♫ " I'll be home for Christmas; You can plan on me..." ♫

Χρόνια Πολλά σε όλη την παρέα!

♫ I'll be home for Christmas;

You can plan on me.

Please have snow and mistletoe

And presents on the tree.

Christmas Eve will find me

Where the love-light gleams.

I'll be home for Christmas

If only in my dreams. ♫ 

Είμαι σπίτι για τα Χριστούγεννα... επιτέλους! 

Το μικρό σπιτάκι μας γέμισε χαρούμενα λαμπιόνια (στα οποία και έχω τρελή αδυναμία!!)...

...οι άγγελοι ψάλλουν "Ωσαννά", χορεύοντας ψηλά στο ταβάνι μας (και όχι μόνο!)...

Με τη φωτογραφία αυτή λαμβάνω μέρος στο διαγωνισμό 

που διοργανώνει η Άννα (Χειροδημιουργίες)

με θέμα: "Αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες Γωνιές"

 ... και ο χώρος μας, γεμάτος αστερόσκονη, αποπνέει μαγεία και θαλπωρή.

Χαρούμενα βλέμματα, χαμόγελα... χριστουγεννιάτικη μουσική...
Το παιδί μέσα μας, χοροπηδά και ανυπομονεί.

 Στολίσαμε, όπως πάντα: Μαζί.


Καιρός τώρα να αφεθούμε λίγο. Να αφεθούμε στη μαγεία των ημερών.

  Στο σπίτι με περίμενε μια απίστευτη ομορφιά, ένα δώρο σταλμένο από την Αριστέα μας: ο πίνακας με το χριστουγεννιάτικο θέμα που ετοίμασε, για να δώσει ως ενθύμιο στο νικητή του Συμποσίου Ποίησης που είχε διοργανώσει στο ιστολόγιό της.

  Μιας και το "Ερωτικό" που έγραψα ήρθε πρώτο, έχω τη χαρά να είναι δικός μου πια αυτός ο καταπληκτικός πίνακας. Και ταυτόχρονα, έχω τη χαρά να έχω κάτι τόσο όμορφο, από τα χέρια της Αριστέας!

  Αριστέα μου, σ΄ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το δώρο σου, και για την όμορφη κάρτα με τις ευχές σου, που το συνόδευε. Δεν έχω λόγια να σου περιγράψω πόσο μου άρεσαν! Ο πίνακας βρίσκεται δίπλα στην είσοδό μας, φωτίζοντας γλυκά... και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του!! Να είσαι καλά, σου στέλνω την αγάπη μου και σου εύχομαι Καλές Γιορτές, γεμάτες Όμορφες Στιγμές!

  Φίλοι μου, εύχομαι να περάσετε υπέροχα τις γιορτινές μέρες, να μοιραστείτε στιγμές, να χαρείτε, να δημιουργήσετε αγαπημένες αναμνήσεις, να κάνετε όλα όσα σας ευχαριστούν! 

  Στέλνω από καρδιάς, σε όλους σας, πολλές ευχές για Καλές και Χαρούμενες Γιορτές, με Υγεία, Ευτυχία και Αγάπη!     

♥  Πολλά, γιορταστικά φιλιά! ♥

Πίσω στο χρόνο ~ Μεταλλευτικό Συγκρότημα Θάσου # 1: "Παλατάκι"

  Εν μέσω των Χριστουγεννιάτικων προετοιμασιών, τι θα έλεγες να χαλαρώναμε λιγάκι, πηγαίνοντας μια βόλτα εσύ κι εγώ;

  Πριν λίγο καιρό "μπήκαμε" μαζί μέσα στη φωτογραφία (κάτω αριστερά, θυμάσαι);... και περπατήσαμε το δικό μας μονοπάτι, γνωρίζοντας έναν όμορφο τόπο. Σου είχα τάξει τότε, πως η βόλτα μας θα συνεχιστεί.

Δε σε ξέχασα. 

  Σήμερα, θα "μπούμε" μέσα στη δεξιά φωτογραφία και θα χαράξουμε κι εκεί το δικό μας μονοπάτι.

Πιάσε το χέρι μου... και...

φύγαμε.

