"Ένα θαύμα είναι, μικρό μου, η ζωή..."

    Τελευταία ημέρα του Μαΐου σήμερα... και η τελευταία ημέρα της άνοιξης.

  Ο Μάιος είναι ο μήνας των λουλουδιών κι εγώ είχα την ευκαιρία να τα απολαύσω όλα μαζεμένα, ξαναβρίσκοντας μέσα στις ημέρες του Πάσχα τον μικρό μου κήπο, όταν επέστρεψα  στο σπίτι μου στη Λάρισα.

   Σας έχω πει ότι έχω αδυναμία στον κήπο μου. Μένοντας αλλού και για μεγάλα διαστήματα, λόγω δουλειάς, δεν έχω πια τη δυνατότητα να τον προσέχω και να τον φροντίζω τόσο συχνά, όσο θα ήθελα. Και μου λείπει. Μου λείπει πολύ η κηπουρική, μου λείπει να φροντίζω τα φυτά μου. 

   Η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε πάντοτε η φροντίδα των φυτών. Πιο μικρή δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ, όσο κι αν με ωθούσε η πρώτη διδάξασα, η μαμά μου (η μητέρα μου είναι ο τύπος του ανθρώπου που, αν της δώσεις ένα τετραγωνικό μέτρο, είναι ικανή να το μετατρέψει σε πολύχρωμη, γεμάτη φυτά πανδαισία και να μην αφήσει ακάλυπτο ούτε εκατοστό).

  Όταν απέκτησα όμως το δικό μου σπίτι, όλα άλλαξαν. Ήθελα φυτά, ήθελα χρώματα, αρώματα... ήθελα να το κάνω μια μικρή όαση για το καλοκαίρι, ήθελα να δημιουργήσω το δικό μας μικροκλίμα μέσα στο καυτό καλοκαιρινό κλίμα της Λάρισας, που δεν αντέχεται. Κι έτσι, ξεκίνησα να φυτεύω.     

  Στην πορεία διαπίστωσα πως, όσο αγαπάς και προσέχεις τα φυτά, τόσο αυτά σου το ανταποδίδουν. Σου το επιστρέφουν, με όλη τους τη δύναμη, λες και αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνεις γι΄αυτά. Εγώ τα κλαδεύω, τους δίνω σχήμα, αφαιρώ τα ξερά τους φυλλαράκια... κι εκείνα στολίζονται με χρώματα και αρώματα για χάρη μας. 
   Ζώντας σε ένα μικρό σπιτάκι με τη δική του μικρή αυλή, ανάμεσα σε δυο ψηλές οικοδομές, είχα το ελεύθερο να κάνω αρκετά πράγματα: φύτεψα λοιπόν σταδιακά διάφορα καλλωπιστικά φυτά (κάτω στη γη, αλλά και σε γλάστρες), μια πορτοκαλιά, φράουλες, κάθε είδους αρωματικά (δεντρολίβανο, δυόσμο, μαϊντανό, θυμάρι και λεμονοθύμαρο, λεβάντα, μαντζουράνα, μέντα, φασκόμηλο, άνηθο, προσφάτως και στέβια), έβαλα αρκετές φορές πιπεριές και ντομάτες για τις καλοκαιρινές μας σαλάτες... και πάνω από το χώρο όπου καθόμαστε, στήσαμε μια κληματαριά και ανεβάσαμε το κλήμα μας.  

   Οι τοίχοι των γειτόνων γύρω από το κηπάκι μας οπτικά δε μου άρεσαν, γιατί ήταν ασοβάτιστοι, με εμφανή τα τούβλα. Η εύκολη λύση στην αρχή (και η πιο ανέξοδη για μας) ήταν να φυτέψω αναρριχώμενες τριανταφυλλιές για κάλυψη. Έφτιαξα λοιπόν στις τριανταφυλλιές μου, καρφί το καρφί, σύρμα το σύρμα, μια βάση γύρω-γύρω σε ολόκληρο τον τοίχο για να αναρριχηθούν και να τον κρύψουν. Πλέον, βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο!!

  Φέτος το Πάσχα, επειδή λείψαμε αρκετές ημέρες (όταν φύγαμε για Κέρκυρα), δεν πρόλαβα να περιποιηθώ και πολύ τον κήπο μου (όλα μαζί δεν γίνονται...). Ευτυχώς είχε φροντίσει νωρίτερα για χάρη μου κάποια πράγματα η μητέρα μου και με βοήθησε πολύ. 

   Όπως και να έχει όμως, απόλαυσα το μικρό μας κήπο που στολίστηκε και φέτος με τα καλά του... και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες.

    Με αυτές θα ήθελα να αποχαιρετήσω την άνοιξη σήμερα.

Τα ξύλινα καροτσάκια που βλέπετε μπροστά, περιείχαν πάντοτε φυτά. Ώσπου, 

λόγω των καιρικών συνθηκών, το ξύλο στη βάση τους δεν άντεξε άλλο και άνοιξε. 

