Πλεκτά φουλάρια

  Το ότι δεν έμαθα να πλέκω, πολλοί από εσάς το γνωρίζετε νομίζω πια. Κι αυτό γιατί έχω γκρινιάξει γενικότερα κατά καιρούς, βλέποντας τις πλεκτές δημιουργίες της παρέας (κι έχω ζηλέψει άλλο τόσο... αχ, άτιμη άγνοια!!)

  Το ότι είμαι ολίγον τι ανορθόδοξη (όσον αφορά τους τρόπους που θα βρω τελικά για να πετύχω αυτό που θέλω, όταν έχω άγνοια) το ξέρετε;

  Πέρσι τέτοιο καιρό ξεκίνησα τους πειραματισμούς και άρχισα να πλέκω με τα δάχτυλα. Να σας πω την αλήθεια; Δεν τον αλλάζω με τίποτα αυτόν τον τρόπο - είναι τόσο διασκεδαστικός!! 

  Και πριν το καταλάβω καλά-καλά, το πλέξιμο με τα δάχτυλα το μετέτρεψα σε ένα δημιουργικό πλέξιμο με τα δάχτυλα... και κατέληξα να φτιάχνω διάφορες ζεστούλικες δημιουργίες.

  Μία τέτοια δημιουργία είναι κι αυτή που έφτιαξα τώρα... (αν και δεν σταμάτησα εκεί, αυτή τη φορά).

Πλεκτό φουλάρι σε αποχρώσεις του γκρι και του ροζ

Pink and grey infinity scarf

   Αυτή τη φορά, πήρα φόρα και έπλεξα και με τους καρπούς των χεριών (Τιιιιι; Δεν πιστεύω να γελάτε;!!)

  Και γιατί παρακαλώ θα πρέπει δηλαδή να χρησιμοποιούμε πάντα βελόνες στο πλέξιμο (που δεν ξέρω κιόλας να χρησιμοποιώ) και δεν μπορούμε να πλέξουμε, χρησιμοποιώντας τους καρπούς μας αντί για βελόνες;

   Τα πάντα γίνονται... και για του λόγου το αληθές, ιδού!!

Πλεκτό φουλάρι σε αποχρώσεις του μπλε

Blue infinity scarf

  Το αποτέλεσμα είναι πλούσιο, μοιάζει με δίχτυ και πολύ μου άρεσε. Στις επόμενες φωτογραφίες, ίσως καταλάβετε καλύτερα το πώς δείχνει η πλέξη:

Πλεκτό φουλάρι σε αποχρώσεις του μπλε

Blue infinity scarf

   Το έφτιαξα έτσι ώστε να μπορεί να φορεθεί κατά βούληση: είτε να ενωθεί στις άκρες (δένοντας δυο απλά φιογκάκια) και να γίνει ένα συνεχόμενο πλεκτό φουλάρι που τυλίγεται γύρω από το λαιμό (το λεγόμενο "infinity scarf"), είτε να φορεθεί με τις άκρες ελεύθερες και τυλιγμένο όπως συνηθίζεται (με τις άκρες του δηλαδή να πέφτουν δεξιά και αριστερά μας). 

  Προσωπικά προτιμώ την πρώτη εκδοχή, αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία. Δείχνει πιο γεμάτο και είναι και πιο ζεστό έτσι!

   Εσείς τι λέτε;

  Και, μιας και στόλισα (εδώ στο ιστολόγιο, γιατί στο σπίτι μας αναγκαστικά θα στολίσω τελευταία στιγμή, μιας και δεν προβλέπεται να επιστρέψω πριν τις 21 στη φωλιά μας, κλαψ-κλαψ) να σας ευχηθώ:

Καλές Γιορτές, με υγεία!

Μετράμε αντίστροφα πλέον και πολύ μου αρέσει... :)

(άντε να πάμε σπιτάκι μας κι εμείς οι ξενιτεμένοι!!!)

   Καλό σας βράδυ και καλό Σαββατοκύριακο!

"Φωτογραφίζειν"... ευκαιρία για βόλτα!

  Με τις δύο παραπάνω φωτογραφίες συμμετείχα (για πρώτη φορά και δειλά-δειλά) στον 3ο κατά σειρά διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που διεξήχθη στο ιστολόγιο της Μαρίας (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) Το θέμα του διαγωνισμού ήταν "Ο δρόμος".

  Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία για την άψογη φιλοξενία και τους φίλους που ψήφισαν τις φωτογραφίες μου!

Και τώρα...

  Κλείσε τα μάτια σου... πιάσε το χέρι μου... και έλα να κάνουμε μαζί το πρώτο βήμα. Προς τα πού; Μα... θα "μπούμε" μέσα στην πρώτη φωτογραφία (την αριστερή, μη μου μπερδευτείς και σε χάσω!!) Θα μπούμε και θα περπατήσουμε (με τη φαντασία μας όλα είναι δυνατά). Θα γνωρίσουμε τον τόπο, θα δούμε τα μυστικά του. 

Φύγαμε, λοιπόν... για τα Λιμενάρια της Θάσου.

Είναι φθινόπωρο.

   Πάντα πίστευα πως για να γνωρίσεις πραγματικά έναν τόπο, ειδικά ένα νησί, θα πρέπει να το δεις στις ήρεμες στιγμές του. Και το καλοκαίρι μπορείς να το γνωρίσεις, αλλά είναι διαφορετικά - μοιάζουν όλα σαν να είναι τυλιγμένα με ένα διάφανο χρυσόχαρτο που τα ωραιοποιεί, αλλά δεν σε αφήνει τελικά να δεις και πολλά από την πραγματικότητα.  

