Κολιέ σε καφέ, χρυσές και πράσινες αποχρώσεις

     Να' μαι κι εγώ!

     Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά! 

     Η τελευταία μέρα του Φλεβάρη σήμερα, αλλά και του χειμώνα... λέω λοιπόν να αποχαιρετήσω και τους δυο τους με ένα κολιέ που έφτιαξα αυτές τις μέρες.

Κολιέ με χάντρες (κεραμικές και γυάλινες), κορδόνι και χρυσό 

πλακέ καουτσούκ. Σε καφέ, χρυσές και πράσινες αποχρώσεις.

     Η φίλη μου Marcela μου χάρισε άλλο ένα βραβείο σήμερα! Dear friend, thank you so much for this lovely award!! I send you a hug and many-many kisses!!

     Το βραβείο συνοδεύεται από κανόνες (ωχ...ωχ...) οι οποίοι είναι: 

1. Να το δώσω σε 10 φιλικά μου ιστολόγια 

2. Να ειδοποιήσω σχετικά τους διαχειριστές τους και 

3. Να απαντήσω στις παρακάτω ερωτήσεις.

    Θα ξεκινήσω ανάποδα... και θα απαντήσω πρώτα στις ερωτήσεις:

- Τι ιστολόγια συνήθως επισκέπτεστε;

   Προσπαθώ να επισκέπτομαι τακτικά όλα τα φιλικά μου ιστολόγια και όταν έχω χρόνο, επιδιώκω να γνωρίσω ακόμη περισσότερα. Χαίρομαι πραγματικά την επαφή με τους διαχειριστές τους και μου αρέσει να διαβάζω τη θεματολογία τους.

-Με ποια πρόθεση δημιουργήσατε το ιστολόγιό σας;

  Ήθελα να μοιραστώ την αγάπη μου για όλα αυτά που ασχολούμαι ή κάνω και να συγκεντρώσω ταυτόχρονα μια όμορφη παρέα, διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων και με διαφορετικά ενδιαφέροντα, με τους οποίους θα μπορώ να ανταλλάσσω λέξεις, εικόνες, ιδέες και συναισθήματα.

-Ποια είναι τα αγαπημένα σας θέματα;

    Ο,τιδήποτε δημιουργικό γενικότερα αλλά και ό,τι άλλο με εκφράζει, ή μου κεντρίζει την προσοχή και θεωρώ ότι αξίζει να το αναφέρω και να το συζητήσουμε. Έτσι, πότε-πότε μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης που συνάντησα ή που αγαπώ, ένα κείμενο δικό μου ή γνωστού δημιουργού, μια καλή φωτογραφική λήψη που τράβηξα ή ο,τιδήποτε άλλο, ανάλογα με τη διάθεσή μου.

-Μια λέξη που χρησιμοποιείτε πάντα στο ιστολόγιό σας;

    Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη λέξη που να χρησιμοποιώ πάντα... Αυτό που προσπαθώ όμως να κάνω πάντα, είναι να απαντώ σε κάθε σχόλιο! 

     Φίλοι μου, τον πρώτο και το δεύτερο κανόνα θα μου επιτρέψετε να τον "σπάσω" αυτή τη φορά και να μην τον ακολουθήσω επακριβώς... οπότε, αυτό το βραβείο θα το χαρίσω σε όλους εσάς που με συντροφεύετε καθημερινά, με όλη μου την αγάπη και τη σκέψη. Αν κάποιος από εσάς θέλει, μπορεί να το πάρει και να συνεχίσει το παιχνίδι, απαντώντας στις ερωτήσεις. 

     Πολλά φιλιά σε όλους!

Η ιστορία μιας γάτας

     Μια φορά κι έναν καιρό...

...ήταν μια γατούλα. Μια γκρίζα γατούλα, με μεγάλα, εκφραστικά πράσινα μάτια, ρίγες στην πλάτη της και μαύρες πινελιές στα αυτιά και στην ουρά της.

   Αυτή η γατούλα δε ζούσε μόνη της, δε ζούσε στο δρόμο. Ζούσε μαζί με μια αγαπημένη οικογένεια, κάτω από την ίδια στέγη. Ήταν από τις τυχερές γατούλες τούτης της Γης!

   Τα παιδιά της οικογένειας την αγαπούσαν και την ήθελαν διαρκώς κοντά τους. Γύριζαν από το σχολείο κι όλο την έπαιρναν στην αγκαλιά τους. Πότε έπαιζαν μαζί της, πότε την τάιζαν και γέμιζαν την κοιλίτσα της, πότε απλά την ήθελαν κοντά τους για παρέα. Μέχρι που η μαμά έθεσε όρια: "Πρώτα το διάβασμα κι έπειτα τα παιχνίδια με τη γατούλα!" τους είπε μια μέρα. Ακούστηκε αυστηρή, αλλά μέσα της, η μαμά κρυφογελούσε.