Τα έχω αφήσει άδεια προς το παρόν, προσπαθώντας να σκεφτώ τι να κάνω μαζί 

τους. (Να τα πετάξω; Ή να τα διακοσμήσω; Αν έχετε καμιά ιδέα, είναι ευπρόσδεκτη!) 

   Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από το πατρικό μου. Στιγμιότυπα της λουλουδένιας όασης που έχει φτιάξει εκεί η μητέρα μου:

Το καφέ μανιταράκι ήταν τόσο μικρό... το φωτογράφισα, κρυμμένο μέσα στο κουρεμένο γκαζόν!!

Και η λευκή, ιδιαίτερη αράχνη πήρε πόζα για χάρη μου, κοιτώντας με στα μάτια...

    Περιμένω πώς και πώς να επιστρέψω πάλι για να συνεχίσω τις δουλειές! Υπάρχουν πράγματα -εκτός από την περιποίηση των φυτών- που ήθελα, αλλά δεν πρόλαβα να κάνω: κάθε καλοκαίρι, για παράδειγμα, στολίζω τον κήπο με φαναράκια, μέσα στα οποία μου αρέσει να ανάβω κεριά όταν νυχτώνει.

      "Προσέχουν [οι άνθρωποι] την τελειότητα που ζει και μεγαλώνει δίπλα τους; Είναι δυνατόν να μην τραβήξει το βλέμμα σου μια μικρούλα ανεμώνη με έντονο μενεξεδί ή φούξια χρώμα, κάποιος ροζ ή κατακίτρινος κρόκος, ακόμα και μια ταπεινή κόκκινη παπαρούνα που αντικρίζει αψήφιστα τα κύματα; [...] Η ομορφιά προσωποποιημένη, λουλουδιασμένο παιχνίδισμα της άνοιξης που γαληνεύει την ψυχή, δώρο απρόσμενο της φύσης, που ικετεύει ένα σου χαμόγελο.[...] 
    Ένα θαύμα είναι, μικρό μου, η ζωή. Ένα ατελείωτο θαύμα. Που πιτσιλάει με τα χρώματα του ουράνιου τόξου τα μάτια μας, που πλημμυρίζει με αρώματα την ανάσα μας...
    Μπορείς να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα αν παλέψεις, αν χαμογελάσεις στα θαύματα που υπάρχουν γύρω σου. Σίγουρα θα βγουν αληθινά τότε όλα όσα ποθεί η ψυχή σου. Άνοιξε τη χούφτα σου, παιδί μου, και θα δεις. Θα δεις πως κρύβει μέσα της την ίδια την ευτυχία σου..." *

    Δεν χρειάζονται πάντοτε χρήματα για να πραγματοποιείς αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή σου - μόνο λίγος χρόνος, λίγος κόπος, μεράκι, αγάπη... και η θέληση να μοιραστείς με κάποιον τα αγαπημένα σου. Όταν αφιερώνεσαι, όταν μοιράζεσαι, ο ουρανός μέσα σου γίνεται πιο καθαρός, τα σύννεφα φεύγουν.

   Αυτές τις γλυκές, καλοκαιριάτικες βραδιές στον κήπο, με μικρά κεριά να τρεμοπαίζουν, με τις ευωδιές των φυτών να γαργαλούν τη μύτη, αγκαλιά με το φεγγάρι, δεν τις αλλάζω με τίποτα... κι όταν υπάρχει και καλή παρέα, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

   Πολλά φιλιά σε όλους! 

* Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη (2012). Μικροί Άγγελοι, εκδ. Ψυχογιός. (απόσπασμα).
Το βιβλίο αυτό μου το έκαναν δώρο προσφάτως... και απόλαυσα πραγματικά την ανάγνωσή του. Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, γεμάτο όμορφες εικόνες και μηνύματα ζωής. 

Κολιέ με ethnic επιρροές: Περού

   Το Περού είναι μια χαρακτηριστική χώρα της περιοχής των Άνδεων, βρίσκεται στη Νότια Αμερική και θεωρείται το κέντρο του πολιτισμού των Ίνκας. Οι πόλεις του Περού είναι πολυπολιτισμικές και ο πολιτισμός τους είναι πανάρχαιος. 

   Οι κάτοικοι είναι πρόσχαροι και εργατικοί: οι περισσότεροι απασχολούνται στα βουνά ως κτηνοτρόφοι, άλλοι ασχολούνται και με τον τουρισμό και κατασκευάζουν χειροποίητα παραδοσιακά αντικείμενα κάθε μορφής (κούκλες με πολύχρωμες φορεσιές, υφάσματα, κουβέρτες), τα οποία και πηγαίνουν να πωλήσουν στις πόλεις.

