"Ουτοπία" ~ 16ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν"

  Το 2010, τέλος καλοκαιριού, αποχαιρέτησα (ξανά) το θεσσαλικό κάμπο και την πόλη μου και άνοιξα πανιά για το νησί της Θάσου. Όχι για διακοπές, αλλά για μόνιμη διαβίωση, λόγω δουλειάς. Άφησα πίσω μου το σύντροφό μου, που δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω της δικής του δουλειάς (μόλις τρεις μήνες παντρεμένοι, τότε), άφησα το σπίτι μου, την οικογένειά μου, φίλους και γνωστούς, όλα όσα ήξερα και με ήξεραν. Πήρα μαζί μου ένα δεύτερο σπίτι πράγματα, το κουράγιο μου για ν΄αντιμετωπίσω το καινούριο... και άφησα πίσω σε αντάλλαγμα την καρδιά μου, τη σκέψη μου, και λίγο από το χαμόγελό μου. 

  Με έπεισα πως όλα θα ήταν όπως πριν, και πως θα ήταν για λίγο.

  Δεν ήταν. 

 Έμεινα 4 χρόνια στο νησί, παρόλο που προσπαθούσα όσο μπορούσα για το ανάποδο. Κατάλαβα τι θα πει να είσαι μόνος... να "έχει καιρό" και να μη μπορείς να φύγεις... να μην υπάρχουν γιατροί να πας όταν αρρωσταίνεις... να μην έχεις επαρκή χρήματα ή επαρκή χρόνο για να πας στην οικογένειά σου... να κρυώνεις χωρίς θέρμανση... να σε πετούν έξω από το σπίτι που νοικιάζεις, για να πάρει τη θέση σου ένας τουρίστας που πληρώνει με την ημέρα, κι όχι με το μήνα όπως εσύ.  

 Κατάλαβα και εκτίμησα την αξία του διαδικτύου και του skype: έφερναν κοντά τα αγαπημένα μου πρόσωπα με ένα κλικ και μου έδιναν την ψευδαίσθηση του ανήκειν. Δεκάδες κεράκια γενεθλίων σβήστηκαν έτσι, δικά μου και της οικογένειας, δεκάδες "χρόνια πολλά" ειπώθηκαν, μέσα από μια οθόνη, σε γιορτές. Κι εγώ, να ξορκίζω την κατάσταση, λέγοντας πως κάνω "ετήσιες διακοπές" - την ίδια στιγμή, κρυβόμουν πίσω από μια δημιουργική δουλειά, πίσω από δεκάδες χαμόγελα και από ζωγραφισμένα φύλλα χαρτιού. 

 Μα υπήρξαν φορές που δυσκολεύτηκα. Πολύ. Επέστρεφα στον τόπο μου σπάνια και δεν είχα κανέναν άλλο ισότιμο τρόπο για να ανανεώνω το κουράγιο μου. Ήμουν μόνη - κάποιες φορές γιατί έτσι τύχαινε, τις περισσότερες όμως κατέληγα να είμαι μόνη από επιλογή. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δημιουργούν σχέσεις με το ζόρι, αν η συνταγή δεν δένει... έτσι, συνδέθηκα στενά με ελάχιστα άτομα αυτά τα 4 χρόνια. Όλοι τους, όμως, είναι μες στην καρδιά μου.

  Γνώρισα το νησί όσο μπορούσα καλύτερα, και άφησα να με γνωρίσει κι αυτό. Και έπαιρνα το αυτοκινητάκι μου και τριγυρνούσα... και έγραφα... και φωτογράφιζα... και δημιουργούσα.

 Το 2012 ξεκίνησα το ιστολόγιο αυτό και οι βασικοί λόγοι πιστεύω πως είναι ευνόητοι, πλέον. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, αντίθετα αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα νωρίτερα, από τη στιγμή που είχα τόσο ανάγκη να ανοίξω τους ορίζοντές μου, να επικοινωνήσω και να ξεφύγω.

 Με την παραπάνω φωτογραφία συμμετείχα στον 16ο Διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που πραγματοποιήθηκε στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...). Το θέμα του διαγωνισμού ήταν οι "Διακοπές". 

  Η φωτογραφία λήφθηκε στη Θάσο, στις αρχές ενός περασμένου καλοκαιριού, σε ένα μικρό τουριστικό χωριό που λέγεται Ποτός, πολύ κοντά σε αυτό που έμενα. 

 Το καλοκαίρι, το χωριό σφύζει ολημερίς κι οληνυχτίς από ζωή κι από τουρίστες... το χειμώνα, όμως, ήμασταν εμείς κι εμείς. Στη φωτογραφία απαθανάτισα το στέκι μου, ένα μικρό, αγαπημένο καφέ δίπλα στη θάλασσα. Εκεί δούλευε η φίλη μου η Σινέτ, και με περίμενε (ετοιμάζοντάς μου πάντα μια μεγάλη κούπα διπλού cappuccino) για κους-κους και παρέα. 

 Πήγαινα συχνά μετά τη δουλειά, συνήθως μόνη, έπιανα μια γωνίτσα, ερχόταν κι εκείνη και καθόμαστε με τις ώρες, πίνοντας καφεδάκι, συζητώντας και ατενίζοντας τη θάλασσα. Ήταν ένας μικρός παράδεισος (όπως ακριβώς είπες, Αριστέα μου στο σχόλιό σου) - ό,τι έπρεπε για να ηρεμώ και να ξεφεύγω.

 Ο τίτλος που έδωσα στη φωτογραφία του διαγωνισμού είναι "Ουτοπία": σκεφτόμουν πως είναι ο ιδανικός τόπος και η ιδανική κατάσταση για καλοκαιρινές διακοπές... που όμως δύσκολα μπορεί να φτάσει κάποιος από εμάς πια (λαμβάνοντας υπόψη τα ισχύοντα δεδομένα της τσέπης μας και της χώρας μας)...

 Ευχαριστώ πολύ όσους τίμησαν με την ψήφο τους τη φωτογραφία μου και τη Μαρία μας για τη φιλοξενία!    

 Ακριβώς 10 διαγωνισμούς "Φωτογραφίζειν" πριν, στον 6ο διαγωνισμό που είχε κάνει η Μαρία, τραγουδούσα και παρακαλούσα για μια δίνη. Παρακαλούσα να τελειώσει η αναμονή μου, να γίνει μια περιστροφή και να έρθουν όλα τα πάνω-κάτω. Είχα κουραστεί.

 Ακριβώς 10 διαγωνισμούς μετά, η περιστροφή συνέβη. Στην αρχή, σιγά-σιγά, ο τροχός ξεκίνησε να γυρίζει... κι εγώ βρέθηκα φέτος να δουλεύω προσωρινά στη Νάουσα Ημαθίας. Και τώρα, ο τροχός γύρισε ξανά. Μόνιμα πια. Αντίο νησί, γεια σου και καλώς σε (ξανα)βρήκα, Ημαθία. Χοροπηδάω, γιατί είσαι πολύ πιο κοντά στον τόπο μου, στο σπίτι μου και σε εκείνον.

My waiting is done - I gave it a whirl!

☺

  Στοχεύω να γυρίσω για άλλη μια φορά τον τροχό, λίγο μόνο. Είναι καιρός του γι΄αυτό το γύρισμα. Αυτή τη φορά για άλλο λόγο, καμία σχέση με τον τόπο διαμονής μου. Το προσπαθώ τώρα που σας γράφω, κι ελπίζω να γυρίσει... και να έχω ξανά κάτι καλό να σας πω.

  Σας φιλώ, να περνάτε όμορφα!