Μόνα: το αδεσποτάκι που έγινε Οικογένεια

  Σήμερα, 4 Απριλίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων.

 Δε θα πω τις φράσεις που θα διαβάσετε σήμερα παντού, για να σας ευαισθητοποιήσω. Αντίθετα, επέλεξα να σας μιλήσω για τη Μόνα: την ημίαιμη λαμπραντορίνα μας, τη μικρή μου Εδεσσαία, το αδεσποτάκι που έγινε για μας οικογένεια.

 Όταν την πρωτοαντίκρισα ήταν μέσα από τις φωτογραφίες των Εθελοντών καταφυγίου Έδεσσας stray care. Είχε ζήσει στο δρόμο από κουτάβι, και από τη στιγμή που τη βρήκαν και τη διέσωσαν οι εθελοντές, η Μόνα ζούσε στο καταφύγιο μαζί με δεκάδες άλλα σκυλιά. Ήταν ήρεμη και καλόβολη, μου είπαν, αλλά το βλέμμα της τα έλεγε όλα. 

 Καμία ζωντάνια.

 Ήθελα πολύ να αποκτήσω ένα σκυλί (έλεγα πάντα πως ήθελα "να με υιοθετήσει ένα σκυλί", εννοώντας πως αυτό που ήθελα ουσιαστικά, ήταν να με αγαπήσει). Δεν ήθελα όμως με τίποτε να πληρώσω για να αποκτήσω ένα. Γιατί  

η ζωή δεν αγοράζεται. 

Σώζεται.

  Πήγα ως την Έδεσσα και την πήρα. Οι εθελοντές στο Καταφύγιο είχαν φροντίσει για όλα, η Μόνα ήταν τσιπαρισμένη, εμβολιασμένη και προσφάτως στειρωμένη, και όταν την πήρα εγώ ήταν 17 μηνών περίπου. Την έφερα στο σπίτι μας στις 28/11/15 και της γνώρισα το σύντροφό μου και το νέο της χώρο: το σπίτι μέσα, τον κήπο, το σπιτάκι της  (φωτογραφίες και εμπειρίες από την πρώτη μας μέρα μαζί στο σπίτι, θα βρείτε εδώ). Δεν της αλλάξαμε το όνομά της - της ταίριαζε. 

 Ήταν πολύ φιλική από την αρχή, αλλά ήταν μαγκωμένη. Το βλέμμα της ήταν κενό, και μου την έδινε αυτό. Δεν είχα ιδέα τι είχε περάσει, αυτό που ήξερα ήταν ότι ήθελα να τα σβήσω όλα και να τη βοηθήσω να ξεκινήσει από την αρχή.

 Δεν είχαμε ξανά σκύλο, έτσι και ο σύντροφός μου και εγώ αφιερώσαμε πολλές εργατοώρες στο διάβασμα και στον κτηνίατρο. Θέλαμε να είμαστε σωστοί απέναντί της, όσο περισσότερο μπορούσαμε, να μην κάνουμε λάθη. Κι έτσι διαβάσαμε και ρωτήσαμε τα πάντα για τις ιδιαίτερες ανάγκες του σκύλου, για τη βόλτα, για την τουαλέτα, για τα εμβόλια, για το λουρί, για το αυτοκίνητο (είμαστε και ταξιδιάρηδες!), για τις τροφές που επιτρέπονται/απαγορεύονται, για την εκμάθηση κανόνων... και χιλιάδες δυο άλλα πράγματα. Αφιερώσαμε χρόνο να μάθουμε εκείνη και τη ρουτίνα της, και η Μόνα αφιέρωσε χρόνο να μάθει εμάς και τη δική μας ρουτίνα.

 Πολύ σύντομα η Μόνα έμαθε τα βασικά, άρχισε να υπακούει σε εντολές (είναι πανέξυπνη, σας το είπα;) και προσαρμόστηκε. Αυτό που έγινε πολύ γρήγορα, ήταν το ότι μας εμπιστεύτηκε. Κι έπειτα, κόλλησε. Πάνω μας, γύρω μας, μαζί μας. Αν έπρεπε να μείνει έστω και λίγο χωρίς εμάς (κάποιοι πρέπει να βγάζουν και το μεροκάματο σ΄αυτό το σπίτι!!), έκλαιγε με ένα ιδιαίτερο κλάμα, χαμηλό, ένα ανεπαίσθητο τσίου-τσίου. Κι όταν ήταν μαζί μας, ηρεμούσε, αφηνόταν και έπεφτε για ύπνο. Πάνω μας, πάντα. Και πάντοτε αγκαλιά.

 Αγάπη μόνο. Εκατέρωθεν...

