~ 24 ~

  Η ενδιαφέρουσα ιδέα του "24" ανήκει στο αγαπητό μας Δελφινάκι: 24 φωτογραφίες αντικειμένων, μία για κάθε γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου.

  

   Στην αρχή σκέφτηκα να φωτογραφίσω αντικείμενα του σπιτιού μου. Όμως, εκεί έξω υπάρχει τόση ομορφιά, που τα δικά μου αντικείμενα δεν μπορούν να τη φτάσουν. 
    Στο μεταξύ, το Δελφινάκι έδινε την παρακάτω διευκρινιστική απάντηση, σε ένα σχόλιο-ερώτημα που έγινε στο ιστολόγιό του:

"... αντικείμενα εννοούσα ότι έχουμε στο σπίτι που να ξεκινά από το γράμμα... πχ εγώ για το Β φωτογράφησα τη βιβλιοθήκη και τα βιβλία μου... αλλά το αφήνω και ελεύθερο ότι θέλει ο καθένας... αυτό θα είναι το ωραίο να είναι έκπληξη για μένα το τι σκέφτηκε ο καθένας να φωτογραφήσει". 

  Άλλο που δεν ήθελα! Κι έτσι, λίγες φωτογραφίες λήφθηκαν "εντός των τειχών"... οι περισσότερες όμως, εκεί έξω.

    Δελφινάκι μου, εν τέλει λειτούργησα με το δικό μου τρόπο. Ελπίζω να σου αρέσει η έκπληξη!

  

Α

Αεροπλάνο

Προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια

Ν. Λάρισας, παραλία οικισμού Καστρί-Λουτρό

Β

Βλέμμα

Περαστικός επισκέπτης! 

Ξεκουράζεται επάνω σε ένα διακοσμητικό που κρέμεται στον κήπο μου και παρατηρεί το φακό...

τι να σκέφτεται, άραγε;

Γ

Γραμμές

Στην πόλη της Λάρισας:

Γραμμικές ακτίνες φωτός σκίζουν τα σύννεφα του δειλινού

Δ

Δρόμος

Φιδογυρίζει, κάπου εκεί γύρω από το χωριό Βένετο, στο Πήλιο...

Ε

Ελάφια

Η ώρα της ραστώνης:

Κεραμαριό Δρακότρυπας, Μουζάκι Καρδίτσας

Ζ

Ζωάκι

... αγκαθωτό, της θάλασσας και της αλμύρας

Η

Ήλιος

Σούρουπο:

Ν. Λάρισας, παραλία οικισμού Καστρί-Λουτρό

Θ

Θέα

Θάσος: 

Καθ' οδόν προς το μοναστήρι Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Ι

Ίσκιος

Κομμάτι της παραλίας κι εμείς...

Ν. Λάρισας, παραλία οικισμού Καστρί-Λουτρό

Κ

Κόκκοι

Κάθε κόκκος άμμου πάνω στο δέρμα σου κλείνει μέσα του όλες

 τις όμορφες στιγμές της παραλίας και του ελληνικού καλοκαιριού...

Λ

Λιοντάρι

Ο Λέων της Αμφίπολης

Μ

Μαγαζί

Είσοδος καταστήματος, στην Πάργα

Ν

Νερό

Καθάριο νερό του Αιγαίου

Ξ

Ξένος

Ν. Λάρισας, παραλία οικισμού Καστρί-Λουτρό

Ανάμεσά μας, αλλά μόνος. Σκυφτός, περπατά το δρόμο της επιβίωσης.

Διασκέδαση και βουτιές; Αναβάλλονται...

Ο

Ουρανός

Λιμενάρια, Θάσος:

Ο ήλιος δύει, το αρμυρίκι βάφεται κόκκινο κι ο ουρανός αποκτά σχήματα κι μορφές

Π

Περβάζι

Όλη η Ελλάδα σ΄ένα περβάζι

Ρ

Ρυάκι

Στον περιβάλλοντα χώρο της Ιερής Μονής Αγίων Αναργύρων, 

στο δρόμο Αγιάς-Αγιοκάμπου Λάρισας

Σ

Σαύρα

Πλαταμώνας Πιερίας

Τριγυρνώντας διαρκώς στον κήπο του εξοχικού μας σπιτιού, 

χωρίς να φοβάται ιδιαίτερα από την παρουσία μας, η σαύρα 

αυτή έγινε μέλος της οικογένειάς μας αποκτώντας στο 

τέλος και όνομα (!!) Γνωρίστε λοιπόν τον Μήτσο...