    Στα απομονωμένα χωριά, αλλά και σε κάθε παραδοσιακή πόλη, οι ενδυμασίες των ντόπιων ανδρών και γυναικών υπάγονται σε ορισμένες συμβάσεις. Οι άνδρες φορούν πλεκτά, χειροποίητα καπέλα για να υποδηλώσουν την κοινωνική τους θέση: κόκκινα οι παντρεμένοι, κόκκινα και άσπρα οι ανύπαντροι. Αν πάνω από το πρώτο καπέλο φορούν και δεύτερο (συνήθως ένα μαύρο με πλατύ γείσο), αυτό υποδηλώνει πως έχουν εξέχουσα θέση στην τοπική κοινωνία. Οι γυναίκες από την άλλη, φορούν συνήθως πολύχρωμες φούστες και ένα μαύρο υφαντό στο κεφάλι. Λόγω του ότι το κρύο είναι τσουχτερό στις Άνδεις, άνδρες, γυναίκες και παιδιά ντύνονται ζεστά, φορώντας για πανωφόρι πολύχρωμες παραδοσιακές κουβέρτες, οι οποίες είναι χειροποίητες. 

Άνδρας με παραδοσιακή ενδυμασία.

via

Παραδοσιακό φεστιβάλ στο Κούσκο. 

Συμμετέχουν γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακή ενδυμασία

via

Παιδιά με παραδοσιακή ενδυμασία.

via

   Tο Περού, εξαιτίας της μορφολογίας των βουνών του, ήταν πάντοτε απομονωμένο. Έτσι, οι αυτόχθονες λαοί δεν είχαν ουσιαστικά επαφή με άλλους λαούς και πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής. Γι' αυτό το λόγο, η μουσική τους δεν επηρεάστηκε από κανέναν άλλο πολιτισμό και έχει τους δικούς της, χαρακτηριστικούς ήχους. Τα μουσικά τους όργανα είναι κυρίως πνευστά (παραλλαγές φλογέρας, αυλών του Πάνα και φλάουτων, κατασκευασμένων από πηλό, καλάμια ή οστά), διάφορα κρουστά και λίγα έγχορδα. 

   H μουσική τους έγινε -ευρέως- γνωστότερη τη δεκαετία του '70, όταν οι Paul Simon και Art Garfunkel διασκεύασαν ένα πολύ παλιό περουβιανό τραγούδι, το "El Condor Pasa", χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά μουσικά όργανα του Περού. Το τραγούδι αυτό έχει πουλήσει  εκατομμύρια αντίτυπα.   

  Στην Ελλάδα, οι ήχοι αυτοί έγιναν γνωστοί στη δεκαετία του '80 με το συγκρότημα των Apurimac: στο τότε ρεπερτόριό τους οι ήχοι του Περού καταλάμβαναν ένα μεγάλο κομμάτι. Αργότερα, τη δεκαετία του '90, το ίδιο συγκρότημα ενσωμάτωσε τέτοιους ήχους και σε άλλα τραγούδια, όπως στο "Αν ήσουν άγγελος" του Β. Καζούλη, το οποίο παίζεται με παραδοσιακά έγχορδα (charrango) και πνευστά (sikus, kena) των Άνδεων.

   Πάμε να ακούσουμε, λοιπόν...

    Επηρεασμένη από τον Περουβιανό πολιτισμό, έφτιαξα ένα κολιέ αυτή τη φορά. Απλό, αλλά έγινε το αγαπημένο μου. Προσπάθησα να ενσωματώσω σε αυτό τα χρώματα των ενδυμάτων, τις πρώτες ύλες για την κατασκευή τους και την χαρούμενη διάθεση των κατοίκων του Περού... έδειξα κι εγώ εργατικότητα... και αυτό ήταν το αποτέλεσμα:

Κολιέ με ethnic επιρροές 

Μαύρο μακό ύφασμα κομμένο σε τρία κορδόνια, τα 

οποία είναι τυλιγμένα με χρωματιστές, λεπτές κλωστές

(πετρόλ, κόκκινη, κίτρινη, πράσινη, καρπουζί, μπλε και μοβ)

   Σας ευχαριστώ που ήρθατε μαζί μου και στο σημερινό ταξίδι... ελπίζω να το απολαύσατε.  Καλό σας απόγευμα!

Κοσμήματα με ethnic επιρροές: Μεξικό

     Σήμερα λέω να πάμε μια βόλτα στο Μεξικό. Έτοιμοι; Φύγαμε!

   Ο πολιτισμός του Μεξικού είναι σύνθετος, ένα μίγμα πολλών επιμέρους πολιτισμών (όπως των Αζτέκων, των Μάγια αλλά και της αποικιοκρατίας των Ισπανών και των Γάλλων). Το πολύχρωμο, γεμάτο μοτίβα και σχέδια ύφος της τέχνης των Μεξικανών είναι χαρακτηριστικό, είτε στη λαϊκή τέχνη, είτε στην αρχιτεκτονική, είτε στη διακόσμηση. Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι έντονα και τολμηρά και οι αντιθέσεις μεταξύ τους είναι ευδιάκριτες και σαφείς.

