Εικόνες (6ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο TEXNIS STORIES)

Εικόνες

Η ιστορία του ξεκίνησε μόλις βρέθηκε μέσα στο μικρό, παιδικό χεράκι. Πάνω που είχε αρχίσει να συνηθίζει το σφιχτό κράτημα, το χεράκι χαλάρωσε στιγμιαία.  Τη φυγή του προς τον ουρανό συνόδεψε ένα παιδικό κλάμα. Η μαμά όμως είπε «Μην κλαις, θα πάει να γνωρίσει τον κόσμο». Και το κόκκινο μπαλόνι δε στενοχωρήθηκε πια.

Πέταξε πάνω από χωριά. 

Σ’ ένα χωράφι, είδε τον ιδρώτα ενός αγρότη να στέκει σαν διαμαντένιο στολίδι στο μέτωπο. Είδε τα παιδιά στη μικρή, σχολική αυλή, πλάι στο δάσκαλο, να παρατηρούν τιτιβίζοντας ένα γεράνι, που είχε προσφέρει το καλύτερό του μπουμπούκι για να ξεκουραστεί πάνω σ’ αυτό η πρώτη πεταλούδα της Άνοιξης. Πέρα από το σχολειό, ένα νιογέννητο πουλαράκι έκανε τα πρώτα του, αβέβαια βήματα.

Πέταξε πάνω από τη θάλασσα. Είδε δελφίνια να συνοδεύουν ένα καράβι στο ταξίδι του και τους ανθρώπους να τα φωτογραφίζουν χαρούμενοι. Τα δελφίνια πρόσεξαν το κόκκινο μπαλόνι, αλλά δεν ήξεραν τι ήταν.

Πέταξε πάνω από πόλεις. 

Είδε την πύλη μιας φυλακής να ανοίγει, διώχνοντας από τα σωθικά της ένα μετανιωμένο πια κρατούμενο, έπειτα από χρόνια και χρόνια κράτησης. Το εγγόνι του, που δεν τον είχε ξαναδεί, σήμερα τον περίμενε απέξω, μαζί με τους γονείς του, κρατώντας μια ζωγραφιά.

Είδε ένα ζευγάρι αστέγων, κάτω από μια χιλιομπαλωμένη κουβέρτα, να κοιμούνται αγκαλιά στο πάρκο. Στον ύπνο τους, κι οι δυο χαμογελούσαν – το κόκκινο μπαλόνι τους έστειλε ένα φιλί και την ελπίδα στο όνειρό τους. Το ζευγάρι ανασάλεψε, μα δεν ξύπνησε. Το χαμόγελό τους όμως έγινε πιο πλατύ.

Λίγο-λίγο, το κόκκινο μπαλόνι άρχισε να χάνει τον αέρα του. Χαμήλωνε, χαμήλωνε, μέχρι που σκάλωσε στα κλαδιά ενός δέντρου.

Το δέντρο σκίαζε την είσοδο ενός ιδρύματος για εγκαταλειμμένα παιδιά. Η πόρτα άνοιξε και ένα ζευγάρι βγήκε έξω. Ανάμεσά τους είχαν ένα παιδί, το κρατούσαν από το χέρι. Το μπαλόνι δεν το ήξερε, αλλά μια διαδικασία υιοθεσίας μόλις είχε ολοκληρωθεί και το παιδί έφευγε από το ίδρυμα μαζί με τους νέους, θετούς γονείς του.

Το παιδί πρόσεξε αμέσως το κόκκινο μπαλόνι. Το ζήτησε. Ο άνδρας τεντώθηκε και το έφτασε.

«Τι το θέλεις;» ρώτησε, «έχει ξεφουσκώσει, θα σου πάρω όσα μπαλόνια θέλεις από δω και πέρα».

«Ξέρω ότι θα με φροντίσεις», είπε το παιδί, «αλλά πίσω μας, τα άλλα παιδιά δεν έχουν κανέναν να τους πάρει μπαλόνια. Θέλω να τους πάω αυτό λοιπόν, θα μου το φουσκώσεις;»

«Είσαι ένας μικρός ιππότης!» είπε η γυναίκα. Φούσκωσε το κόκκινο μπαλόνι, το έδωσε στο παιδί και όλοι μαζί επέστρεψαν στο κτίριο.

 

Με την ιστορία αυτή συμμετείχα στο 6ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", το οποίο διεξήχθη στο ιστολόγιο "Texnis Stories" το περασμένο χρονικό διάστημα και ολοκληρώθηκε χθες. Συγκέντρωσε, κατά την ψηφοφορία, 17 βαθμούς.

         Οι λέξεις που έπρεπε κάθε συμμετέχοντας να χρησιμοποιήσει, έχουν επισημανθεί μέσα στο κείμενο. 

Η εικονογράφηση είναι δική μου και έγινε σε απλό χαρτί, με μαλακό μολύβι, ξυλομπογιές και μαρκαδόρους. 

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τη φίλη μου Φλώρα, για την άρτια διοργάνωση και διεξαγωγή του παιχνιδιού, καθώς και για την άψογη, όπως πάντα, φιλοξενία της ιστορίας μου. Ευχαριστώ και όλους τους αναγνώστες του ιστολογίου, για το χρόνο που αφιέρωσαν να διαβάσουν την ιστορία μου και για τη στήριξή τους! Πραγματικά, είναι μεγάλη τιμή για μένα. 

Αν θέλετε να πληροφορηθείτε σχετικά με το παιχνίδι, μπορείτε να επισκεφθείτε το ιστολόγιο της Φλώρας "TEXNIS STORIES", όπου και θα διαβάσετε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες! Το 6ο Παιχνίδι μπορεί να τελείωσε... αλλά τις προσεχείς ημέρες ξεκινά το 7ο κατά σειρά...  Εσείς; Θα λάβετε μέρος;

Πολλές ευχές για καλό μήνα, γεμάτο χαμόγελα και όμορφες στιγμές!

Φιλιά!