Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές

 Μην έχοντας τι να κάνω ένα απόγευμα, αποφάσισα να ξαναδιαβάσω ποιήματα που αγαπώ. 

 Έξω ο ήλιος ήταν ακόμα λαμπερός, τα πουλιά κελαηδούσαν και η ατμόσφαιρα ήταν μυρωμένη. Άνοιξη, βλέπεις· άνθη παντού, και το αεράκι έφερνε στα ρουθούνια μου την αχνή μυρωδιά τους.

 Σκέφτηκα τον Νερούδα... και ήρθε στο νου μου ένας στίχος του που αγαπώ πολύ:  

"Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές".


 Ο στίχος αυτός είναι από ένα ποίημα (το 14ο κατά σειρά) που εμπεριέχεται στη δεύτερη συλλογή του Νερούδα "Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα" ("Veinte poemas de amor y una cacnion deseperada").

 Η συλλογή αυτή εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1924, από τις εκδόσεις Nacimiento της Χιλής, κάποια όμως από τα ποιήματα που εμπεριέχονται σε αυτή είχαν δημοσιευτεί ξανά πριν την έκδοση του βιβλίου. 
 Στην Ελλάδα, η συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τυπωθήτω/Δάρδανος (2005), σε μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή.

 Πόσο το αγαπώ αυτό το ποίημά του! Κάθε άνοιξη το σκέφτομαι πιο έντονα, μου αρέσει να το ξαναθυμάμαι... έτσι λοιπόν, να 'μαι, να το διαβάζω ξανά.


(14)


Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.
Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή
όπου σαν ανθοδέσμη σφιχτά την κρατάω εγώ
μες στα δυο μου τα χέρια.

Κανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ' ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιος είν' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια του Νότου;
Εγώ είμ' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια του Νότου!
Άσε με... άσε με να σε αναπολήσω όπως ήσουν
προτού ν' ανασπασθείς και βγεις στην ύπαρξη.

Κι ευθύς, δες, αλαλάζει ο άνεμος
και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
Ο ουρανός είναι μι' απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.

Κι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Και τότε η βροχή εγυμνώθη.
Πουλιά πετάνε πετούμενα.
Οι άνεμοι. Οι άνεμοι.
Μόνος μου εγώ και αναμετριέμαι με των άλλων τη δύναμη.
Ο ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ' αραγμένα στ' ουρανού το μώλο.

Εσύ είσαι εδώ. Εσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Κι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Επάνω μου να 'ρθεις να κουλουριαστείς
σα να σ' έχουνε σκιάξει.
Κάπου κάπου αδέσποτοι ξεπόρτιζαν απ' τα μάτια σου ήσκιοι,
ξένοι, παράδοξοι.

Και τώρα, τωραδά, εδώ,
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι' αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
Την ώρα όπου ο άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ' αγαπάω,
κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τα δαμάσκηνα του στόματός σου.

Πόσο έχεις στ' αλήθεια πονέσει,
ώσπου να 'βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη
και τ' όνομά μου που όλους τους κάνει και τρέμουν . . .
Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του αυγερινού
να μας φιλάει τα μάτια
και πάνω απ' τα κεφάλια μας το χάραμα κυκλοδίωκτο
ν' ανοίγει ωσάν ριπίδιο.
Τα λόγια μου σε μούσκεψαν θωπεύοντάς σε.
Καιρός πάει πολύς που αγάπησα
το ηλιόλουστο σώμα σου, το μαργαριταρένιο.
Και πιστεύω έτσι πως εγώ είμαι ο κύριος
του σύμπαντος όλου.
Θα σου φέρω απ' τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.


(Όποιος ενδιαφέρεται και γνωρίζει τη γλώσσα, 
μπορεί να διαβάσει το πρωτότυπο ποίημα εδώ).


  Αγάπη, πόση αγάπη φωλιάζει μέσα σ΄αυτά τα λόγια! Αυτό το ποίημα πάντοτε με ταξίδευε, πάντοτε μου άφηνε μια γλύκα. Κι αυτός ο τελευταίος στίχος... φαινομενικά απλός, κι όμως τόσο αισθαντικός και γεμάτος νόημα. 