    Πάμε να ακούσουμε... και μετά θα συζητήσουμε τις επιρροές μου.

     Το παραπάνω βίντεο είναι ένα απόσπασμα της ταινίας "Frida" (2002). Η Salma Hayek, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, υποδύεται τη διάσημη Μεξικανή ζωγράφο Frida Kahlo (Φρίντα Κάλο, ή καλύτερα και πιο σωστά βάσει της προφοράς: Φρίδα Κάλο, 1907-1954).  

     Τα έργα της Κάλο, αρκετά από τα οποία είναι αυτοπροσωπογραφίες, χαρακτηρίζονται από τη χρήση έντονων χρωμάτων. Είναι εμφανώς επηρεασμένα από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό, χωρίς να αποκλείονται και οι επιρροές διαφόρων ευρωπαϊκών ρευμάτων.

    Το τραγούδι που ακούγεται στο απόσπασμα λέγεται "La Llorona" (The Weeping Woman, Η Γυναίκα που κλαίει)*. 

    Όντας επηρεασμένη από τα χρώματα της Μεξικανικής τέχνης, αλλά και από την ίδια την Κάλο, έφτιαξα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια σε δύο εκδοχές...

Σκουλαρίκια με ethnic επιρροές, σε δύο εκδοχές 

(κοντό & πολύγωνο, ή μακρύ & ορθογώνιο με ξύλινη χάντρα).

Χαρτί επάνω σε φύλλο φελλού.

... ένα δαχτυλίδι, ταιριαστό χρωματικά με τα σκουλαρίκια...

Δαχτυλίδι με σύρμα & γυάλινες και ακρυλικές χάντρες. 

Σε ασημί βάση που αυξομειώνεται.

... και τέλος, επηρεασμένη από την παραδοσιακή μεξικανική τεχνική Talavera (τη ζωγραφική δηλαδή διακόσμηση κεραμικών αντικειμένων με χαρακτηριστικά μοτίβα και ζωηρά σχέδια, όπως αυτό το πλακάκι)...

via

... έφτιαξα ένα ακόμη δαχτυλίδι σε έντονα χρώματα:

Δαχτυλίδι με κουμπιά και ακρυλική χάντρα, σε ασημί βάση που αυξομειώνεται. 

   Θα χαρώ να διαβάσω τη γνώμη σας: σας αρέσει η μεξικανική παραδοσιακή τέχνη; Έχετε δει την ταινία "Frida";

     Καλό σας βράδυ!

* La Llorona (προφέρεται "Λα Γιορόνα"), Η Γυναίκα που κλαίει: Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας, έναν μύθο που έγινε θρύλος στο Μεξικό και εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές. 

   Σε μία από αυτές, η "Γυναίκα που Κλαίει', είναι μια τραγική φιγούρα, η Μαρία. Ο θρύλος λέει πως γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό από φτωχή οικογένεια. Ήταν ένα όμορφο μωρό που εξελίχθηκε σε μια ακόμη πιο όμορφη γυναίκα που ζήλευαν οι άλλες γυναίκες του χωριού. Έγινε αλαζονική, ακατάδεκτη και παρόλο που όλοι οι άντρες του χωριού τη ζητούσαν για γυναίκα τους , εκείνη ήθελε να παντρευτεί τον πιο όμορφο και πλούσιο άντρα του κόσμου. Στάθηκε τυχερή όταν ένας τέτοιος άντρας πέρασε από το χωριό τους και τη θέλησε. Η Μαρία του χάρισε δυο γιους, αλλά εκείνος, παίρνοντας αυτό που ήθελε, την εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα της δικής του τάξης. Κάποτε, ο άντρας επέστρεψε στο χωριό, μίλησε με τους γιους του, αλλά δεν έδωσε καμία σημασία στη Μαρία. Τυφλωμένη από οργή και ζήλια εκείνη έπνιξε στο ποτάμι τα παιδιά της. Όταν συνειδητοποίησε τι είχε κάνει, άρχισε να θρηνεί και να τα καλεί, αλλά ήταν πλέον αργά. Ο θρύλος λέει πως ακόμη περιπλανιέται θρηνώντας στα ποτάμια, ψάχνοντας για τους δυο γιους της.

Κοσμήματα με ethnic επιρροές: Αφρική

    Σήμερα λέω να ταξιδέψουμε...  

    Θα πάμε στην τρίτη σε μέγεθος ήπειρο του πλανήτη μας. 

  Αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει... θαυμάστε τις εικόνες αυτής της υπέροχης ηπείρου...

... και έπειτα ελάτε μαζί μου, για να σας δείξω δύο κοσμήματα που ετοίμασα, επηρεασμένη από τα χρώματά της και τις ομορφιές της. 

