DIY: παρέμβαση σε κάδο αποθήκευσης τροφής σκύλου

  Γαβ-γαβ! 

(= γεια σας, γεια σας!)

 Μόνα εδώ! Τι ποια Μόνα; Μη μου πείτε ότι δεν με ξέρετε... καλέ εγώ είμαι, η φοβερή-και-τρομερή-φουλ-γλυκύτατη-και-χαδιάρα σκυλίτσα της Funky Monkey.

  Βρήκα ευκαιρία τώρα που λείπει να χώσω το μουσούδι μου εδώ μέσα. 

 Ώστε εδώ μου χάνεται κάθε τόσο και ξεχνιέται και όλο κάνει ταπ-ταπ-ταπ με τα δάχτυλα πάνω στα κουμπιά αντί να μου χαϊδεύει την κοιλίτσα... ε; Τέλος πάντων... ωραία είναι! Και τι ωραία παρέα! Τόσοι άνθρωποι να γνωρίσω. Θα έρθω κοντά σας μετά να σας χαιρετήσω έναν-έναν. Τώρα έχω να σας πω.

 Που λέτε λοιπόν, εγώ κάνω διατροφή. Έχω ολόκληρη (θεϊκή) κορμάρα να συντηρήσω! Τι τρώω; Κάτι τραγανά μικρά πραγματάκια, οι δικοί μου τα λένε "κροκέτες", νομίζω. Και κροτίδες να τα λέγανε, ποιος νοιάζεται; Εγώ πάντως σημασία δε δίνω στις λέξεις, το μόνο που με απασχολεί είναι ότι μυρίζουν υπέροχα, ακούγονται υπέροχα όταν τα μασάω και έχουν τέλεια γεύση.   

  Στο σπίτι μας γίνεται χαμός από τέτοια μικρά τραγανά πραγματάκια. Έχουμε πάρα πολλά! Κι όλη την ώρα μου σπάνε τη μύτη! (Και ξέρετε τι μύτη έχουμε εμείς οι σκύλοι, ε;) Επειδή είμαι λίγο... εχμμμ... φαγανούλα, οι δικοί μου έψαχναν να βρουν μέρος να φυλάξουν όλα αυτά τα μικρά τραγανά πραγματάκια. Μην τύχει και τα βρω πριν την ώρα που πρέπει... ακούτε πράγματα; Στην αρχή έφεραν στο σπίτι ένα μικρό μεταλλικό κουτί, αλλά γρήγορα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι δεν ήταν και το πλέον κατάλληλο. Πολλά τα μικρά τραγανά πραγματάκια, τσουβάλι ολόκληρο, πολύ μικρό το κουτί...

  Μέχρι που μια μέρα, ο καλός κύριος που μας προμηθεύει τη νόστιμη τροφή μου, μου έκανε δώρο ένα τεράστιο κίτρινο πράγμα για να τη βάζουν οι δικοί μου μέσα. Της εταιρείας, είπε, διαφημιστικό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Χιλιάδες μικρά τραγανά πραγματάκια μαζεμένα όλα μαζί, κι όλα τους για μένα!! Γιού-χουυυυ! Δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου, η ουρά μου απέκτησε δική της βούληση όσο τριγύριζα γύρω από το μεγάλο κίτρινο πράγμα, που οι δικοί μου το ονομάζουν "κάδο". Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πάνω-πάνω έχει ένα καπάκι και κλείνει ερμητικά... και τότε έπεσα σε μια μίνι κατάθλιψη.

  Και η μαμά μου έπεσε όμως σε μια μίνι κατάθλιψη. Μία έπαιρνε από εδώ τον κάδο, μία τον έβαζε εκεί, και δώσ' του πάλι από την αρχή να του αλλάζει θέσεις. Ευτυχώς είμαι σκύλος, γιατί αν δεν ήμουν, ακόμη θα έψαχνα να βρω πού στο καλό έχει βάλει την τροφή μου! 

