Ιστορίες του καφενέ...

Σοφία

Ο Μιχάλης σιγοτραγουδούσε και σήμερα, καθώς καθάριζε τα τραπέζια από τη σκόνη. Τοποθέτησε τις καρέκλες στη θέση τους, έλεγξε για τελευταία φορά  τη βιτρίνα του με τα σιροπιαστά, φόρεσε ένα χαμόγελο. Μια νέα μέρα ήταν στο ξεκίνημά της κι ο Μιχάλης φρόντιζε, όπως κάθε πρωί, και την παραμικρή λεπτομέρεια του φιλόξενου καφενέ του.

Όπως κάθε μέρα, το γραφικό παραδοσιακό καφενείο θα γέμιζε από κόσμο: εν μέσω καλού καφέ, γέλια θα ακούγονταν, ματιές θα ταξίδευαν και κουβέντες θα ανταλλάσσονταν χωρίς σταματημό.

 «Καλημέρα, κυρ-Μιχάλη!»

Στράφηκε και αντίκρισε την κεφάτη παρέα των τριών νεαρών, να στέκεται πάνω στο χαρακτηριστικό πάτωμα-σκακιέρα, κρατώντας παραμάσχαλα μερικά βιβλία θεωρίας της Τέχνης.

«Καλώς τους καλλιτέχνες!» είπε πρόσχαρα και παράτησε όπως-όπως το πανί του στην άκρη. «Τρέχω για τον καφέ!»

Δεν χρειαζόταν πια να τους παίρνει παραγγελία, οι νεαροί ήταν συχνοί θαμώνες και είχε μάθει καλά τις προτιμήσεις τους. Αν ήταν πρωί, έρχονταν για καφέ. Αν ήταν μεσημέρι, για μπυρίτσα και κανένα μεζεδάκι. 

Βλέποντάς τους να βολεύονται στο συνηθισμένο τραπέζι τους, ανάμεσα σε γέλια και πειράγματα, ο Μιχάλης κρυφογέλασε. Τους συμπαθούσε και τους περίμενε κάθε φορά. Οι συζητήσεις τους άφηναν εποχή! Ήταν όλοι τους φοιτητές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και περνούσαν ώρες στον καφενέ, μιλώντας συνεχώς για την τέχνη και ανταλλάσσοντας ανατρεπτικές ιδέες.  

Αν και δεν πολυκαταλάβαινε τις ορολογίες που χρησιμοποιούσαν στις συζητήσεις τους, ούτε τις ιδέες τους για τη μοντέρνα τέχνη, συχνά μιλούσε κι εκείνος μαζί τους για τη σχολή. Το απολάμβανε και το χαιρόταν. Θυμόταν την πρώτη φορά που του ζήτησαν τη γνώμη του κι εκείνος αποφάσισε να τους πειράξει: «Εσείς παιδιά μου είστε ικανοί να πάρετε μια σωλήνα, να της βάλετε ένα μάτι και να πείτε ότι απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου! Τι να σας πω κι εγώ… για σας είναι «καλλιτεχνική εγκατάσταση», για μένα παραμένει μια σωλήνα… και μάλιστα χωρίς το ένα μάτι! Άμα θέλετε να σας πω πώς να φτιάχνετε καλό καφέ ή μπακλαβά, ευχαρίστως! Μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου…» Τα γέλια των νεαρών τότε είχαν ξεσηκώσει το μαγαζί.

Αφήνοντας τώρα και τον τελευταίο καφέ στο τραπέζι τους, την προσοχή του τράβηξε μια παρουσία στο δρόμο.

«Αχ, μωρέ ψυχή μου, τι σταυρό κουβαλάς κι εσύ…» αναστέναξε.

«Τι έπαθες, κυρ-Μιχάλη;» Η παρέα τον κοίταξε, μην καταλαβαίνοντας πού αναφερόταν.

Τους έδειξε έξω στο δρόμο.

Μια μοναχική, μικρή φιγούρα, περπατούσε κρατώντας και στα δυο της χέρια μερικές ογκώδεις, πορτοκαλί πλαστικές τσάντες. Τρέκλιζε από το βάρος τους και η αυτοσυγκέντρωσή της για να ισορροπήσει διαγραφόταν έντονα στο πρόσωπό της. Η μικρή πλησίαζε αργά, και η παρέα άρχισε σιγά-σιγά να διακρίνει με έκπληξη ένα αγγελικά πλασμένο, όμορφο πρόσωπο, στεφανωμένο από ξανθά, ολοφώτεινα μαλλιά.