Βραχιόλι με πολλαπλές σειρές και ethnic επιρροές.

Γυάλινες και ακρυλικές χάντρες σε καφέ και χρυσές αποχρώσεις, 

περασμένες σε χρυσό ατσαλόσυρμα (ντίζα). Με χρυσό κούμπωμα.

Ξύλινα σκουλαρίκια με ethnic επιρροές. 

 Μεγάλο ξύλινο στοιχείο με εγχαράξεις, δίχρωμο (καφέ, μαύρο), σε 

συνδυασμό με ξύλινες και ακρυλικές χάντρες (καφέ, μαύρες, μπρονζέ).

    Καλό σας βράδυ!

Υπενθύμιση: Για όσους φίλους δεν το έχουν δει, στο ιστολόγιό μου "τρέχει" ένα Giveaway για τον πρώτο χρόνο παρουσίας του στη "γειτονιά", ως και τις 31/5/13. Πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Αφιερωμένο...

Πολύ πριν σε συναντήσω

Εγώ σε περίμενα.

Σαν είμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου

έσκυβε και με ρωτούσε. […]

Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ΄ τον ώμο της

ένα κόσμο άδειο από σένα.

Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι

είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα

όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε

τα μάτια σου

Κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα

δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε

η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά –θυμάσαι;- μου

άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά

σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια

με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου

[…]

Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς

όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα.

[…]

Σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ΄τον έρωτα

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. 

* * * 

Θα ’θελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.

Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο

Να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα

να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ’ρχεται πιο γρήγορα

να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,

να το λένε στα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες

να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους

να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μην σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

 Τάσος Λειβαδίτης, "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" (αποσπάσματα). Αθήνα, Κέδρος, 1952

Keep me Blue...

And I will sing to you...

My love is sailing through the night...

And I just missing...

Τραγούδι/ Song: Keep me blue

Καλλιτέχνης/ Artist: Monika

    Τη σημερινή μου ανάρτηση θα μου επιτρέψετε να την αφιερώσω σε εκείνον - πριν ακριβώς τρία χρόνια μπήκαμε μαζί σε ένα τόσο δα εκκλησάκι, που χωρούσε μόνο εμάς, το Θεό, την αγάπη μας και ελάχιστο από τον κόσμο που μας αγαπά. 

    Είμαστε όμως οι δυο μας μαζί πολύ περισσότερο... όσο περίπου λέει και το ποίημα του Λειβαδίτη. Δυο μισά, που περίμεναν χρόνια να συναντηθούν για να ενωθούν...

   Το "keep me blue" του τραγουδιού, ως φράση, είναι ένας ιδιωματισμός που έχει την έννοια της θλίψης. Μη σας παραξενεύει όμως η επιλογή, γιατί εγώ το βλέπω αλλιώς... Το μπλε είναι ένα χρώμα που αγαπώ, είναι ένα χρώμα που με κάνει να νιώθω χαρούμενη, ήρεμη, ασφαλής, ένα χρώμα που με ταξιδεύει.

    Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν μπλε... 

    Θα ήθελα να ήμουν πάντα μπλε...

    "Κeep me blue" λοιπόν... 

Ένας χρόνος μαζί... κι ένα Giveaway

  Κατόπιν (καθόλου) ωρίμου σκέψεως, στα τέλη Μαΐου του 2012 κάθισα για πρώτη φορά ενώπιος-ενωπίω με τον Βlogger. Είχα δυο-τρεις βασικές γνώσεις στησίματος ιστοσελίδων, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν δυσκολεύτηκα να στήσω το δικό μου ιστολόγιο! Σιγά-σιγά, καθόρισα το ύφος του: αποφάσισα τα χρώματά του, έβαλα για φόντο έναν από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες, αυτόν με το δέντρο (να γιατί δεν τον έχω αλλάξει ακόμη!!), έκανα το προφίλ μου, διόρθωσα, ξαναδιόρθωσα... και ξεκίνησα (χωρίς να ξεκινήσω στην ουσία, μιας και δεν μπορούσα να αποφασίσω ποια θα ήταν η πρώτη μου ανάρτηση).

    Στις 2 Ιουνίου του 2012, αποφάσισα να βγάλω τη μυτούλα μου στον διαδικτυακό κόσμο και στη "γειτονιά" των bloggers, με ένα Καλωσόρισμα. Έγραψα όλα αυτά που είχα στο νου μου εκείνο το διάστημα... και, με το έτσι θέλω (αλλά καθόλου θαρρετά κατά βάθος), μπήκα ανάμεσά σας. 

