Παθήματα-Μαθήματα

   Χρόνια Πολλά σε όλους!

   Είμαι και πάλι εδώ... ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και να περάσατε υπέροχα.

  Την τελευταία φορά που "βρεθήκαμε" εδώ, σας είπα πως έκανα πάλι μετακόμιση (μη μου αγχώνεστε, συνηθισμένο φαινόμενο, μιας και κάνω δυο φορές το χρόνο λόγω δουλειάς) και πως ήθελα να βάλω μια σειρά με τα πράγματα... αυτή όμως ήταν η μισή αλήθεια. Δεν ήθελα να σας ανησυχήσω.

  Στην πραγματικότητα, αυτή τη φορά έκανα τη μετακόμιση δυο μήνες πριν την ώρα της, γιατί πολύ απλά, για φέτος, τέρμα το νησί. Αμέσως μετά το Πάσχα είχα κανονίσει να είμαι guest σε ένα επεισόδιο του Grey's Anatomy. (Είχα γύρισμα, που λένε).

   Όχι ως γιατρός, καλέ, ως ασθενής συμμετείχα!

(μα πόσο πιο ομαλά να σας πω πως είχα προγραμματισμένο χειρουργείο;!) 

  Λοιπόόόοοοον.... ας πάμε δυνατά και με λίγο χιούμορ στο παρασύνθημα, να μη βαρύνουμε πολύ και το κλίμα.

   Πέμπτη 24/4, 8.15 το πρωί, το μαϊμουδάκι μπήκε μέσα - και ως συνέπεια αυτού, δεν μπορεί να χοροπηδάει και τόσο πια (εννοώ και με τα δύο του πόδια). Αν και πολύ θα το ήθελε... το χοροπηδητό βλέπετε είναι ο πλέον κατάλληλος πανηγυρισμός όταν ξέρεις πως θα έχεις μετά ΔΥΟ μήνες αναρρωτική άδεια. 

 Αποτελέσματα; Ένα μπανταρισμένο ποδαράκι με A.T.Ε.M.A (Άγνωστης Ταυτότητας Εισερχόμενο Μεταλλικό Αντικείμενο) και σταυροβελονιές (γιαχ, αλλά θα αφαιρεθούν όλα στην πορεία, thank God), ένα χειρουργείο που "θα" ήταν εύκολο και δεν ήταν τελικά καθόλου (άλλα ξέραμε, άλλα βρήκαμε), δυο καλογυαλισμένες καινουργιότατες πατερίτσες αλουμινίου, χάπια, πολλά χάπια, ενέσεις, αχ-βαχ, πολλά αχ-βαχ...   = Μαϊμουδάκι down για λίγο καιρό, ή αλλιώς κούτσαβλος, αν προτιμάτε. Αυτά ήταν τα Παθήματα (που λέει και ο μισός τίτλος της ανάρτησης).

  Και πάμε στα Μαθήματα...

 Ως γνωστόν, τα νοσοκομεία, οι κλινικές, τα χειρουργεία και τα λοιπά συναφή, δεν είναι ευχάριστα μέρη. Η εμπλοκή σου όμως με αυτά, μπορεί να σου μάθει πολλά:

- Μαθαίνεις πως όταν είσαι ασθενής, ή πρόκειται να γίνεις, η ιδιωτικότητά σου πάει περίπατο.

- Μαθαίνεις πως όσο κι αν είσαι καλοδιάθετος και με διάθεση για αστεία όταν πας στην κλινική, οι χαζομάρες τελειώνουν με τη μία όταν σε "φορτώνουν" για το χειρουργείο και κανείς δικός σου δεν μπορεί να έρθει μαζί. Ξεφούσκωσε το μπαλόνι, και τώρα μοναξιές. Δύσκολο πράγμα.

- Μαθαίνεις πως η τοπική νάρκωση δεν λέει και τόσο, όταν αντιλαμβάνεσαι από τους ήχους τι ακριβώς σου κάνουν. Ή όταν ακούς το γιατρό σου να ξεφυσάει, γιατί δυσκολεύεται τα μάλα να σε διορθώσει (Μα πώς στο καλό μου ήρθε και το δέχτηκα αυτό με τη νάρκωση;)

- Μαθαίνεις πως ο πόνος μπορεί να έχει κλίμακες και διαβαθμίσεις και πως υπάρχει και χειρότερος πόνος από όσους είχες έως τώρα γνωρίσει. Με λίγα λόγια, ΑΟΥΤΣ.

- Μαθαίνεις την τεράστια αξία που μπορεί να έχει για σένα, ένα χέρι που σε ακουμπά καθησυχαστικά στον ώμο, κάθε τόσο, μέσα στο χειρουργείο. Ένα βλέμμα ζεστό και μια απλή ερώτηση κάθε λίγο: "Είσαι καλά;" Είχα την πιο καλή και ανθρώπινη νοσοκόμα που θα μπορούσα να έχω. Γεια σου, Μαρίνα, να είσαι καλά, γλυκιά μου. Να είσαι καλά που ήσουν εκεί μέσα και με ηρεμούσες. Θα σε θυμάμαι, πιο πολύ γι΄αυτό... αλλά αυτό στο είπα ήδη.

