DIY: παρέμβαση σε κάδο αποθήκευσης τροφής σκύλου

  Γαβ-γαβ! 

(= γεια σας, γεια σας!)

 Μόνα εδώ! Τι ποια Μόνα; Μη μου πείτε ότι δεν με ξέρετε... καλέ εγώ είμαι, η φοβερή-και-τρομερή-φουλ-γλυκύτατη-και-χαδιάρα σκυλίτσα της Funky Monkey.

  Βρήκα ευκαιρία τώρα που λείπει να χώσω το μουσούδι μου εδώ μέσα. 

 Ώστε εδώ μου χάνεται κάθε τόσο και ξεχνιέται και όλο κάνει ταπ-ταπ-ταπ με τα δάχτυλα πάνω στα κουμπιά αντί να μου χαϊδεύει την κοιλίτσα... ε; Τέλος πάντων... ωραία είναι! Και τι ωραία παρέα! Τόσοι άνθρωποι να γνωρίσω. Θα έρθω κοντά σας μετά να σας χαιρετήσω έναν-έναν. Τώρα έχω να σας πω.

 Που λέτε λοιπόν, εγώ κάνω διατροφή. Έχω ολόκληρη (θεϊκή) κορμάρα να συντηρήσω! Τι τρώω; Κάτι τραγανά μικρά πραγματάκια, οι δικοί μου τα λένε "κροκέτες", νομίζω. Και κροτίδες να τα λέγανε, ποιος νοιάζεται; Εγώ πάντως σημασία δε δίνω στις λέξεις, το μόνο που με απασχολεί είναι ότι μυρίζουν υπέροχα, ακούγονται υπέροχα όταν τα μασάω και έχουν τέλεια γεύση.   

  Στο σπίτι μας γίνεται χαμός από τέτοια μικρά τραγανά πραγματάκια. Έχουμε πάρα πολλά! Κι όλη την ώρα μου σπάνε τη μύτη! (Και ξέρετε τι μύτη έχουμε εμείς οι σκύλοι, ε;) Επειδή είμαι λίγο... εχμμμ... φαγανούλα, οι δικοί μου έψαχναν να βρουν μέρος να φυλάξουν όλα αυτά τα μικρά τραγανά πραγματάκια. Μην τύχει και τα βρω πριν την ώρα που πρέπει... ακούτε πράγματα; Στην αρχή έφεραν στο σπίτι ένα μικρό μεταλλικό κουτί, αλλά γρήγορα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι δεν ήταν και το πλέον κατάλληλο. Πολλά τα μικρά τραγανά πραγματάκια, τσουβάλι ολόκληρο, πολύ μικρό το κουτί...

  Μέχρι που μια μέρα, ο καλός κύριος που μας προμηθεύει τη νόστιμη τροφή μου, μου έκανε δώρο ένα τεράστιο κίτρινο πράγμα για να τη βάζουν οι δικοί μου μέσα. Της εταιρείας, είπε, διαφημιστικό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Χιλιάδες μικρά τραγανά πραγματάκια μαζεμένα όλα μαζί, κι όλα τους για μένα!! Γιού-χουυυυ! Δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου, η ουρά μου απέκτησε δική της βούληση όσο τριγύριζα γύρω από το μεγάλο κίτρινο πράγμα, που οι δικοί μου το ονομάζουν "κάδο". Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πάνω-πάνω έχει ένα καπάκι και κλείνει ερμητικά... και τότε έπεσα σε μια μίνι κατάθλιψη.

  Και η μαμά μου έπεσε όμως σε μια μίνι κατάθλιψη. Μία έπαιρνε από εδώ τον κάδο, μία τον έβαζε εκεί, και δώσ' του πάλι από την αρχή να του αλλάζει θέσεις. Ευτυχώς είμαι σκύλος, γιατί αν δεν ήμουν, ακόμη θα έψαχνα να βρω πού στο καλό έχει βάλει την τροφή μου! 

 Μια μέρα την άκουσα να γκρινιάζει για το έντονο κίτρινο χρώμα του, δεν της ταίριαζε πουθενά έλεγε. Χώρια που ήταν διαφημιστικός. Έφυγε φουρκισμένη από το σπίτι (κλαψ... το σιχαίνομαι όταν φεύγει) κι όταν γύρισε, κρατούσε στα χέρια της κάτι μαλλιαρά πράγματα τυλιγμένα, σαν μπάλες. Σκοτώθηκα να τα μυρίσω για να μπορέσω να καταλάβω τι ήταν.