  Το φθινόπωρο και το χειμώνα, όμως, όταν ο κόσμος πια δεν είναι πολύς, τότε αναδύεται η ομορφιά και η μαγεία ενός νησιωτικού τόπου. Βλέπεις γωνιές που δεν πρόσεχες πριν... κι αν αφεθείς ν΄ακούσεις, αν αφήσεις τον τόπο να σου μιλήσει, θα μάθεις πολλά από τα μυστικά του. 

    Κι αυτός ο τόπος έχει πολλά να σου πει.

Είναι ένα μέρος που όταν το κοιτάς από ψηλά, μοιάζει πραγματικά με ζωγραφιά...

...είτε είναι πρωί...

είτε μεσημέρι...

είτε είναι σούρουπο.

  Παντού θα αντικρίσεις Τέχνη. Την τέχνη του Λιμεναριώτη γλύπτη και ζωγράφου Κώστα Λόβουλου. Είναι αυτοδίδακτος, ζει εδώ, δημιουργεί μοναδικά έργα για τον τόπο του (και όχι μόνο, καθώς έργα του κοσμούν πλατείες και δρόμους σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού)... Ταυτόχρονα, είναι ένας άνθρωπος που χαίρεται να μεταδίδει τις γνώσεις του στους άλλους. Αν κάποιος το θέλει, είτε είναι μικρός, είτε μεγάλος, μπορεί να μαθητεύσει κοντά του. 

"Περιμένοντας την Ειρήνη", Λόβουλος Κώστας

 Αν σηκώσεις ψηλά το βλέμμα σου, θα δεις να δεσπόζει πάνω στον απέναντι λόφο το χαρακτηριστικό γνώρισμα του τόπου: το "Παλατάκι" (όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι)...

  Περπατώντας, θα ανακαλύψεις πολλές μικρές γωνιές χαλάρωσης. Δεν έχει κόσμο τώρα, γιατί είναι φθινόπωρο και οι πολλοί έχουν φύγει, έχει τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Αλλά εσύ κι εγώ μπορούμε άνετα να καθίσουμε εδώ, να απολαύσουμε τον ήλιο και να πιούμε τον καφέ μας. Θυμάμαι που μου είπες ότι ήθελες να αφήσεις πίσω σου το βάρος όσων σε απασχολούν... να μια καλή ευκαιρία για να το καταφέρεις.

Αν πεινάς, μπορούμε να φάμε εδώ, δίπλα στο λιμάνι - κοίτα τι όμορφη θέα!

Έχουν για μας φρέσκο χταποδάκι.

   Γύρω από το λιμάνι μπορούμε να περπατήσουμε, έχει δρόμο. Τι λες, πάμε; Είναι ευκαιρία για να δεις από πιο κοντά το "νησάκι", το βράχο που είναι καταμεσής στο λιμάνι... και από εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε καλύτερα τις βάρκες, τις τράτες και τα καΐκια των ντόπιων ψαράδων.

  Εδώ, πλάι στα καΐκια, θα συναντήσουμε και ένα από τα πρώτα ναυπηγεία της Θάσου. Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή πια πάνω του, αλλά το παλιό ναυπηγείο μας αντικρίζει το ίδιο αγέρωχο όπως κάποτε. Και ψιθυρίζει παλιές ιστορίες...

Αυτά τα δύο καραβάκια μπορούν να μας πάνε βόλτα, αν το θέλεις!!

   Έλα εδώ να δεις τι βρήκα!

  Μια βάρκα στη στεριά... είναι πληγωμένη, αγγίζω την πληγή της και προσπαθώ να ακούσω τι έχει να μου πει. 

  Δε μου λέει τι συνέβη. Το μόνο που μου λέει είναι πως νιώθει μόνη εδώ έξω. Σαν να την ξέχασαν. Δεν είναι μέρος εδώ για μια βάρκα. Θέλει να επιστρέψει στη θάλασσα... και στην αλμύρα.   

   Γι΄αυτό και λάμπει όσο μπορεί στον ήλιο, παρ' όλη την πληγή της - μήπως και καταφέρει να πείσει τον ιδιοκτήτη της πως μπορεί ακόμη να ταξιδέψει... πως μπορεί ακόμη να τον βοηθήσει για να βγει το μεροκάματο.

   Εγώ την πιστεύω, εσύ; Μακάρι να τα καταφέρει...

  Φεύγοντας από το λιμάνι, βρισκόμαστε μέσα σε μια αυλή. Θαυμάζουμε σιωπηλά το φθινόπωρο που χορεύει πάνω στα δέντρα του δρόμου... 

Στη διαδρομή κάναμε και καινούριους φίλους!

  Οι νέοι μας φίλοι απολαμβάνουν τον ήλιο όπως τον απολαύσαμε κι εμείς... και μας παρατηρούν που τους παρατηρούμε. Τι να σκέφτονται, άραγε;

   Εγώ πάντως σκέφτομαι πόσο καθάρια και λαμπερή, όλο σπιρτάδα, είναι η ματιά τους.

  Η φύση εδώ παλεύει να αναγεννηθεί, όλο ελπίδα, κόντρα στις αντιξοότητες. Νομίζω πως πρέπει να πάρουμε ένα μάθημα και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά της...

  Όταν χρειάζεται να προστατευτεί, η φύση δείχνει τα αγκάθια της. Αυτό δε σημαίνει πως χάνει την ομορφιά της... Έτσι δεν κάνουμε κι εμείς οι άνθρωποι, όταν πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας; Δείχνουμε τα "αγκάθια" μας, όπως αυτή η φραγκοσυκιά... κάθε ζωντανό πλάσμα σ΄αυτή τη γη έχει τις άμυνές του, σωστά;

Να κι ένας όμορφος δρόμος, ανάμεσα στα δέντρα... πού να οδηγεί, άραγε; 

Ας τον περπατήσουμε...

(συνεχίζεται...)