Τ

Τριαντάφυλλο

Πλαταμώνας Πιερίας

Εδώ "έκλεψα" λίγο, η φωτογραφία δεν είναι τωρινή και με αυτή 

συμμετείχα και στο Post Joy της Αγριμιώς. Την αγαπώ όμως τόσο 

πολύ! Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που η φωτογραφική μου 

φωτογράφισε αξιοπρεπώς κάτι τη νύχτα, κάνοντάς μου το χατίρι...

Υ

Ύψος

Η τοξωτή γέφυρα στην Πύλη Τρικάλων

Φ

Φως

Παίζοντας με τη φωτογραφική μου και το φως: 

φωτογραφική λήψη φωτεινής πηγής, με ταυτόχρονη κίνηση της κάμερας

Χ

Χωράφι

Ν. Λάρισας, λίγο πριν τον οικισμό Καστρί-Λουτρό

Ψ

Ψαράς

Εν ώρα εργασίας, στην Πάργα

Ω

Ώρα

Αγαπημένη γωνίτσα στο σαλόνι μου

Το ρολόι ήταν ένα από τα πρώτα αντικείμενα που απέκτησα για το δικό μου σπίτι - 

δώρο στον εαυτό μου, έτσι, για το "καλώς όρισες..."

Τικ-τακ...τικ-τακ...

Τα φτερά του παγονιού είναι αληθινά, μου τα χάρισαν πριν χρόνια

   Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας να φτάσετε ως εδώ! Το παραδέχομαι, ήταν μια μεγάλη ανάρτηση... 

    Πολλά φιλιά σε όλους! 

Karibu yetu!!

  Μου αρέσει να έχω διακοσμητικά στον κήπο μου τους καλοκαιρινούς μήνες. Συνήθως, κρεμαστά. Και, σε αντίθεση με το άλλο μου μισό που διαφωνεί, μου αρέσει να τα αφήνω στη θέση τους το χειμώνα, όχι να τα μαζεύω!

  Από την πλευρά του έχει δίκιο, πρέπει να το παραδεχτώ, μιας και ο λόγος που θέλει να τα μαζεύω είναι για να τα προστατέψουμε από την χειμωνιάτικη κακοκαιρία. Λογικότατο! Εγώ πάλι, θεωρώ πως ένας κήπος το χειμώνα δεν πρέπει να φαίνεται εντελώς γυμνός. Γι΄αυτό το λόγο έχω φυτέψει στο δικό μας κήπο κάποια φυτά που δεν χάνουν το φύλλωμά τους... και θέλω να αφήνω τα διακοσμητικά τους χειμωνιάτικους μήνες, γιατί τότε πιστεύω πως χρειάζεται ακόμη περισσότερο η παρουσία τους: το χειμώνα είναι που η διάθεσή σου παίρνει την κατιούσα, και ο,τιδήποτε μπορεί να σου φέρει ένα χαμόγελο με την ομορφιά του, είναι ευπρόσδεκτο.

  Επανέρχομαι στο ότι εκείνος έχει δίκιο... και εξηγούμαι γιατί το τονίζω. Το χειμώνα που μας πέρασε άφησα πάλι τα διακοσμητικά στη θέση τους στον κήπο. Και κάπως έτσι χάλασα μια ξύλινη πινακίδα που είχα φτιάξει από το τίποτα, πάνω στην οποία είχα γράψει φαρδιά-πλατιά μια φράση στα ιταλικά για το σπίτι μας: "Casa Nostra" (και όχι κόζα νόστρα!!!) = το σπίτι μας.

  Αποφάσισα φέτος να φτιάξω άλλη. Αλλά όχι από ξύλο, γιατί πάλι δεν θα έμενε τίποτα όρθιο: το σημείο όπου την κρεμώ είναι στον τοίχο απέναντι από την αυλόπορτα, όμως βρέχεται κι αυτό δεν μπορώ να το αποφύγω.

  Χρησιμοποίησα πηλό... και μια ιδέα, βασισμένη σε σκόρπιες λέξεις, γεμάτες όμως νόημα: εσύ, εγώ, μαζί, το σπίτι μας. 