  Σπάγκος.

  Ωχ.

  Παίρνει που λέτε τον κίτρινο κάδο και τον βγάζει στην αυλή. (Τι έγινε, ρε παιδιά; Πού το πάει πάλι το φαΐ μου αυτήηη;) Βγαίνω κι εγώ τρέχοντας να δω τι κάνει, και τη βλέπω να έχει πάρει το πρόχειρο τραπέζι της αυλής, αυτό που χρησιμοποιεί όταν κάνει τις εργασίες της. Και πάνω του, ο κάδος ΜΟΥ!

  Ωχ στο τετράγωνο. Φασαρίες μυρίζομαι...

 Στέκομαι κι εγώ παραδίπλα, και δεν κουνιέμαι καθόλου. Εννοείται ότι θα την επέβλεπα - τι νομίσατε; Την τροφή μου είχε πάρει άλλωστε. Τι θα γινόταν άμα της ερχόταν και έκανε καμιά κουτσουκέλα; Να είμαι εκεί τουλάχιστον, να τη σταματήσω!

 Παίρνει το σπάγκο και αρχίζει γύρω-γύρω...γύρω-γύρω... γύρω-γύρω... Με τις ώρες! Ε, να μην σας τα πολυλογώ, στο τέλος με υπνώτισε. Δεν άντεξα να στέκομαι άλλο στα τέσσερα πόδια μου (εσείς μόνο δύο έχετε και κουράζεστε, τι να πούμε κι εμείς;) και ξεράθηκα τελικά στον ύπνο.

  Όταν ξύπνησα, ορίστε τι αντίκρισα:

  Όλος ο κάδος ΜΟΥ καλυμμένος με σπάγκο (ακόμη και στα χερούλια έβαλε, η αθεόφοβη) και στο καπάκι στερεωμένο ένα ψάθινο σουπλά, που το είχε πάρει από το γνωστό παιχνιδοκατάστημα. Έχετε χάρη που θυμάμαι την καλοκαιρινή διαφήμιση του πολυκαταστήματος, εκείνη με το σκύλο ("Θέλω-θέλω-θέλωωω"!), και οφείλω να υποστηρίξω το είδος μου, αλλιώς...

  Έκανα τρελές χαρές για να μην τη στενοχωρήσω, αλλά μεταξύ μας, εμένα καθόλου δεν με ενόχλησε το κίτρινο χρώμα που είχε στην αρχή ο κάδος. Ούτε καν τα άλλα ζώα που ήταν ζωγραφισμένα πάνω του! Άλλωστε, όσο υπάρχουν στον κόσμο μικρά, πεντανόστιμα τραγανά πραγματάκια που μοσχοβολάνε, το κίτρινο χρώμα του κάδου θα κοιτάω εγώ;    

  Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι η μαμά μου έμεινε ευχαριστημένη, εγώ πήρα τη λιχουδιά μου που έμεινα φρόνιμη τόσες ώρες χωρίς να μασουλήσω τους σπάγκους της, και ο κάδος ταίριαξε μια χαρά στο χώρο. Ουσιαστικά, "εξαφανίστηκε"... κι αυτό γιατί το τωρινό του χρώμα ταιριάζει πλήρως με τα υπόλοιπα χρώματα και αντικείμενα στο χώρο μας. 

  Εντάξει, μην τα παραλέω: "εξαφανίστηκε" από όλους, εκτός από εμένα. Είπαμε, εγώ είμαι σκύλος. Τα μικρά τραγανά πραγματάκια συνεχίζουν απτόητα να μου σπάνε τη μύτη... κι ας είναι καλά κρυμμένα και προστατευμένα.

  Τώρα μου μένει να βρω τρόπο να ανοίγω μόνη μου τον κάδο, όταν όλοι θα λείπουν....

Μάντις

 Ποια είναι η πρώτη εικόνα (ή καλύτερα, προβολή) που σας έρχεται στο μυαλό, αντικρίζοντας το έντομο αυτό;

  Οι περισσότεροι βλέπουν μιαν ικέτιδα / έναν ικέτη. *

  Κάποιοι, έναν ανελέητο κυνηγό και δολοφόνο. **

  Άλλοι, ένα επηρμένο έντομο. ***

  Και μερικοί, είδαν κάποτε σ΄αυτό νέες τεχνικές μάχης και συστήματα. ****

Εγώ; 

Ε, λοιπόν, εγώ είδα ένα έντομο-χορευτή...