  Τα Λιμενάρια είναι μια κωμόπολη 2.441 κατοίκων (σύμφωνα με την απογραφή του 2011) στα νοτιοδυτικά του νησιού της Θάσου. Απέχει 42 χλμ. από τον Λιμένα και είναι η δεύτερη σε μέγεθος κωμόπολη του νησιού. Έχει θέα προς το Αιγαίο Πέλαγος, προς το Άγιο Όρος που βρίσκεται στα δυτικά του και προς τη Λήμνο, που είναι στα νότια. 

  Είναι το νεότερο χωριό της Θάσου και προέρχεται από τη σταδιακή εγκατάλειψη του πρώτου ορεινού οικισμού των Λιμεναριωτών: του Κάστρου. Η εγκατάλειψη του Κάστρου και η εγκατάσταση των κατοίκων στα σημερινά Λιμενάρια άρχισε το 1905, όταν στην ασήμαντη «σκάλα» (=παραλία, ακτή) που ήταν τότε, έφτασε ο δαιμόνιος γερμανός επιχειρηματίας Fr. Speidel, ιδρυτής της ομώνυμης μεταλλευτικής εταιρείας.

  Λίγες μόνο εκατοντάδες μέτρα Β.Α. των Λιμεναρίων, στη θέση «Βούβες», ο Speidel εντόπισε σημαντικά κοιτάσματα αργυρούχου μόλυβδου και καλαμίνας και άρχισε αμέσως την εξόρυξη. Στα ορυχεία απορροφήθηκε όλο το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό του Κάστρου και των κοντινών χωριών. Τα Λιμενάρια τότε γνώρισαν πρωτοφανή ανάπτυξη και έγιναν το πιο πυκνοκατοικημένο χωριό της Θάσου (στην απογραφή του 1960 το χωριό αριθμούσε πάνω από 3500 κατοίκους).

  Το «Παλατάκι», το σήμα κατατεθέν των Λιμεναρίων, αποτέλεσε την κατοικία του Speidel. Στην παραλία ο Speidel έκτισε μια σειρά από πανομοιότυπα σπίτια για την εγκατάσταση των πρώτων εργατών, μερικά από τα οποία σώζονται μέχρι και σήμερα, διατηρώντας τα αρχιτεκτονικά στοιχεία της περιόδου Speidel (1905-1914).

  Κατά το Μεσοπόλεμο, η παράκτια αλιεία αποτέλεσε για το χωριό πραγματική πηγή ζωής. Πολλοί πήγαιναν στην τράτα για να εξασφαλίσουν τα ψάρια της οικογενείας, χωρίς άλλη αμοιβή. 

 Σήμερα, σε όλο το νησί παράγονται ελαιόλαδο, μέλι, κρασί (αν και λιγότερο ποσοτικά σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια), γλυκά του κουταλιού με θασίτικο μέλι από διάφορα φρούτα (και ιδιαίτερα από σύκα και καρύδια, τα οποία αφθονούν στην περιοχή), αλλά και λουκουμάδες (θα τους βρείτε κυρίως στα Λιμενάρια).

Πηγές

~ Λιμενάρια: 1 - 2 - 3 - 4 - 5

~ Λόβουλος Κώστας (γλύπτης, ζωγράφος): 1, 2

Αναμνήσεις στο φως #2 - Συνεργατική δημιουργικότητα

 Όσοι είστε μαζί μου εδώ συχνά, έχετε μάθει πια για το μαγικό, γεμάτο αστερόσκονη συρτάρι μου. Ξέρετε πού είναι φωλιασμένο (♥). Και ξέρετε πως κρατά φυλαγμένα τα Πολύτιμά μου.

  Έβγαλα στο φως κάποια αντικείμενα από εκεί μέσα. Το πρώτο σας το είχα δείξει εδώ. 

 Το δεύτερο, το έβγαλα για να το ξαναδώ, να το θαυμάσω, να το αγγίξω και να νοσταλγήσω εποχές αγαπημένες. Και το φωτογράφισα, από φόβο μήπως κάποτε φθαρεί... μήπως χαθεί τελικά η υπόστασή του από τα σημάδια που θα έχει αφήσει πάνω του στο πέρασμά του ο χρόνος. 

  Είναι κάτι που αγαπώ, κάτι που είναι και δεν είναι εγώ, κάτι που είναι και δεν είναι παλιό, αλλά τραγουδάει παλιά τραγούδια και ρίχνει παντού φως από Χρώματα και Γέλια και Παρέα και απογεύματα με αγαπημένους Φίλους.

  Δημιουργήθηκε συνεργατικά. Είναι δικό μου, αλλά και δεν είναι δικό μου. Είναι και των τριών μας. Και, πριν σας το δείξω, θα σας πάρω μαζί μου πίσω στο χρόνο... κάπου στο 2001 με 2002, τότε που δημιουργήθηκε.

  Να 'μαστε: η Μ..., η Β... κι εγώ.

 Είμαστε συμφοιτήτριες, είμαστε φίλες, οικογένεια, όλα. Συζητάμε... συζητάμε... μπροστά από έναν αιώνιο καφέ. Μοιραζόμαστε. Τρώμε μαζί, γελάμε μαζί, λυπόμαστε μαζί, διαβάζουμε μαζί, γνωρίζουμε τον κόσμο μαζί. Σπίτι μου ή σπίτι τους, η μέρα είναι δική μας.

 Ένα απόγευμα του 2001, μπαίνω σε ένα κατάστημα με υφάσματα της γειτονιάς μου. Πιθανόν ψάχνω κάτι για τα εικαστικά του πανεπιστημίου. Βλέπω ένα τόπι ύφασμα σε έντονο χρώμα και κολλάω. Παίρνω δυο μέτρα, χωρίς να ξέρω γιατί...

