Νυχτερινή χορογραφία - 12ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο "ΤΕΧNIS STORIES"

Νυχτερινή χορογραφία

Τον απέκτησαν σε εκείνο το ταξίδι. Όσο εκείνος συμμετείχε σε ένα ακόμη επαγγελματικό ραντεβού, εκείνη τριγύριζε στην πόλη. Τον ανακάλυψε σε ένα παλαιοπωλείο: ήταν ένας υπέροχος και λίγο σκοτεινός πίνακας, που είχε δημιουργηθεί πάνω από έναν αιώνα πριν. Απεικόνιζε μια λυγερόκορμη μπαλαρίνα να στέκεται με χάρη πλάι σ’ ένα πιάνο.  Από το παράθυρο πίσω της μπορούσε κανείς να διακρίνει τα κάγκελα ενός παλιού καμπαναριού. 

(πηγή εικόνας)

Έμαθε την ιστορία του πίνακα από τους ηλικιωμένους ιδιοκτήτες του καταστήματος. Κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο καλλιτέχνης, της είπαν. Δεν την πείραξε. Ο πίνακας είχε «κάτι», και την τράβηξε με την πρώτη ματιά. Τον απέκτησε μέσα σε πέντε μόλις λεπτά.

Όταν επέστρεψαν, τον τοποθέτησαν σε μια περίοπτη θέση στον τοίχο του σαλονιού.

Το βράδυ, η μπαλαρίνα κινήθηκε ανεπαίσθητα. Αργά, προσεκτικά, στράφηκε στο πιάνο… χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα το πρώτο πλήκτρο και ο χώρος γύρω της, μέσα στον πίνακα, γέμισε μουσική. Απαλή, θλιμμένη κλασική μουσική.

 

Άρχισε να λικνίζεται νωχελικά και να ισορροπεί επάνω στις βερικοκί πουέντ της.  Χόρευε μια χορογραφία με κλειστά τα μάτια, κάνοντας πιρουέτες, και η τούλινη φούστα της ανέμιζε με χάρη.

(πηγή εικόνας)

Τον ξύπνησε η μουσική. Απορημένος, έριξε μια ματιά στη γυναίκα του. Κοιμόταν ήρεμη, χωρίς να δείχνει ότι κάτι έχει ακούσει. Σηκώθηκε, πήγε στην κουζίνα, έβαλε ένα ποτήρι νερό. Η μουσική ακουγόταν πιο έντονα τώρα. Προσπάθησε να εντοπίσει την πηγή του ήχου και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι.

Απέμεινε σαστισμένος να κοιτάζει τον πίνακα. Η μπαλαρίνα κινούνταν, την έβλεπε να χορεύει… και η μουσική ακουγόταν από το παλιό πιάνο, έβλεπε τα πλήκτρα του να πατιούνται από μόνα τους, σχηματίζοντας τη μελωδία. Το ποτήρι τού έπεσε από το χέρι, έσπασε. Κι εκείνος, φοβισμένος, παρατηρούσε ασάλευτος τη μπαλαρίνα να ζωντανεύει, μην πιστεύοντας στα μάτια του.

«Αγάπη μου, είσαι καλά;» Η γυναίκα του είχε ξυπνήσει και είχε έρθει δίπλα του, μα δεν την είχε καταλάβει. «Κάτσε να μαζέψω λίγο τα γυαλιά, θα κοπείς…»

«Κοίτα τον πίνακα» της είπε ξέπνοα, «κοίτα τον! Μα δεν το βλέπεις;»

«Τι να δω; Είναι το ίδιο όμορφος και τη νύχτα όπως και στο φως της ημέρας», απάντησε εκείνη. «Πολύ μου αρέσει αυτός ο πίνακας, ειδικά ο τρόπος που η μπαλαρίνα στέκεται δίπλα στο πιάνο. Μακάρι να ξέραμε τον καλλιτέχνη… Μου είπαν μια απίθανη ιστορία γι΄αυτόν, μα δεν την πίστεψα, φυσικά».

 «Τι ιστορία»; τη ρώτησε ταραγμένος, συνειδητοποιώντας πως μόνο εκείνος μπορούσε να δει.

«Λένε πως η μπαλαρίνα αυτή ήταν υπαρκτό πρόσωπο -αν και κανείς δεν ξέρει ποια είναι- που διέπραξε αυτοκτονία… Ένας καλλιτέχνης, ερωτευμένος μαζί της, την απεικόνισε σ’ αυτόν τον πίνακα και της τον χάρισε, μέρες πριν πεθάνει. Δεν πρόλαβε να τον χαρεί. Πιστεύεται πως η μπαλαρίνα ζωντανεύει τα βράδια και ο μόνος που μπορεί να τη δει να χορεύει μέσα στον πίνακα, είναι αυτός που τη ζωγράφισε… ή καλύτερα, η μετενσάρκωσή του, μιας και ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει πεθάνει εδώ και χρόνια!» Χαμογέλασε. «Παραμυθάκια για παιδιά… Λοιπόν, τι λες, πάμε να κοιμηθούμε;»

«Πήγαινε εσύ, εγώ θα μείνω λίγο ακόμη» ψέλλισε. 

Ήθελε να δει τη μπαλαρίνα να χορεύει, μόνο για κείνον.

(πηγή εικόνας)

   Με την ιστορία αυτή έλαβα μέρος στο 12ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" που έγινε στο ιστολόγιο ΤΕΧNIS STORIES.  

 

  Όπως πάντα, οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν από όλους τους συμμετέχοντες, έχουν επισημανθεί μέσα στο κείμενο. 

 Στέλνω για άλλη μια φορά πολλές ευχαριστίες στους φίλους του ιστολογίου που αφιέρωσαν χρόνο να διαβάσουν την ιστορία μου... σε όσους την τίμησαν με την ψήφο τους ή μου χάρισαν τη γνώμη τους... και στην φίλη μου Φλώρα, για την άψογη φιλοξενία.

   Πολλά φιλιά σε όλους, να έχετε μια καλή εβδομάδα και να περνάτε όμορφα!