... που τελικά απέμεινε μόνος στο φεγγαρόφωτο. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Τα Μαντώδη (Mantodea) ή οι Μάντισσες είναι μία τάξη εντόμων που αποτελείται από περίπου 2.200 είδη, τα οποία χωρίζονται σε 9 οικογένειες. Ονομάστηκαν έτσι το 1838 από τον γερμανό εντομολόγο Χέρμαν Μπούρμαϊστερ. 

* Ικέτιδα/ικέτης:

  Στην Ελλάδα αναφέρονται 8 είδη μαντισσών, και έχω την εντύπωση ότι το έντομο που φωτογράφησα εγώ ανήκει στο είδος mantis religiosa.

 Το πρώτο συνθετικό του ονόματος αυτού προέρχεται από την ελληνική λέξη μάντις ενώ το δεύτερο συνθετικό από τη λατινική λέξη religio (= καθήκον / δέσμευση στους θεούς, από την οποία προέρχεται και η λέξη religion = θρησκεία). Το όνομα προέκυψε λόγω της χαρακτηριστικής μορφής του σώματος του εντόμου και της ιδιαίτερης στάσης που παίρνει, έχοντας το μπροστινό ζεύγος των ποδιών του υψωμένο σαν σε στάση προσευχής. Το κοινό αγγλικό όνομα του εντόμου είναι praying mantis (προσευχόμενος μάντης), ενώ στην Ελλάδα συνήθως το λέμε Αλογάκι της Παναγίας. (πηγή)

UPDATE: Στα σχόλια της ανάρτησης, ο φίλος YanTsou με διορθώνει: μου λέει πως το είδος που φωτογράφισα δεν είναι το Mantis Religiosa, αλλά το Sphodromantis viridis... "Ξεχωρίζει εύκολα από την μικρή λευκή κηλίδα στο φτερό. Το Mantis δεν έχει τέτοια", λέει. Τον ευχαριστώ πολύ και ανακαλώ!

** Κυνηγός/δολοφόνος:

  Η μάντις είναι αποκλειστικά σαρκοφάγο έντομο. Τρέφεται με άλλα έντομα και ασπόνδυλα, αλλά μπορεί να τραφεί ακόμη και με αμφίβια, ερπετά και μικροθηλαστικά αν της δοθεί η ευκαιρία. Στήνει ενέδρες, παραμένει ακίνητη και προσαρμόζεται στα χρώματα του περιβάλλοντός της, παραμονεύοντας τη λεία της σχεδόν αόρατη. 

  Το μπροστινό ζεύγος των ποδιών της έχει χαρακτηριστικό σχήμα και καταλήγει σε αγκαθωτές άρπαγες. Η μάντις στηρίζεται στα δύο πίσω πόδια της, με το θώρακα και το κεφάλι όρθια, και έχει τα μπροστινά της πόδια ανοιχτά και υψωμένα περιμένοντας το κατάλληλο θήραμα. Όταν επιτίθεται, το κάνει αστραπιαία. Μπορεί να στρέψει το κεφάλι της κατά 180º, έχει μεγάλα μάτια και η θέση τους στο κεφάλι τής δίνει τη δυνατότητα να έχει περιφερειακή όραση μακριά και στερεοσκοπική κοντά. 

  Κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος πολύ συχνά το θηλυκό έντομο σκοτώνει το αρσενικό και το καταναλώνει ολόκληρο, επιδιώκοντας ίσως να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης των αυγών που θα παραχθούν από το ζευγάρωμα. (πηγή)

*** Επηρμένο έντομο:

  Κάπου εκεί στο 770 μ.Χ., μια μέρα ο βασιλιάς Τσουάν Γκονγκ - του Βασιλείου Τσι - πήγε για κυνήγι με το άρμα του. Ξαφνικά είδε ένα μικρό έντομο δίπλα στον δρόμο που ύψωνε τα χέρια του για να σταματήσει το άρμα. 

