"Φωτογραφίζειν"... ευκαιρία για βόλτα!

  Με τις δύο παραπάνω φωτογραφίες συμμετείχα (για πρώτη φορά και δειλά-δειλά) στον 3ο κατά σειρά διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που διεξήχθη στο ιστολόγιο της Μαρίας (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) Το θέμα του διαγωνισμού ήταν "Ο δρόμος".

  Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία για την άψογη φιλοξενία και τους φίλους που ψήφισαν τις φωτογραφίες μου!

Και τώρα...

  Κλείσε τα μάτια σου... πιάσε το χέρι μου... και έλα να κάνουμε μαζί το πρώτο βήμα. Προς τα πού; Μα... θα "μπούμε" μέσα στην πρώτη φωτογραφία (την αριστερή, μη μου μπερδευτείς και σε χάσω!!) Θα μπούμε και θα περπατήσουμε (με τη φαντασία μας όλα είναι δυνατά). Θα γνωρίσουμε τον τόπο, θα δούμε τα μυστικά του. 

Φύγαμε, λοιπόν... για τα Λιμενάρια της Θάσου.

Είναι φθινόπωρο.

   Πάντα πίστευα πως για να γνωρίσεις πραγματικά έναν τόπο, ειδικά ένα νησί, θα πρέπει να το δεις στις ήρεμες στιγμές του. Και το καλοκαίρι μπορείς να το γνωρίσεις, αλλά είναι διαφορετικά - μοιάζουν όλα σαν να είναι τυλιγμένα με ένα διάφανο χρυσόχαρτο που τα ωραιοποιεί, αλλά δεν σε αφήνει τελικά να δεις και πολλά από την πραγματικότητα.  

  Το φθινόπωρο και το χειμώνα, όμως, όταν ο κόσμος πια δεν είναι πολύς, τότε αναδύεται η ομορφιά και η μαγεία ενός νησιωτικού τόπου. Βλέπεις γωνιές που δεν πρόσεχες πριν... κι αν αφεθείς ν΄ακούσεις, αν αφήσεις τον τόπο να σου μιλήσει, θα μάθεις πολλά από τα μυστικά του. 

    Κι αυτός ο τόπος έχει πολλά να σου πει.

Είναι ένα μέρος που όταν το κοιτάς από ψηλά, μοιάζει πραγματικά με ζωγραφιά...

...είτε είναι πρωί...

είτε μεσημέρι...

είτε είναι σούρουπο.

  Παντού θα αντικρίσεις Τέχνη. Την τέχνη του Λιμεναριώτη γλύπτη και ζωγράφου Κώστα Λόβουλου. Είναι αυτοδίδακτος, ζει εδώ, δημιουργεί μοναδικά έργα για τον τόπο του (και όχι μόνο, καθώς έργα του κοσμούν πλατείες και δρόμους σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού)... Ταυτόχρονα, είναι ένας άνθρωπος που χαίρεται να μεταδίδει τις γνώσεις του στους άλλους. Αν κάποιος το θέλει, είτε είναι μικρός, είτε μεγάλος, μπορεί να μαθητεύσει κοντά του. 

"Περιμένοντας την Ειρήνη", Λόβουλος Κώστας

 Αν σηκώσεις ψηλά το βλέμμα σου, θα δεις να δεσπόζει πάνω στον απέναντι λόφο το χαρακτηριστικό γνώρισμα του τόπου: το "Παλατάκι" (όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι)...

  Περπατώντας, θα ανακαλύψεις πολλές μικρές γωνιές χαλάρωσης. Δεν έχει κόσμο τώρα, γιατί είναι φθινόπωρο και οι πολλοί έχουν φύγει, έχει τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Αλλά εσύ κι εγώ μπορούμε άνετα να καθίσουμε εδώ, να απολαύσουμε τον ήλιο και να πιούμε τον καφέ μας. Θυμάμαι που μου είπες ότι ήθελες να αφήσεις πίσω σου το βάρος όσων σε απασχολούν... να μια καλή ευκαιρία για να το καταφέρεις.

Αν πεινάς, μπορούμε να φάμε εδώ, δίπλα στο λιμάνι - κοίτα τι όμορφη θέα!

Έχουν για μας φρέσκο χταποδάκι.

   Γύρω από το λιμάνι μπορούμε να περπατήσουμε, έχει δρόμο. Τι λες, πάμε; Είναι ευκαιρία για να δεις από πιο κοντά το "νησάκι", το βράχο που είναι καταμεσής στο λιμάνι... και από εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε καλύτερα τις βάρκες, τις τράτες και τα καΐκια των ντόπιων ψαράδων.

  Εδώ, πλάι στα καΐκια, θα συναντήσουμε και ένα από τα πρώτα ναυπηγεία της Θάσου. Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή πια πάνω του, αλλά το παλιό ναυπηγείο μας αντικρίζει το ίδιο αγέρωχο όπως κάποτε. Και ψιθυρίζει παλιές ιστορίες...

Αυτά τα δύο καραβάκια μπορούν να μας πάνε βόλτα, αν το θέλεις!!

   Έλα εδώ να δεις τι βρήκα!

  Μια βάρκα στη στεριά... είναι πληγωμένη, αγγίζω την πληγή της και προσπαθώ να ακούσω τι έχει να μου πει. 