Οι φωτογραφίες/συμμετοχές μου στον 3ο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που έγινε το Νοέμβριο 

στο ιστολόγιο της Μαρίας (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...)   ~   Θέμα: "Ο δρόμος"

  Είχαμε σταματήσει την προηγούμενη φορά στην αρχή ενός ανηφορικού δρόμου, πνιγμένου στα δέντρα, θυμάσαι; Έλα να τον ακολουθήσουμε, κάπου οδηγεί...

  Από τη μια πλευρά η θάλασσα, από την άλλη ένα δασάκι...

...και μια πινακίδα. Εξηγεί τι πρόκειται να συναντήσουμε εδώ:

   Τώρα κατάλαβα πού είμαστε!! Εσύ; 

   Βρισκόμαστε στην αρχή του Μεταλλευτικού Συγκροτήματος της Θάσου (Λιμενάρια).

  Ευθεία μπροστά μας, ένα κτίριο υψώνεται αγέρωχα. Δεν είναι ένα τυχαίο κτίριο: αυτό είναι το "Παλατάκι" των Λιμεναριωτών. Εδώ έμενε ο Γερμανός επιχειρηματίας Fr. Speidel, ιδρυτής της ομώνυμης μεταλλευτικής εταιρείας. Το κτίριο είναι παλιό, είναι πάνω από 100 ετών. Και έχει μεγάλη ιστορία*...

   Αυτό που τώρα αντικρίζεις, είναι η πλαϊνή του όψη. Η πρόσοψή του βλέπει προς τη θάλασσα και είναι αυτή που φαίνεται από τα Λιμενάρια. 

  Αν και δεν επιτρέπεται η είσοδος, η περίφραξη σε αρκετά σημεία είναι ανοιχτή. Κάτι μου λέει πως δεν είμαστε οι μόνοι που θελήσαμε να το δούμε... Θα προσπαθήσω να σε βάλω μέσα να το δεις κι εσύ. Ίσως δε θα έχεις άλλη ευκαιρία...

  Πριν δοκιμάσουμε όμως να μπούμε, έλα να κάνουμε το γύρο του. Κοίτα τι επιβλητικό δείχνει από μπροστά! Σαν να αγγίζει τον ουρανό...

Είναι πολύ μεγάλο κτίριο, τελικά! Και αρχιτεκτονικά έχει ενδιαφέρον, τι λες;

   Περπατώντας γύρω του, θα δεις σημεία του κτιρίου πληγωμένα... από τον χρόνο και από ανθρώπινα χέρια.

   Θα δεις όμως και σημεία του που δε φανερώνουν με τίποτε την πραγματική τους ηλικία. 

   Το κτίριο είναι γεμάτο εισόδους και παράθυρα. 

   Βλέπεις τον ουρανό; Μοιάζει σαν να έστρωσε ένα μπαμπακένιο χαλί πάνω από το Παλατάκι. 

   Μακάρι να το προστατεύαμε κι εμείς οι άνθρωποι, έτσι όπως το προστατεύει ο ουρανός...

  Λυπάμαι να το βλέπω πληγωμένο έτσι, από το χέρι μας. Άντεξε το πέρασμα του χρόνου, εμάς τους ανθρώπους θα μας αντέξει άραγε; Και για πόσο ακόμη;

   Αυτό το κτίριο το ερωτεύεται η ματιά σου: είτε το βλέπεις από κοντά, είτε από μακριά, σου ασκεί μια έλξη. Είναι λογικό που έγινε έμβλημα του χωριού με την πάροδο του χρόνου, δε συμφωνείς;

Όποια ώρα της ημέρας και να το δεις, σε μαγεύει. 

Δε σου θυμίζει λίγο τους πύργους των παραμυθιών;

   Στον περιβάλλοντα χώρο του, μέσα στο δασάκι, έχει κι άλλα πράγματα για να ανακαλύψεις: ένα εκκλησάκι... και πολλά, διάσπαρτα μαρμάρινα έργα του Λιμεναριώτη γλύπτη και ζωγράφου Κώστα Λόβουλου.

Βαρβάρα μου (Κέρινα Ποιήματα) για σένα!

   Καιρός να μπούμε στο εσωτερικό του. 

   

  Σσσςςς... Δε θέλω να χαλάσουμε την ησυχία του, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι.

