Η ιστορία μιας γάτας

     Μια φορά κι έναν καιρό...

...ήταν μια γατούλα. Μια γκρίζα γατούλα, με μεγάλα, εκφραστικά πράσινα μάτια, ρίγες στην πλάτη της και μαύρες πινελιές στα αυτιά και στην ουρά της.

   Αυτή η γατούλα δε ζούσε μόνη της, δε ζούσε στο δρόμο. Ζούσε μαζί με μια αγαπημένη οικογένεια, κάτω από την ίδια στέγη. Ήταν από τις τυχερές γατούλες τούτης της Γης!

   Τα παιδιά της οικογένειας την αγαπούσαν και την ήθελαν διαρκώς κοντά τους. Γύριζαν από το σχολείο κι όλο την έπαιρναν στην αγκαλιά τους. Πότε έπαιζαν μαζί της, πότε την τάιζαν και γέμιζαν την κοιλίτσα της, πότε απλά την ήθελαν κοντά τους για παρέα. Μέχρι που η μαμά έθεσε όρια: "Πρώτα το διάβασμα κι έπειτα τα παιχνίδια με τη γατούλα!" τους είπε μια μέρα. Ακούστηκε αυστηρή, αλλά μέσα της, η μαμά κρυφογελούσε.

   Η γατούλα είχε πολλά αγαπημένα σημεία μέσα στο σπίτι και διαρκώς άλλαζε θέσεις. Άλλοτε στεκόταν στο περβάζι, πλάι στο παράθυρο... άλλοτε έπαιρνε τη θέση της στην κουζίνα, κοντά στη μητέρα που μαγείρευε... άλλοτε κούρνιαζε στο δωμάτιο των παιδιών, γουργουρίζοντας... κι άλλοτε έβλεπε μαζί τους τηλεόραση στο μεγάλο σαλόνι, έχοντας την ουρίτσα της κουλουριασμένη γύρω από το σώμα της. 

   Τα παιδιά την τάιζαν συχνά - ίσως και πιο συχνά από ό,τι την τάιζαν οι γονείς τους! Βλέπετε, φρόντιζαν γι' αυτό ο παππούς και η γιαγιά, που όλο έδιναν στα παιδιά καλούδια για να τα δώσουν στη γατούλα τους. Έτσι, η γατούλα ήρθε και βάρυνε... βάρυνε... έγινε ασήκωτη στο τέλος. Δεν μπορούσαν εύκολα πια τα παιδιά να την παίρνουν αγκαλιά - είχε γίνει τόσο πολύ βαριά! Κάθε φορά που η γατούλα ήταν στο δωμάτιό τους, την παρατηρούσαν σοβαρά. 

"Κάτι πρέπει να κάνουμε", είπαν μια μέρα μεταξύ τους. "Αλλά δεν ξέρουμε τι!"

"Πρέπει να με πάτε στη μαμά και στο μπαμπά, εκείνοι θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν", τους είπε τότε η γατούλα. "Έχουν πολύ καιρό να με κρατήσουν αγκαλιά και δεν έχουν καταλάβει ότι έχω βαρύνει, πρέπει να τους το πείτε! Να τους πείτε ότι η κοιλίτσα μου είναι πολύ γεμάτη, δε χωράει τίποτε άλλο... Θέλω να γίνω πάλι ελαφριά, για να μπορώ να κάνω τις βόλτες μου πάνω στα έπιπλα του σπιτιού όπως και πριν..."

    Τα παιδιά κοιτάχτηκαν.

"Πάμε αμέσως!" είπαν και σηκώθηκαν.

"Μη πείτε στους γονείς σας ότι ξέρω να μιλώ τη γλώσσα των ανθρώπων!" τους είπε τότε η γατούλα. 'Θα είναι το μικρό μας μυστικό!"

"Εντάξει", είπαν τα παιδιά. "Τι ωραία να μοιραζόμαστε ένα τέτοιο μυστικό μαζί σου!"

"Για να σας ανταμείψω για την τόση αγάπη που μου δείξατε, το τάισμα και τη φροντίδα, η κοιλίτσα μου κρύβει για σας ένα δώρο", είπε η γατούλα. "Πηγαίνετέ με γρήγορα λοιπόν, στο μπαμπά και στη μαμά!" 

   Τα παιδιά πήγαν τη γατούλα στους γονείς τους τρέχοντας. Εξήγησαν τι είχε συμβεί στο μπαμπά κι εκείνος χαμογέλασε.

"Μην ανησυχείτε", τους είπε. "Πράγματι η γατούλα έχει ένα δώρο για σας"!

   Ο μπαμπάς στράφηκε, κάτι έκανε με τη γατούλα... κι όταν ξαναγύρισε προς τα παιδιά, στα χέρια του κρατούσε χρήματα, πολλά χρήματα. Τους έδωσε τη γατούλα πίσω, που τώρα είχε γίνει ξανά ελαφριά όπως και πριν.

"Λοιπόν, τι θέλετε να σας πάρω με το δώρο της γατούλας σας;" ρώτησε τα παιδιά. "Ένα βιβλίο; Ένα παιχνίδι;"

     Η γατούλα, φωλιασμένη μέσα στα χέρια των παιδιών, τους έκλεισε το μάτι. Κι όταν τα παιδιά άρχισαν να χοροπηδούν χαρούμενα, η γατούλα άρχισε να γουργουρίζει ευχαριστημένη.

* * * * * * *

     Λοιπόν, φίλοι μου, η γατούλα αυτής της ιστορίας δεν είναι μια τυχαία γατούλα...

... και η ιστορία της δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται... 

... αρχικά στην Πάτρα, όπου πηγαίνει μεταφέροντας ένα μήνυμα - κι έπειτα...

... ποιος ξέρει πού;

  

Κουμπαράς - γατούλα

(Γυψόγαζα και πάστα διαμόρφωσης, επάνω σε χαρτονένιο ρολό από 

χαρτί κουζίνας. Βαμμένη με ακριλικά χρώματα και περασμένη με βερνίκι)

Κουμπαράς - γατούλα (πίσω όψη)

(χαμηλά έχει ένα πορτάκι, που κλείνει με ένα φιόγκο από μαύρο κερωμένο κορδόνι).

Το μήνυμά της

    Ο κουμπαράς αυτός πρόκειται να ταξιδέψει στην Πάτρα, για να συμμετάσχει στο φιλανθρωπικό bazaar που διοργανώνει η Δράση Ελληνίδων Bloggers στις 16, 17 και 18 Μαΐου 2013, για το Αντωνοπούλειο Ίδρυμα. 

Υ.Γ. Την ιδέα γι' αυτό τον κουμπαρά μου την έδωσε μια κατασκευή γάτας που είχα δει πολύ καιρό πριν στο διαδίκτυο. Είχα αποθηκεύσει πρόχειρα τη διεύθυνση της ιστοσελίδας στα "Αγαπημένα" μου, αλλά λόγω του format που υπέστη ο υπολογιστής μου, η διεύθυνση διαγράφηκε και στάθηκε αδύνατον να την ξαναβρώ, όσο κι αν έψαξα.  

    Για να είμαι (και να αισθάνομαι) σωστή, οφείλω λοιπόν να αναφέρω πως η αρχική ιδέα της κατασκευής γάτας επάνω σε χαρτονένιο ρολό δεν ανήκει σ' εμένα... και πως το "λιθαράκι" που πρόσθεσα εγώ είναι το ότι η γάτα μεταμορφώθηκε σε κουμπαρά και ταξιδεύει για καλό σκοπό, μεταφέροντας το μήνυμά της... και μια ιστορία.