"Φέρνοντας την Άνοιξη στη μεγάλη πολιτεία" → Η συμμετοχή μου στον 13ο Διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" και μία Φιλοξενία

  Καλή εβδομάδα σε όλους!

 Σήμερα είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί στο ιστολόγιό μου φιλοξενώ την Woman in Blogs: μια δημιουργική, ταλαντούχα και γεμάτη φαντασία ύπαρξη, την οποία θα συναντήσετε κάπου ανάμεσα στα blogs. 

 Η Woman in Blogs (και κατά κόσμον, Αλεξάνδρα) αρθρογραφεί στο "Ένα Κουμπί στο Φεγγάρι", ένα ιστολόγιο που "πετάει στη γη και παραπατάει στα σύννεφα", όπως η ίδια λέει. Σε αυτό το χώρο μοιράζεται, πλάθει με τη φαντασία της και σκορπάει παντού αστερόσκονη με τη σκέψη, με τα λόγια και με τις φωτογραφίες της.

 Ταυτόχρονα, εκδίδει το Woman's Magazine και διατηρεί ακόμη ένα ιστολόγιο, με θέμα το θέατρο  (Το Θέατρο).

 Αν της ζητήσεις να σου πει λίγα λόγια για τον εαυτό της, θα σου απαντήσει: 

"Συχνά επιβιβάζομαι σε μια ψυχή, σ΄ένα βιβλίο, σ΄ένα μαρκαδοράκι, σ΄ένα τραγούδι και ταξιδεύω στον πλανήτη Β 612, στην παιχνιδούπολη (παρελθόν), στην ονειρούπολη (μέλλον).

 Καθημερινά προσπαθώ να γεμίζω την επιβίωση, με πολλές στιγμές ζωής".

 Την Αλεξάνδρα τη γνώρισα πρόσφατα, παρ' όλα αυτά όμως, με έχει ήδη μαγέψει, με έχει ήδη ταξιδέψει στα σύννεφα και με έχει ήδη πασπαλίσει με μπόλικη αστερόσκονη. 

 Σήμερα, η Αλεξάνδρα εμπνέεται από μια φωτογραφία μου, με την οποία συμμετείχα στο 13ο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" της Μαρίας Νι. ("Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...") και γράφει μια υπέροχη ιστορία, βασισμένη σε αυτή. 

(Η φωτογραφία λήφθηκε κάπου στην περιοχή των Εξαρχείων και ο τίτλος που της έδωσα για το διαγωνισμό ήταν: "Φέρνοντας την Άνοιξη στη μεγάλη πολιτεία").

 Χωρίς άλλα λόγια, σας αφήνω να απολαύσετε την ιστορία της. Η Αλεξάνδρα κι εγώ θα είμαστε μαζί σας στα σχόλια!

 Αλεξάνδρα μου, σε ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ για την τιμή και για την υπέροχη ιστορία που μου (μας) χάρισες! Μαρία Νι., σε ευχαριστώ πολύ-πολύ για τη φιλοξενία της φωτογραφίας μου!  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Φέρνοντας την Άνοιξη στη μεγάλη πολιτεία

 "Να πατάς γερά στη γη!" τη συμβούλευε ο πατέρας κι όταν γύριζε μες στα χώματα, τη μάλωνε. Την έσερνε ως το δρόμο και χτυπούσε δυνατά το πόδι του στο πεζοδρόμιο. "Αυτό είναι γη!" ωρυόταν. Κι εκείνη του έδειχνε τη γλάστρα κι έπαιρνε μια χούφτα χώμα.

  Πατέρας και κόρη ανένδοτοι.

"Αυτό;" έδειχνε στενοχωρημένη με το χεράκι της ό,τι της έκρυβε τον ήλιο. "Κι αυτό, αγάπη μου! Ο πατέρας σου το έφτιαξε! Πο-λυ-κα-τοι-κί-α." απαντούσε η μάνα χαρούμενη, καθώς πήγαιναν βόλτα στα μαγαζιά για να γίνει η μικρή μια σωστή κυρία.

  Μάνα και κόρη ξένες.

 Και η Χρύσα μεγάλωνε ψάχνοντας για ήλιο και γι' αγάπη... μισώντας το τσιμέντο... ή τον πατέρα...

"Τι είναι εργατικό ατύχημα;" ρωτούσε κάθε πρωί. "Πάψε να ρωτάς!" τον μάλωνε η μάνα και τον έσερνε ως στο σχολείο. "Γιατί δεν ρωτάς;" τον μάλωνε η μάνα κάθε μεσημέρι. "Ο δάσκαλος λέει ότι πρέπει να έχεις απορίες!" "Εγώ μόνο από τι πέθανε ο πατέρας θέλω να ρωτάω!" "Πάψε να ρωτάς!"