«Παιδιά μου, συγγνώμη» μουρμούρισε ο Μιχάλης. «Μα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ…»

«Ποια είναι αυτή η μικρούλα, κυρ-Μιχάλη;» Ο Πάνος φαινόταν απορημένος. «Τι κάνει; Τι κουβαλά; Μόνη της είναι… Ποιος αφήνει ένα παιδί να περπατάει μόνο του στο δρόμο, πρωί-πρωί, κουβαλώντας τόσο βάρος;»

«Πάνο μου, αυτή είναι η Σοφία. Μια μικρούλα Ρωσίδα. Πάνε λίγες μέρες που εμφανίστηκε στη γειτονιά μας…  Πηγαίνει από μαγαζί σε μαγαζί, πουλώντας μανταρίνια. Αυτά κουβαλάει μέσα στις γεμάτες τσάντες της. Δεν ξέρω τίποτε άλλο, δεν έχω δει κανέναν άλλον μαζί της. Τη βλέπω πάντοτε μόνη. Λυπάμαι και θυμώνω μαζί - είναι απλώς ένα παιδί! Χθες και προχθές αγόρασα πάλι μανταρίνια, παρόλο που δεν τα χρειαζόμουν… έχω αγοράσει  τσάντες και τσάντες από δαύτα. Η γυναίκα μου δεν ξέρει τι να τα κάνει πια και τα χαρίζουμε στη γειτονιά! Μα πώς αλλιώς να τη βοηθήσω;»

 «Κυρ-Μιχάλη, μιλάει ελληνικά το παιδί; Φώναξέ την να της μιλήσουμε, μπορείς;» Τα μάτια του Πάνου έδειχναν στενοχωρημένα.

«Παιδί μου, μιλάει, ναι,  κι εγώ να τη φωνάξω… μα δεν ξέρω τι γυρεύεις να καταφέρεις. Αγοράζεις, σε ευχαριστεί, φεύγει με άδεια χέρια και μετά από λίγο τη βλέπεις ξανά φορτωμένη, να περπατά πάλι στο δρόμο και να πηγαίνει παρακάτω, σε κάποιο άλλο μαγαζί. Κάποιος την περιμένει, κάποιος την εκμεταλλεύεται. Την έχω ρωτήσει, μα η μικρή φοβάται… έχει αποφύγει τις ερωτήσεις μου πάρα πολλές φορές.»

Ο Μιχάλης σήκωσε τους ώμους του προβληματισμένος, ξεφύσηξε και πήγε στην πόρτα να τη φωνάξει.

«Σοφία!»

Η μικρούλα ήρθε και μπήκε ντροπαλά στο μαγαζί, ντυμένη με τα απλά της ρούχα και με ένα αθώο βλέμμα στα μάτια. Καλημέρισε τον κυρ-Μιχάλη και τους νεαρούς, μα δεν πλησίασε πολύ κοντά τους, σαν να σεβόταν την παρέα. Τα μάτια της τους κοίταξαν, μα δεν μίλησε, ούτε παρακάλεσε. Απέμεινε περήφανα όρθια, στη γωνία, και περίμενε να της μιλήσουν.

«Σοφία σε λένε λοιπόν, ε;» μίλησε πρώτος ο Φίλιππος. «Από δω οι φίλοι μου, ο Δημήτρης και ο Πάνος. Κι εγώ είμαι ο Φίλιππος. Θέλεις να καθίσεις λίγο μαζί μας;»

Η Σοφία κάθισε, μα δεν βολεύτηκε. «Ευχαριστώ», τους είπε, «μα δεν μπορώ να μείνω πολύ…» Το βλέμμα της ταξίδεψε βιαστικά στο δρόμο, κοιτώντας με ένα μικρό πανικό, παρόλο που κανείς δεν στεκόταν εκεί.

«Σε περιμένει κάποιος έξω;» τη ρώτησε ο Πάνος.

Η μικρή δεν απάντησε, μόνο έδειξε τις τσάντες με τα μανταρίνια της.

