σε κυπαρισσί απόχρωση, με ασημί κούμπωμα.

Με μεταλλικό στοιχείο-πεταλούδα, νήμα και ασημί κορδόνι. 

Βραχιόλι από δέρμα σε μπορντό απόχρωση, με ασημί κούμπωμα. Με μεταλλικό 

στοιχείο-λουλούδι (ζωγραφισμένο στο κέντρο με σμάλτο), νήμα και ασημί κορδόνι. 

Βραχιόλι από δέρμα σε καφέ/χρυσή απόχρωση, με ασημί κούμπωμα.

Με μεταλλικό στοιχείο-πεταλούδα, χάντρα με glitter, νήμα και κορδόνι. 

Βραχιόλι από δέρμα σε καφέ απόχρωση, με χρυσαφί κούμπωμα. Με 

μεταλλικό στοιχείο-αστερία, χάντρα με glitter, νήμα και χρυσό κορδόνι. 

     Καλό απόγευμα σε όλους!