  Με παίδεψε λίγο η... στατικότητα του αποτελέσματος (εκτός από την πιθανή βροχή, έπρεπε να σκεφτώ και τον αέρα). Και ως συνήθως, αυτό που έχω στο κεφάλι μου είναι σχηματοποιημένο μια χαρά - αλλά αν δεν έχω ξανακάνει κάτι αντίστοιχο εμπράκτως, πρέπει να πειραματιστώ αρκετά μέχρι να το αποδώσω ακριβώς όπως το έχω σκεφτεί. 

 Αυτό που βγήκε εν τέλει ήταν καλό και μου άρεσε, αλλά εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο σε ύφος. 

   Και ξαφνικά, το (ιταλικό) "Casa Nostra"...απλώς δεν του ταίριαζε. 

   Αντ΄αυτού, έγινε "Karibu yetu". Η φράση είναι στα Σουαχίλι και σημαίνει "Καλωσήρθατε σπίτι μας" (Welcome to our home).

Διακοσμητικό τοίχου για την είσοδο

Αυτοξηραινόμενος πηλός, ακρυλικά χρώματα, σύρμα αλπακά, 

φύλλο χαλκού, pearl pen σε δύο αποχρώσεις, βερνίκι.

   Επειδή είμαι αγύριστο κεφάλι, πάλι λέω να το αφήσω έξω το χειμώνα. Έχω περάσει πολλά στρώματα βερνικιού στο κυρίως σώμα και θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Αν το σύρμα των συνδέσεων οξειδωθεί, θα πω πως ήταν καλλιτεχνική άποψη, χαχα!! Δε θα το πείτε πουθενά, έτσι;

   Πολλά φιλιά σε όλους, καλή Κυριακή και καλή νέα εβδομάδα! 

info:

   Η Σουαχίλι είναι μια γλώσσα Μπαντού, η οποία ομιλείται ευρέως στην Ανατολική Αφρική.  Είναι η μητρική γλώσσα των Σουαχίλι και θεωρείται η lingua franca (κοινή διάλεκτος) της Ανατολικής Αφρικής και των γύρω περιοχών. Επειδή είναι εκτενώς διαδεδομένη και ευρέως κατανοητή, χρησιμοποιείται για την επικοινωνία ανθρώπων από διαφορετικές γλωσσικές κοινότητες. Είναι η εθνική και επίσημη γλώσσα στην Ουγκάντα, στην Κένυα και στην Τανζανία αλλά τη μιλούν και στη Ρουάντα, στο Μπουρούντι, στη ΛΔ του Κονγκό, στη Σομαλία, στις Κομόρες, στη Μοζαμβίκη και στο Μαλάουι. (πηγή)

 Μπορείτε να βρείτε ένα εύχρηστο λεξικό Αγγλικής-Σουαχίλι, εδώ. Επίσης, εδώ παρέχεται ένας οδηγός με βασικές φράσεις στα Σουαχίλι.

Ρολόι τοίχου 2 σε 1

   Ψάχνοντας να βρω τι δώρο να κάνω σε μια φίλη μου που γιόρταζε το Δεκαπενταύγουστο, μια ιδέα άρχισε σιγά-σιγά να σχηματίζεται στο νου μου.

   Δε θα αγόραζα κάτι, θα της έφτιαχνα κάτι. Ξέρω τι της αρέσει γενικότερα και ήξερα πως θα ήταν δύσκολο να βρω στην αγορά κάτι που να ταιριάζει στην προσωπικότητά της.

   Πέρσι, για τους ίδιους λόγους, της είχα ετοιμάσει ένα ζευγάρι σκουλαρίκια. Αυτή τη φορά ήθελα να είναι κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα να έχει και κάτι από κείνη. Μιας και σε λίγο καιρό θα μένει σε ένα νέο σπίτι, επιχειρώντας μια νέα αρχή, σκέφτηκα να φτιάξω κάτι που να τα συνδυάζει όλα: τι της αρέσει, να είναι χρήσιμο για το νέο σπίτι και να είναι... εκείνη.

   Έγινα χάκερ για να το ετοιμάσω, αλλά ευτυχώς δεν την πείραξε, χεχε!! Και να εξηγηθώ: πήρα μια φωτογραφία της που είχε στο facebook, την επεξεργάστηκα ελάχιστα και την εκτύπωσα. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από ένα ταξίδι της στο Λονδίνο και μου αρέσει τόσο, μα τόσο πολύ!

  Χαρτιά επιστρατεύτηκαν, λοιπόν, κόλλες, μπογιές στα χρώματα που της αρέσουν... 