  Θέλω να σωπάσουμε, η στιγμή είναι ιερή, ιδιαίτερη: θα μπούμε μέσα σ΄ένα κτίριο που στέκεται αγέρωχο πάνω από έναν αιώνα... Σε ένα κτίριο που άλλοτε ήταν κατοικία, άλλοτε στέγασε γραφεία... σ΄ένα κτίριο που κάποτε έσφυζε από ζωή... και τώρα, εδώ και χρόνια, μένει σιωπηλό.

  Έλα. Πρόσεχε το βήμα σου.

   Εγκατάλειψη... ερημιά... καταστροφή... φως και σκοτάδι σε ατέρμονους εναγκαλισμούς. Το κτίριο ανασαίνει. Ύψος, κολόνες, επίπεδα, όροφοι. Κλειστά παντζούρια. Πατώ γυαλιά από τα σπασμένα παράθυρα - πρόσεχε!

  Και πάλι το ανθρώπινο χέρι. Αχ, αυτό το χέρι... ξέρεις ότι αγαπώ τα graffiti, αλλά τούτο εδώ με στενοχώρησε. 

Όπως και όλα τ΄άλλα. 

   Ας ρίξουμε μια κλεφτή ματιά από εδώ στο χωριό, στη θάλασσα, στον ουρανό... (τι έβλεπαν έξω, αλήθεια, όσοι ζούσαν εδώ τότε;) κι ας συνεχίσουμε. 

   Μας μένει ακόμη να πάμε προς εκείνο το φως, προς το τέλος του μεγάλου διαδρόμου. Από πού έρχεται όλο αυτό το φως; 

   Ω! Κοίτα! Μια σκάλα... και διακρίνω ένα ζωγραφιστό σοβατεπί χαμηλά, το βλέπεις;

  Δεν μπορούμε, φυσικά, να την ανεβούμε αυτή τη σκάλα - είναι επικίνδυνο. Αλλά δεν θα αντισταθούμε και στον πειρασμό να κοιτάξουμε προς τα πάνω.

 Φαντάζομαι τον Speidel να κινείται εδώ... να ανεβαίνει... άραγε να ήταν εδώ ο χώρος χαλάρωσής του; 

   Ψηλά στο ταβάνι, σώζονται ακόμη κάποιες ζωγραφικές παραστάσεις.

   Δεν υπάρχει κάτι άλλο να δούμε εδώ. Φεύγουμε ήσυχα, όπως ήρθαμε. Και προχωράμε. 

  Στο δρόμο μας, αντικρίζουμε ένα σπιτάκι. Παρατημένο; Δεν ξέρω. Πάντως, στην πόρτα του, κάποιος στέκεται και μας παρατηρεί...

Επόμενη στάση μας είναι οι Αποθήκες Μεταλλείων. "Πίσω στο χρόνο", λοιπόν...

Παράθυρα που σου μιλούν... 

... κι ένας παιχνιδιάρης, γαλανός ουρανός να ξεπροβάλλει από μέσα.

Δεν υπάρχει οροφή.

  Ένα μέρος των Αποθηκών έχει συντηρηθεί και χρησιμοποιείται σήμερα για εκδηλώσεις, κυρίως το καλοκαίρι, από το Πολιτιστικό Σύλλογο Λιμεναρίων "Το Κάστρο" και άλλους φορείς. Δίνονται συναυλίες εδώ, θεατρικές παραστάσεις και διοργανώνονται εκθέσεις.  

    Αυτή είναι η είσοδος στο χώρο, η οποία πλαισιώνεται από δυο έργα του Κ. Λόβουλου.

   Ας ρίξουμε κι εδώ μια κλεφτή ματιά...

  Το κτίριο που βλέπουμε μέσα στο εσωτερικό της αυλής, είναι η μία από τις δύο σκεπαστές αίθουσες που έχουν επισκευαστεί και λειτουργούν σήμερα. Ο χώρος της αυλής το καλοκαίρι είναι που φιλοξενεί τις παραστάσεις. 

   Έχω κι αλλού να σε πάω... αλλά θα το αφήσω για την επόμενη φορά. 

   Θα έρθεις;

Μήνυμα Ψυχής

   "Γεια σας. Είμαι ο πρώτος σταθμός της διαδρομής σας στο Μεταλλευτικό Συγκρότημα Θάσου. Θα ήθελα να σας διηγηθώ την ιστορία μου και να σας εκμυστηρευτώ τα παράπονά μου, γιατί όλα αυτά τα χρόνια σας παρακολουθώ και απορώ αν όντως με γνωρίζετε κι αν πραγματικά νοιάζεστε για μένα.