  Μάνα και γιος ανένδοτοι.

"Δεν θέλω μαύρη ζώνη! Ούτε κι εσύ θέλω να φοράς μαύρα. Κλαίω με τα μαύρα!", παρακαλούσε τη μάνα. "Οι άντρες δεν κλαίνε!" απαντούσε ξερά εκείνη, σίγουρη πως το καράτε ήταν αυτό που είχε ανάγκη ο γιος της.

  Μάνα και γιος αποξενωμένοι.

 Κι ο Αργύρης μεγάλωνε ψάχνοντας για χρώμα και γι' αγάπη... μισώντας τη σιωπή... ή τη μητέρα...

 Την παιδική χαρά ένιωθε σπίτι της η Χρύσα. Γέμιζε τα μάτια ουρανό και φύτευε στο μικρό παρτέρι σπόρους, που είχε αγοράσει με το χαρτζιλίκι της. Κι έπειτα, ήταν κι εκείνα τα γκράφιτι στη μάντρα! Που κάποιος είχε φτιάξει με τα χρώματα της φύσης. Σίγουρα κάποιος που αγαπούσε το χώμα!

 Στην παιδική χαρά έβρισκε γαλήνη ο Αργύρης. Έντυνε με χρώματα τη μάντρα και, κάθε που περνούσε από πάνω το τρένο, θυμόταν τον πατέρα. Του έλεγε, ο αθεόφοβος, ιστορίες για σιδηροδρομικές γραμμές που οδηγούσαν σε βουνά - τούρτες και θάλασσες - σούπες αυγοκομμένες! Κι έπειτα ήταν κι εκείνο το παρτέρι! Που κάποιος τακτικά το φρόντιζε. Σίγουρα κάποιος που αγαπούσε το συναίσθημα!

 Εκείνη την 21η του Μάρτη η Άνοιξη θύμωσε πολύ που ακόμα τα δυο παιδιά δεν είχαν συναντηθεί. Ω, μα δεν έβλεπε η ζωή πως ο ένας ήταν πλασμένος για τον άλλον; Γιατί τα άφηνε ορφανά από αγάπη κι εύκολη λεία στο μίσος; Γέλασε πικρά η Άνοιξη. Η ίδια ήταν η ζωή κι έπρεπε μεγαλόθυμη κι αμέτοχη να κάνει τον κύκλο της. Και ξεκίνησε αφήνοντας να κυλήσουν τα δάκρυά της. Καθόλου δε νοιάστηκε μήπως την κακοχαρακτηρίσουν. "Μάρτης - γδάρτης θα πουν..." σκέφτηκε κι άστραψε και βρόντηξε.

  Κάποιος δεν άντεξε να τη βλέπει στεναχωρημένη στη γιορτή της κι αποφάσισε να δράσει! Ήταν ο καιρός, που 'χει γυρίσματα και του επιτρέπεται καμιά τσαχπινιά! Πήρε την Άνοιξη από το χέρι, την κάθισε στην παιδική χαρά και της είπε για το σχέδιό του. "Μόνο στην παιδική χαρά θα καταλάβουν σήμερα Άνοιξη οι άνθρωποι τούτης της πολιτείας. Κι ίσως παρασυρθούν και τα δυο παιδιά κι έρθουν την ίδια ώρα εδώ!"

 Κι από τότε η Άνοιξη έρχεται στη μεγάλη πολιτεία πρώτα στην παιδική χαρά της φωτογραφίας...

 Συναντήθηκαν η Χρύσα κι ο Αργύρης; Δυστυχώς, ποτέ δεν έμαθα. Μα, ακούστε αυτό! Σ' ένα ταξίδι μου με το τρένο, καθώς τα μάτια μου προσπαθούσαν να προλάβουν να δουν ένα δέντρο, ίδιο παγωτό χωνάκι, άκουσα να λένε πως, πίσω από τη λίμνη με τα νούφαρα, υπάρχει μια μικρή πολιτεία γεμάτη λουλούδια και φρούτα. Ροδόκρινο τ' όνομά της. Την έφτιαξαν, είπαν, παιδιά που έπαιξαν στην παιδική χαρά της φωτογραφίας...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Info: 

 Αυτές τις μέρες και ως το τέλος του μήνα, στο ιστολόγιο της Αλεξάνδρας δηλώνουμε συμμετοχή σε μια ανοιξιάτικη μυστική ανταλλαγή δώρων, με τίτλο Secret Spring Circles.

 Αν θέλετε να λάβετε κι εσείς μέρος, προλαβαίνετε για λίγο ακόμη!! Για περισσότερες πληροφορίες, συντονιστείτε στο ιστολόγιό της, εδώ.