    Αρχικά ήμουν σίγουρη πως θα... διάβαζα τις αναρτήσεις μου μόνη μου (άντε, και η μητέρα μου και το άλλο μου μισό), αλλά με διαψεύσατε γρήγορα. Πώς το κάνατε; Μου ανοίξατε μια μεγάλη αγκαλιά, μια αγκαλιά φιλίας και αποδοχής... και με βάλατε -με τον καλύτερο τρόπο- στην παρέα, ανοίγοντάς μου διάπλατα τις πύλες σε έναν νέο, μαγικό κόσμο. 

   Πρέπει να σας το έχω ξαναπεί: ακόμη θυμάμαι τη χαρά που πήρα, όταν απέκτησα τα πρώτα μου μέλη και αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Ένα χρόνο (και 130 αναρτήσεις) μετά, η παρέα μας έχει πλέον μεγαλώσει. Γίναμε περισσότεροι, γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα μέσα εδώ σε εύκολες και σε δύσκολες μέρες, επικοινωνήσαμε το πρωί, το μεσημέρι ή τη νύχτα. Ήπιαμε μαζί τον καφέ μας κι ας μην έγινε αυτό στον ίδιο φυσικό χώρο. Ανταλλάξαμε ιδέες, συναισθήματα, απόψεις, είπαμε απλά μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, "ταξιδέψαμε", δείξαμε αλληλεγγύη και προσφέραμε Αγάπη. Με βοηθήσατε όταν χρειάστηκα τις συμβουλές σας, με διδάξατε, με στηρίξατε... ήσαστε εδώ.

   Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για όλα αυτά που έχω νιώσει διατηρώντας αυτό το ιστολόγιο και έχοντάς σας μαζί μου... ενώ το μόνο που θέλω είναι, απλά, να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Για όλα και σε όλους. Και στον καθένα σας ξεχωριστά.

   Το μαϊμουδάκι σας λοιπόν γίνεται ενός έτους... και για να γιορτάσει τα γενέθλιά του στη "γειτονιά" διοργανώνει ένα Giveaway, ένα δώρισμα, κατόπιν κλήρωσης.

banner

   Σκεφτόμουν καιρό τι να σας ετοιμάσω... Κατέληξα στο να δημιουργήσω για εσάς τρία αντικείμενα διαφορετικού είδους και ύφους. Ελπίζω να σας αρέσουν!

1. Ένα ξύλινο πινακάκι εισόδου (Welcome Sign) που 

θα καλωσορίζει χαρούμενα τους επισκέπτες σας:

Ξύλο Mdf, κάσια, αυτοξηραινόμενος πηλός, πάστα διαμόρφωσης, ακρυλικά, relief, βερνίκι

2. Ένα καλοκαιρινό κολιέ, στα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας:

Χειροποίητο στοιχείο από καουτσούκ, ακρυλικές & γυάλινες χάντρες, 

μεταλλικό στοιχείο - ιππόκαμπος, αλυσίδα, κερωμένο κορδόνι.

3. Ένα κηροπήγιο που "μυρίζει"... ελληνικό καλοκαίρι:

Σύνθεση από μάρμαρο Θάσου (σμιλεμένο από τη φύση και τη θάλασσα, 

τοποθετημένο κλιμακωτά) και γυάλινη βάση-θήκη για κερί ρεσώ.

   Το μόνο που έχετε εσείς να κάνετε είναι να μου αφήσετε ένα σχόλιό σας εδώ, σε αυτή την ανάρτηση, έως και τις 31 Μαΐου 2013. Την 1η Ιουνίου θα ανακοινώσω τους τρεις νικητές, οι οποίοι θα προκύψουν κατόπιν κλήρωσης. 

   Αν δεν είστε φίλοι/μέλη του ιστολογίου, θα ήταν χαρά μου να έρθετε στην παρέα μας! Αν προτιμάτε να το αφήσετε για αργότερα, καλό θα ήταν να μου αφήσετε μαζί με το σχόλιό σας ένα όνομα και το e-mail σας, έτσι ώστε να επικοινωνήσω μαζί σας και να σας ενημερώσω εάν κληρωθείτε. 

   Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τη φιλία σας και...

...για ΟΛΑ τα άλλα.

   Πολλά φιλιά και καλή επιτυχία!

T-shirt με χειροποίητη, ζωγραφισμένη στάμπα

   Λίγο πριν το Πάσχα, ζωγράφισα ένα μακό, κοντομάνικο μπλουζάκι, για να το κάνω δώρο στην αδελφή του άλλου μου μισού.

    Το μπλουζάκι που επέλεξα ήταν μαύρο, για να μπορεί να το φοράει όλη μέρα - στη δουλειά, στη βόλτα, αλλά και σε μια βραδινή έξοδο. Αποφάσισα να ζωγραφίσω πάνω του μια ανοιχτόχρωμη στάμπα, για να το φωτίσω λίγο. 

   Τύπωσα λοιπόν μια εικόνα που βρήκα στο διαδίκτυο και μου άρεσε, και τη μετέτρεψα σε στένσιλ, όπως είχα κάνει παλαιότερα και εδώ. Έπειτα, χρησιμοποιώντας το στένσιλ, εφάρμοσα ασημί μεταλλικό χρώμα (ειδικό για ύφασμα) και σχημάτισα τη στάμπα.