   Η γατούλα είχε πολλά αγαπημένα σημεία μέσα στο σπίτι και διαρκώς άλλαζε θέσεις. Άλλοτε στεκόταν στο περβάζι, πλάι στο παράθυρο... άλλοτε έπαιρνε τη θέση της στην κουζίνα, κοντά στη μητέρα που μαγείρευε... άλλοτε κούρνιαζε στο δωμάτιο των παιδιών, γουργουρίζοντας... κι άλλοτε έβλεπε μαζί τους τηλεόραση στο μεγάλο σαλόνι, έχοντας την ουρίτσα της κουλουριασμένη γύρω από το σώμα της. 

   Τα παιδιά την τάιζαν συχνά - ίσως και πιο συχνά από ό,τι την τάιζαν οι γονείς τους! Βλέπετε, φρόντιζαν γι' αυτό ο παππούς και η γιαγιά, που όλο έδιναν στα παιδιά καλούδια για να τα δώσουν στη γατούλα τους. Έτσι, η γατούλα ήρθε και βάρυνε... βάρυνε... έγινε ασήκωτη στο τέλος. Δεν μπορούσαν εύκολα πια τα παιδιά να την παίρνουν αγκαλιά - είχε γίνει τόσο πολύ βαριά! Κάθε φορά που η γατούλα ήταν στο δωμάτιό τους, την παρατηρούσαν σοβαρά. 

"Κάτι πρέπει να κάνουμε", είπαν μια μέρα μεταξύ τους. "Αλλά δεν ξέρουμε τι!"

"Πρέπει να με πάτε στη μαμά και στο μπαμπά, εκείνοι θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν", τους είπε τότε η γατούλα. "Έχουν πολύ καιρό να με κρατήσουν αγκαλιά και δεν έχουν καταλάβει ότι έχω βαρύνει, πρέπει να τους το πείτε! Να τους πείτε ότι η κοιλίτσα μου είναι πολύ γεμάτη, δε χωράει τίποτε άλλο... Θέλω να γίνω πάλι ελαφριά, για να μπορώ να κάνω τις βόλτες μου πάνω στα έπιπλα του σπιτιού όπως και πριν..."

    Τα παιδιά κοιτάχτηκαν.

"Πάμε αμέσως!" είπαν και σηκώθηκαν.

"Μη πείτε στους γονείς σας ότι ξέρω να μιλώ τη γλώσσα των ανθρώπων!" τους είπε τότε η γατούλα. 'Θα είναι το μικρό μας μυστικό!"

"Εντάξει", είπαν τα παιδιά. "Τι ωραία να μοιραζόμαστε ένα τέτοιο μυστικό μαζί σου!"

"Για να σας ανταμείψω για την τόση αγάπη που μου δείξατε, το τάισμα και τη φροντίδα, η κοιλίτσα μου κρύβει για σας ένα δώρο", είπε η γατούλα. "Πηγαίνετέ με γρήγορα λοιπόν, στο μπαμπά και στη μαμά!" 

   Τα παιδιά πήγαν τη γατούλα στους γονείς τους τρέχοντας. Εξήγησαν τι είχε συμβεί στο μπαμπά κι εκείνος χαμογέλασε.

"Μην ανησυχείτε", τους είπε. "Πράγματι η γατούλα έχει ένα δώρο για σας"!

   Ο μπαμπάς στράφηκε, κάτι έκανε με τη γατούλα... κι όταν ξαναγύρισε προς τα παιδιά, στα χέρια του κρατούσε χρήματα, πολλά χρήματα. Τους έδωσε τη γατούλα πίσω, που τώρα είχε γίνει ξανά ελαφριά όπως και πριν.

"Λοιπόν, τι θέλετε να σας πάρω με το δώρο της γατούλας σας;" ρώτησε τα παιδιά. "Ένα βιβλίο; Ένα παιχνίδι;"

     Η γατούλα, φωλιασμένη μέσα στα χέρια των παιδιών, τους έκλεισε το μάτι. Κι όταν τα παιδιά άρχισαν να χοροπηδούν χαρούμενα, η γατούλα άρχισε να γουργουρίζει ευχαριστημένη.

* * * * * * *

     Λοιπόν, φίλοι μου, η γατούλα αυτής της ιστορίας δεν είναι μια τυχαία γατούλα...

... και η ιστορία της δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται... 

... αρχικά στην Πάτρα, όπου πηγαίνει μεταφέροντας ένα μήνυμα - κι έπειτα...

... ποιος ξέρει πού;

  

Κουμπαράς - γατούλα

(Γυψόγαζα και πάστα διαμόρφωσης, επάνω σε χαρτονένιο ρολό από 

χαρτί κουζίνας. Βαμμένη με ακριλικά χρώματα και περασμένη με βερνίκι)

Κουμπαράς - γατούλα (πίσω όψη)

(χαμηλά έχει ένα πορτάκι, που κλείνει με ένα φιόγκο από μαύρο κερωμένο κορδόνι).

Το μήνυμά της

    Ο κουμπαράς αυτός πρόκειται να ταξιδέψει στην Πάτρα, για να συμμετάσχει στο φιλανθρωπικό bazaar που διοργανώνει η Δράση Ελληνίδων Bloggers στις 16, 17 και 18 Μαΐου 2013, για το Αντωνοπούλειο Ίδρυμα. 