  Καταρχήν να σας συστηθώ. Το όνομά μου είναι "Παλατάκι". Με βάπτισαν έτσι οι ντόπιοι κάτοικοι, λόγω της μεγαλοπρεπούς κατασκευής μου. Γεννήθηκα στις αρχές του 1900 και σχεδιαστής μου ήταν ο Ιταλός αρχιτέκτονας Pietro Arigoni. Με θεωρούν το πιο εντυπωσιακό από όλα τα κτίρια διοίκησης των νησιών του Αιγαίου. Με περιβάλλει ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά μνημεία της Μεσογείου. Αρχικός ιδιοκτήτης μου ήταν ο Γερμανός Speidel, κάτοχος της ομώνυμης μεταλλευτικής εταιρείας, η οποία ήρθε στη Θάσο για να εγκαινιάσει τη σύγχρονη περίοδο της μεταλλευτικής δραστηριότητας του νησιού. Λειτούργησα ως κατοικία, στέγασα τα γραφεία της επιχείρησης και γνώρισα ένδοξες εποχές. Από τότε παρακολουθώ από εδώ ψηλά το χωριό, τα Λιμενάρια, που δημιουργήθηκε χάρη στις δραστηριότητες που στέγασα. Άλλαξα πολλούς ιδιοκτήτες και χρήσεις, ακολουθώντας την πολυκύμαντη ιστορία του τόπου και συμβάλλοντας στην ανάπτυξή του. Στέγασα σπουδαία αλλά και καθημερινά γεγονότα, συνόδευσα και προκάλεσα τη φαντασία των παιδιών, αφουγκράστηκα τους έρωτες, τις πίκρες, τους αγώνες και τις χαρές των μεγάλων.

  Όταν, τη δεκαετία του ΄60 ήρθε το τέλος της μεταλλευτικής δραστηριότητας, άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Έμεινα να κοιτώ από ψηλά τα χρόνια να περνούν, τις γενιές να διαδέχονται η μία την άλλη, τον κόσμο να αλλάζει, να γίνονται όλα πιο γρήγορα και πιο τρελά. Καρτερούσα να μου δώσει κάποιος λίγη σημασία, να ξανανιώσω λίγη ζωή μέσα μου. Από το 1982, μετά από μελέτες και με συνεχείς υπουργικές αποφάσεις, με χαρακτηρίζουν διατηρητέο μνημείο. Κάποιες φορές μάλιστα, επιχείρησαν να με επισκευάσουν. Ένιωσα τέτοια χαρά και ανακούφιση! Φαντάστηκα ότι θα ζούσα ξανά την αίγλη και τη δημιουργικότητα του παρελθόντος.

   Οι εργασίες όμως σταμάτησαν, μαζί και τα όνειρα. Η απογοήτευσή μου για τους ανθρώπους μεγάλωσε. Ένιωθα πιο μόνο από ποτέ. Με τόσους χωρίς αντίκρισμα τίτλους, νιώθω σαν στρατηγός σε αποστρατεία, που μου απονέμουν τιμητικά παράσημα περιμένοντάς με πότε να πεθάνω, να καταρρεύσω. Έρχονται βάνδαλοι και με λεηλατούν. Καταστρέφουν τις διακοσμήσεις μου. Το τελειωτικό χτύπημα φαίνεται όμως ότι έρχεται τώρα: κόντρα στις διεθνείς, ευρωπαϊκές και εθνικές αρχές που διέπουν τα αρχιτεκτονήματα του είδους μου,υποτιμούν την αξία μου, θέλουν να με αποκόψουν από το υπόλοιπο μνημείο και να με καταστήσουν θύμα των οικονομικών μέτρων που επιβάλλουν στην Ελλάδα. 