 Μια μέρα την άκουσα να γκρινιάζει για το έντονο κίτρινο χρώμα του, δεν της ταίριαζε πουθενά έλεγε. Χώρια που ήταν διαφημιστικός. Έφυγε φουρκισμένη από το σπίτι (κλαψ... το σιχαίνομαι όταν φεύγει) κι όταν γύρισε, κρατούσε στα χέρια της κάτι μαλλιαρά πράγματα τυλιγμένα, σαν μπάλες. Σκοτώθηκα να τα μυρίσω για να μπορέσω να καταλάβω τι ήταν.

  Σπάγκος.

  Ωχ.

  Παίρνει που λέτε τον κίτρινο κάδο και τον βγάζει στην αυλή. (Τι έγινε, ρε παιδιά; Πού το πάει πάλι το φαΐ μου αυτήηη;) Βγαίνω κι εγώ τρέχοντας να δω τι κάνει, και τη βλέπω να έχει πάρει το πρόχειρο τραπέζι της αυλής, αυτό που χρησιμοποιεί όταν κάνει τις εργασίες της. Και πάνω του, ο κάδος ΜΟΥ!

  Ωχ στο τετράγωνο. Φασαρίες μυρίζομαι...

 Στέκομαι κι εγώ παραδίπλα, και δεν κουνιέμαι καθόλου. Εννοείται ότι θα την επέβλεπα - τι νομίσατε; Την τροφή μου είχε πάρει άλλωστε. Τι θα γινόταν άμα της ερχόταν και έκανε καμιά κουτσουκέλα; Να είμαι εκεί τουλάχιστον, να τη σταματήσω!

 Παίρνει το σπάγκο και αρχίζει γύρω-γύρω...γύρω-γύρω... γύρω-γύρω... Με τις ώρες! Ε, να μην σας τα πολυλογώ, στο τέλος με υπνώτισε. Δεν άντεξα να στέκομαι άλλο στα τέσσερα πόδια μου (εσείς μόνο δύο έχετε και κουράζεστε, τι να πούμε κι εμείς;) και ξεράθηκα τελικά στον ύπνο.

  Όταν ξύπνησα, ορίστε τι αντίκρισα:

  Όλος ο κάδος ΜΟΥ καλυμμένος με σπάγκο (ακόμη και στα χερούλια έβαλε, η αθεόφοβη) και στο καπάκι στερεωμένο ένα ψάθινο σουπλά, που το είχε πάρει από το γνωστό παιχνιδοκατάστημα. Έχετε χάρη που θυμάμαι την καλοκαιρινή διαφήμιση του πολυκαταστήματος, εκείνη με το σκύλο ("Θέλω-θέλω-θέλωωω"!), και οφείλω να υποστηρίξω το είδος μου, αλλιώς...

  Έκανα τρελές χαρές για να μην τη στενοχωρήσω, αλλά μεταξύ μας, εμένα καθόλου δεν με ενόχλησε το κίτρινο χρώμα που είχε στην αρχή ο κάδος. Ούτε καν τα άλλα ζώα που ήταν ζωγραφισμένα πάνω του! Άλλωστε, όσο υπάρχουν στον κόσμο μικρά, πεντανόστιμα τραγανά πραγματάκια που μοσχοβολάνε, το κίτρινο χρώμα του κάδου θα κοιτάω εγώ;    

  Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι η μαμά μου έμεινε ευχαριστημένη, εγώ πήρα τη λιχουδιά μου που έμεινα φρόνιμη τόσες ώρες χωρίς να μασουλήσω τους σπάγκους της, και ο κάδος ταίριαξε μια χαρά στο χώρο. Ουσιαστικά, "εξαφανίστηκε"... κι αυτό γιατί το τωρινό του χρώμα ταιριάζει πλήρως με τα υπόλοιπα χρώματα και αντικείμενα στο χώρο μας. 

  Εντάξει, μην τα παραλέω: "εξαφανίστηκε" από όλους, εκτός από εμένα. Είπαμε, εγώ είμαι σκύλος. Τα μικρά τραγανά πραγματάκια συνεχίζουν απτόητα να μου σπάνε τη μύτη... κι ας είναι καλά κρυμμένα και προστατευμένα.

  Τώρα μου μένει να βρω τρόπο να ανοίγω μόνη μου τον κάδο, όταν όλοι θα λείπουν....