Υ.Γ. Την ιδέα γι' αυτό τον κουμπαρά μου την έδωσε μια κατασκευή γάτας που είχα δει πολύ καιρό πριν στο διαδίκτυο. Είχα αποθηκεύσει πρόχειρα τη διεύθυνση της ιστοσελίδας στα "Αγαπημένα" μου, αλλά λόγω του format που υπέστη ο υπολογιστής μου, η διεύθυνση διαγράφηκε και στάθηκε αδύνατον να την ξαναβρώ, όσο κι αν έψαξα.  

    Για να είμαι (και να αισθάνομαι) σωστή, οφείλω λοιπόν να αναφέρω πως η αρχική ιδέα της κατασκευής γάτας επάνω σε χαρτονένιο ρολό δεν ανήκει σ' εμένα... και πως το "λιθαράκι" που πρόσθεσα εγώ είναι το ότι η γάτα μεταμορφώθηκε σε κουμπαρά και ταξιδεύει για καλό σκοπό, μεταφέροντας το μήνυμά της... και μια ιστορία.

Δαχτυλίδια με δέρμα, σύρμα και χάντρες

    Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

    Ο χειμώνας από ό,τι φαίνεται, καλά κρατεί... (μπρρρ...)

... η διάθεσή μου δεν κρατεί καλά, εξαιτίας του...

... βρέχει... βρέχει...

"Αχ βροχή, κυρά βροχή, μη βρέχεις άλλο πια... μας έκανες παπιά!"

   Έφτιαξα πριν λίγο το απογευματινό μου καφεδάκι και ελπίζω και πάλι να το πιούμε παρέα. Έτσι, να ξορκίσουμε τη (βροχερή μας) διάθεση...

   Κοιτούσα, πριν αρκετό καιρό, τις φωτογραφίες των δέντρων που είχα κάνει με σύρμα (αν θέλετε να τα θυμηθείτε, δείτε εδώ). Και μου κατέβηκε μια ιδέα.

   Πήρα σύρμα και χάντρες λοιπόν και άρχισα να φτιάχνω ένα δεντράκι μινιατούρα. Και μετά, το προσάρμοσα επάνω σε δέρμα. 

    Όχι, δεν το έβαλα εκεί με σκοπό να διακοσμήσω το χώρο μου... 

...το έβαλα εκεί για να διακοσμήσω το χέρι μου! 

Δερμάτινο γκρι δαχτυλίδι, με δεντράκι από ασημί σύρμα και γυάλινες ασημί χάντρες

    Αφού η πρώτη απόπειρα στέφθηκε με (σχετική) επιτυχία... και δοκιμάστηκε από τον πιο αυστηρό δοκιμαστή (εμένα λέω) έφτιαξα έπειτα άλλο ένα. Αυτό το χάρισα στη φίλη μου, η οποία κάθε τόσο με τιμά, επιλέγοντας τις δημιουργίες μου και με εμπιστεύεται σε ό,τι κι αν κάνω για εκείνη.

Δερμάτινο καφέ δαχτυλίδι, με δεντράκι από ασημί σύρμα και γυάλινες ασημί χάντρες

   Της φίλης μου δεν της είπα τίποτα... εκπληξούλα... πήγα με το δαχτυλίδι και έκανα την ανήξερη: 

"Για πες μου τη γνώμη σου, πώς σου φαίνεται αυτό;" τη ρώτησα. 

"Ουάου!" μου είπε. 

"Δικό σου είναι! Το έφτιαξα για σένα!"

   Περιττό να σας πω ότι κόντεψε να με ρίξει κάτω - η αγκαλιά που με πήρε θα μου μείνει αξέχαστη.

   Στο άμεσο μέλλον σκοπεύω να φτιάξω ακόμη ένα τέτοιο "δεντροδαχτυλίδι", για την αδελφή του άλλου μου μισού. Αλλά αυτό θα σας το δείξω εν καιρώ... 

Φιλάκια πολλά, καλό σας απόγευμα!

Χειροποίητα, υφασμάτινα φουλάρια

   "Είναι φουλάρια ή κολιέ"; με ρώτησε προσφάτως μια φίλη από το facebook, βλέποντας τα υφασμάτινα φουλάρια που φτιάχνω.

   Η πραγματικότητα είναι πως τα συγκεκριμένα δημιουργήματα μπορούν να είναι ό,τι θέλουμε εμείς να είναι... αναλόγως με τον τρόπο που θα επιλέξουμε να τα φορέσουμε! Αφαιρώντας την καρφίτσα παραπέμπουν περισσότερο σε φουλάρι, ειδικά αν είναι αρκετά πλούσια σε ύφασμα - με την καρφίτσα, μεταμορφώνονται, θυμίζοντας κολιέ! 

