Όταν ο Παράδεισος έχει τη μορφή μιας παραλίας: Πετρομέλισσο (Βένετο Πηλίου)

    Ακριβώς πριν από ένα μήνα, εσείς κι εγώ επιχειρήσαμε μια βολτούλα στο Βένετο, ένα σχετικά άγνωστο, αλλά όμορφο Πηλιορείτικο χωριό. Περάσαμε από τη λίμνη Κάρλα...φτάσαμε στο Βένετο... ακολουθήσαμε το δρόμο για τη μία από τις δυο του παραλίες, το Κουλούρι... και γνωρίσαμε ένα μικρό, πεντακάθαρο διαμάντι.

   Αυτή τη φορά λέω να ακολουθήσουμε μια άλλη διαδρομή, με σκοπό να γνωρίσουμε τη δεύτερη παραλία του Βενέτου, το Πετρομέλισσο. Πριν όμως από αυτό, έχουμε αρκετά να θαυμάσουμε στο δρόμο μας.

   Ξεκινώντας από τη Λάρισα και με κατεύθυνση προς την Αγιά, οδηγούμαστε προς ένα μικρό χωριό του θεσσαλικού κάμπου, το Καστρί...

   Γιατί "Καστρί";

  Εικάζω πως για την ονομασία του ευθύνονται τα πολλά μικρά πέτρινα χτίσματα στις πλαγιές του...

Κάποιοι έχουν χτίσει τα δικά τους "κάστρα" για να στεγάσουν την οικογένεια...

   Προχωρώντας, σε μια μικρή πλατεία στο χωριό Καλαμάκι, ένας τεράστιος, παλιός πλάτανος σου προσφέρει τη σκιά του και μια φωλίτσα για να κρυφτείς. Δεν έχει ζέστη, φυσάει όμορφα εδώ. Παρόλα αυτά, τα τζιτζίκια στον κορμό του δίνουν πάρτι... και σου παίρνουν τ΄αυτιά.

Στολή παραλλαγής..

"Εάν με βλέπετε, αυτό σημαίνει πως πρέπει να τελειοποιήσω την τεχνική μου στο κρυφτό"...

"Ωπ! Γεια! Ήρθα να πω χαρούμενος ένα γεια, αλλά φυσάει και ΔΕΝ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩΩΩ!!"

  Φεύγουμε από το Καλαμάκι, αρκετά μείναμε εδώ. Είπαμε, θέλουμε να πάμε στο Βένετο και στο Πετρομέλισσο! Για να το κάνουμε όμως αυτό, πάλι πρέπει να περάσουμε δίπλα από τη λίμνη Κάρλα... Αυτή τη φορά θα θαυμάσουμε τα "νησάκια" της, πολύτιμο τόπο ξεκούρασης για πολλά είδη πουλιών.

   Αφήνουμε τη λίμνη και συνεχίζουμε. Λίγο πριν το Βένετο, συναντάμε μικρά γουρουνάκια να βόσκουν ελεύθερα στο δάσος.  

  Φτάνουμε στο Βένετο και το διασχίζουμε, ακολουθώντας την πινακίδα που μας κατευθύνει προς το Πετρομέλισσο.

   Εδώ τώρα θα κάνουμε λίγο "Jeeping"... 

   Στην πραγματικότητα, το αυτοκίνητό μας είναι συμβατικό και όχι τζιπ 4x4, αλλά τα καταφέρνει μια χαρά, παρόλο που ο δρόμος είναι χωματόδρομος. Δεν έχει βρέξει πρόσφατα κι έτσι δεν έχουμε εκπλήξεις, ο δρόμος είναι σχετικά ομαλός. Η θάλασσα φαίνεται κι αρχίζουμε να ανυπομονούμε.

   Λίγα χιλιόμετρα μετά, ο δρόμος σταματά. Αφήνουμε το αυτοκίνητο - θα περπατήσουμε από δω και πέρα. Βλέπουμε ένα κιόσκι και φυσικά τη θάλασσα, αλλά η παραλία παραμένει αθέατη ακόμη.

   Κατεβαίνουμε ένα πλακόστρωτο, περιποιημένο μονοπάτι...

...και στο τέρμα του, η συνειδητοποίηση: ανακαλύψαμε τον Παράδεισο. 

  Παρατηρούμε τα βράχια: είναι γεμάτα ρωγμές, εσοχές, μικρές σπηλιές... θα τα δούμε κολυμπώντας, ένα προς ένα, θα μάθουμε τα μυστικά τους.

  Πίσω μας, βράχοι και η φαρδιά κοίτη ενός ρέματος. Δεν τρέχει τώρα νερό, είναι καλοκαίρι. Το μόνο που βλέπεις είναι το πυκνό δάσος.

   Δε θα το ακολουθήσουμε αυτή τη φορά, η παραλία έχει ήδη κερδίσει την καρδιά μας. Και έχουμε πολλά να εξερευνήσουμε...

   Εδώ θα δροσιστούμε... και γιατί όχι; θα ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, σχολιάζοντας το καθετί.

Info:

   Το Πετρομέλισσο ονομάστηκε έτσι επειδή οι κάτοικοι του Βένετου χρησιμοποιούσαν τα βράχια (και τις εσοχές τους) για να τοποθετούν τα μελίσσια τους.

   Η μορφή της παραλίας δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ο κόλπος ήταν γνωστός στους ντόπιους ψαράδες, αλλά δεν ήταν προσβάσιμος από την ξηρά. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, οι κάτοικοι του χωριού σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, αποφάσισαν να δημιουργήσουν και να σχηματοποιήσουν την παραλία χρησιμοποιώντας εκρηκτικά και διάνοιξαν το πέρασμα ανάμεσα στους βράχους. Αρκετοί βράχοι λόγω των εκρήξεων υπέστησαν τις ρωγμές που είδαμε εμείς σήμερα, ή επανατοποθετήθηκαν σε περίεργα σημεία. Από κει και πέρα, η θάλασσα και τα κύματα ανέλαβαν τα υπόλοιπα, διαμορφώνοντας τις εσοχές και τις μικρές σπηλιές. 

  Ακριβώς δίπλα στην παραλία του Πετρομέλισσου υπάρχει και άλλος μικρός κόλπος, ο οποίος όμως είναι προσβάσιμος είτε δια θαλάσσης, είτε με αρκετή ώρα πεζοπορίας μέσα από μονοπάτι στο βουνό.  (Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Δημήτρη, ο οποίος μας έδωσε όλες τις παραπάνω πληροφορίες).

   Αξιοσημείωτο είναι το περιποιημένο και στρωμένο με πέτρα μονοπάτι, έργο των κατοίκων του χωριού. Το μονοπάτι κατηφορίζει αρκετά μέτρα προς τα κάτω, γι΄αυτό και η παραλία δεν είναι άμεσα ορατή από το σημείο όπου αφήνει κανείς το όχημά του. Είναι όμως ιδιαίτερα προσεγμένο και με εντυπωσίασε ευχάριστα.