I’m back!

Αυτό που μου συμβαίνει τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση, έχω παρατηρήσει ότι το παθαίνω μετά από μεγάλα διαστήματα απουσίας μου από το blogging: έχω κομπλάρει λιγουλάκι. Σαν να πρόκειται να κάνω προσγείωση από τη στρατόσφαιρα αισθάνομαι! Γράφω λέξεις, σβήνω λέξεις, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και τι να σας πρωτοπώ. 

Νομίζω ότι αυτό το διάστημα που απουσιάζω από το ιστολόγιο είναι συνολικά το μεγαλύτερο που έχω λείψει ποτέ. Κάπου στο μεταξύ από την τελευταία ανάρτηση που δημοσίευσα  τον Ιούνιο και ως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το καλοκαίρι πέρασε και πάει (ευκαιρία να ευχηθώ εδώ σε όλους Καλό Φθινόπωρο και Καλό Μήνα, μιας και βρισκόμαστε αισίως στον Οκτώβρη…) και εγώ χαμπάρι δεν πήρα. Στο κεφάλι μου μέσα, και σε πείσμα του άστατου καιρού, ακόμη κλωθογυρίζουν ονειρικές εικόνες παραλιών, ψιλής άμμου που κολλάει στο δέρμα και μεσημεριανής ραστώνης κάτω από το καυτό ηλιόφως. Εικόνες που δεν χόρτασα.

Πώς ήταν το καλοκαίρι μου; Χμμμ… όχι σαν όλα τα άλλα. Όμως, φοβούνται τα παλικάρια, ωρέ Μανωλιό; Όχι, δε φοβούνται – αντιθέτως, πιάνουν τον ταύρο από τα κέρατα και προχωράνε. Και ταυτόχρονα, τον κοιτάνε και στα μάτια!

Το καλοκαίρι μου θα μείνει στην ιστορία (μου) ως το καλοκαίρι των Μαθηματικών, της Χημείας και του Ιπποκράτη. Τι; Όχι, δεν έκανα μαθήματα. Τα Μαθηματικά, η Χημεία και τα ευρήματα του Ιπποκράτη εφαρμόστηκαν επάνω μου… και επάνω σε ένα άλλο μέλος της οικογένειάς μου.

Είμαι καλά, είναι καλά, αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη για να είμαστε καλύτερα. Μαζί, αλλά και χώρια, προχωράμε ακόμη η καθεμία στο μονοπάτι της. Και κάποια στιγμή, που θα τα φέρει κατάλληλα ο χρόνος κι ο καιρός, θα έχω να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου τουλάχιστον ιστορία ολοκληρωμένη. Είναι κάτι που το θέλω, κάτι που έχει ήδη μπει στο πρόγραμμα να γίνει.

Κατά τα άλλα, εκδρομές δεν κατάφερα να πάω, μπανάκια έκανα ελάχιστα... γνώρισα όμως για λίγο χρονικό διάστημα κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει, ούτε και πρόκειται να ξανασυναντήσω (εύχομαι κι ελπίζω): μια νέα φυλή ανθρώπων, τη Φυλή Των Μετά Τις 02.00. Κι όχι μόνο τους γνώρισα, αλλά και εντάχθηκα σταδιακά στους κόλπους τους (αν ενταχθήκατε κι εσείς στην ίδια Φυλή, σας χαιρετώ και σας σφίγγω το χέρι, αδέρφια και συνοδοιπόροι! Χαρά στην υπομονή μας…) 