  Εκείνη μου ζήτησε να της ετοιμάσω δύο, ένα σε μπλε-κόκκινο άσπρο όπως αυτό κι ένα σε αποχρώσεις του καφέ, χρυσού και μπρονζέ. Τα έφτιαξα λίγο πιο λεπτά, γιατί ήθελε να παραπέμπουν περισσότερο σε κολιέ.

  Στο πρώτο, χρησιμοποίησα μια διαφορετική, πιο ζωντανή απόχρωση του μπλε... και το αποτέλεσμα ήταν αυτό:

Χειροποίητο τρίχρωμο φουλάρι από κορδόνια υφάσματος (μπλε και άσπρο) 

και κόκκινο κορδόνι. Συνοδεύεται από καρφίτσα-λουλούδι (η οποία μπορεί 

να αφαιρεθεί), κατασκευασμένη από φερμουάρ, μπλε τρέσα και κουμπιά. 

Εξ' ολοκλήρου ραμμένο στο χέρι.

    Κι αυτό, ήταν το δεύτερο που της έφτιαξα:

Χειροποίητο φουλάρι από κορδόνια υφάσματος (καφέ), υφασμάτινη τρέσα 

και σατέν κορδέλες (καφέ, μπρονζέ και χρυσή). Συνοδεύεται από καρφίτσα-

λουλούδι (η οποία μπορεί να αφαιρεθεί), κατασκευασμένη από φερμουάρ, 

σατέν κορδέλα και χρυσό κουμπί. Εξ' ολοκλήρου ραμμένο στο χέρι.

(λεπτομέρεια)

    Από ό,τι μου είπε όταν τα παρέλαβε, της άρεσαν πολύ κι αυτό με κάνει κι εμένα πολύ, μα πολύ χαρούμενη. 

     Σας εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο! 

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει... σε καλοκαιρινούς θησαυρούς θα οδηγήσει...

     Καλησπέρα σε όλη την παρέα!

    Ανατρεπτική και αντιδραστική από τη φύση μου... σας ενημερώνω: εδώ ΔΕΝ πρόκειται να δείτε κάτι σήμερα για του Αγίου Βαλεντίνου...

... εγώ τον γιορτάζω όλες τις υπόλοιπες 364 μέρες! Και χωρίς πολλές-πολλές καρδούλες... μόνο με την καρδιά του άλλου μου μισού, προσεκτικά φωλιασμένη μέσα σε μια ζεστή, φιλόξενη γωνίτσα, ειδικά φτιαγμένη για εκείνον, μέσα στη δική μου καρδιά.

    Ο Φλεβάρης φλεβίζει έξω... αλλά εγώ θα ακολουθήσω, μόνο για σήμερα, και το υπόλοιπο μισό του λαϊκού μας ρητού και θα σας πάρω μαζί μου να μυρίσετε λίγο καλοκαίρι.

   Μια καλή μου φίλη ζήτησε προσφάτως τη βοήθειά μου. Της χάρισαν μερικούς αχινούς, οι οποίοι μαζεύτηκαν από το βυθό των θαλασσών εδώ, το περασμένο καλοκαίρι. Τι ήθελε από μένα; Μα, να τους μεταμορφώσω σε κοσμήματα! Και πιο συγκεκριμένα, σκουλαρίκια...

Σκουλαρίκια διαφορετικά μεταξύ τους, από φυσικούς αχινούς, επεξεργασμένα 

κοχύλια και ακριλικές χάντρες, όλα περασμένα σε μαύρο, δερμάτινο κορδόνι.  

... κολιέ...

Κολιέ από φυσικούς αχινούς, επεξεργασμένα κοχύλια και 

ακριλικές χάντρες, όλα περασμένα σε μαύρο, δερμάτινο κορδόνι.  

... και δαχτυλίδι!

Δαχτυλίδι σε μεταλλική βάση που αυξομειώνεται, με καλούπι από φύλλο αλουμινίου. Με 

φυσικό αχινό και φυσική άμμο. Ζωγραφισμένο με πάστες και σμάλτο και περασμένο με ειδικό βερνίκι.

    Το καλό είναι το ότι η φίλη μου με ξέρει... και ξέρει ότι προτιμώ το να με αφήνουν να δουλέψω ελεύθερη, χωρίς πολλούς περιορισμούς στη φαντασία μου. Το μόνο που μου ζήτησε, ήταν τα σκουλαρίκια να είναι διαφορετικά μεταξύ τους, καθώς της αρέσει μερικές φορές να φοράει μόνο ένα. Και, να χρησιμοποιήσω δερμάτινο κορδόνι. Για όλα τα άλλα, υπεύθυνη είμαι εγώ! Ευτυχώς, της άρεσαν στο τέλος... (και για μένα, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από αυτό)!

   Λοιπόν... Παρότι έχω κι εγώ θέμα με τα κοχύλια και μαζεύω μανιωδώς, έχω να σας πω ορισμένες διαπιστώσεις:

1. Πρώτη φορά δοκίμασα να κάνω κοσμήματα με τέτοιου είδους θησαυρούς της θάλασσας. Δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω. Γιατί;

2. Το καύκαλο των αχινών είναι πολύυυυυυυ ευαίσθητο στο άγγιγμα και σπάζει πανεύκολα. Η φίλη μου είχε ήδη μια απώλεια πριν μου τους δώσει για να τους ενσωματώσω στα κοσμήματα... κι εγώ άλλη μία, καθώς θρυμματίστηκε από μόνος του στα δάχτυλά μου! Πρέπει να τους πιάνεις με ακρίβεια χειρουργού...