  Στο σπίτι μου, κάτω από το κρεβάτι μου, ξεπροβάλλει εδώ και μέρες ένα χαρτόκουτο. Είναι γεμάτο με τεταρτάκια πλαστικού χρώματος. Διάφορα χρώματα. Ξέμειναν στο σπίτι μου μετά από το μάθημα αγιογραφίας που μου είχε χαρίσει ένας φίλος.  

 Εκείνες έρχονται για τον καθιερωμένο καφέ... και, όπως πάντα, βάζουμε μουσική. Όλες μας αγαπάμε τη μουσική.

♫  Pink Floyd - Echoes  ♫ 

  Και κάπου εκεί γεννιέται η ιδέα: 

"Τι είναι αυτό;" 

"Ένα πανί που πήρα... το ζωγραφίζουμε; Η καθεμιά ό,τι θέλει, όπου θέλει, έτσι να ξεδώσουμε..." 

  Ακούγοντας Pink Floyd κυρίως, αλλά όχι μόνο, το πάτωμα γεμίζει σιγά-σιγά με κουτιά από μπογιές, εφημερίδες και πινέλα. Το πανί είναι μεγάλο, δε χωράει πουθενά να απλωθεί, το σπίτι είναι μικρό και λίγα τα έπιπλα. Έτσι, το στρώνουμε κι αυτό στο πάτωμα και είμαστε στα γόνατα. Ζωγραφίζουμε στα γόνατα, απορροφημένες. Μαζί, αλλά και μόνες. Και η μουσική κυλάει όπως το χρώμα στο ύφασμα και μπλέκεται με τις σκέψεις μας. 

 Η καθεμιά μας έχει διαλέξει ένα σημείο στο πανί... άλλος προσανατολισμός η κάθε ζωγραφιά, άλλη έκφραση. Ανάλογα με τα συναισθήματα της μέρας.

  Το πανό μας (έτσι το ονόμασα) δεν έγινε σε μια μέρα. Πήρε αρκετό καιρό να ολοκληρωθεί, γιατί ζωγραφίζαμε πάνω του μόνο όποτε το αισθανόμαστε. Άλλοτε ζωγραφίζαμε μετατρέποντας σε εικόνες όσα δεν θέλαμε να πούμε με λέξεις... κι άλλοτε, ζωγραφίζαμε όποτε μας έκανε κέφι - έτσι απλά, χωρίς σκοπό. Για την παρέα, τη δημιουργία και την εκτόνωση.

Το πανό και κάποια από τα έργα που είναι δικά μου: μια γοργόνα και ένα τριαντάφυλλο. 

Έτσι, χωρίς σκοπιμότητα, απλά σχέδια εν μέσω καλής παρέας, μουσικής και δυνατού καφέ.

Κάποια από τα (ευφάνταστα, πολύπλοκα και γεμάτα 

από τη σημειολογία του τότε) έργα που είχε κάνει η Μ...

  Το πανό έμεινε σ'εμένα... και, μέχρι που πήρα το πτυχίο μου, κοσμούσε τον τοίχο του φοιτητικού μου δωματίου, ακριβώς πάνω από το κρεβάτι μου. Ξεκινήσαμε και δεύτερο πανό κάποια στιγμή, αλλά απέμεινε μισοτελειωμένο.

   Σήμερα, 12 χρόνια μετά, το πανό μας ζει ακόμη. Νομίζω πως οι αναμνήσεις έχουν κάνει τα χρώματά του πιο έντονα και πως ο χρόνος αρνείται να το ακουμπήσει. Όταν το βλέπω, ακούω νοερά Pink Floyd... και νιώθω τη ζεστασιά της φιλίας σαν χάδι επάνω στο δέρμα μου.

Υ.Γ.

   Αν και δεν έχω ζητήσει την άδεια των κοριτσιών για την ανάρτηση αυτή, κάτι μου λέει πως δε θα τις πείραζε που μίλησα για τη συνεργατική μας δημιουργικότητα. 

  Ίσως μάλιστα το αποτέλεσμά της να τους χαρίσει ένα χαμόγελο, αν τύχει και τους φέρει ο δρόμος ως εδώ και το ξαναδούν...

   Οι στιγμές μαζί τους φυλάσσονται όλες στο μαγικό μου συρτάρι. Εκεί που φυλάω όλα τα ξεχωριστά.

Blue/black Birds

  Η δημιουργία που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα, συνδυάζει δυο πράγματα που με γοητεύουν: το χρώμα blue/black (που συνειρμικά μου φέρνει στο νου τη νύχτα) κι ένα μικρό πουλί, το κολιμπρί.

  Λίγος χαλκός απαιτήθηκε, λίγο σμάλτο και αρκετή προσήλωση... και κάπως έτσι, γεννήθηκαν τα δυο blue/black κολιμπρί μου.

  Στο φως της ημέρας, τα κολιμπρί μου μοιάζουν μαύρα...

Σκουλαρίκια - κολιμπρί

Χαλκός βαμμένος με σμάλτο & pearl pen.

Ατσαλόσυρμα, νήμα, γυάλινες χάντρες

   Τη νύχτα όμως, και κάτω από τον τεχνητό φωτισμό, ξεπροβάλλει το μπλε των φτερών τους. Τα κολιμπρί μου (όπως και τα περισσότερα είδη κολιμπρί, άλλωστε) έχουν φτερά που ιριδίζουν...

Σκουλαρίκια - κολιμπρί

Χαλκός βαμμένος με σμάλτο & pearl pen.

Ατσαλόσυρμα, νήμα, γυάλινες χάντρες

  Το κολιμπρί είναι ένα πολύ μικρό πουλί (και όχι έντομο, όπως συχνά νομίζουμε), το οποίο τρέφεται με νέκταρ. 
   Είναι γνωστό για το πολύ γρήγορο χτύπημα των φτερών του (είναι σε θέση να πραγματοποιεί έως και 70 χτυπήματα το δευτερόλεπτο), έχει μεγάλο ράμφος και τρέφεται από τα λουλούδια πετώντας.