... και το αποτέλεσμα ήταν αυτό (κάτι μεταξύ κορνίζας και ρολογιού τοίχου, 2 σε 1 δηλαδή):

Μοβ ρολόι τοίχου 

(με την τεχνική Collage)  

Τετράγωνος καμβάς, χαρτί, ακρυλικά, ασημί pearl pen στους δείκτες, βερνίκι

   Το χρώμα του φυτού που διακρίνεται από το παράθυρο το τόνισα, ζωγραφίζοντας επάνω στο χαρτί της εκτύπωσης με πινέλο και έντονο πράσινο ακρυλικό χρώμα. Κάτι γυαλάδες που παρατηρείτε στη φωτογραφία οφείλονται στο βερνίκι... 

    Καλό σας απόγευμα!

Όταν ο Παράδεισος έχει τη μορφή μιας παραλίας: Πετρομέλισσο (Βένετο Πηλίου)

    Ακριβώς πριν από ένα μήνα, εσείς κι εγώ επιχειρήσαμε μια βολτούλα στο Βένετο, ένα σχετικά άγνωστο, αλλά όμορφο Πηλιορείτικο χωριό. Περάσαμε από τη λίμνη Κάρλα...φτάσαμε στο Βένετο... ακολουθήσαμε το δρόμο για τη μία από τις δυο του παραλίες, το Κουλούρι... και γνωρίσαμε ένα μικρό, πεντακάθαρο διαμάντι.

   Αυτή τη φορά λέω να ακολουθήσουμε μια άλλη διαδρομή, με σκοπό να γνωρίσουμε τη δεύτερη παραλία του Βενέτου, το Πετρομέλισσο. Πριν όμως από αυτό, έχουμε αρκετά να θαυμάσουμε στο δρόμο μας.

   Ξεκινώντας από τη Λάρισα και με κατεύθυνση προς την Αγιά, οδηγούμαστε προς ένα μικρό χωριό του θεσσαλικού κάμπου, το Καστρί...

   Γιατί "Καστρί";

  Εικάζω πως για την ονομασία του ευθύνονται τα πολλά μικρά πέτρινα χτίσματα στις πλαγιές του...

Κάποιοι έχουν χτίσει τα δικά τους "κάστρα" για να στεγάσουν την οικογένεια...

   Προχωρώντας, σε μια μικρή πλατεία στο χωριό Καλαμάκι, ένας τεράστιος, παλιός πλάτανος σου προσφέρει τη σκιά του και μια φωλίτσα για να κρυφτείς. Δεν έχει ζέστη, φυσάει όμορφα εδώ. Παρόλα αυτά, τα τζιτζίκια στον κορμό του δίνουν πάρτι... και σου παίρνουν τ΄αυτιά.

Στολή παραλλαγής..

"Εάν με βλέπετε, αυτό σημαίνει πως πρέπει να τελειοποιήσω την τεχνική μου στο κρυφτό"...

"Ωπ! Γεια! Ήρθα να πω χαρούμενος ένα γεια, αλλά φυσάει και ΔΕΝ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩΩΩ!!"

  Φεύγουμε από το Καλαμάκι, αρκετά μείναμε εδώ. Είπαμε, θέλουμε να πάμε στο Βένετο και στο Πετρομέλισσο! Για να το κάνουμε όμως αυτό, πάλι πρέπει να περάσουμε δίπλα από τη λίμνη Κάρλα... Αυτή τη φορά θα θαυμάσουμε τα "νησάκια" της, πολύτιμο τόπο ξεκούρασης για πολλά είδη πουλιών.

   Αφήνουμε τη λίμνη και συνεχίζουμε. Λίγο πριν το Βένετο, συναντάμε μικρά γουρουνάκια να βόσκουν ελεύθερα στο δάσος.  

  Φτάνουμε στο Βένετο και το διασχίζουμε, ακολουθώντας την πινακίδα που μας κατευθύνει προς το Πετρομέλισσο.

   Εδώ τώρα θα κάνουμε λίγο "Jeeping"... 

   Στην πραγματικότητα, το αυτοκίνητό μας είναι συμβατικό και όχι τζιπ 4x4, αλλά τα καταφέρνει μια χαρά, παρόλο που ο δρόμος είναι χωματόδρομος. Δεν έχει βρέξει πρόσφατα κι έτσι δεν έχουμε εκπλήξεις, ο δρόμος είναι σχετικά ομαλός. Η θάλασσα φαίνεται κι αρχίζουμε να ανυπομονούμε.