 Τέλειωσα το ποίημα, απέμεινα όμως να το σκέφτομαι. Εικόνες πετάριζαν στο νου μου, έντονο φως, γαλανός ουρανός και ανθάκια κερασιάς.

 Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήρα τις μπογιές μου, τα πινέλα μου και ένα ξύλινο καφασάκι που με περίμενε καιρό σε μια γωνίτσα, αναξιοποίητο.

  Κι έπιασα δουλειά.

 Το φως του ήλιου χανόταν σιγά-σιγά, σουρούπωνε, τα πουλιά σταμάτησαν να κελαηδούν, μαζεύτηκαν στις φωλιές τους. Νύχτωσε, η λάμπα του δημόσιου φωτισμού που υψώνεται ακριβώς έξω από το παράθυρό μου ξεκίνησε το συνεχόμενό της βόμβισμα. Συνήθως με ενοχλεί όταν το ακούω, βομβίζει αρκετά δυνατά όταν έχω ανοιχτό το παράθυρο. Τούτη τη φορά όμως ούτε που το πρόσεξα.

 Νομίζω ότι επανήλθα πλήρως στον κόσμο μας, όταν ολοκλήρωσα το έργο μου. Μεσάνυχτα πια, είχα ξεχάσει για άλλη μια φορά να φάω, δεν είχα ξεκουραστεί και πολύ, κι όμως, ένιωθα υπέροχα.








 Και είχα ήδη αποφασίσει σε ποιο πρόσωπο θα πήγαινε τούτο το μικρό καφασάκι... Μια αγαπημένη φίλη που πάντοτε με σκέφτεται από καρδιάς κι είναι με τον τρόπο της πάντα κοντά μου.



_________________________________________________________________

Τούτη η ανάρτηση με τα ανθάκια της κερασιάς και τα λόγια του Νερούδα
ταξιδεύει επίσης και ως τις Μέρες Άνοιξης της Αριστέας (Η Ζωή είναι Ωραία)


_________________________________________________________________



Info: 

► Ο Πάμπλο Νερούδα (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο, αναφέρεται ενίοτε στη βιβλιογραφία και τη δισκογραφία ως Πάβλο Νερούδα ή Νερούντα), ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής (1904-1973). 
  Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα. 
   Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των Κομμουνιστικών του πεποιθήσεων. 
  Εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά μανιφέστα. (πηγή)


Neruda Pablo "Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα" ("Veinte poemas de amor y una cacnion deseperada"), 2005, Τυπωθήτω/Δάρδανος

Από την παρουσίαση της έκδοσης:

  Είκοσι χρονώ είταν και δεν είταν ο Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο - γνωστός σήμερα ανά την υφήλιο με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα -, όταν δημοσίευσε μια μικρή συλλογή ποιημάτων με τίτλο "Veinte poemas de amor y una cacnion deseperada". Και έμελλε το βιβλιαράκι ετούτο όχι μόνο να γίνει ο μηνύτορας της έλευσης του νεαρού ποιητή από το Παρράλ της Χιλής στην επικράτεια των ύψιστων λυρικών κατορθωμάτων (εξ όνυχος γάρ...), και μια από τις διαχρονικώς δημοφιλέστερες αναφορές στη λεγόμενη ερωτική ποίηση, αλλά και να είναι πια έργο κλασικό της παγκόσμιας λογοτεχνίας... 
[...]
(Γιώργος Κεντρωτής, Κέρκυρα, 23 Σεπτεμβρίου 2004)



38 σχόλια:

  1. αγάπη παντού
    αυτή είναι η έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό τελειώνοντας την ανάγνωση της δημοσίευσής σου
    ένιωσα και νιώθω τόσο όμορφα μέσα μου
    σα να αγαπώ όλο το κόσμο και με αγαπάει και κείνος
    αλήθεια ;)

    καλημέρα και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ, κάθε φορά που διαβάζω Νερούδα...
      Καλή εβδομάδα επίσης, Κική μου, όμορφη και χαρούμενη! Φιλιά!
      :)

      Διαγραφή
  2. Έλλη μου, κι εγώ λατρεύω τούτο το ποίημα του Νερούντα , όπως και τον Νερούντα φυσικά. Να πω εδώ ότι τον πρωτογνώρισα όταν φοιτούσα στην γ΄γυμνασίου. Εκείνη την χρονιά είχαν επιλέξει από τον ελληνικό συλλεκτικό κύκλο έναν στίχο του και τον είχαν χαράξει πάνω σε μια καρδιά.. είχα καταγοητευτεί και η φιλόλογος μου , μου είχε δώσει να διαβάσω μερικά του ποιήματα... Είχε μπει στην καρδιά μου!!

    Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για αυτή τη συγκινητική για μένα ανάρτηση ! Το καφασάκι σου μου θύμισε τις αμυγδαλιές του Βαν Γκονγκ! Με λίγα λόγια μια ανάρτηση γεμάτη τέχνη!!!
    Να'σαι καλά μάτια μου!!!

    (Σου αφιερώνω το αγαπημένο μου του Νερούντα:

    Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
    σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
    σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
    μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

    Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
    μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
    και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
    τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.

    Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
    σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
    σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,

    παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
    που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου
    που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.)

    φιλιά!
    Καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, κι αυτό το αγαπώ... πώς το ήξερες; ♥ Σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση!
      Χαίρομαι που είδες ήδη την ανάρτηση και ήρθες, είχα σκοπό να σε ενημερώσω γι΄αυτή μόλις γυρνούσα από τη δουλειά!
      Εγώ δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω τόσο μικρή όσο εσύ, αλλά από τότε που τον γνώρισα δεν έχω βρει ένα στίχο του που να μη μου αρέσει. Γενικά αγαπώ τους ερωτικούς ποιητές...
      Στο δικό μου σχολείο δεν ξέρω καν αν οι καθηγητές μου ήξεραν τον Νερούδα (ο,τιδήποτε ήταν εκτός της προκαθορισμένης ύλης, απλά δεν το αγγίζαμε).
      Το ότι η ζωγραφική μου στο καφασάκι σου θύμισε τον πίνακα του Βαν Γκογκ το παίρνω ως μεγάλο κοπλιμέντο (στην πραγματικότητα, βέβαια, πέρασε και δεν ακούμπησε, αλλά λέμε τώρα...)
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  3. Υπεροχη αναρτηση! Τοσο γεματη! Το κασινακι σου ομολογω το ζηλεψα!
    Το ποιημα δεν ειχε τυχει να το διαβασω ξανα στα Ισπανικα! Ειναι ακομα ωραιοτερο στη γλωσσα που γραφτηκε!
    Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε το καφασάκι!
      Όσον αφορά το ποίημα, έτσι γίνεται συνήθως - τα αρχικά ποιήματα, στη γλώσσα που γράφτηκαν, είναι πάντοτε καλύτερα από τη μετάφρασή τους. Όσο σκληρά κι αν προσπαθούν οι μεταφραστές να τα αποδώσουν στην ελληνική, πάντα κάτι χάνεται στη διαδικασία από το αρχικό ποίημα.
      (Σκεφτόμουν τώρα το "Κοράκι" του Πόε - ακόμη και η καλύτερη μετάφρασή του αδυνατεί να αποδώσει τόσο όμορφα στα ελληνικά το ύφος που έχει το πρωτότυπο...)
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Το θέλω αυτό το καφασάκι!!Το έκανες με πολύ αγάπη και είναι υπέροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :))
      Χάρηκα που σου άρεσε! Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου!

      Διαγραφή
  5. Είναι ένα από τα ποιήματα αυτό που τόσο πολύ θα ήθελα να διαβάσω στη γλώσσα του. Σκέψου πόση δύναμη θα έχουν οι στίχοι!

    Αχ! Κανένας δεν με καταλαβαίνει όταν λέω ότι ξέχασα να φάω..! Είναι αυτές οι στιγμές σαν να μπαίνεις σε έναν άλλον κόσμο!

    Το καφασάκι σου είναι μια γλύκα, η αμυγδαλιά του μου θύμισε Βαν Γκογκ.