   Τα περισσότερα είδη έχουν μήκος κάτω από 5 εκατοστά και το φτέρωμά τους έχει χρώμα πράσινο, μπλε ή ακόμη και κόκκινο (στο κάτω μέρος των φτερών). (πηγή) 
   Επειδή το φτέρωμά τους είναι αρκετά γυαλιστερό, συχνά δίνει την εντύπωση πως ιριδίζει... 

(πηγή εικόνας)

"Μια στάλα στη φωτιά"  

(Αφρικανικό παραμύθι για το κολιμπρί)

   Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί, το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.

- "Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!" του φωνάζει ένας ελέφαντας. 

- "Το ξέρω", απαντά το κολιμπρί, "κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί"...

(το σύντομο αυτό και διδακτικό παραμύθι μπορεί κανείς να το βρει σε αρκετές ιστοσελίδες, στάθηκε όμως αδύνατο να βρω την αρχική πηγή του)

“Men’s Top 10 Down”

   Ώχου τι έχω πάθει, παντρεμένη γυναίκα...

   Το παιχνίδι που κλήθηκα να παίξω σήμερα ξεκίνησε από τη Λιακάδα, από την οποία είχα και την τιμή να λάβω την πρώτη πρόσκληση. Το παιχνίδι (που είναι μόνο για κορίτσια και είναι αφορμή για να αστειευτούμε και λιγάκι) εξαπλώθηκε σε χρόνο dt κι έτσι είχα την τιμή να προσκληθώ κι από άλλες δύο φίλες: την Αριστέα κι έπειτα την Katerina Koko.

   Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ όλες για την πρόσκληση!

(εχμ... μα τι ωραία η ταπετσαρία του τοίχου, Λιακάδα μου!!!!)

Οι κανόνες:

1. Γράφουμε τα 10 πράγματα που αν ένας άντρας έκανε, δε θα τον βάζαμε ποτέ στη ζωή μας.

2. Καλούμε 10 φίλες να ομολογήσουν το δικό τους Top 10 Down (thumbs down)

3. Μεταφέρουμε το παιχνίδι με την εικόνα του

4. Αναφέρουμε ποιος μας έδωσε πάσα

  Ωραία... και τώρα τι γράφουνε, που μας διαβάζουνε; (Εκτός από εσάς, εννοώ... καθημερινά έρχεται εδώ και το έτερον ήμισυ!! Ησύχως, αλλά μας διαβάζει...)

 Λοιπόν, το έτερον ήμισυ ας παραβλέψει τη σημερινή ανάρτηση, αφού εγώ μιλώ εγκυκλοπαιδικά, εκείνος έτσι κι αλλιώς δεν υπάγεται στα παρακάτω (ξέρουμε να διαλέγουμε, λέμε!!) και επιπλέον είναι πολύ καλός σε όλα του και πολύ καλός με εμένα, βεβαίως-βεβαίως ("εάν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει και θα σε πλακώσει" δε λένε;). 

- ουφ, με μια ανάσα τα είπα η γυναίκα για να βγω από τη δύσκολη θέση... 

    Εντάξει;;;

  Κι αφού τα συμφωνήσαμε, άντε, πάμε να δούμε τις δικές μου "ανατριχίλες"... και ποια είναι αυτά που κάπως μου "κάθονταν" πάντα ως άνθρωπο, σε σχέση με το αντίθετο φύλο.

1. Το δάσος του Σέιχ Σου: 

  Λίγη τριχούλα στον άντρα επιβάλλεται, αλλά ως εκεί. Έχω κουβέρτα για να ζεσταίνομαι το χειμώνα, συνεπώς δεν μου είναι και τόσο χρειαζούμενες οι στενές επαφές τρίτου τύπου με τις τρίχες-πουλόβερ της πλάτης, του προσώπου (ή των αυτιών) του άλλου. 
  Γένια 2-3 ημερών (άντε και 5-7) που δεν είναι σκληρά σαν συρματόβουρτσα τα ανέχομαι. Παραπέρα η κατάσταση ξεφεύγει (εκείνος παπάς, εγώ πρεσβυτέρα) και επίσης έχω οδοντόβουρτσα, άρα δε χρειάζομαι άλλες τριχούλες για να πλένω τα δόντια μου όταν φιλάω. Γιαξ.

  Αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε επί του θέματος, η λύση είναι απλή: αφήνω κι εγώ ελεύθερες κι ωραίες τις δικές μου τριχούλες και πλέκουμε μαζί τις τριχούλες μας κοτσιδάκια όταν βαριόμαστε. 
    Ισότητα...

2. "Μαμάααααα":

  Μέχρι μια ηλικία, επιβάλλεται να φωνάζει τη "μαμάααααα" του για το καθετί. Μετά μεγαλώνουμε... και στοπ, ναι; Κι άλλοι έχουμε μανούλες, δεν κάνουμε κι έτσι!!

3. Παολόπληκτοι και λοιποί Γάου-γάου:

   Δεν είναι δυνατόν κυρία μου να ακούω στο σπίτι (και εκτός από αυτό) Led Zeppelin, System of a Down, Metallica, Pink Floyd και λοιπά ποιοτικά ακούσματα επί χρόνια ατελείωτα (θα συνεχίσω να τα ακούω και όταν θα φοράω μασέλα και θα έχω ακουστικό βαρηκοΐας), να τα έχω βάλει για ξυπνητήρι στο κινητό, να τρέχω στα Rockwave ολόκληρη μαντραχαλού, να μισώ τα (ανθρώπινα) γαβγίσματα και να έρχεται ο άλλος να "κελαηδάει" ολημερίς κι οληνυχτίς Πάολα. Τι ν΄τούτο το δεινό που με βρήκε; (χειρότερο κι από βραστά αυγά στις μασχάλες...)