3. Γι' αυτό το λόγο, τους πέρασα πολλές στρώσεις βερνίκι σε σπρέι, ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερο ανθεκτικοί.

4. Το δαχτυλίδι πέρασε από 40 κύματα - στην κυριολεξία! Την ιδέα την είχα... τη γνώση δεν είχα! Ας πούμε ότι πειραματίστηκα για την κατασκευή του, από την αρχή μέχρι το τέλος. Για παράδειγμα, επειδή το ήθελε μεγάλο σε μέγεθος και οι βάσεις που είχα ήταν οι απλές, στρογγυλές για υγρό γυαλί, εν τέλει το καλούπι του και το σχήμα του τα έφτιαξα εγώ (από φύλλο αλουμινίου).

    Φλεβάρη, μ' ακούς; Φλεβίζεις δε φλεβίζεις, εμένα σήμερα το "σπιτάκι" μου μύρισε καλοκαίρι... Από αύριο, βλέπουμε!!

     Πολλά φιλιά σε όλους!

Ο ταχυδρόμος ήρθε κι έφερε...

    Με τον ταχυδρόμο της περιοχής έχουμε διαμορφώσει μια ιδιαίτερη σχέση. Από κει που δε με ήξερε καθόλου, ούτε εμένα, ούτε και πού ακριβώς μένω, κοντεύουμε να γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι! Έχω κάποια χρόνια που διαμένω στην περιοχή, αλλά δεν χρησιμοποιούσα σχεδόν καθόλου τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο - τις χρησιμοποιούσα στα πλαίσια της δουλειάς και με τη διεύθυνση της δουλειάς. 

  Ώσπου με έπιασε ο δημιουργικός μου οίστρος... και μετά ξεκίνησα και το μπλογκ. Θέλεις αντικείμενα/δώρα που έρχονταν προς εμένα από εσάς, θέλεις παραγγελίες υλικών που έκανα εγώ... θέλεις διάφορες αποστολές σε φίλους... να την η υποφαινόμενη, συχνά-πυκνά απέξω από το ταχυδρομείο... ή ο ταχυδρόμος να πηγαίνει και να έρχεται διαρκώς για χάρη μου. Ε, τι να κάνει ο άνθρωπος, με έμαθε! Και όχι μόνο αυτός, με έμαθαν και όλοι οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου! Για να φανταστείτε το είδος της σχέσης μου με τον ταχυδρόμο, θα σας πω μόνο αυτό: φτάσαμε στο σημείο να οδηγώ, να διασταυρωθούμε αντίθετα στο δρόμο (εγώ έφευγα από τη δουλειά, ο ταχυδρόμος ερχόταν προς τα εκεί...) και με σταμάτησε επιτόπου (κόρνες, σινιάλα, χαμός...) για να μου παραδώσει δέμα. Γελούσα μόνη μου μπαίνοντας ξανά στο αυτοκίνητο... αυτό θα πει παράδοση!!!! Βλέπετε, ήμουν μαθημένη από τις πόλεις, όπου μετά βίας σε εξυπηρετούν και το χαμόγελο εκλείπει... πόσο μάλλον να σταματήσουν μέσα στη μέση του δρόμου για χάρη δική σου και της αλληλογραφίας σου!

   Ο ταχυδρόμος ήρθε και σήμερα, για να μου παραδώσει ένα φάκελο. Μέσα του, ο φάκελος περιείχε ένα πολύ όμορφο, χαριτωμένο και γεμάτο προμηνύματα άνοιξης αναμνηστικό δώρο από τη φίλη Μαρία Έλενα (Μαρία 'Ελενα Δημιουργίες), το οποίο κέρδισα συμμετέχοντας σε μια ψηφοφορία που είχε γίνει στο μπλογκ της, πριν λίγο καιρό.

   Μαρία Έλενα, σ' ευχαριστώ πάρα, μα πάρα πολύ για το δωράκι σου, το λάτρεψα! 

   Δεν το περιγράφω άλλο, θα αφήσω να μιλήσει η εικόνα:

Μια χαρούμενη καρφιτσούλα, με χάντρες 

στο πολυαγαπημένο μου τυρκουάζ χρώμα!

   Σήμερα, επισκεπτόμενη τα φιλικά μου μπλογκ, ενημερώθηκα και για ένα Giveaway γενεθλίων. Το διοργανώνει η φίλη Ανθή (Είναι Ιδέα!), για να γιορτάσει τον ένα χρόνο παρουσίας του μπλογκ της στη "γειτονιά" μας. Αν θέλετε, περάστε να γνωρίσετε εκείνη και το ιστολόγιό της και να αφήσετε τις ευχές σας! Μπορείτε έως και τις 18/2/2013.   