    Καλή εβδομάδα, Έλλη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ θα το ήθελα... δυστυχώς όμως δεν γνωρίζω τη γλώσσα.
      Όσον αφορά το φαγητό, σε καταλαβαίνω εγώ!! :) Παλιά μου τέχνη κόσκινο, ξέρεις πόσες φορές μου έχει συμβεί αυτό; Ακόμη και για ολόκληρη την ημέρα έχω ξεχαστεί! Και πάει βράδυ και σκέφτομαι "έφαγα σήμερα;"
      Όταν με πιάνει ο δημιουργικός μου οίστρος δεν είμαι εδώ, μεταφέρομαι κάπου αλλού (αυτό που λένε είμαι "εκτός τόπου και χρόνου"...!!)
      Καλή εβδομάδα επίσης, Αλεξάνδρα μου και σε ευχαριστώ πολύ-πολύ! ♥

      Διαγραφή
  6. εκτός από το υπέροχο ποίημα και το τέλειο καφασάκι σου εγώ θα μείνω σε αυτό που έγραψες...είχες ξεχασει να φας, δεν είχες ξεκουραστεί και όμως ένιωθες τόσο υπέροχα...πόσο γνώριμο συναίσθημα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια αίσθηση χαράς και πληρότητας... Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις και χαίρομαι που το έχεις βιώσει κι εσύ!
      Να είσαι καλά, Λίτσα! :)

      Διαγραφή
  7. Πολύ συγκινητικό το ποίημα αλλά και το καφασάκι είναι τόσο ρομαντικό! Μ'αρέσει πολύ η δαντελίτσα στις άκρες! Τυχερή η παραλήπτρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η δαντελίτσα ταίριαξε πολύ νομίζω!
      Να είσαι καλά, Μαίρη, σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  8. Είναι δυνατόν τέτοια ποίηση στην κορύφωση της Άνοιξης να μην μιλάνε στις καρδιές μας ; και πόσο μάλιστα ένας Νερούντα.
    Καλή βδομάδα κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο!
      Καλή εβδομάδα επίσης, Γιάννη μου, να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  9. Ακουγα το ονομα του και οτι ηταν ποιητης αλλα δεν ηξερα τιποτε αλλο μεχρι που μου εδωσε ενα βιβλιο του με αυτα τα ποιηματα Ελλη μου και τότε διαβασα οτι ομορφοτερο μπορεί ν αγραψεις ενα αντρας για μια γυναικα.. καταπλικτικος.. και μενα μου εμεινε αυτός ο στιχος σου με τις κερασιες..!! χαιρομαι που μου τον ξαναθυμησες..!!!
    Το καφασάκι σου πολύ ομορφο .. πραγματι θα συμφωνησω με τα κορίτσια πιο πανω .. για την αμυγδαλια σου..θα το χαίρετε σιγουρα η παραλήπτηρια.. να περνας ομορφα οτι και να κανεις μικρή .. καλη εβδομαδα να εχεις .. φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες πόσο υπέροχα έγραφε; Πόσο ερωτικά, πόσο έντονα; Πολύ αγαπώ τα ποιήματά του...
      Χάρηκα που σου άρεσε το καφασάκι. Φιλιά πολλά, καλή εβδομάδα επίσης, να περνάς όμορφα!