  Ωστόσο, εξακολουθώ να στέκομαι εδώ, πληγωμένο, ανήσυχο, αλλά περήφανο. Γι΄αυτό, εσύ, που διαβάζεις σήμερα όλα αυτά, σκέψου ότι έχεις τη δύναμη να με σώσεις και να με αναδείξεις. Ο χρόνος μου τελειώνει. Βιάσου λοιπόν! Νιώσε την αξία μου, για να την προσφέρεις σ΄εσένα και στις επόμενες γενιές. Σαν όπλο σ΄αυτή σου τη μάχη χρησιμοποίησε τη μοναδική μου ιστορία, την καλλιτεχνική μου αξία. Για να σηκώσεις κάποια μέρα το κεφάλι σου, να με κοιτάξεις και να μη νιώσεις λύπη, αλλά περηφάνια. Για να γεμίσεις από την ομορφιά μου."

(Πιστή μεταφορά του κειμένου που αναγράφεται σε μια πινακίδα, 

η οποία βρίσκεται αναρτημένη έξω από το "Παλατάκι").

Το Παλατάκι, σμιλεμένο σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι φελιζόλ και 

ζωγραφισμένο με φροντίδα, κοσμεί την πρόσοψη ενός σπιτιού στα Λιμενάρια.

Χριστουγεννιάτικες Κάρτες

   Η τεχνολογία μπορεί να έχει προχωρήσει και να μπορούμε πλέον μέσω των "έξυπνων" κινητών τηλεφώνων μας και των υπολογιστών μας να κάνουμε (ψηφιακά) τα πάντα... αλλά η χαρά του να λαμβάνεις μια χριστουγεννιάτικη κάρτα, μέσα στην οποία κάποιος έχει καθαρογράψει προσεκτικά τις ευχές του για σένα, δε συγκρίνεται με τίποτα.

  Θυμάστε τις χριστουγεννιάτικες, χάρτινες ευχετήριες κάρτες με μπαταρία, που λαμβάναμε παλιά; Τις ανοίγαμε και ακούγαμε μελωδικούς ήχους, την ώρα που διαβάζαμε τις ευχές που έκλειναν στο εσωτερικό τους... Όταν ήμουν παιδί, εκείνες οι κάρτες με μάγευαν και τις φυλούσα, ακόμη κι όταν η μπαταρία τους είχε πια τελειώσει.

   Όπως και να το κάνουμε, μία ψηφιακή κάρτα σταλμένη στο e-mail μας (με μουσική ή χωρίς) μπορεί να είναι όμορφη, όμως δε μπορεί να αναπληρώσει την αίσθηση και την υφή του χαρτιού στα ακροδάχτυλά μας... την όψη των γυαλιστερών, χριστουγεννιάτικων εικόνων... και φυσικά, το γραφικό χαρακτήρα του προσώπου που μας την χάρισε. 

  Μένοντας πιστή σε μια παράδοση που κρατάει αιώνες*, θα ευχηθώ και φέτος με χριστουγεννιάτικες κάρτες στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Και οι κάρτες αυτές, θα είναι φτιαγμένες από μένα.

   Σας δείχνω μερικές από όσες ετοίμασα. Είναι στο ίδιο ύφος, αλλά δεν είναι ακριβώς ίδιες. Πάνω σε  ένα απλό, λευκό χαρτόνι, έκανα τα Χριστουγεννιάτικα μαγικά μου... και όπως πάντα, χάρηκα με την όλη διαδικασία! 

(είναι ωραίο να βουτάς τα δαχτυλάκια μέσα σε χρυσές μπογιές...)

Χαρτόνι κάνσον, χαρτί εκτύπωσης, χρυσό relief, χρυσό glitter, χρυσό 

pearl pen, μεταλλικά κουδουνάκια, σύρμα, χρυσός μαρκαδόρος

   Με τις κάρτες αυτές θα λάβω μέρος στο χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό που διοργανώνει το Δελφινάκι μας. Δελφινάκι μου, για σένα!

   Η πρώτη Χριστουγεννιάτικη κάρτα δημιουργήθηκε στο Λονδίνο, το 1843, από τον Sir Henry Cole. Στην κάρτα απεικονίζονταν τα μέλη μιας οικογένειας να κάθονται στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και να τσουγκρίζουν μεταξύ τους τα ποτήρια τους (η εικόνα αυτή ήταν ένα έργο του John Callcott Horsley).

  Εκείνη την πρώτη χρονιά, τυπώθηκαν και πουλήθηκαν περίπου 2050 χριστουγεννιάτικες ευχετήριες κάρτες.