   Πολλά φιλιά, καλό σας βράδυ και καλή εβδομάδα!

To know us better... (ας γνωριστούμε λίγο καλύτερα...)

     Καλησπέρα σε όλους!

    Η φίλη μου Marcela, με τίμησε σήμερα, χαρίζοντάς μου ένα βραβείο. Dear friend, thank you so much for this award and for your frienship!

   Το βραβείο έρχεται από την Ισπανία, αλλά δεν έρχεται μόνο του... συνοδεύεται από δυο απλούς κανόνες: ο πρώτος είναι να δημοσιεύσω 11 τυχαία πράγματα για τον εαυτό μου. Ο δεύτερος είναι να το χαρίσω σε 11 φιλικά μου ιστολόγια, ενημερώνοντάς τα παράλληλα για την παραλαβή του βραβείου.

    Επειδή κάτι τέτοιο δεν μου έχει ξανασυμβεί, το είδα σαν ευκαιρία να με γνωρίσετε και να σας γνωρίσω λίγο καλύτερα. Τι λέτε, ξεκινάμε; Θα κάνω εγώ την αρχή!!!!

1.  Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να ακούω μουσική – στο σπίτι, πάντα με συνοδεύουν τα αγαπημένα μου τραγούδια. Οι δουλειές γίνονται πιο εύκολα, πιο γρήγορα… οι καλύτερες κατασκευές που έκανα ποτέ, προέκυψαν με συνοδεία μουσικής…  Στο αυτοκίνητο, ειδικά όταν έχω να κάνω μεγάλες αποστάσεις, το πρώτο πράγμα που κάνω με το που θα μπω μέσα, είναι να βάλω μουσική – μετά βάζω τη ζώνη!    

2. Λατρεύω το διάβασμα. Προτιμώ συνήθως μεγάλα βιβλία, γιατί διαβάζω πολύ γρήγορα… και θέλω να «αντέχουν» για μέρες!!  Διαβάζω παντού, στο σπίτι, στην παραλία… Κυνηγώ να μαζέψω όλα τα βιβλία του Stephen King και ήδη βρίσκομαι σε πολύ καλό δρόμο! Κρυφογελάω κάθε φορά που το άλλο μου μισό αναφωνεί: «Πάλι δικό του βιβλίο πήρες;!! Ωχ…» - όπως καταλαβαίνετε, δεν συμμερίζεται καθόλου τις απόψεις μου για τον αγαπημένο μου συγγραφέα. 

3. Δεν φοράω ποτέ ρολόι – όσες φορές το έχω επιχειρήσει, αισθάνθηκα τόσο πολύ δέσμια του χρόνου (το κοιτούσα ασυναίσθητα  κάθε τρεις και λίγο, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι ότι ζούσα εντελώς προγραμματισμένα) που στο τέλος το έβγαλα και απέκτησα ξανά την ελευθερία μου. Πλέον, κοσμεί το χέρι μου μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις… και μόνο για λίγο.

4. Θέλω να με υιοθετήσει ένα σκυλάκι.

5. Είμαι ασύχαστη, γιατί δε θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου να βαριέται.

6. Δουλεύω από τα 17 μου, έχοντας  κάνει  πολλές δουλειές, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.  Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

7. Θεωρώ ότι η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι η φροντίδα του κήπου μου.  Με ηρεμεί, με αναζωογονεί και με χαροποιεί. Είναι απίστευτο το τι μπορείς να καταφέρεις, δίνοντας λίγη φροντίδα, λίγο χρόνο και πολλή αγάπη στα φυτά σου.

8.  Απεχθάνομαι τις «ετικέτες» και προσπαθώ να μου επιβάλλομαι, ώστε να μην κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μου αρέσουν στην ανθρώπινη φύση  μας –  επιδιώκω όμως να μαθαίνω το λόγο μιας δεδομένης πράξης ή συμπεριφοράς και συχνά να τη συγχωρώ, έχοντας επίγνωση ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος και όλοι έχουμε αδυναμίες.  

9. Μια δική μου αδυναμία είναι ο θυμός και ο τρόπος που μου συμβαίνει. Μου κρατάει λίγο, αλλά  για τα λίγα λεπτά που μου διαρκεί, μεταμορφώνομαι στον «Διάβολο της Ταζμανίας»...

...και δεν είναι τυχαίο το ότι στο αυτοκίνητό μου, έχω βάλει κάλυμμα στο λεβιέ των ταχυτήτων… τον Taz.

10. Το όνομά μου (Έλλη) είναι αρχαιοελληνικό (Φρίξος και Έλλη, Ελλήσποντος).