«Πεινάς; Έχεις φάει; Θέλεις να φας κάτι;» Ο Πάνος δεν περίμενε για την απάντηση. «Κυρ-Μιχάλη, θα φτιάξεις στη Σοφία μας ένα τοστ;»

Όσο το τοστ ετοιμαζόταν, ο Πάνος παρατηρούσε τη μικρή. Είχε μια περηφάνια στο βλέμμα, μαζί μ΄ένα φόβο και μια παραίτηση. Ήταν καθαρή, αλλά δεν ήταν καλοζωϊσμένη.

«Είναι πρωί… Πώς και δεν είσαι στο σχολείο, δεν σου αρέσει;» τη ρώτησε. Τέτοια ώρα, τα κοριτσάκια της ηλικίας της έπρεπε να μαθαίνουν γράμματα, όχι να πουλάνε μανταρίνια στις γειτονιές.

«Δεν έχω πάει ποτέ στο σχολείο» του είπε, τρώγοντας το τοστ. «Μα θα μου άρεσε, φαντάζομαι…» Έδειξε τα βιβλία που ήταν παρατημένα σε μια καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι τους. «Δικά σου είναι; Θέλω να μάθω να γράφω και να διαβάζω… Αλλά δεν μπορώ να πάω ακόμη στο σχολείο, δεν είναι η ώρα, έτσι λέει ο μπαμπάς». Η μικρή τελείωσε το τοστ, σηκώθηκε και τον κοίταξε απολογητικά: «Πρέπει να φύγω τώρα… λυπάμαι. Ευχαριστώ για το τοστ».

Ο Πάνος αγόρασε δυο τσάντες μανταρίνια με μισή καρδιά. Ένιωθε περίεργα, σαν ένοχος και σωστός μαζί. «Θα έρθεις και αύριο;» τη ρώτησε πριν φύγει. «Εδώ, εννοώ. Στου κυρ-Μιχάλη. Θα αγοράσω πάλι λίγα από τα μανταρίνια σου κι έπειτα λέω να σου μάθω να γράφεις το όνομά σου. Τι λες;»

Η μικρή στράφηκε, τον κοίταξε και για μια στιγμή, το βλέμμα της φωτίστηκε όλο προσμονή και εμπιστοσύνη. Την επόμενη στιγμή, έκανε μεταβολή και η φιγούρα της χάθηκε βιαστική, στην κίνηση του δρόμου.

Το επόμενο πρωί, ο Πάνος πήγε μόνος του στον καφενέ, με ένα μολύβι, μια γόμα και ένα χαρτί και περίμενε τη Σοφία. Εκείνη ήρθε, του έδωσε τα μανταρίνια της, έμεινε για λίγο παραπάνω κι όλα έγιναν όπως τα είχαν κανονίσει. Συναντήθηκαν με τον ίδιο τρόπο και την άλλη μέρα… και την επόμενη… και τη μεθεπόμενη.

Ο Πάνος όμως τα βράδια δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί. Η σκέψη της μικρής τον είχε στοιχειώσει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Να μιλήσει στην αστυνομία για την περίπτωσή της; Να απευθυνθεί σε κάποιον άλλο φορέα; Κανένα παιδί δεν έπρεπε να ζει έτσι, μα, τι θα συνέβαινε στη Σοφία αν αποδεικνυόταν ότι βρισκόταν παράνομα στη χώρα;

Να στήσει καρτέρι να βρει τον «προμηθευτή» της; Να του μιλήσει; Ο Πάνος ήταν σίγουρος πια ότι το πρόσωπο που την εφοδίαζε με τα μανταρίνια ήταν ο πατέρας της… Ένιωθε πως κάτι έπρεπε να κάνει, μα φοβόταν για την ασφάλειά της και δεν ήξερε πώς να κινηθεί, για να μην τη βάλει σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

Το πρωί της έβδομης ημέρας, ο Πάνος σηκώθηκε άυπνος από το κρεβάτι, μα αποφασισμένος να κινηθεί πιο δραστικά στο ραντεβού τους. Η εικόνα του μικρού αγγέλου με τα μανταρίνια, που ήθελε απεγνωσμένα να μάθει να γράφει και να διαβάζει και που ποτέ δεν μπορούσε να βρει χρόνο γι΄αυτό όσο θα ήθελε, του είχε γίνει εμμονή. Αποφάσισε να μιλήσει μαζί της για την πρόθεσή του να τη βοηθήσει και να δει τι θα του έλεγε κι εκείνη.