   Το 1875, ο Louis Prang, έχοντας παρατηρήσει τη μεγάλη απήχηση που είχαν οι κάρτες στον κόσμο την περίοδο των εορτών, αποφάσισε να τυπώσει τις δικές του και να τις στείλει στην Αμερική. Όμως, οι απεικονίσεις που επέλεξε ήταν κακόγουστες και το όλο εγχείρημα απέτυχε. 

   Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η παραγωγή των χριστουγεννιάτικων καρτών συνέχισε να είναι κερδοφόρα. Το 1950 εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις κάρτες απεικονίσεις cartoon και χρόνια αργότερα, έγιναν της μόδας και πάλι οι απεικονίσεις βικτωριανού ύφους.

   Στις μέρες μας, η τεχνολογία έχει ευνοήσει κατά πολύ την ποιότητα των εκτυπώσεων και των εικόνων. Έχει όμως μειώσει και τον αριθμό των πωλήσεων των καρτών, μιας και αρκετοί πλέον διαλέγουν να στείλουν τις κάρτες τους σε ψηφιακή μορφή, ή ανταλλάσσουν τις ευχές τους μέσω τηλεφώνου και e-mail.  

   Οι κάρτες που μπορεί σήμερα να στείλει ή να λάβει κάποιος, είναι χιλιάδες και κατατάσσονται σε διάφορα είδη. Έτσι, υπάρχουν: οι παραδοσιακές κάρτες (λέγονται και "επίσημες" -  ξεκίνησαν από τη βασίλισσα Βικτώρια το 1840 και απεικόνιζαν τα πορτρέτα των μελών της βασιλικής οικογένειας, ή σκηνές της καθημερινής ζωής τους στο παλάτι), οι χειροποίητες κάρτες, οι κάρτες φιλανθρωπίας (όπως είναι οι κάρτες της Unicef) και οι διαφημιστικές κάρτες (ευχετήριες κάρτες εταιρειών για διαφημιστικούς λόγους).

  Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι έχουν απεικονίσει έργα τους επάνω σε χριστουγεννιάτικες ευχετήριες κάρτες και ανά τον κόσμο υπάρχουν πολλοί συλλέκτες καρτών. Μεγάλες συλλογές φυλάσσονται στο Μουσείο του Λονδίνου (η συλλογή της βασίλισσας Μαρίας) και στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου Slade School of Fine Art. 

 Η τιμή μιας κάρτας από αυτές τις συλλογές ανέρχεται σε πολλές χιλιάδες ευρώ. Η πιο ακριβοπληρωμένη κάρτα στον κόσμο όμως, είναι φυσικά και η πρώτη που δημιουργήθηκε το 1843, από τον Cole (πουλήθηκε το 2001 για 22.250 λίρες). (πηγή)

DIY για παιδικά χεράκια

  Κυριακή σήμερα, μέρα που τα μικρούλια μας (παιδάκια, εγγονάκια, ανιψάκια...) χαλαρώνουν από τις υποχρεώσεις του σχολείου. 

   Τα περισσότερα σπίτια είναι ήδη στολισμένα και τα παιδιά χαίρονται πολύ με αυτό το γιορτινό κλίμα... αλλά αεικίνητα, όπως είναι, αλωνίζουν και ξεσηκώνουν όλο το σπίτι!!! 

  Τι μπορούμε να κάνουμε για να τα απασχολήσουμε; Δημιουργικά, εννοώ!! Τα DVD και η τηλεόραση δεν είναι λύση...

 Μπορούμε να τα απασχολήσουμε φτιάχνοντας δυο εύκολες χριστουγεννιάτικες κατασκευές για το δωμάτιό τους, περνώντας ταυτόχρονα μαζί τους τον (ποιοτικό) χρόνο που έχουν ανάγκη.

  Και οι δύο κατασκευές είναι με απλά υλικά (χαρτόνι) και δεν χρειάζονται πολλή προσπάθεια από τα παιδιά. Επειδή όμως θα χρησιμοποιούν κόλλες και ψαλίδια, καλό είναι να είμαστε δίπλα τους και να τα επιβλέπουμε από την αρχή ως το τέλος της κατασκευής.