4. Πουά εσωτερικός κόσμος:

   Εχμμ..... εσώρουχο αλλάζουμε κάθε μέρα, κύριοι, ναι; Έχουν εφευρεθεί τα πλυντήρια εδώ και χρόνια, για να μην πω για το νερό και το σαπούνι...

5. Ο μισογύνης, ή αλλιώς ο "Όλες οι γυναίκες είναι π@@άνες"

   Βγήκε από μια γυναίκα... αλλά το ξέχασε στην πορεία. Στο μεταξύ, μας παίρνει όλες η μπάλα και κάποια στιγμή το λέει και σ΄εμένα. Και το πιστεύει;!!! Θα τον άφηνα στην ησυχία του, διότι ντροπή του και αίσχος να σχετίζεται με μία π@@άνα. Τι θα πει ο κόσμος για την αφεντιά του;; Απαπα. Άσε που μπορεί να βγάζαμε κατά λάθος και καμιά κόρη αύριο-μεθαύριο και να ήταν κι αυτή του ιδίου είδους. Θα έφευγα λοιπόν τρέχοντας, για να τον προφυλάξω από τα μελλοντικά χειρότερα...

6. Σρρρρρρουφφφφλλλλρρρρρπ:

   Δε χρειάζεται να ακούει όλη η γειτονιά (και να ξέρει) ότι σήμερα μαγείρεψα σούπα, ούτε ότι είναι η ώρα του καφέ για μένα και για κείνον. Δεν είμαι καθόλου σιχασιάρα, μπορώ να δω να κάνουν μπροστά μου ό,τι θες... αλλά έχω ένα κόλλημα τρελό βρε αδερφέ: το μόνο που με κάνει να σιχαίνομαι (ξέρω, θέλω ψυχολόγο) είναι να ακούω τον άλλον να ρουφάει θορυβωδώς κάτι υγρό και συνήθως καυτό. Ψυχραιμία. Αν καίει, το αφήνουμε λίγο να κρυώσει. Δε ρουφάμε λες και προσπαθούμε να γκρεμιστεί ο κόσμος συθέμελα με μια ρουφηξιά. 

7. Στου παντελονιού του τα τσεπάκια, κάθονται δυο καβουράκια:

  Τα καβουράκια ανήκουν στις θάλασσες, δεν είναι για να μπαίνουν στις τσέπες των ανθρώπων (άλλο η οικονομία, άλλο η τσιγκουνιά), ούτε για να προφυλάσσουν τον εσωτερικό μας κόσμο από τους άλλους. 

Κάτω η τσιγκουνιά σε χρήματα, λόγια, συναισθήματα.

8. Το ματάκι (που δεν μας προστατεύει):

   Το κοίταγμα λένε είναι δωρεάν, αλλά δεν είναι ευγενές να με συνοδεύει ο άλλος και να κοιτάει τα γύρω κάλλη, πώς να το κάνουμε (πάρε παράδειγμα από εμένα, μια κυρία, που πρόσεξα μόνο την ταπετσαρία της άνω φωτογραφίας). Άμα παίζει το ματάκι του, θα απλωθεί σιγά-σιγά και το χεράκι του και μετά, βράσ΄τα Χαράλαμπε, δε θα χωράμε εμείς οι ταρανδούλες να περάσουμε κάτω από την πόρτα.

9. Ο πολιτικός:
   Είτε είναι ο Γκόρτσος, είτε ο Μαντάς, απορρίπτεται με τη μία χωρίς περαιτέρω σχόλια.  

10. Ο ρατσιστής:

  Δεν ήμουν, δεν είμαι, δε θα είμαι ρατσίστρια. Δεν μπορώ να υπάρξω με ανθρώπους που ξεχωρίζουν άλλους ανθρώπους - κωλύομαι. 

  Κι εδώ είμαι απόλυτη και το λέω σοβαρά (όχι όπως παραπάνω που λέγαμε και κανένα αστειάκι να περνάει η ώρα).

Αυτά!!!

  Εννοείται πως το θέμα το διακωμώδησα αρκετά και πως το να ρουφάει κάποιος δυνατά τη σούπα του δεν είναι για μένα λόγος για να μη τον δεχτώ στη ζωή μου!!
  Στη ζωή μας και στις σχέσεις μας υποχωρούμε, δεχόμαστε, ανεχόμαστε... εκεί όμως που κρίνουμε πως αξίζει. 
  Για το ρατσισμό όμως δε θα μπορούσα να πω πως θα υποχωρούσα το ίδιο, ούτε για την απιστία.

   Λοιπόν, μέχρι να κάνω εγώ την ανάρτηση, το παιχνίδι κυκλοφόρησε αρκετά στη γειτονιά και είδα πως ήδη έχουν προσκληθεί αρκετές φίλες. Με αποτέλεσμα να μην ξέρω πού να το δώσω!!! Οπότε, καλώ όποιες από εσάς θέλουν και δεν έχουν προσκληθεί, να συμμετάσχουν και να μας πουν το δικό τους top 10.

   Πριν σας αφήσω, θα ήθελα να σας πω ακόμη πως η Εύη από το Positive Junkie με τίμησε, χαρίζοντάς μου το #unpaixtable award!

   Εύη μου, σε ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη σου! Το #unpaixtable το έχω λάβει ξανά και έχω απαντήσει στις ερωτήσεις που το συνοδεύουν. Μπορείτε να δείτε εδώ τις απαντήσεις μου.  

   Καλή σας εβδομάδα! 

~My precious~ δαχτυλίδια

   Τελικά, είναι να μην δω κάτι και κολλήσω...