   Λίγα χιλιόμετρα μετά, ο δρόμος σταματά. Αφήνουμε το αυτοκίνητο - θα περπατήσουμε από δω και πέρα. Βλέπουμε ένα κιόσκι και φυσικά τη θάλασσα, αλλά η παραλία παραμένει αθέατη ακόμη.

   Κατεβαίνουμε ένα πλακόστρωτο, περιποιημένο μονοπάτι...

...και στο τέρμα του, η συνειδητοποίηση: ανακαλύψαμε τον Παράδεισο. 

  Παρατηρούμε τα βράχια: είναι γεμάτα ρωγμές, εσοχές, μικρές σπηλιές... θα τα δούμε κολυμπώντας, ένα προς ένα, θα μάθουμε τα μυστικά τους.

  Πίσω μας, βράχοι και η φαρδιά κοίτη ενός ρέματος. Δεν τρέχει τώρα νερό, είναι καλοκαίρι. Το μόνο που βλέπεις είναι το πυκνό δάσος.

   Δε θα το ακολουθήσουμε αυτή τη φορά, η παραλία έχει ήδη κερδίσει την καρδιά μας. Και έχουμε πολλά να εξερευνήσουμε...

   Εδώ θα δροσιστούμε... και γιατί όχι; θα ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, σχολιάζοντας το καθετί.

Info:

   Το Πετρομέλισσο ονομάστηκε έτσι επειδή οι κάτοικοι του Βένετου χρησιμοποιούσαν τα βράχια (και τις εσοχές τους) για να τοποθετούν τα μελίσσια τους.

   Η μορφή της παραλίας δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ο κόλπος ήταν γνωστός στους ντόπιους ψαράδες, αλλά δεν ήταν προσβάσιμος από την ξηρά. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, οι κάτοικοι του χωριού σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, αποφάσισαν να δημιουργήσουν και να σχηματοποιήσουν την παραλία χρησιμοποιώντας εκρηκτικά και διάνοιξαν το πέρασμα ανάμεσα στους βράχους. Αρκετοί βράχοι λόγω των εκρήξεων υπέστησαν τις ρωγμές που είδαμε εμείς σήμερα, ή επανατοποθετήθηκαν σε περίεργα σημεία. Από κει και πέρα, η θάλασσα και τα κύματα ανέλαβαν τα υπόλοιπα, διαμορφώνοντας τις εσοχές και τις μικρές σπηλιές. 

  Ακριβώς δίπλα στην παραλία του Πετρομέλισσου υπάρχει και άλλος μικρός κόλπος, ο οποίος όμως είναι προσβάσιμος είτε δια θαλάσσης, είτε με αρκετή ώρα πεζοπορίας μέσα από μονοπάτι στο βουνό.  (Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Δημήτρη, ο οποίος μας έδωσε όλες τις παραπάνω πληροφορίες).

   Αξιοσημείωτο είναι το περιποιημένο και στρωμένο με πέτρα μονοπάτι, έργο των κατοίκων του χωριού. Το μονοπάτι κατηφορίζει αρκετά μέτρα προς τα κάτω, γι΄αυτό και η παραλία δεν είναι άμεσα ορατή από το σημείο όπου αφήνει κανείς το όχημά του. Είναι όμως ιδιαίτερα προσεγμένο και με εντυπωσίασε ευχάριστα.

Θαλασσογραφία

    Η φύση ζωγραφίζει τη γραμμή του ορίζοντα. Χρησιμοποιεί τα καλύτερά της χρώματα και κρυφογελάει που μπλέκονται μεταξύ τους το γαλανό με το τυρκουάζ. 

    Βάζει μια πινελιά λευκό, πασπαλίζει με λίγη άμμο. 

    Της αρέσει να παίζει με τις αποχρώσεις, της αρέσει να ξέρει πως μαγεύει τα μάτια του θεατή.

Θάλασσα...κύματα... αμμουδιά.

    Παρατηρώ τη θάλασσα που με καλεί να πάω κοντά της. Να με αγκαλιάσει, να με δροσίσει, να με κάνει να ξεχαστώ. Πλέω, αιωρούμαι και χαλαρώνω, μια αρχέγονη μνήμη ξυπνά: αισθάνομαι ασφάλεια και ηρεμία, έτσι ακριβώς όπως ένιωθα κάποτε μέσα στην κοιλιά της μητέρας μου. Γι΄αυτό ίσως αγαπώ τη θάλασσα τόσο πολύ, γι΄αυτό πάντοτε ένιωθα σαν στο σπίτι μου μέσα στη δροσερή αγκαλιά της.