1. Χριστουγεννιάτικα στολίδια

Υλικά: Κόλλα, κορδόνι, χαρτόνι οντουλέ (ριγέ, απλό) σε ό,τι χρώμα μας αρέσει, χαρτόνι οντουλέ σε μεταλλικές αποχρώσεις, χρυσόσκονη

(Εδώ έχω χρησιμοποιήσει λευκό και ασημί μεταλλικό οντουλέ

στη μία μπάλα, κόκκινο και χρυσό μεταλλικό οντουλέ στην άλλη. 

Εσείς μπορείτε να δουλέψετε με ό,τι χρώματα προτιμάτε).

~ Κόβουμε πέρα-πέρα το απλό οντουλέ σε λωρίδες φάρδους 3 εκ.

~ Τυλίγουμε γύρω-γύρω την κάθε λωρίδα, δημιουργώντας ένα ρολό. Ανά διαστήματα, κολλάμε με ρευστή κόλλα (όχι στικ) για να σταθεροποιηθεί το ρολό μας. Μπορούμε να βάλουμε παραπάνω από μία λωρίδες σε κάθε ρολό, αναλόγως πόσο μεγάλη θέλουμε να γίνει η μπάλα μας. Στο παράδειγμα της φωτογραφίας, έχω βάλει δύο λωρίδες.

~ Κόβουμε μετά το μεταλλικό οντουλέ σε λωρίδες πάχους 2 εκ. και μήκους 15 εκ. 

~ Κολλάμε στη αρχή της κάθε λωρίδας ένα κορδόνι διπλωμένο στη μέση, το οποίο θα χρησιμεύσει για να κρεμάμε τη μπάλα μας και τυλίγουμε τις λωρίδες με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν, για να σχηματίσουμε την κορυφή της μπάλας.

~ Ενώνουμε τα δύο ρολά με κόλλα, όπως στη φωτογραφία, και αφήνουμε να στεγνώσουν.

~ Βάζουμε κόλλα στα πλαϊνά της μπάλας μας και πασπαλίζουμε με άφθονη χρυσόσκονη.

~ Έτοιμη!!

2. Χριστουγεννιάτικο δεντράκι

Υλικά: Κόλλα, χαρτόνι οντουλέ (ριγέ) σε μεταλλικές αποχρώσεις (δύο χρώματα)

~ Κόβουμε το χαρτόνι σε λωρίδες πάχους 3 ή 4 εκ. και μήκους 15 εκ.

~ Κολλάμε τις άκρες κάθε λωρίδας μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα κυλινδρικό σχήμα

~ Κολλάμε όλα τα κυκλάκια μεταξύ τους, σε διάταξη 4-3-2-1, για να σχηματίσουμε το δέντρο

~ Από το δεύτερο χρώμα μεταλλικού οντουλέ, κόβουμε ένα αστέρι και το κολλάμε στην κορυφή του δέντρου (μπορείτε να βρείτε πολλά πατρόν στο διαδίκτυο για να χρησιμοποιήσετε).

~ Έτοιμο!!!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!

"Ερωτικό" (Συμπόσιο Ποίησης)

(πηγή)

Στο παράθυρο η βροχή που πέφτει

με προσπερνά.

Μέσα εγώ, έξω εκείνη.

Δυο κόσμοι.

Αντίκρυ.

Και χώρια.

Αιώνιες σταγόνες τα δάκρυα ποτίζουν το νου μου

και με στοιχειώνουν.

Κρυστάλλινες μαχαιριές στην κάθε σκέψη.

(Φοβάμαι να σκεφτώ).

Ραγάδες στο τζάμι, στις φλέβες μου κυλάει η σιωπή.

Τα λόγια μου έγιναν μικρά πουλιά και ύστερα

(τα λόγια μου ξενιτεύτηκαν)

Φύγαν μακριά μου

(για να μη σπάσω τα φτερά τους, γι΄αυτό με εγκατέλειψαν).

Κουράστηκα να παλεύω τους δαίμονες που κάνανε κατάληψη

στην ψυχή μου.

(Δαίμονες)

Φύγετε… μείνετε… Φύγετε… Μείνετε…

(πού είσαι; Έλα να τους πολεμήσουμε μαζί, όπως πρώτα)

Μάτια κόκκινα, σκοτεινιασμένη η μορφή τους, το χαμόγελο του τίποτα

Κι εγώ στον ιστό της αράχνης.

(Κρέμομαι πάνω από το δικό μας μονοπάτι,

εκεί όπου αργοσβήνουν τα πατήματά σου).