  Τα δαχτυλίδια που έφτιαξα και θα σας δείξω σήμερα βασίστηκαν όλα σε κουμπιά - αλλά όχι τυχαία κουμπιά!! 

  Τα κουμπιά που χρησιμοποίησα στα δύο πρώτα δαχτυλίδια, τα είδα στο κατάστημα και ήταν απλά κλικ & έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλήθεια σας λέω: τα κουμπιά ήταν κόσμημα από μόνα τους!

  Τα αγόρασα (αφήνονται τέτοια πράγματα;) και με ξεσήκωσαν. Το ίδιο απόγευμα κάθισα, παρέα τις αγαπημένες μου συνήθειες (καφεδάκι και μουσική) και έβαλα πάνω τους τα δικά μου.

 Συνδύασα διάφορα υλικά: κορδέλα, vintage κουμπιά από τη συλλογή μου μαζί με τα νέα κουμπιά που απέκτησα, πολύτιμους λίθους... και... και...

  Και το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό:

~My precious #1~ 

Κουμπιά, σύρμα, μεταλλικό στοιχείο, βαθυπράσινος αχάτης (moss agate)

~My precious #2~ 

Κουμπιά, σύρμα, κορδέλα οργάντζας, σομόν αχάτης (moss agate)

 Κι επειδή μετά μου ήταν δύσκολο να σταματήσω... έφτιαξα ακόμη ένα δαχτυλίδι χρησιμοποιώντας μόνο vintage κουμπιά.

~My precious #3~ 

Κουμπιά, σύρμα, χάντρες σε τσιπς, καλλιεργημένο μαργαριτάρι, ακρυλικές χάντρες

*************

Αχάτης Βρυώδης ή Βρυοαχάτης (moss agate): Πολύτιμος λίθος μέσα στον οποίο απαντώνται προσμείξεις, δημιουργώντας σχηματισμούς που συχνά μοιάζουν με βρύα. Θεωρείται πως βοηθά τις έγκυες να έχουν μια εύκολη γέννα, ενώ ταυτόχρονα πιστεύεται πως διώχνει το άγχος και το στρες. Ανάμεσα σε άλλα χαρίζει αυτοεκτίμηση, συναισθηματική ισορροπία, αρμονία, επιτυχία και έμπνευση.

Μαργαριτάρι:  Πολύτιμος λίθος, η ονομασία του οποίου προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "μαρμαίρω" που σημαίνει "ακτινοβολώ", "λάμπω". Χαρίζει γαλήνη, αισιοδοξία, δύναμη, ζωτικότητα, υγεία, ευεξία, μακροζωία. 

Ο Ν.2121/1993 και το "Μανιφέστο των Blogs"

   Καλησπέρα σε όλη την παρέα και καλή εβδομάδα! 

   Σήμερα η δημοσίευσή μου θα είναι εντελώς διαφορετική από όσες σας έχω συνηθίσει. 

  Εδώ και καιρό, διαβάζω συχνά-πυκνά σε διάφορα φιλικά μου ιστολόγια για περιπτώσεις λογοκλοπής και όχι μόνο. Φωτογραφίες, δημιουργίες, ποίηση, σκέψεις, έχουν υποστεί clopy-paste (δανείζομαι τον όρο από την Αριστέα, γιατί είναι φοβερά επιτυχημένος - Αριστέα μου, ελπίζω να μη σε πειράζει) και έχουν προβληθεί από άλλα ιστολόγια, ως υλικό που τους ανήκει (ενώ δεν τους ανήκει, φυσικά, ούτε στο ελάχιστο). 

  Σήμερα διάβασα ένα αντίστοιχο παράπονο από τη φίλη Δημιουργία... και βρήκα κι εγώ αφορμή για να σας κοινοποιήσω κάποια πράγματα, τα οποία πιστεύω πως είναι καλό όλοι να γνωρίζουμε.

Όχι για να αρχίσουμε να πετάμε μηνύσεις δεξιά και αριστερά -

 απλώς για να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.

  Εντάξει, σύμφωνοι: παρθενογένεση γενικότερα δεν υπάρχει... αλλά άλλο να εμπνέεσαι από κάποιον και άλλο να οικειοποιείσαι κάτι δικό του για να πάρεις τα εύσημα από το κοινό σου! (Από ό,τι θυμάμαι, κάτι τέτοιο είχε συμβεί στην Αριστέα).

  Ο Ν.2121/1993 που αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, ρυθμίζει και προστατεύει την πνευματική ιδιοκτησία. Μεταφέρω εδώ κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα:

Αρθρο 1

                  Πνευματική ιδιοκτησία

  1. Οι πνευματικοί δημιουργοί με τη δημιουργία του έργου, αποκτούν πάνω σ` αυτό πνευματική ιδιοκτησία, που περιλαμβάνει, ως αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα, το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του έργου (περιουσιακό δικαίωμα) και το δικαίωμα της προστασίας του προσωπικού τους δεσμού προς αυτό (ηθικό δικαίωμα).  

΄Αρθρο 2

                   Αντικείμενο του Δικαιώματος

  1. Ως έργο νοείται κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζεται με οποιαδήποτε μορφή, ιδίως τα γραπτά ή προφορικά κείμενα, οι μουσικές συνθέσεις, με κείμενο ή χωρίς,  τα θεατρικά έργα, με μουσική ή χωρίς, οι χορογραφίες και οι παντομίμες, τα οπτικοακουστικά έργα, τα έργα των εικαστικών τεχνών, στα οποία περιλαμβάνονται τα σχέδια, τα έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, τα χαρακτικά έργα και οι λιθογραφίες, τα αρχιτεκτονικά έργα, οι φωτογραφίες, τα έργα των εφαρμοσμένων τεχνών, οι εικονογραφήσεις, οι χάρτες, τα τρισδιάστατα έργα που αναφέρονται στη γεωγραφία, την τοπογραφία, την αρχιτεκτονική ή την επιστήμη.