Ήταν τότε που οι τράπεζες έκλεισαν μέσα στο καλοκαίρι, και τα ΑΤΜ στέρεψαν. Κάθε βράδυ, μετά τις 02.00 τα μεσάνυχτα, στηνόμουν μαζί με το άλλο μου μισό στην ουρά, μπροστά σε ένα ΑΤΜ, μαζί με δεκάδες άλλους, νέους και ηλικιωμένους,  για ένα 60ευρω (στα λόγια),  50ευρω (στην πράξη).  Διαπίστωσα γρήγορα πως η Φυλή Των Μετά Τις 02.00 είχε μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: τα μέλη της πήγαιναν στο ΑΤΜ πάντα τη συγκεκριμένη ώρα (την ημέρα βλέπετε οι ουρές ήταν ταραχώδεις, αφόρητα δαιδαλώδεις και συνεπώς ανελέητα χρονοβόρες για όλους), περίμεναν πάντα υπομονετικά στη σειρά τους, και μπορούσες να κάνεις μαζί τους πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τα τεκταινόμενα, ανταλλάσσοντας απόψεις συχνά σε πανεπιστημιακό επίπεδο (οι αμπελοφιλοσοφίες και η τυχόν χιουμοριστική διάθεση του καθενός μας είχαν προ πολλού πάει περίπατο).

Η νέα Φυλή εμφανίστηκε γρήγορα όταν το απαίτησαν οι συνθήκες, συγκροτήθηκε άψογα, και το ίδιο γρήγορα τελικά εξαφανίστηκε, όταν οι τράπεζες άνοιξαν και πάλι. Προσαρμογή, όπως συμβαίνει και στη φύση – σκεφτείτε το χαμαιλέοντα… Όπως και να το πεις, πάντως, ήταν μια εμπειρία “once in a lifetime” που λένε και στο χωριό μου (ελπίζω και πάλι).

Μ΄αυτά και μ΄εκείνα (από τη μία τα της χώρας, από την άλλη τα δικά μου), κάπου μου παρέπεσε η ψυχολογία για blogging. 

Και έρχομαι στο τώρα: η χώρα και ο καθένας από μας προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, ο Οκτώβριος ξεκινάει δροσερός, κι εγώ δουλεύω σε καινούριο μέρος πια εδώ κι ένα μήνα, και μένω σε καινούριο σπίτι. Μετακόμισα ξανά, αλλά αυτή τη φορά σταδιακά και πιο ήρεμα, μιας και ξεκίνησα σιγά-σιγά τις απαραίτητες διαδικασίες από τον Αύγουστο. Πρώτη φορά εδώ και χρόνια που έστησα σπίτι από την αρχή και δεν κουράστηκα! 

Μέχρι τώρα δεν είχα σύνδεση στο ίντερνετ στο νέο μου σπίτι, με αποτέλεσμα να έχω αποκοπεί από όλους και από όλα. Και μιας και είμαστε ακόμα στην Ευρώπη - να μην ξεχνιόμαστε, ε; - μου είπαν ότι χρειάζονταν 25 ημέρες για να ενεργοποιηθεί η σύνδεση στο ίντερνετ που αιτήθηκα (φαντάζομαι ότι με τέτοιες ταχύτατες και συνοπτικές διαδικασίες λειτουργούν και σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα, όχι μόνο στη δική μας). 

Έκανα υπομονή, διάβασα του κόσμου τα βιβλία για να περνάει η ώρα (είμαι από αυτούς που έχουν απαρνηθεί το χαζοκούτι εδώ και χρόνια, συνεπώς δεν κουβάλησα καν τηλεόραση στο νέο σπίτι) και επιτέλους, να ’μαι: Γεια σου, πολιτισμέ, γεια σου, γειτονίτσα των bloggers! Δικτυωθήκαμε και πάλι, το μαϊμουδάκι μου κι εγώ!

Μου λείψατε, σας το ΄πα; Πολύ! Μου αφήνατε μηνύματα και δεν μπορούσα να σας απαντήσω. Μα τώρα είμαι εδώ, και θα ’χουμε πολλά να πούμε.

Έχω χάσει πολλά επεισόδια, είμαι σίγουρη ότι τρέχουν πολλά και διάφορα στη γειτονιά. Αν διεξάγετε κάποια δράση που τρέχει τώρα που μιλάμε, επειδή σίγουρα την έχω χάσει, αφήστε μου ένα link, αν θέλετε, για να την επισκεφθώ. 

Σας φιλώ, να περνάτε όμορφα και να προσέχετε τους εαυτούς σας! ♥