 Έχω τρελή περηφάνια για τον κήπο μου (το μεγαλύτερο κομμάτι του το έχω διαμορφώσει μόνη μου, εκεί κι αν έχω αφιερώσει εργατοώρες!) φανταστείτε λοιπόν πώς ένιωσα την πρώτη φορά που είδα αυτό:

"Μαμά, δε φταίω εγώ, ήρθαν κάτι γλάστρες και μου επιτέθηκαν - 

εγώ όμως τις κατατρόπωσα ΜΟΝΗ ΜΟΥ! "

 Στενοχωρήθηκα, φυσικά, μα δεν τη μαλώσαμε. Δεν την τιμωρήσαμε. Μαζέψαμε, ξαναέκανε ζημιούλες (μου έσκαψε τρύπες στο γκαζόν όπου χωρούσα να μπω μέσα - είναι 21 κιλά σκυλί) κι όμως δεν τη μάλωσα. Γιατί δεν είναι στρατιωτάκι, ούτε και θέλω να γίνει. Είναι σκυλί και έχει ανάγκη να σκάψει στο χώμα. Είναι στη φύση της. Κι εμείς, που ήμαστε οι ιδιοκτήτες της, οφείλουμε να διορθώσουμε τη συμπεριφορά της ομαλά και να της δείξουμε ότι αυτό είναι κάτι που δεν μας αρέσει, με υπομονή και επιμονή. Το δοκιμάσαμε... και κάποια στιγμή, η φουρτούνα πέρασε, και οι ζημιούλες περιορίστηκαν κατά πολύ.

 Κι έπειτα, αρχίσαμε τις μακρινές βόλτες... και η Μόνα άρχισε να γνωρίζει τον κόσμο (πλαγιές και θάλασσες). Την πρώτη φορά στο αυτοκίνητο είχαμε κάτι ευτράπελα (δέχτηκα μια περιποιημένη ρουκέτα) όμως τα ξεπεράσαμε γρήγορα κι αυτά, βρήκε μόνη της τον τρόπο.

 Και κάπου εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα της είχε αλλάξει... και δεν ήταν θλιμμένο πια. 

Σε τρεις μήνες μόλις, η Μόνα φαινόταν ευτυχισμένη. 

(Που σημαίνει ότι κάτι κάναμε καλά όλο αυτό το διάστημα, έτσι δεν είναι;)

 Σήμερα, λίγους μήνες μετά, τίποτε δε θυμίζει το σκυλί που πήραμε στην αρχή: το τρίχωμά της είναι πιο υγιές, το βλέμμα της είναι ζωντανό, υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσά μας και αγάπη (και πολλά γλαπ-γλουπ). 

Το πριν... και το μετά

 Ξέρει την ώρα που θα φάμε, την ώρα που θα πάμε βόλτα, την ώρα που κοιμόμαστε (αν αργήσουμε, παίρνει μόνη της το δρόμο για την κρεβατοκάμαρα - ρίχνοντάς μας ένα προειδοποιητικό βλέμμα - και μας περιμένει). Ξέρει την ώρα που ξυπνάμε (το Σαββατοκύριακο μπερδεύεται λιγάκι, μιας και δεν πάμε για δουλειά!), ξέρει την ώρα που φεύγουμε, που ερχόμαστε. Μας περιμένει, κι όταν μας βλέπει να ερχόμαστε η ουρά της κάνει κύκλους με ταχύτητα αστραπής. 

 Ξέρουμε ότι της αρέσει το αυγό, ότι θα γλείψει το ακτινίδιο (αλλά ως εκεί), ότι δε θέλει να φάει λαχανικά βρασμένα. Ξέρουμε ότι τρελαίνεται για τον καπουτσίνο (και πολλές φορές προλαβαίνουμε το μουσούδι της την τελευταία στιγμή, πριν χωθεί στην κούπα). Ξέρουμε ότι όταν κοιμάται κοντά μας, πάντα θέλει να οριζοντιώνεται ανάμεσα από εκείνον και από εμένα. 

 Την αφήνουμε ελεύθερη μερικές φορές να βολτάρει, κι εκείνη δε φεύγει από κοντά μας. Αν φύγει, ξέρουμε πως πάντα γυρίζει όταν θα ακούσει το λουρί να κουδουνίζει.

 Σήμερα, λίγους μήνες μετά, θα σας πω ότι η απόφαση να αποκτήσω τη Μόνα ήταν η καλύτερη που έχω πάρει ποτέ. Την έσωσα... και το ξέρει. Όπως ξέρει και ότι είναι πια μέλος της οικογένειας/αγέλης. 

 Μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, πιο κοινωνικούς, πιο ευτυχισμένους. Γελάμε περισσότερο, και γελάμε πηγαία. Γινόμαστε σταδιακά πιο υγιείς (όταν περπατάς 9 χιλιόμετρα για να ευχαριστηθεί ο σκύλος σου βόλτα, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει). Μας έβαλε σε πρόγραμμα. Μας έκανε να αποκλείσουμε μετά χαράς περιοχές και μαγαζιά όπου δεν μπορούμε να πάμε μαζί της, και να ανακαλύψουμε νέα μέρη, στα οποία να μπορεί να είναι μαζί μας. 

 Μας έμαθε να μην υπολογίζουμε την κούρασή μας μπρος στις δικές της ανάγκες: η δουλειά-δουλειά, αλλά και η βόλτα-βόλτα.

 Μας έκανε σκυλογονείς.

 Και όση αγάπη της έχουμε δώσει, μας τη γυρίζει πάντα στο πολλαπλάσιο...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

+Info:

 "ROXY"

Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους διάρκειας τριών λεπτών, που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού για το θέμα των αδέσποτων ζώων και την προστασία τους. Στην ταινία έλαβαν μέρος αφιλοκερδώς πολλοί γνωστοί ηθοποιοί (Ελένη Φιλίνη, Ντίνος Καρύδης, Άννα Αδριάνου, Λευτέρης Ελευθερίου, Φωτεινή Ντεμίρη, Γιώργος Χρανιώτης, Κωνσταντίνα Κλαψινού, Μάνος Πίτζης, Πάνος Απέργης, Γρηγορία Αυγερινοπούλου), σχεδιαστές,  εικαστικοί και τραγουδιστές. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Αρτέμης Σαμοθράκης με βοηθό σκηνοθέτη τον Αλέξανδρο Κατσάρη. 

«Η ταινία είναι μια ανεξάρτητη προσπάθεια χωρίς εταιρεία παραγωγής και χρηματοδότες αλλά χρηματοδοτούμενη από ιδίους πόρους, χωρίς κανέναν κερδοσκοπικό χαρακτήρα» λέει στο LIFO.gr ο σκηνοθέτης της Αρτέμης Σαμοθράκης. «Σκοπός της επικοινωνίας αυτής είναι να ζητήσουμε την στήριξή σας ώστε το μήνυμα της να μεταδοθεί και να φτάσει σε όσους δυνατόν περισσότερους αποδέκτες. 

 Η επίσημη παρουσίαση της ταινίας ROXY θα πραγματοποιηθεί απόψε στις 20:00 στο gallerybar ''ΚΛΩΣΤΗΡΙΟΝ'' (Μυλλέρου 17 – Μεταξουργείο ) στην Αθήνα, ταυτόχρονα με τη μεγάλη εικαστική έκθεση 36 καλλιτεχνών από ολόκληρη την Ελλάδα ''LOVETHESTRAYS'' οι οποίοι θα εκθέσουν έργα αφιερωμένα στη προστασία των αδέσποτων ζώων. Ταυτόχρονα θα συγκεντρώνονται τροφές για κατοικίδια, αξεσουάρ και πρώτης ανάγκης, ώστε να υποστηριχθούν φιλοζωικές οργανώσεις και αδέσποτα ζώα που τα έχουν ανάγκη.   (Πηγή: www.lifo.gr και πιο συγκεκριμένα, εδώ)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και τελευταία, αλλά απολύτως σημαντικά: 

►Μην αγοράζετε ζώα. 

Έτσι θα εκλείψουν οι παράνομοι εκτροφείς που ταλαιπωρούν τις μητέρες με συνεχόμενες γέννες και θα περιοριστεί η κακοποίηση και η διαβίωση των ζώων σε κλουβιά και άλλα αμφίβολα περιβάλλοντα. Τα ζώα δεν είναι μηχανές αναπαραγωγής ή κέρδους. 

►Ανοίξτε την πόρτα σας και την καρδιά σας - σώστε μια ζωή. 

Υιοθετήστε υπεύθυνα ένα ζώο από το δρόμο, ή εμπιστευθείτε τις φιλοζωικές. Κι ας μην είναι και τόσο τέλειο εμφανισιακά - το μόνο που του χρειάζεται είναι λίγη φροντίδα και πολλή αγάπη... και να είστε σίγουροι πως θα σας το ανταποδώσει στο πολλαπλάσιο. 

►Σκεφτείτε το καλά πριν κάνετε ο,τιδήποτε.

Όχι άλλα εγκαταλειμμένα ζώα. Δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους.

►Στειρώστε τα ζώα σας. 

Είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε να υπάρξουν κι άλλα αδέσποτα στους δρόμους.