- Μαθαίνεις τι θα πει "καλός γιατρός": Γιατρέ, ξέρω, σε ταλαιπώρησε πολύ το μαϊμουδοποδαράκι... Σ΄ευχαριστώ για όλα και ειδικά που είσαι τόσο καλός μαζί μου και νοιάζεσαι.

- Μαθαίνεις πως οι "1-pack" κοιλιακοί σου μπορούν να γίνουν σε 3-4 μέρες "6-pack" κοιλιακοί. Τι γυμναστήρια και χαζομάρες... το περπάτημα με τις πατερίτσες δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά τους! (Κοιλιά γυμνάσαμε, χέρια γυμνάσαμε, το ένα πόδι το γυμνάσαμε, ισορροπία βελτιώσαμε... θα σκίσω στις παραλίες φέτος!!)

- Μαθαίνεις πως οι αποστάσεις τελικά είναι σχετικές ως προς τον θεατή: μια απόσταση τριών μέτρων μπορεί να σου φανεί τριών χιλιομέτρων, αν δεν είσαι σε θέση να την κάνεις. Χμμμ... ενδιαφέρον. 

  Και φυσικά, υπάρχουν και τα Ευτράπελα...

- Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, όταν κοιτάς επί 10 λεπτά ένα σκαλί παριστάνοντας το εκκρεμές (όχι του Φουκώ), κάνοντας μπρος-πίσω με τις πατερίτσες ("τώρα θα το ανέβω, ύστερα θα το ανέβω, όχι δεν μπορώ, άει στο καλό θα το ανέβω, επ-ωπ, πάλι δεν το ανέβηκα, γμτ!!!!")

- Όταν σε πάει η νοσηλεύτρια βόλτα στην κλινική για ακτίνες, με την αναπηρική καρέκλα, και διασταυρώνεσαι με μια άλλη νοσηλεύτρια στο στενό διάδρομο. Εσύ δε χωράς, αυτή δεν κάνει πίσω... και τελικά σε περνάνε μαζί με την καρέκλα πάνω από τα πόδια της. (???) Είναι εντάξει η κοπέλα, ευτυχώς, δυο φορές τη ρώτησα μετά όταν την ξεμονάχιασα, για να σιγουρευτώ.

- Διάλογος στο ασανσέρ:

Νοσηλεύτρια: Τι ύψος έχεις; Είσαι μπασκετμπολίστρια;

Εγώ: ?!!! (καταλήγω να κοιτάω πίσω μου και πίσω από την αναπηρική, μήπως το λέει σε κανέναν άλλο. Μόνες μας στο ασανσέρ. Τελικά, ή το μαύρο που φοράω όντως αδυνατίζει, ή εκείνη δεν βλέπει τους προκοιλιακούς μου... Σχορτσιανίτη, πίσω και σ΄έφαγα!!)

and last, but not least...

- Συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά, την αγάπη των δικών σου ανθρώπων. Που τρέχουν πανικόβλητοι γύρω σου σαν το μελίσσι, συνεχώς, ταΐζοντάς σε ασύστολα γιατί παίρνεις φάρμακα, βοηθώντας σε, που τρέχουν για τα διάφορα χαρτιά, που σου φέρνουν παγωτό. Που σου κάνουν παρέα. Που μαθαίνουν να σου κάνουν ενέσεις (μία φορά σου κάνουν, δέκα φορές πονάνε). Που κοιμούνται υπομονετικά στο στενό καναπέ, για να μην κινδυνεύσεις εσύ, αν τύχει και σ΄ακουμπήσουν στον ύπνο...

  Λοιπόν, αυτά. Θα μου συγχωρήσετε τη μεγάλη ανάρτηση, διότι έπρεπε να καλύψω το χαμένο χρόνο (δικαιολογίες... θα έσκαγα αν δεν τα έλεγα). 

  Μου λείψατε όλες και όλοι πολύ! Για λίγες μέρες ακόμη, δεν εγγυώμαι ότι θα μπορώ να σας επισκέπτομαι στα ιστολόγιά σας, αλλά εδώ θα μπαίνω για λίγο και θα μιλάμε.

  Σας ευχαριστώ όλους σας για τις ευχές που περάσατε και μου αφήσατε όλες τις προηγούμενες μέρες.  

  Κατερίνα (Βερίγκα), Κατερίνα (Koko), Βαρβάρα, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα μηνύματα, το ενδιαφέρον σας και που περάσατε ξανά αυτές τις μέρες από εδώ, αγαπημένες μου. Κατάλαβα πως ανησυχήσατε... Έβλεπα από το κινητό τα μηνύματα, ήθελα να σας απαντήσω, αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω εκεί και γι΄αυτό δεν το επιχείρησα. Να είστε καλά! ♥

  Λίγο πριν την επέμβαση, έλαβα και το δώρο μου από την Aby (Aby Craft), καθώς ήμουν η τυχερή της κλήρωσης που είχε κάνει στο ιστολόγιό της. Ένα φανταστικό κολιέ διπλής όψης, με την τεχνική bead embroidery. Aby μου, δασκάλα μου στην τεχνική, σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ, είναι υπέροχο!! Θα το τιμήσω και πάλι δεόντως μόλις ανακάμψω (με τη πυτζάμα δε λέει, θα το χαντακώσω).

   Σας φιλώ!