      Διαγραφή
  10. Πόσο μαγικό είναι να "φεύγεις", να "ταξιδεύεις", να ξεχνιέσαι, να αφήνεσαι... Και μέσα από όλο αυτό να προκύπτει ένα τόσο όμορφο και γλυκό καφασάκι? Μαϊμουδάκι μου, το βρήκα υπέροχο! Αλήθεια! Μπράβο, κορίτσι μου!
    Και παρόλο που τα Ισπανικά μου δεν είναι καθόλου καλά, είναι απίστευτο το πώς μπορεί να περάσει ακόμα και σε εμένα το πρωτότυπο ποίημα! Να είσαι καλά, μάτια μου!
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά! Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαγικό και απαραίτητο το να "φεύγεις" πού και πού, προκύπτει-δεν προκύπτει καφασάκι!! :)) Το χρειαζόμαστε αυτού του τύπου το φευγιό, ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιλέξει ο καθένας μας για να το πετύχει. Αλλιώς η καθημερινότητα γίνεται αβάσταχτη.
      Λυπάμαι που δεν ξέρω Ισπανικά, θα ήθελα πολύ να μπορούσα να διαβάσω το πρωτότυπο ποίημα. Λένε πως μαθαίνονται εύκολα και γρήγορα, πάντως, οπότε πού ξέρεις; Μπορεί και να καταφέρω να τα μάθω κάποια στιγμή.
      Φιλιά πολλά-πολλά, επίσης καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  11. Τι δύναμη και τι έμπνευση δίνει ένα ποίημα ε; Και μάλιστα του Νερνούντα! Γι αυτό μετέτρεψες ένα καφασάκι σε κομψοτέχνημα!Και τα ανθάκια του μοσχομύρισαν μέχρι εδώ. Τυχερή η φίλη που θα το πάρει και τυχερή και εσύ που την έχεις δίπλα σου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, και ειδικά όπως λες ένα ποίημα του Νερούδα.
      Μέσα στα χρόνια έχω διαβάσει και έχω ξεχωρίσει αρκετά ποιήματα, διαφόρων ποιητών. Τα έχω διαβάσει και μου έχουν μείνει αξέχαστα από την πρώτη ανάγνωση... και καταφεύγω σε αυτά αραιά και πού, μου αρέσει να τα ξαναδιαβάζω, να τα θυμάμαι, να τα αφήνω να με πάρουν μαζί τους.
      (βλέπε πχ. το "Μονόγραμμα" του Ελύτη, αρκετά του Λειβαδίτη, κάποια του Πόε... και άλλα)
      Να είσαι καλά, Άννα μου, φιλιά πολλά κι από εμένα!

      Διαγραφή
  12. Έχω πει πολλές φορές πόσο ζηλεύω την κόρη μου που μπορεί να τον διαβάζει στη γλώσσα του...ειδικά όταν μου λέει πόσο πιο όμορφα είναι όλα στο πρωτότυπο!
    Το καφασάκι σου πανέμορφο και σούπερ ανοιξιάτικο..
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το θυμόμουν αυτό· πάντως τώρα τη ζηλεύω κι εγώ!
      :)
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα επίσης, Μαρία μου!

      Διαγραφή
  13. Το ποίημα του Νερούντα όπως κάθε ποίημα του σε ταξιδεύει σε εικόνες.Το καφασάκι σου..με ξετρέλανε με το κλαδάκι του , ανοιξιάτικο και πανέμορφο.Καλημέρα γλυκιά μου χρυσοχέρα και ρομαντική ψυχή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Αχτίδα μου. Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο και για τα καλά σου λόγια!

      Διαγραφή
  14. Α, το έχω αναρτήσει κι εγώ παλαιότερα :)
    Πολύ ωραίες οι δημιουργίες, κεντάς πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :)
      Το θυμόμουν, και μάλιστα κάνοντας αναζήτηση στον γούγλη για να ψάξω για το πρωτότυπο ποίημα, έπεσα πάνω στην ανάρτησή σου!
      Να είσαι καλά, ξανθούλα μου, σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  15. "Αυτό που κάνει η Έλλη στο καφασάκι"
    θα έβαζα ως υπότιτλο, μετά το καφασάκι-ποίημα που έφτιαξες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είναι μαγικό ότι ένα ποίημα έγινε μια πανέμορφη δημιουργία!
    Η ποίηση πάντα είναι έμπνευση για όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα αλλά και τα πιο γνωστά ποιήματα του Νερούδα.
    Το καφασάκι σου όνειρο ομορφιάς.
    Νάσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντεύχομαι, Ντένη. Σε ευχαριστώ που πέρασες και για τα καλά σου λόγια!

      Διαγραφή
  18. Ένα ποίημα έμπνευση για δημιουργία!!!!!Καταπληκτικό το ποίημα ,Έλλη,αλλά και το καφάσι δεν πάει πίσω!!!Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Και ένα καφασάκι με τόση αγάπη, που τώρα το αγαπώ περισσότερο!
    Καλή Ανάσταση!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ανώνυμος24/4/16, 2:09 μ.μ.

    Το χέρι του καλλιτέχνη πως μεταμορφώνει ένα ταπεινό καφασάκι!!! Πανέμορφο Ελλη μου και πόσο εμπνευσμένα ήρθε η ιδέα κι η υλοποίησή της!!! Θα το λατρέψει ο παραλήπτης του!!
    Μπράβο σου!! Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...