    Το αναμενόμενο θα ήταν να τοποθετήσω τη στάμπα στο κέντρο, στο ύψος του στήθους... όμως δεν ήθελα να κάνω κάτι συνηθισμένο!! Έτσι, την τοποθέτησα κάτω χαμηλά και στο πλάι, να ξεκινάει από τον ένα μηρό και να εκτείνεται ως το κέντρο της μπλούζας.

   Έπειτα, για να σπάσω τη μονοτονία του μαύρου στην υπόλοιπη μπλούζα, έφτιαξα ένα διπλό φιογκάκι χρησιμοποιώντας μια υφασμάτινη, ασπρόμαυρη καρό κορδέλα. 

  Το στόλισα με ένα ασημί κουμπί και το έραψα επάνω στο μπλουζάκι, διαμετρικά αντίθετα από το σημείο της στάμπας, ώστε να υπάρχει μια οπτική ισορροπία.

   Έτοιμο!

T-shirt με χειροποίητη ασημί στάμπα και ασπρόμαυρο καρό φιογκάκι με ασημί κουμπί.

   Της άρεσε, το φόρεσε και χάρηκα που το είδα πάνω της, γιατί της πάει τόσο πολύ... 

      Καλό σας απόγευμα και να έχετε ένα καλό, ξεκούραστο Σαββατοκύριακο!

Ριγέ τσαντάκι - φάκελος από βινύλιο

    Είχα πολύ καιρό να επιχειρήσω να φτιάξω ένα τσαντάκι... την τελευταία τσάντα που είχα κάνει, σας την είχα παρουσιάσει τον περασμένο Σεπτέμβρη! Και πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι μου έλειψε η δημιουργία μιας κατασκευής αυτού του είδους...

    Μου αρέσουν οι φάκελοι. Νομίζω ότι δίνουν έξτρα πόντους στη θηλυκότητα και μπορούν να σε "σώσουν" σε διάφορες περιστάσεις, απογειώνοντας ακόμη και το πιο απλό σύνολο. Αρκεί να μην είναι σε διαστάσεις... σπιρτόκουτου και δε χωρούν ούτε τα κλειδιά σου! Γι' αυτό έβαλα μπρος και έφτιαξα έναν σε ικανοποιητικό, βολικό μέγεθος, με ριγέ, χαρούμενο ύφος.

Τσαντάκι-φάκελος από βινύλιο (ριγέ και μονόχρωμο), 

διακοσμημένο με κουμπί σε σχήμα λουλουδιού. 

Ραμμένο στο χέρι, κλείνει με μαγνητικό κούμπωμα.

Διαστάσεις (κλειστό): 15.5 x 30 εκ. 

     

    Καλό σας βράδυ!

Βραβεία, πολλά βραβεία!!

    Καλησπέρα σε όλη την παρέα και καλή εβδομάδα!

   Επιστρέφοντας από την Κέρκυρα, βρήκα να με περιμένει ένα βραβείο... εις πενταπλούν!! Αλλά δεν είχα μυαλό στο κεφάλι μου για να ετοιμάσω μια ανάρτηση της προκοπής που να το συνοδεύει, ήθελα βλέπετε να σας δείξω πρώτα τις εικόνες από το νησί!!! Κι έτσι, τα καθυστέρησα λιγάκι.

  Να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην Aby, στη  Βάσω, στην Coco, στην Κατερίνα και στη Μάρσια, που μου χάρισαν το παρακάτω όμορφο βραβείο:

    Φίλες μου, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τη σκέψη και τη φιλία σας! 

    Το βραβείο συνοδεύεται από κανόνες, οι οποίοι είναι:

1. Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο και τον ευχαριστείς

2. Απάντησε στις ερωτήσεις που ακολουθούν

3. Δίνεις το βραβείο σε 11 blog με λιγότερα από 200 μέλη

4. Ενημέρωσέ τους για το βραβείο

5. Ακολουθείς το blog που σου το χάρισε

    Οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν είναι οι παρακάτω:

1. Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

    Ο ασύχαστος εαυτός μου, θα έλεγα! Οι κατασκευές μου άρεσαν πάντα και πάντα με θυμάμαι να καταπιάνομαι με κάτι. Τα τελευταία χρόνια όμως άρχισα να δημιουργώ σαν μανιακή, ασταμάτητα, σχεδόν καθημερινά. Είναι ο τρόπος μου να ξεσπώ! 