  Ο Τσουάν Γκονγκ ρώτησε τον οδηγό: «Τι έντομο είναι αυτό;» και απάντησε ο οδηγός: «Είναι ένα αλογάκι της Παναγίας που είδε το άρμα να προχωράει και προσπαθεί να το σταματήσει αντί να το αποφύγει. Τι επηρμένο έντομο που είναι!» Ο Τσουάν Γκονγκ γέλασε και είπε: «Θα ήταν πολύ γενναίο παλικάρι αν ήτανε άνθρωπος». Και τότε διέταξε τον οδηγό να προχωρήσει παρακάμπτοντας το αλογάκι της Παναγίας, για να μην το πατήσει. 

  Αυτό το επεισόδιο  διαδόθηκε γρήγορα στο Βασίλειο του Τσι, όπου λέγεται ότι επειδή ο Βασιλιάς Τσουάν Γκόνγκ σεβόταν τα παλικάρια, πολλοί γενναίοι πολεμιστές βρέθηκαν κάτω από την προστασία του. 

  Όμως σήμερα, η Κινέζικη παροιμία που λέει: «Σαν το αλογάκι της Παναγίας που προσπαθεί να σταματήσει το άρμα», δεν συμβολίζει τα παλικάρια. Συμβολίζει κυρίως τους ανθρώπους που έχουν έπαρση και επίσης την προδιαγεγραμμένη αποτυχία που θα έχει κάποιος που πάει να τα βάλει με μεγάλες και ακατανίκητες δυνάμεις. Για παράδειγμα, λένε: «Δεν μπορείς να τα βάλεις με τον κρατικό μηχανισμό. Θα χάσεις σίγουρα, σαν το αλογάκι της Παναγίας που προσπαθεί να σταματήσει το άρμα.» (πηγή→ http://www.paramithas.gr/)

**** Συστήματα και τεχνικές μάχης:

 Το Σιάνγκ Σινγκ Τσουάν  ("Η γροθιά της Μίμησης") είναι ένα σύστημα που περιλαμβάνεται στο Γου Σου ("Πολεμική Τέχνη" ή "Η τέχνη των μαχών", κινεζικό σύστημα πυγμαχίας κουνγκ φου) και συνδυάζει τη μίμηση συγκεκριμένων ζώων και πουλιών, ή τη συμπεριφορά συγκεκριμένων ατόμων, με τεχνικές μάχης. 

 Απαρτίζεται από έναν μεγάλο αριθμό μορφών, ανάμεσά τους η γροθιά Τανγκ Λανγκ Τσουάν ("Γροθιά του Αλόγου της Παναγίας"). Όταν κάποιος εξασκεί κάποια μορφή από το Σιάνγκ Σινγκ Τσουάν, μιμείται την εμφάνιση του αντικειμένου του, και επιπλέον παρουσιάζει πλήρως στο Γου Σου τα χαρακτηριστικά της επίθεσης και της άμυνας που αυτό αναπτύσσει.  

 Το σύστημα Τανγκ Λανγκ Τσουάν ("Γροθιά του Αλόγου της Παναγίας") ιδρύθηκε στην περίοδο της δυναστείας Μινγκ (1368 - 1644) από έναν κοσμικό σπουδαστή Σάο Λιν, τον Ουάνγκ Λανγκ. Ο Ουάνγκ Λανγκ καταγόταν από τη χερσόνησο Σαντόνγκ και έζησε για κάποιο διάστημα στο μοναστήρι Σάο Λιν, όπου και διδάχτηκε ένα μέρος της τέχνης των μοναχών. 

  Το σύστημα Τανγκ Λάνγκ Τσουάν αναπτύχθηκε από τους μοναχούς Σάο Λιν και διαδόθηκε από τον Ταοϊστή ιερέα Σενγκ Σιάο. Είναι ένα σπουδαίο σύστημα που αναγνωρίζεται ως μία από τις Τέσσερις Γροθιές της Σαντόνγκ και είναι αποτελεσματικό και στην πραγματική μάχη.

  Το ύφος αυτής της γροθιάς θυμίζει το αλογάκι της Παναγίας. Μιμείται την κίνηση του εντόμου και δίνει ιδιαίτερο βάρος και έμφαση στις τεχνικές χεριών και στην «αγκιστρωτή θέση» των καρπών. Οι κινήσεις της γροθιάς είναι ποικίλες και γρήγορες. (πηγή→ http://www.shaolin.com.gr)

LOBArt Festival 2016, Νάουσα Ημαθίας

 Εδώ και λίγο καιρό, μια ετερόκλητη "παρέα" συνυπάρχει στους δρόμους μιας μικρής πόλης: την αποτελούν ο Διόνυσος, ο Σήφης ο κροκόδειλος, η Αγία Τριάδα, μια AntiThesis, κάτι το ανθρώπινο (Humane) και άλλοι τόσοι. 