  Δε μου λέει τι συνέβη. Το μόνο που μου λέει είναι πως νιώθει μόνη εδώ έξω. Σαν να την ξέχασαν. Δεν είναι μέρος εδώ για μια βάρκα. Θέλει να επιστρέψει στη θάλασσα... και στην αλμύρα.   

   Γι΄αυτό και λάμπει όσο μπορεί στον ήλιο, παρ' όλη την πληγή της - μήπως και καταφέρει να πείσει τον ιδιοκτήτη της πως μπορεί ακόμη να ταξιδέψει... πως μπορεί ακόμη να τον βοηθήσει για να βγει το μεροκάματο.

   Εγώ την πιστεύω, εσύ; Μακάρι να τα καταφέρει...

  Φεύγοντας από το λιμάνι, βρισκόμαστε μέσα σε μια αυλή. Θαυμάζουμε σιωπηλά το φθινόπωρο που χορεύει πάνω στα δέντρα του δρόμου... 

Στη διαδρομή κάναμε και καινούριους φίλους!

  Οι νέοι μας φίλοι απολαμβάνουν τον ήλιο όπως τον απολαύσαμε κι εμείς... και μας παρατηρούν που τους παρατηρούμε. Τι να σκέφτονται, άραγε;

   Εγώ πάντως σκέφτομαι πόσο καθάρια και λαμπερή, όλο σπιρτάδα, είναι η ματιά τους.

  Η φύση εδώ παλεύει να αναγεννηθεί, όλο ελπίδα, κόντρα στις αντιξοότητες. Νομίζω πως πρέπει να πάρουμε ένα μάθημα και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά της...

  Όταν χρειάζεται να προστατευτεί, η φύση δείχνει τα αγκάθια της. Αυτό δε σημαίνει πως χάνει την ομορφιά της... Έτσι δεν κάνουμε κι εμείς οι άνθρωποι, όταν πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας; Δείχνουμε τα "αγκάθια" μας, όπως αυτή η φραγκοσυκιά... κάθε ζωντανό πλάσμα σ΄αυτή τη γη έχει τις άμυνές του, σωστά;

Να κι ένας όμορφος δρόμος, ανάμεσα στα δέντρα... πού να οδηγεί, άραγε; 

Ας τον περπατήσουμε...

(συνεχίζεται...)

  Τα Λιμενάρια είναι μια κωμόπολη 2.441 κατοίκων (σύμφωνα με την απογραφή του 2011) στα νοτιοδυτικά του νησιού της Θάσου. Απέχει 42 χλμ. από τον Λιμένα και είναι η δεύτερη σε μέγεθος κωμόπολη του νησιού. Έχει θέα προς το Αιγαίο Πέλαγος, προς το Άγιο Όρος που βρίσκεται στα δυτικά του και προς τη Λήμνο, που είναι στα νότια. 

  Είναι το νεότερο χωριό της Θάσου και προέρχεται από τη σταδιακή εγκατάλειψη του πρώτου ορεινού οικισμού των Λιμεναριωτών: του Κάστρου. Η εγκατάλειψη του Κάστρου και η εγκατάσταση των κατοίκων στα σημερινά Λιμενάρια άρχισε το 1905, όταν στην ασήμαντη «σκάλα» (=παραλία, ακτή) που ήταν τότε, έφτασε ο δαιμόνιος γερμανός επιχειρηματίας Fr. Speidel, ιδρυτής της ομώνυμης μεταλλευτικής εταιρείας.

  Λίγες μόνο εκατοντάδες μέτρα Β.Α. των Λιμεναρίων, στη θέση «Βούβες», ο Speidel εντόπισε σημαντικά κοιτάσματα αργυρούχου μόλυβδου και καλαμίνας και άρχισε αμέσως την εξόρυξη. Στα ορυχεία απορροφήθηκε όλο το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό του Κάστρου και των κοντινών χωριών. Τα Λιμενάρια τότε γνώρισαν πρωτοφανή ανάπτυξη και έγιναν το πιο πυκνοκατοικημένο χωριό της Θάσου (στην απογραφή του 1960 το χωριό αριθμούσε πάνω από 3500 κατοίκους).

  Το «Παλατάκι», το σήμα κατατεθέν των Λιμεναρίων, αποτέλεσε την κατοικία του Speidel. Στην παραλία ο Speidel έκτισε μια σειρά από πανομοιότυπα σπίτια για την εγκατάσταση των πρώτων εργατών, μερικά από τα οποία σώζονται μέχρι και σήμερα, διατηρώντας τα αρχιτεκτονικά στοιχεία της περιόδου Speidel (1905-1914).

  Κατά το Μεσοπόλεμο, η παράκτια αλιεία αποτέλεσε για το χωριό πραγματική πηγή ζωής. Πολλοί πήγαιναν στην τράτα για να εξασφαλίσουν τα ψάρια της οικογενείας, χωρίς άλλη αμοιβή. 

 Σήμερα, σε όλο το νησί παράγονται ελαιόλαδο, μέλι, κρασί (αν και λιγότερο ποσοτικά σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια), γλυκά του κουταλιού με θασίτικο μέλι από διάφορα φρούτα (και ιδιαίτερα από σύκα και καρύδια, τα οποία αφθονούν στην περιοχή), αλλά και λουκουμάδες (θα τους βρείτε κυρίως στα Λιμενάρια).

Πηγές

~ Λιμενάρια: 1 - 2 - 3 - 4 - 5

~ Λόβουλος Κώστας (γλύπτης, ζωγράφος): 1, 2