  Κάποια στιγμή αποφάσισα να εξωτερικεύσω όλα όσα έχω μέσα στο νου μου, να μοιραστώ αυτά που φτιάχνω, αλλά και αυτά που σκέφτομαι... Στην αρχή ήμουν σίγουρη πως δεν θα τα έβλεπε κανείς ή δε θα ενδιέφεραν κανένα, αλλά βρέθηκα τελικά σε μια υπέροχη "γειτονιά", να ανταλλάσσω σκέψεις, εικόνες, ιδέες και απόψεις καθημερινά... με την καλύτερη παρέα. Αν ήξερα ότι θα ήταν τόσο όμορφο να έχω το blog, σίγουρα θα το είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα... 

2. Ποιο το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται;

    Στο blog μου παρουσιάζω κυρίως όλα όσα κατασκευάζω. Επειδή μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα, το είδος των δημιουργιών ποικίλλει. Μπορούν να είναι πίνακες, κοσμήματα, τσάντες και χειροποίητα μπλουζάκια, γλυπτά... ο,τιδήποτε.  

   Τον τελευταίο καιρό, στο ιστολόγιό μου θα βρείτε και κάποια από τα γραπτά μου κείμενα. Η γραφή είναι η άλλη μεγάλη μου αγάπη. Αυτό δεν ήταν προγραμματισμένο εξαρχής... το χρωστώ στη φίλη μου Φλώρα και στο παιχνίδι της "Παίζοντας με τις Λέξεις", ένα πολύ αγαπημένο μου παιχνίδι συγγραφής ιστοριών, όπου λαμβάνω συχνά μέρος.

  Επίσης, θα βρείτε και αναρτήσεις που έχουν να κάνουν με πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο περιβάλλον μου (όπως η street art στις πόλεις), ή πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ με εσάς, όπως η εμπειρία μου από ένα ταξίδι.

3. Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;

    Από παντού και πουθενά! Μερικές φορές δημιουργώ, έτσι, χωρίς καμιά σκέψη... κι ό,τι βγει! Άλλες πάλι, με οδηγεί η διάθεσή μου, μια καλή μουσική υπόκρουση... μια εικόνα της φύσης... μια ιδέα από το Διαδίκτυο... μια πρόταση από μια φίλη... ο χαρακτήρας ενός προσώπου για το οποίο κατασκευάζω μια δημιουργία... ή ένα αντικείμενο το οποίο βλέπω και θέλω να παρέμβω πάνω του για να του δώσω μια διαφορετική οπτική, το δικό μου άγγιγμα.

4. Σχεδιάζετε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

     Όχι! Δε θέλω ούτε να το καταπιέζω, ούτε να με καταπιέζει...

5. Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

    Νομίζω ότι εκείνο έχει νέες ιδέες για μένα!!! (πάρτε για παράδειγμα τις αναρτήσεις των ιστοριών/κειμένων μου, που δεν τις είχα στο πλάνο του ιστολογίου από την αρχή...)

6. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

    Αρκετό. Ανεξάρτητα από τη συχνότητα των αναρτήσεών μου, αφιερώνω χρόνο για να απαντώ στα σχόλια όλων όσων με επισκέπτονται, καθώς και για να επισκέπτομαι εγώ τα φιλικά μου ιστολόγια. 

7. Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

   Η κάθε στιγμή, εφόσον δημιουργώ! 'Εχει τύχει να σηκωθώ μέσα στη μέση της νύχτας και να πιάσω τα πινέλα μου, μόνο και μόνο γιατί μου κατέβηκε μια ξεχασμένη ιδέα μέσα στον ύπνο μου... έχει τύχει να ξενυχτήσω γιατί δε θέλω να σταματήσω... Αν πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω την "καλύτερη" στιγμή, τότε θα σας πω τις ώρες του απογεύματος, παρέα με αγαπημένη μουσική και με το καφεδάκι μου.

8. Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

   Δεν ξέρω τι να απαντήσω εδώ... θα αντιστρέψω λοιπόν την ερώτηση και θα ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου: Υπάρχει κάτι που θα ήθελε να γνωρίζει ο κόσμος για εμένα; 

9. Ποια είναι τα χόμπι σας;

   Η δημιουργία και η έκφραση (με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο) και η κηπουρική, που και αυτή είναι μια μορφή δημιουργίας - και τα δύο με χαλαρώνουν και με ξεκουράζουν απίστευτα.

  Επειδή άργησα να παραλάβω και να αναρτήσω τα βραβεία μου, πρόσεξα πως το συγκεκριμένο βραβείο ήδη έχει κυκλοφορήσει αρκετά στη γειτονιά και οι περισσότερες από εσάς το έχετε ήδη πάρει. Οπότε, θα μου επιτρέψετε να μην ακολουθήσω επακριβώς τους κανόνες, τουλάχιστον όσον αφορά τη διάδοσή του. Το προσφέρω λοιπόν σε όλες και όλους εσάς που είστε μαζί μου καθημερινά, με όλη μου την αγάπη! Αν θέλετε, μπορείτε να το πάρετε και να κοσμήστε με αυτό τα "σπιτάκια" σας. 

   Καλό σας απόγευμα!