Πρόκειται για τέχνη. Τέχνη προσβάσιμη σε όλους, τέχνη αποδεκτή από όλους.

Πώς είναι δυνατόν, όμως; Και γιατί συμβαίνει αυτό;

Αν θέλετε να μάθετε (και να δείτε) περισσότερα, ελάτε στο MaΚaΖine. 

Στο σύνδεσμο που θα βρείτε αμέσως παρακάτω σας

 περιμένω για να σας εξηγήσω και να σας ξεναγήσω:

→ Νάουσα: μια δημόσια γκαλερί έργων Street Art

Δανδελίων (Dandelion)

  

  Είτε το ξέρετε ως δανδελίων, είτε ως ταραξάκο, είτε ως αγριοράδικο ή πικραλίδα, πρόκειται για ένα και το αυτό. 

  Είναι αυτό το μικρό, ταπεινό και άγριο φυτάκι με τα κίτρινα ανθάκια που συχνά συναντάμε να φύεται στις παρυφές των δρόμων και στις βόλτες μας στην εξοχή και στο βουνό. Είναι βρώσιμο φυτό, και έχει θεραπευτικές ιδιότητες.

  Είναι αυτό που ξεκινάει τη ζωή του καταπράσινο, έπειτα ανθίζει άνθη χρυσαφί σαν τον ήλιο, κι ύστερα ασημίζει κάθε άνθος του και σκορπίζει παντού τα χνουδωτά σποράκια του με τη βοήθεια του αέρα.

 Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου μού είχε μάθει να αναγνωρίζω αυτό το φυτάκι. Το αγαπούσα και το έψαχνα, γιατί παίζαμε μαζί του οι δυο μας, φυσώντας ανάλαφρα τα σποράκια του και βλέποντάς τα να ταξιδεύουν ελεύθερα. "Αεροπλανάκια" μού τα έλεγε, κι αυτή η λέξη έχει μείνει μεταξύ μας ως γλυκιά ανάμνηση και ως χαριτωμένο αστείο μέχρι τώρα. Μεγάλωσα (ή όχι), δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη γι΄αυτά. 

  Μικρά, απαλά αεροπλανάκια που πετάνε με τη βοήθεια μιας πνοής αέρα και ταξιδεύουν για να δημιουργήσουν μια νέα ζωή.

    

   Dandelion... Καθόλου τυχαίο το όνομά του, δε συμφωνείτε; *

 Πρόσφατα, διάβασα ένα ποίημα της Suzy Kassem. Λέγεται "Hymn Of The Divine Dandelion" και δε σας κρύβω ότι το λάτρεψα.

I am born as the sun, 

But then turn into the moon, 

As my blonde hairs turn

Grayish-white and fall to

The ground, 

Only to be buried again, 

Then to be born again, 

Into a thousand suns

And a thousand 

Moons. 

  Σκεφτόμουν πόσο απλό ποίημα είναι, και ταυτόχρονα πόσο σύνθετο, ονειρικό και αληθινό. Και αισιόδοξο, επίσης.

  Και τελικά, με κινητοποίησε.

  Άρχισα να σκιτσάρω μια πικραλίδα. Μετά τα σποράκια της... και το ένα έφερε τ΄άλλο, ώσπου, έπειτα από μια εβδομάδα περίπου (!) γεννήθηκε το δικό μου "Dandelion", μέσα στο οποίο ενσωματώθηκε και το ποίημα της Kassem. 

  Μαζί με λίγο πουαντιγισμό.

"Dandelion" 

(drawing pens / μαρκαδόροι σχεδίασης)

* Η κοινή ονομασία «δανδελίων» ("dandelion"), προέρχεται από την γαλλική φράση "dent de lion" που σημαίνει «δόντι λιονταριού», το οποίο με τη σειρά του έχει την αφετηρία του στο Λατινικό «leontodon» («λεοντόδους»). 

  Το όνομα αυτό δόθηκε στο φυτό λόγω του φυλλώματός του, που έχει πριονωτό σχήμα. (πηγή)