11.  Για κάποιο λόγο, ο αριθμός 11 πάντα με κυνηγούσε:  ήμουν σε όλα τα σχολικά μου χρόνια 11^η στο μαθητολόγιο της τάξης. Συμμαθητές έρχονταν, έφευγαν, άλλαζα τάξεις, βαθμίδες… εγώ εκεί, πάντα να έχω τον ίδιο αριθμό στη λίστα. Όμορφα πράγματα μου έχουν συμβεί, όταν το ημερολόγιό μου έδειχνε ημερομηνία 11. Πολλές φορές, έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει το ρολόι της ηλεκτρικής κουζίνας μου, έτσι, αφηρημένα και  χωρίς λόγο, απλά για να δω ότι η ώρα είναι 11.11 (είτε πρωί, είτε βράδυ).  Έτσι, κατέληξα να πιστεύω πως είναι ο τυχερός μου αριθμός…

...Και για του λόγου το αληθές, βλέπετε... μόλις έλαβα αυτό το βραβείο… για το οποίο έπρεπε να πω 11 πράγματα για μένα… και να το δώσω με τη σειρά μου σε 11 ιστολόγια. Τυχαίο;

     Για να το χαρίσω τριγύρισα λίγο στα φιλικά μου ιστολόγια, προσπαθώντας να βολιδοσκοπήσω την άποψή τους για τα βραβεία. Όποια δεν ήμουν σίγουρη ότι δέχονται, δεν τα συμπεριέλαβα στη λίστα μου, για να μη φέρω τους διαχειριστές τους σε δύσκολη θέση. Επέλεξα όσα κατάλαβα ότι δέχονται (ελπίζω να μην έπεσα έξω σ' αυτό...!!).

    Είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσετε κι εσείς κάποια από τα ιστολόγια που παρακολουθώ -αν δεν τα ξέρετε ήδη- και όλοι μαζί, να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τα άτομα που τα διατηρούν.

     Τα ιστολόγια αυτά είναι:

1.  http://princess-airis.blogspot.gr (Αριστέα)

2. http://katitimou.blogspot.gr (Κάτια)

3. http://gynaikiesypotheseis.blogspot.gr (Παναγιώτα)

4. http://toplextompiskoto.blogspot.gr (Ελένη)

5. http://dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr (Νικόλ)

6. http://decdimisaussi.blogspot.gr (Dimi)

7. http://littletreasureshandmade.blogspot.gr (Φωτεινή)

8. http://texnistories.blogspot.gr (Φλώρα)

9. http://diaheiros.blogspot.gr (Ρένα)

10. http://diamadaki.blogspot.gr (Κατερινάκι)

11. http://xeirotexnia-kosmima.blogspot.gr (Μίκα)

     Καλό σας απόγευμα!

Υ.Γ. Όλες οι εικόνες προέρχονται από το διαδίκτυο και οι περισσότερες ανήκουν στην κατηγορία των wallpapers. 

Δερμάτινα περικάρπια

    Γεια σας!

  Αυτές τις μέρες αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά με ένα από τα αγαπημένα μου υλικά - το δέρμα. Έφτιαξα τρία δερμάτινα περικάρπια, χρησιμοποιώντας δέρμα σε πιο φωτεινές αποχρώσεις. Ελπίζω τα χρώματά τους να φέρουν λίγο πιο γρήγορα την άνοιξη κοντά μας... 

Δερμάτινο περικάρπιο από μπλε δέρμα, με ασημί πεταλούδα, 

γαλάζια ξύλινη χάντρα, υφασμάτινη κορδέλα σε αποχρώσεις 

του μπλε και του γκρι και μεταλλικά αστεράκια. Κλείνει με 

ασημί, σκαλιστό κουμπί. Φάρδος περίπου 4 εκ.

Δερμάτινο περικάρπιο από γκρι ανοιχτό δέρμα, με μαύρη δαντέλα 

και οβάλ καθρεφτάκι. Διακοσμημένο με ασημί πάστα, κλείνει με 

μαύρο κουμπί. Φάρδος περίπου 3 εκ.

Δερμάτινο περικάρπιο από μπεζ ανοιχτό δέρμα, με χρυσαφί χάντρα, 

μπεζ-καφέ νήμα και μεταλλικό, χρυσό φεγγαράκι. Το δέρμα έχει 

περαστεί κατά τόπους με χρυσή πάστα. Κλείνει με μπεζ κουμπί. 

Φάρδος περίπου 4 εκ.

     Καλό σας βράδυ και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!

Εικόνες (6ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο TEXNIS STORIES)

Εικόνες

Η ιστορία του ξεκίνησε μόλις βρέθηκε μέσα στο μικρό, παιδικό χεράκι. Πάνω που είχε αρχίσει να συνηθίζει το σφιχτό κράτημα, το χεράκι χαλάρωσε στιγμιαία.  Τη φυγή του προς τον ουρανό συνόδεψε ένα παιδικό κλάμα. Η μαμά όμως είπε «Μην κλαις, θα πάει να γνωρίσει τον κόσμο». Και το κόκκινο μπαλόνι δε στενοχωρήθηκε πια.

Πέταξε πάνω από χωριά. 