 2. Νοούνται επίσης ως έργα οι μεταφράσεις, οι διασκευές, οι προσαρμογές και  οι άλλες μετατροπές έργων ή εκφράσεων της λαϊκής παράδοσης, καθώς και οι συλλογές έργων ή συλλογές εκφράσεων της λαϊκής παράδοσης ή απλών γεγονότων και στοιχείων, όπως οι εγκυκλοπαίδειες και οι ανθολογίες (και οι βάσεις δεδομένων), εφόσον η επιλογή ή η διευθέτηση του περιεχομένου τους είναι πρωτότυπη. Η προστασία των έργων της παρούσας παραγράφου γίνεται με την επιφύλαξη των δικαιωμάτων στα προϋπάρχοντα έργα, που χρησιμοποιήθηκαν ως αντικείμενο των μετατροπών ή των συλλογών.

   2.α. Αντικείμενο προστασίας είναι και οι βάσεις δεδομένων οι οποίες λόγω της επιλογής ή διευθέτησης του περιεχομένου τους αποτελούν πνευματικά δημιουργήματα.

  Η προστασία αυτή δεν εκτείνεται στο περιεχόμενο των βάσεων δεδομένων και δεν θίγει κανένα από τα δικαιώματα που υφίστανται στο περιεχόμενο αυτό. Ως βάση δεδομένων νοείται η συλλογή έργων, δεδομένων ή άλλων ανεξάρτητων στοιχείων , διευθετημένων κατά συστηματικό ή μεθοδικό τρόπο και ατομικώς προσιτών με ηλεκτρονικά μέσα ή με άλλο τρόπο".

  4. Η προστασία του παρόντος νόμου είναι ανεξάρτητη από την αξία και  τον προορισμό του έργου, καθώς και από το γεγονός ότι το έργο προστατεύεται ενδεχομένως και από άλλες διατάξεις.

  5. Η προστασία του παρόντος νόμου δεν εκτείνεται σε επίσημα κείμενα με τα οποία εκφράζεται η άσκηση πολιτειακής αρμοδιότητας και ιδίως σε νομοθετικά, διοικητικά ή δικαστικά κείμενα, καθώς και στις εκφράσεις της λαϊκής παράδοσης, στις ειδήσεις και στα απλά γεγονότα ή στοιχεία.

  Το άρθρο 3 του Ν.2121/1993 αναφέρεται στο περιουσιακό δικαίωμα, την εξουσία δηλαδή που έχει ο δημιουργός στο να επιτρέπει (ή να απαγορεύει) τη διανομή, αναπαραγωγή, διασκευή κλπ. των έργων του. Για να μην τα μεταφέρω όλα στην ανάρτηση και σας κουράσω, σας παραπέμπω εδώ, όπου μπορείτε να διαβάσετε όλο το νόμο και να αποθηκεύσετε ταυτόχρονα ένα αντίγραφο στον υπολογιστή σας.

  Πέρα από τα πνευματικά δικαιώματα, ορισμένοι διαχειριστές ιστολογίων όμως, είχαν κατά καιρούς προβλήματα άλλου είδους (κυρίως λόγω σχολιασμών). Και έτσι, φτάνω στο μανιφέστο των blogs (ναι, υπάρχει!!).  Αφορά τα δικαιώματα των μπλογκς, αναφέρεται στην ανωνυμία και στο απόρρητό τους και μέσα σε 9 θέσεις συνοψίζει το "τι είναι ένα blog":

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ BLOGS

1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.

2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.

3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.

4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.

5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.

6. Ο διαχειριστής (blogger) δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.

7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.

8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.

9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger. (πηγή, όπου μπορείτε να διαβάσετε και περισσότερες πληροφορίες)

  Επιπλέον, τo 2008, το Μονομελές Πρωτοδικείο Ροδόπης (με την υπ. αριθμ. 44/2008 απόφασή του, σχετικά με υπόθεση προσβολής της προσωπικότητας μέσω ιστολογίου) έκρινε για πρώτη φορά σημαντικά ζητήματα των blog ως ηλεκτρονικών εντύπων. Έτσι, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρεται ότι:

- Τα blogs δεν υπάγονται στο νόμο περί ηλεκτρονικού τύπου

- Αναγνωρίζεται η ελευθερία της έκφρασης και η διαδραστική τους φύση μέσω των σχολίων (συνδιαμόρφωση περιεχομένου)

- Η ανωνυμία των διαχειριστών είναι θεμιτή ("και στα γραπτά έντυπα παραδοσιακής μορφής είναι συνήθης η αρθρογραφία με ψευδώνυμο").

- Αποφασίστηκε ότι η εταιρία που παρέχει τον διαδικτυακό χώρο δεν έχει ευθύνη για όσα δημοσιεύονται στα ιστολόγια, την τεχνολογική πλατφόρμα των οποίων παρέχει στους χρήστες.

Μπορείτε να δείτε όλη την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, εδώ (σε pdf).

   Φίλοι μου, ξέρω πως η ανάρτηση ήταν μακροσκελής και σας κούρασα, αλλά... προς γνώση και συμμόρφωση και αχρείαστα να'ναι, που λένε!!

Υ.Γ. 1: Να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα σχόλιά σας στην προηγούμενη ανάρτηση και για τη στήριξή σας στη νέα σελίδα του ιστολογίου μου στο facebook. 

   Πραγματικά μου δώσατε μεγάλη χαρά!!

Υ.Γ. 2: Παρέλαβα βραβείο σήμερα από τη Γιάννα και το Γιάννη (Syros2js)! Ευχαριστώ πολύ, μα πάρα πολύ!!!! Σας στέλνω την αγάπη μου!

    Πολλά φιλιά σε όλους!