   Αν κλείσω τα μάτια και της αφεθώ, καταφέρνω αυτό που δεν έχει καταφέρει κανείς άνθρωπος: να πετάξω. Ξαπλώνω στον αφρό, αφήνω να με παρασύρει το κύμα, αισθάνομαι ελεύθερη σκέψεων και βάρους και κοιτώ τον ουρανό. Δε θέλω τίποτε άλλο.

  Γυρίζω στο σπίτι και έχω ανάγκη να κρατήσω τη στιγμή. Να θυμάμαι. Ακούω μια ταξιδιάρικη μουσική και φτιάχνω κάτι που να έχει τα χρώματα εκείνης, να κλείνει μέσα του μια υποψία από τους θησαυρούς της. 

Σετ: κολιέ και σκουλαρίκια κρίκοι.

(Αλυσίδα, κοχύλια, γυάλινες χάντρες)

    Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα το Δεκαπενταύγουστο και η χάρη της Παναγιάς να είναι μαζί σας. Όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε, να συλλέξετε εικόνες και στιγμές... 

     Χρόνια πολλά και σε όσες και όσους αύριο γιορτάζουν.

Φιλιά θαλασσινά σε όλους!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες λήφθηκαν στα παράλια της Λάρισας και συγκεκριμένα στην παραλία του οικισμού Καστρί-Λουτρό.

PostJoy by Αγριμιώ - Ένα project θετικής ενέργειας

    Η σημερινή μου ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Αγριμιώ, η οποία μέσα από το ιστολόγιό της "Τα Βότσαλα στη Λίμνη" ξεκινά μια δράση στη μακρινή Μελβούρνη, όπου ζει και εργάζεται. 

  Η Αγριμιώ προσφέρει έργο εκεί σε ένα ίδρυμα με παιδιά που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, παιδιά που χρειάζονται αγάπη, στήριξη, χαμόγελο κι έναν όμορφο χώρο. Αγάπη και στήριξη έχουν, χώρο όμορφο όμως δεν έχουν. Κι έχουν ανάγκη από χαμόγελο και αισιοδοξία, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας.

   Κι εδώ, έρχομαι να σας παρουσιάσω την ιδέα της Αγριμιώς, αναδημοσιεύοντας τα λόγια της:

"... Σκοπός είναι να φτιάξουμε μια καρτ-ποστάλ στην αγγλική με ένα θετικό μήνυμα και να τις συγκεντρώσουμε για το γραφείο μου και το σαλόνι των παιδιών στον χώρο μας. Οι έφηβοι είναι παιδιά με ή χωρίς γονείς, με διάφορους εθισμούς και ψυχολογικά προβλήματα. Αρκετά από αυτά κακοποιημένα ή/και παραμελημένα. Άλλα με ιστορικό διατροφικών διαταραχών κι άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Πολλά από αυτά έχουν περάσει από φυλακές ανηλίκων και τα περισσότερα δεν πάνε σχολείο…

    Συνήθως οι χώροι αυτοί είναι αποστειρωμένοι. Πόρτες ασφαλείας και τζάμια διπλά που κλειδώνουν όλη μέρα…

   Λευκοί τοίχοι, ασπρισμένοι από την χλωρίνη και την παγερή αδιαφορία των φορέων. Πολλές φορές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έπιπλα, θεραπευτές και ειδικούς.

   Αρκετά από τα παιδιά δουλεύουν από μικρή ηλικία για να καλύψουν τις ανάγκες του χώρου μας. Πολλά από αυτά είναι απομονωμένα κι αντικοινωνικά με προβλήματα συμπεριφοράς και παραβατική συμπεριφορά. Στο σπίτι μας νομίζω ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι όχι να μην γυρίσει κάποιο παιδί το βράδυ στο σπίτι, αλλά να ξυπνήσω το πρωί και να βρω κάποιο παιδί στο πάτωμα από υπερβολική δόση, ηλεκτροπληξία, κρέμασμα, χάπια…

   Πράγματα καθημερινά και συνηθισμένα για εμάς εδώ και που συνάδελφοι έχουν βιώσει πολλές φορές. Εγώ στάθηκα τυχερή με τα ποτά, τα ναρκωτικά, τα όπλα , τους βανδαλισμούς και τις φωτιές μέσα στο σπίτι.