Πήγε στον καφενέ και περίμενε. Περίμενε ως το απόγευμα. Η Σοφία δεν φάνηκε. Ούτε την άλλη μέρα, ούτε καμία από τις επόμενες. Σαν να είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης… κάτι που επιβεβαίωσε περίλυπος κι ο κυρ-Μιχάλης: ούτε εκείνος, ούτε κάποιος άλλος μαγαζάτορας την είχε ξαναδεί να περπατά στη γειτονιά.

Απαρηγόρητος, ο Πάνος έγειρε πάνω στο Μιχάλη:

«Γνώρισα μια Σοφία…» του είπε, «μα ολόκληρος άντρας δεν είχα τη σοφία να τη βοηθήσω, τότε που μπορούσα και έπρεπε…»

Ο κυρ-Μιχάλης δεν είχε τι να του πει για να τον συμβουλεύσει. Κάθισε δίπλα του κι απέμειναν κι οι δυο να κοιτούν έξω, στο δρόμο… ένα δρόμο όπου τόσες και τόσες Σοφίες είχαν περπατήσει, ένα δρόμο όπου τόσες και τόσες Σοφίες είχαν χαθεί.

Η παρέα των νεαρών, ο κυρ-Μιχάλης και ο χώρος

του καφενέ είναι προϊόντα μυθοπλασίας.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις της ιστορίας

έχουν πολύ μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα…

Η «Σοφία» μακάρι να βρίσκεται ακόμη κάπου εκεί έξω.

Και μακάρι να είναι καλά.

Οι "Ιστορίες του καφενέ" βασίζονται σε μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη (Απάγκιο). Το συντονισμό έχει αναλάβει η Αριστέα στο ιστολόγιό της και για να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται, μεταφέρω εδώ τα λόγια της: 

Στις "Ιστορίες του καφενέ", ξεδιπλώνουμε μικρές αυτοτελείς - κατά κάποιο τρόπο - ιστορίες θαμώνων ενός καφενείου (ερωτικό καβγαδάκι, πρώτο ραντεβού, συνάντηση παρέας παλιών συμμαθητών - ό,τι σκεφτεί ο καθένας μας). Κάθε ιστορία έχει τον δικό της τίτλο.

Συμμετέχουν οι εξής:

(ιστολόγια, φίλοι ιστολογίων)

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από την Αριστέα

Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/

Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/ 

Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/

Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/

Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr

Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/

Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/

Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/

Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr

Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr

Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr

Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/

Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr

Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/

Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/

Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/

Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/

Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/

@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

Δημοσιευμένες Ιστορίες

Δημήτρης Ασλάνογλου, "Κι όμως είπε αλήθεια" (Φιλοξενήθηκε από την @ριστέα)

Lysippe, Το σημάδι της Γλαύκας 

Αγριμιώ, Αν τολμάς, φαντάσου....

Κατερίνα, Η μοιραία συνάντηση

@ριστέα, Απροσπέλαστοι κόσμοι

Xris Kat, Το αποτέλεσμα

Μαριλένα, Στη βροχή

Λεβίνα, Ημέρες οργής

Έλλη (Funky Monkey), Σοφία

Φλώρα, Στα ακρογιάλια των εφήμερων Ερώτων

Μαρία Νι, Το μυστήριο του καφενείου

Χριστίνα, Μια καινούργια αρχή

Λεβίνα, Ο παπατζής (2η συμμετοχή)

Μαρία Κανελλάκη, "What is baklavas?"

Katerina koko, Η συνέντευξη 

Μαρία (me maria), Ακυβέρνητοι στο χρόνο

Πέτρος, Το αντάμωμα

Κική, Ο Βλάχος και το Σαλιγκάρι (Μέρος 1ο)

Έλενα, Stop!

Γλαύκη, Πέρα και πάνω από αυτό (Φιλοξενήθηκε από την Petra)

Βερόνικα (censurasigloXXI, Ισπανίδα που γράφει στα ελληνικά), (χωρίς τίτλο)

Κική, Ο Βλάχος και το Σαλιγκάρι (Μέρος 2ο)

Δέσποινα, Αυτή η φύση, Μέρος 1ο

Δέσποινα, Αυτή η φύση, Μέρος 2ο

Κλαυδία, Η εγγονή της Μαρουλίας (Φιλοξενήθηκε από την Petra)