Φύγετε… μείνετε… φύγετε… μείνετε…

Τους μοιάζω και μου μοιάζουν.

Από τότε που έφυγες,

Όλα τους μοιάζουν.

Κάποτε ακολουθούσα ένα αστέρι κι εγώ.

Όπως όλος ο κόσμος,

όπως εσύ.

Το δικό μου αστέρι,

πάνω από τη δική μου Βηθλεέμ.

Το βρήκα να ονειροβατεί

μέσα στα μάτια σου.

(τι γύρευε αλήθεια στη ματιά σου το αστέρι μου;)

Τυφλωμένο από την ίδια σου τη λάμψη, είχε εγκλωβιστεί.

Από τη γοητεία της Εύας.

Καλύτερα να μου έδινες το μήλο,

παρά που μου έδωσες πίσω το αστέρι μου

(πόσο γλυκά φώλιαζε μέσα στα μάτια σου…)

Έγινα έρμαιο της μαγείας σου κι εγώ

(άμυνες χρόνων σωριάστηκαν βουβά πάνω στα γόνατά σου -

Πότε;

Σσσς… Δεν ξέρω να απαντήσω, μη με ρωτάς).

Όλα για χάρη σου.

Κι εσύ για σένα. Πάντα για σένα.

(Θέλω να γυρίσεις).

Κι εγώ έχω μάχη να δώσω πάλι απόψε.

(πηγή)

  Το παραπάνω ποίημα αποτελεί τη συμμετοχή μου στο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα μας  (Η ζωή είναι ωραία...). Μπορείτε να δείτε και να απολαύσετε και τα υπόλοιπα ποιήματα που συμμετείχαν, εδώ (1ο μέρος) και εδώ (2ο μέρος). 

 Οι τρεις λέξεις που δόθηκαν από την Αριστέα, έχουν επισημανθεί μέσα στο ποίημα (αστέρι, μονοπάτι, Βηθλεέμ). Αυτή τη φορά θέλησα να "πειραματιστώ" λιγάκι με το κείμενό μου... έτσι, στο "Ερωτικό" τίποτα δεν είναι τυχαίο: οι παρενθέσεις παίζουν το δικό τους ρόλο, συνθέτοντας ένα ποίημα μέσα στο ποίημα.

Φοβάμαι να σκεφτώ.

Τα λόγια μου ξενιτεύτηκαν

για να μη σπάσω τα φτερά τους, γι΄αυτό με εγκατέλειψαν.

Δαίμονες.

Πού είσαι; Έλα να τους πολεμήσουμε μαζί, όπως πρώτα.

Κρέμομαι πάνω από το δικό μας μονοπάτι,

εκεί όπου αργοσβήνουν τα πατήματά σου.

Τι γύρευε αλήθεια στη ματιά σου το αστέρι μου;

Πόσο γλυκά φώλιαζε μέσα στα μάτια σου…

Άμυνες χρόνων σωριάστηκαν βουβά πάνω στα γόνατά σου -

Πότε;

Σσσς… Δεν ξέρω να απαντήσω, μη με ρωτάς.

Θέλω να γυρίσεις.

   Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί οι φίλοι και αναγνώστες του ιστολογίου όχι μόνο αφιέρωσαν το χρόνο τους στην ανάγνωση του ποιήματός μου, αλλά το τίμησαν και με 32 συνολικά βαθμούς (!!!!) και με πολλά καλά λόγια, φέρνοντάς το στην πρώτη θέση.

Σας ευχαριστώ πάρα, μα πάρα πολύ, όλους!! 

  Αριστέα μου, ειδικά εσένα σ΄ευχαριστώ για το κάλεσμα και την άψογη φιλοξενία! Μας έδωσες την ευκαιρία ν΄αφήσουμε το νου μας να ταξιδέψει (όχι μόνο γράφοντας το δικό μας κείμενο, αλλά απολαμβάνοντας και τα ποιήματα όλων των άλλων συμμετεχόντων). Το Συμπόσιο ήταν πραγματικά μια Γιορτή για όλους μας... Αδημονούμε ήδη για το επόμενο, αν φυσικά το θέλεις κι εσύ!

  Πολλά (χαρούμενα) φιλιά σε όλους, να έχετε ένα υπέροχο, ξεκούραστο Σαββατοκύριακο!