   Το σπίτι μας αναπνέει, πονάει, ματώνει και επιβιώνει όπως κάθε σπίτι.

   Όμως ήρθε ο καιρός για μια δραστική αλλαγή.

   Για μια ανανέωση!

   Για αυτό σκέφτηκα να καλέσω όλους εσάς να με βοηθήσετε να γεμίσω τους τοίχους μας με ιστορίες – ιστορίες καθημερινής τρέλας, αισιοδοξίας, χαράς και γέλιου. Μα πάνω απ’όλα ιστορίες φιλίας, επιβίωσης και γενναιότητας. Τα μηνύματα από την χώρα του Ήλιου δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζεστά!

   Για να λάβετε μέρος στο project πρέπει:

(α) να μην διαθέτετε απαραίτητα καλλιτεχνική φλέβα αλλά να θέλετε να χαρίσετε ένα χαμόγελο στα παιδιά αυτά (και σε εμένα που μένω μαζί τους κάτω από αντίξοες συνθήκες και τραγικές ελλείψεις… τώρα όποιος θέλει να κάνει κάτι για εμένα αποκλειστικά στην ελληνική όχι απλά δεν θα παρεξηγήσω, αλλά μάλλον θα με πάρουν και τα ζουμιά, ε; ),

(β) να αναδημοσιεύσετε την ανάρτηση αυτή στο ιστολόγιο σας ώστε να προσκαλέσουμε περισσότερο κόσμο στο εγχείρημα αυτό,

(γ) να φτιάξετε την καρτούλα σας (μέγεθος Α5-Α6), να την φωτογραφίσετε, να την αναρτήσετε στο ιστολόγιο σας και κατόπιν συνεννοήσεως μαζί μου να μας την στείλετε εδώ."

******

  Ετοίμασα τρεις καρτ-ποστάλ για να τους στείλω. Και για τις τρεις, σκέφτηκα αρκετά τα μηνύματα και το θέμα. Σκέφτηκα τι θα ήθελα να βλέπω εγώ, αν ήμουν εκεί, στη θέση τους. Από τι θα έπαιρνα κουράγιο. Δε ζωγράφισα αυτή τη φορά - επεξεργάστηκα στον υπολογιστή κι έπειτα τύπωσα και διακόσμησα. 

  Για την πρώτη, χρησιμοποίησα μια εικόνα από το διαδίκτυο, πάνω στην οποία ενσωμάτωσα τα λόγια του P. Coelho. 

"Η βάρκα είναι ασφαλής στο λιμάνι. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός μιας βάρκας".

Χαρτόνι, εκτυπωμένο χαρτί, χρυσή άμμος, φυσικά κοχύλια, βερνίκι.

(σε μέγεθος Α6)

    Για τις άλλες δύο, χρησιμοποίησα δυο φωτογραφίες που έχω τραβήξει εγώ πριν χρόνια και είναι από τις αγαπημένες μου. Κάθε φορά που τις κοιτώ ξεφεύγω, η ομορφιά της φύσης που αποτυπώθηκε σε αυτές με βοηθά. Και οι δύο λήφθηκαν μετά από βροχή, αλλά σε διαφορετικές τοποθεσίες και χρονικές στιγμές (οι τοποθεσίες αναγράφονται στην πίσω όψη της κάθε κάρτας).

    

"Φίλος είναι αυτός που παραβλέπει το σπασμένο φράχτη σου 

και θαυμάζει τα λουλούδια στον κήπο σου".

Χαρτόνι, εκτυπωμένο χαρτί, pearl pen, βερνίκι (σε μέγεθος Α6)

"Κάθε ημέρα μπορεί να μην είναι καλή, αλλά υπάρχει κάτι καλό σε κάθε ημέρα"

 Χαρτόνι, εκτυπωμένο χαρτί, χρυσό ακρυλικό χρώμα, pearl pen, βερνίκι (σε μέγεθος Α5)

    Εύχομαι τα καλύτερα στα παιδιά και στην Αγριμιώ και τους στέλνω τη σκέψη μου. Να μη λείπει ποτέ το χαμόγελο από τη ζωή τους, η δύναμη και η αισιοδοξία.

    Καλό σας απόγευμα!