Σ’ ένα χωράφι, είδε τον ιδρώτα ενός αγρότη να στέκει σαν διαμαντένιο στολίδι στο μέτωπο. Είδε τα παιδιά στη μικρή, σχολική αυλή, πλάι στο δάσκαλο, να παρατηρούν τιτιβίζοντας ένα γεράνι, που είχε προσφέρει το καλύτερό του μπουμπούκι για να ξεκουραστεί πάνω σ’ αυτό η πρώτη πεταλούδα της Άνοιξης. Πέρα από το σχολειό, ένα νιογέννητο πουλαράκι έκανε τα πρώτα του, αβέβαια βήματα.

Πέταξε πάνω από τη θάλασσα. Είδε δελφίνια να συνοδεύουν ένα καράβι στο ταξίδι του και τους ανθρώπους να τα φωτογραφίζουν χαρούμενοι. Τα δελφίνια πρόσεξαν το κόκκινο μπαλόνι, αλλά δεν ήξεραν τι ήταν.

Πέταξε πάνω από πόλεις. 

Είδε την πύλη μιας φυλακής να ανοίγει, διώχνοντας από τα σωθικά της ένα μετανιωμένο πια κρατούμενο, έπειτα από χρόνια και χρόνια κράτησης. Το εγγόνι του, που δεν τον είχε ξαναδεί, σήμερα τον περίμενε απέξω, μαζί με τους γονείς του, κρατώντας μια ζωγραφιά.

Είδε ένα ζευγάρι αστέγων, κάτω από μια χιλιομπαλωμένη κουβέρτα, να κοιμούνται αγκαλιά στο πάρκο. Στον ύπνο τους, κι οι δυο χαμογελούσαν – το κόκκινο μπαλόνι τους έστειλε ένα φιλί και την ελπίδα στο όνειρό τους. Το ζευγάρι ανασάλεψε, μα δεν ξύπνησε. Το χαμόγελό τους όμως έγινε πιο πλατύ.

Λίγο-λίγο, το κόκκινο μπαλόνι άρχισε να χάνει τον αέρα του. Χαμήλωνε, χαμήλωνε, μέχρι που σκάλωσε στα κλαδιά ενός δέντρου.

Το δέντρο σκίαζε την είσοδο ενός ιδρύματος για εγκαταλειμμένα παιδιά. Η πόρτα άνοιξε και ένα ζευγάρι βγήκε έξω. Ανάμεσά τους είχαν ένα παιδί, το κρατούσαν από το χέρι. Το μπαλόνι δεν το ήξερε, αλλά μια διαδικασία υιοθεσίας μόλις είχε ολοκληρωθεί και το παιδί έφευγε από το ίδρυμα μαζί με τους νέους, θετούς γονείς του.

Το παιδί πρόσεξε αμέσως το κόκκινο μπαλόνι. Το ζήτησε. Ο άνδρας τεντώθηκε και το έφτασε.

«Τι το θέλεις;» ρώτησε, «έχει ξεφουσκώσει, θα σου πάρω όσα μπαλόνια θέλεις από δω και πέρα».

«Ξέρω ότι θα με φροντίσεις», είπε το παιδί, «αλλά πίσω μας, τα άλλα παιδιά δεν έχουν κανέναν να τους πάρει μπαλόνια. Θέλω να τους πάω αυτό λοιπόν, θα μου το φουσκώσεις;»

«Είσαι ένας μικρός ιππότης!» είπε η γυναίκα. Φούσκωσε το κόκκινο μπαλόνι, το έδωσε στο παιδί και όλοι μαζί επέστρεψαν στο κτίριο.

 

Με την ιστορία αυτή συμμετείχα στο 6ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", το οποίο διεξήχθη στο ιστολόγιο "Texnis Stories" το περασμένο χρονικό διάστημα και ολοκληρώθηκε χθες. Συγκέντρωσε, κατά την ψηφοφορία, 17 βαθμούς.

         Οι λέξεις που έπρεπε κάθε συμμετέχοντας να χρησιμοποιήσει, έχουν επισημανθεί μέσα στο κείμενο. 

Η εικονογράφηση είναι δική μου και έγινε σε απλό χαρτί, με μαλακό μολύβι, ξυλομπογιές και μαρκαδόρους. 

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τη φίλη μου Φλώρα, για την άρτια διοργάνωση και διεξαγωγή του παιχνιδιού, καθώς και για την άψογη, όπως πάντα, φιλοξενία της ιστορίας μου. Ευχαριστώ και όλους τους αναγνώστες του ιστολογίου, για το χρόνο που αφιέρωσαν να διαβάσουν την ιστορία μου και για τη στήριξή τους! Πραγματικά, είναι μεγάλη τιμή για μένα. 

Αν θέλετε να πληροφορηθείτε σχετικά με το παιχνίδι, μπορείτε να επισκεφθείτε το ιστολόγιο της Φλώρας "TEXNIS STORIES", όπου και θα διαβάσετε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες! Το 6ο Παιχνίδι μπορεί να τελείωσε... αλλά τις προσεχείς ημέρες ξεκινά το 7ο κατά σειρά...  Εσείς; Θα λάβετε μέρος;

Πολλές ευχές για καλό μήνα, γεμάτο χαμόγελα και όμορφες στιγμές!

Φιλιά!