Τα νέα μου... και μία ιστορία ("Το χρυσό φτερό", 5ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" στο TEXNIS STORIES)

     Καλώς σας βρίσκω ξανά!

    Το τέλος των εορτών πάντα μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση... Επέστρεψα από χθες στο... παραθαλάσσιο (δεύτερο) σπίτι μου και από σήμερα στη δουλειά, έχω όμως καταφέρει να γεμίσω τις μπαταρίες μου, να έχω αισιόδοξη διάθεση και τις όμορφες στιγμές των διακοπών χαραγμένες στη μνήμη μου. Επιπλέον έχω απίστευτη όρεξη και έμπνευση για δημιουργίες (μες στις διακοπές με πολύ λίγα ασχολήθηκα, πού χρόνος), με τις οποίες σκοπεύω ξανά να καταπολεμήσω τη μοναχικότητα του δεύτερου σπιτιού μου και να μου φτιάξω τη διάθεση σε μια πιο μόνιμη βάση.

    Τα νέα μου; Οι γιορτινές, τελευταίες ημέρες του 2012 με βρήκαν να μοιράζομαι στιγμές με την οικογένεια και με το άλλο μου μισό. Κρατήσαμε και φέτος τις αγαπημένες μας, χριστουγεννιάτικες συνήθειες και φάγαμε, ως συνήθως, όλοι μας το καταπέτασμα. Πήγαμε στο χριστουγεννιάτικο χωριό του Αη-Βασίλη που έγινε για πρώτη φορά στην πόλη μας και κάναμε  και μια αναπάντεχη αλλά υπέροχη εκδρομή στο Περτούλι, το οποίο είχε αρκετό κόσμο και αρκετό χιόνι (ό,τι έπρεπε για χιονοπόλεμο, γιατί από σκι και λοιπά αθλήματα χιονιού είμαι άσχετη και δε νομίζω να μάθω ποτέ χωρίς να θυσιάσω κάποιο πόδι μου ή χέρι). 

    Ο Άγιος Βασίλης δεν μας ξέχασε και φέτος οικογενειακώς (ήμασταν όλοι καλά παιδιά), αλλά πάλι δεν κατάφερα να τον δω...!!! Εκτός όμως από τα δώρα του, έκανα κι εγώ ένα δώρο στον εαυτό μου, μια "επένδυση" που κάτι μου λέει ότι θα βγει σε καλό: ανακάλυψα ότι γνωστό γερμανικό σούπερ μάρκετ θα έφερνε μέσα στις γιορτές ένα μικρό τρυπανάκι που θα ήταν ό,τι έπρεπε για τα κοσμήματά μου (και όχι μόνο!). Τρέξαμε με το άλλο μου μισό πρωί-πρωί (μ' έφαγε το άγχος μήπως δεν το προλάβω, ανάρπαστα γίνονται κάτι τέτοια) και το πήρα. Έφυγα από κει χοροπηδώντας, βεβαίως-βεβαίως.

    Και στο μεταξύ... ήρθε το 2013... και μου έφερε δυο χαρές, μα τι χαρές.

   Η πρώτη ήταν αυτό που λέμε "once in a lifetime", δηλαδή μια φορά στη ζωή σου συμβαίνει. Καθαρή τύχη. Πάνω που μου είχε κολλήσει να κατασκευάσω στο σύντομο μέλλον ένα μπούστο και ενώ είχα ήδη αρχίσει να ψάχνομαι για τρόπους και να σκέφτομαι το πώς (κάπου προς το χαρτοπολτό προσανατολιζόμουν) βρήκα στο δρόμο εντελώς τυχαία, δύο μπούστα-κούκλες βιτρίνας σε αρκετά καλή κατάσταση, ντυμένες με μαύρη δερματίνη παρακαλώ, όχι πλαστικές, να... λιάζονται η μία δίπλα στην άλλη στο πλάι ενός κάδου σκουπιδιών. Εννοείται ότι έγινε αποστολή διάσωσης επιτόπου, η οποία πάλι κατέληξε με εμένα να φεύγω χοροπηδώντας. Άφησα τη μία στο άλλο μου μισό (να τον προσέχει, χεχε) και την άλλη την πήρα μαζί μου, ώστε να της αλλάξω (πολύ ευγενικά το λέω και με εικαστικούς όρους) τα φώτα. 

  Η δεύτερη χαρά που μου επιφύλασσε το ξεκίνημα του 2013, ήταν ακόμη καλύτερη και το ιδανικό "ποδαρικό" για το δημιουργικό κομμάτι μου. Η ιστορία μου "Το χρυσό φτερό" με την οποία συμμετείχα στο 5ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" που διεξήχθη μέσα στις γιορτές στο ιστολόγιο της Φλώρας "TEXNIS STORIES", διακρίθηκε και έλαβε τόσες ψήφους από τους αναγνώστες, ώστε να της αποδοθεί το αργυρό βραβείο. Άλλος ένας λόγος για να κινούμαι χοροπηδώντας μέσα στο σπίτι! 

  Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ και πάλι για τη στήριξη, για το χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε την ιστορία μου, για τα σχόλια που κάνατε πάνω σ' αυτή, για τις ψήφους που μου χαρίσατε αλλά και για την πάντα άψογη φιλοξενία της Φλώρας. Το 6ο Παιχνίδι έχει ήδη ξεκινήσει και οι νέες λέξεις είναι θάλασσα, ιππότης, γεράνι, όνειρο, φυλακή. Δε θα σας πω και αυτή τη φορά αν πρόκειται να συμμετάσχω στο 6ο Παιχνίδι ή όχι - θα το μάθετε εν καιρώ! Αλλά, θα χαρώ αν συμμετάσχετε εσείς.

    Σας παραθέτω εδώ να διαβάσετε την ιστορία μου, έχοντας επισημάνει τις πέντε λέξεις που έπρεπε όλοι οι συμμετέχοντες να συμπεριλάβουμε:

Το χρυσό φτερό

Νέα, εύπορη, ήταν μια γυναίκα που διακατεχόταν από ένα μεγάλο, ασίγαστο πάθος: τα ταξίδια. Ονειρευόταν να πάει παντού, ήθελε να γνωρίσει τα πάντα.  Σε κάθε ευκαιρία που της δινόταν, ταξίδευε. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρά της, καθώς βρισκόταν στο αεροπλάνο που την πήγαινε, πολύωρα και βασανιστικά, ως την Κεντρική Αφρική. Θα περνούσε εκεί μία εβδομάδα.

Περνώντας οι μέρες, εκείνη γνώριζε, παρατηρούσε, φωτογράφιζε…  Ζούσε την κάθε στιγμή του ονείρου. Κάποια στιγμή, επισκέφθηκε μια τοπική, υπαίθρια αγορά. Θαύμαζε τα προσφερόμενα υφάσματα, όταν ένα αγόρι, ξυπόλητο και τυλιγμένο με κουρέλια, πέρασε βιαστικά από δίπλα της .  Από μια ατυχία της στιγμής, έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλο. Ένα μικρό, χρυσό φτερό από το πολυαγαπημένο της κολιέ αποκολλήθηκε, χωρίς να το καταλάβει κανείς από τους δυο τους  και σκάλωσε στα ρούχα του παιδιού.  Η αμήχανη στιγμή πέρασε, το παιδί εξαφανίστηκε, εκείνη συνέχισε το δρόμο της.

Όταν το παιδί, το βράδυ πια, στο φτωχικό του κτίσμα, ανακάλυψε το χρυσό φτερό, δεν ήξερε τι να υποθέσει.  Κατάλαβε ότι εκεί έξω, πέρα μακριά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πιο όμορφα από ό,τι είχε συνηθίσει να βλέπει. Το χρυσό φτερό ήρθε για να του πει να μην ξεχάσει να πετάξει, να φύγει, να γνωρίσει, να γίνει κάποιος. Έδεσε το χρυσό φτερό στο στήθος του και το έκανε φυλακτό.

Αρκετά χρόνια αργότερα, σε μια Πολιτεία της Αμερικής, ένας καταξιωμένος γιατρός ετοιμαζόταν για το προγραμματισμένο ραντεβού του.  Θα δεχόταν μια κυρία μιας κάποιας ηλικίας στο ιατρείο του, μια κυρία που έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια. Καθώς εκείνη ερχόταν από μακριά, του είχε σταλεί ο ιατρικός της φάκελος και είχε ήδη προλάβει  να τον μελετήσει. Ήξερε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να τη βοηθήσει, εκεί όπου όλοι οι άλλοι είχαν αποτύχει. Ήξερε ότι μπορούσε να της σώσει τη ζωή.

Στη βιβλιοθήκη πίσω του, πλάι σε ένα πορτατίφ, βρισκόταν μια μικρή, γυάλινη προθήκη, που ισορροπούσε πάνω σε ένα καλογυαλισμένο κομμάτι από ξύλο κέδρου. Μέσα της, λαμπύριζε ένα μικρό, χρυσό φτερό.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα του, την άνοιξε. Σημείωσε νοερά να επισκευάσει το μεντεσέ της, που έτριζε πάλι. Η κυρία που περίμενε, είχε έρθει. Μόλις κάθισε απέναντί του, πάγωσε. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κολιέ, γεμάτο μικρά, χρυσά φτερά, ίδια με το δικό του. Για δέκατα του δευτερολέπτου, απέμεινε σαστισμένος. Έψαξε με το βλέμμα. Πάνω δεξιά, υπήρχε ένα μικρό κενό. Ένα από τα μικρά, χρυσά φτερά έλειπε. Ήξερε πού ήταν.

«Σας περίμενα», είπε απλά.

      Πολλά φιλιά, καλό σας βράδυ!