Street Stories

(πηγή εικόνας: Positive Thinking Greece)

  Περίεργες συναντήσεις, ενδιαφέρουσες συζητήσεις με αγνώστους, ευτράπελα που μας συμβαίνουν καθημερινά καθ΄οδόν. Με λίγα λόγια, Street Stories: μια ιδέα της Κατερίνας (Positive Thinking Greece), η οποία μας κάλεσε να μοιραστούμε τις δικές μας εμπειρίες στο δρόμο.  

  Μέρες το σκεφτόμουν: τι από όλα να μοιραστώ; Πολλοί διάλογοι, πολλοί άνθρωποι... σε τρένα, λεωφορεία, καράβια... σε δρόμους, σε πάρκα, σε πλατείες.

  Τελικά, αποφάσισα να σας αφηγηθώ ίσως τον πιο σύντομο και πιο περιεκτικό διάλογο από όλους - και το background του. Αφορμή για να καταλήξω στάθηκε η ανάρτηση της Χριστίνας (Andromeda my Galaxy) και συγκεκριμένα εδώ, όπου περιγράφει για τις Street Stories μια εμπειρία που μοιάζει πολύ με μια δική μου, την οποία και σας εξιστορώ ευθύς αμέσως:  

 Ήμουν 16 χρονών και περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές με τη γιαγιά μου στο εξοχικό μας, το οποίο βρίσκεται σε βουνοπλαγιά. Η αγορά του χωριού ήταν κάπως μακριά από το σπίτι, και η γιαγιά μου δυσκολευόταν πια να κουβαλήσει τα ψώνια και να τα βγάλει πέρα με την ανηφόρα στην επιστροφή. Έτσι συνήθως πήγαινα εγώ να ψωνίσω για τις ανάγκες του σπιτιού. 

 Εκείνο το απόγευμα, μου ζήτησε να κατεβώ στην αγορά και να πάω στο κρεοπωλείο. Υπήρχαν δυο δρόμοι για να κατέβει κανείς: ο κανονικός δρόμος και ένα στενό, πέτρινο μονοπάτι που διέσχιζε την πλαγιά, περνώντας ανάμεσα από άναρχα, ψηλά φυτά και πάνω από ένα μικρό ρυάκι. Δεν ήταν εντελώς έρημο το μονοπάτι, υπήρχαν σπίτια γύρω-γύρω σε κάποια απόσταση. Ήταν πολύ πιο απότομο, αλλά πολύ πιο σύντομο από τον κανονικό δρόμο και έβγαζε κατευθείαν στην αγορά και στο κρεοπωλείο όπου ήθελα να πάω. Το χρησιμοποιούσα λοιπόν πολλές φορές αυτό το μονοπάτι, γιατί με βόλευε, και το χρησιμοποιούσαν επίσης και πολλοί λουόμενοι, για να συντομεύσουν τη διαδρομή τους από και προς τη θάλασσα.

 Κατέβηκα νωρίς το απόγευμα (οι παραλίες ήταν γεμάτες κόσμο ακόμη), ψώνισα και άρχισα να ανηφορίζω από τον ίδιο δρόμο. Ήμουν μόνη μου στο μονοπάτι, όταν ξαφνικά άκουσα πίσω από την πλάτη μου ένα θρόισμα στις φυλλωσιές. Την επόμενη στιγμή, κάποιος με άγγιξε και γύρισα έντρομη. Αντίκρισα έναν αλλοδαπό, γύρω στα 45-50, με γκριζόλευκα μαλλιά και με ένα ζευγάρι απίστευτα έντονα ανοιχτογάλαζα μάτια (δεν μπόρεσα ποτέ να τα ξεχάσω αυτά τα μάτια).

- Σε είδα που ανέβαινες και μ΄άρεσες, μου είπε σε άπταιστα ελληνικά.

 Είχα πετρώσει.

- Σας παρακαλώ, αφήστε με να φύγω, του είπα. Εγώ δεν σας ενόχλησα.

 Με κοίταξε κάπως περιπαικτικά κι εγώ κράτησα την ανάσα μου.

- Θα σε αφήσω να φύγεις, μου είπε μετά από μια παύση. Γιατί κανένας δεν μου έχει μιλήσει ποτέ έτσι.   

 Έγινα καπνός. Πήγα στο σπίτι, κοιτώντας πίσω μου κάθε τρεις και λίγο για σιγουριά, με την καρδιά μου να χτυπάει ταμπούρλο, μούσκεμα στον ιδρώτα και δεν είπα τίποτε στη γιαγιά μου για να μην την τρομάξω. Μου πήρε ώρες να συνέρθω και να πιστέψω στην καλή μου τύχη. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως είχα γλιτώσει (και με ποιον τρόπο είχα γλιτώσει).

  Είμαι ένα μυστήριο κράμα ανθρώπου: από τη μία, είμαι άγριο γατί. Αν με πειράξεις χωρίς να σου έχω κάνει κάτι, βγάζω νυχάρες, ωρύομαι και ενίοτε, δαγκώνω. Καταλαβαίνεις ότι δεν σε παίρνει, μία κι έξω. Από την άλλη πλευρά, είμαι από αυτούς που μιλούν στον πληθυντικό στους αγνώστους, είμαι ανοιχτή, καλοπροαίρετη και δεκτική, σέβομαι, ακούω, δεν είμαι ξενοφοβική και δεν είμαι ρατσίστρια - ποτέ δεν ήμουν. 

  Μέσα στα χρόνια, πολλές φορές σκέφτηκα τι ήταν αυτό που με έκανε να αντιδράσω τότε με ευγένεια και όχι με μια κλωτσιά κάπου χαμηλά, ή με μια βρισιά, όπως θα ήταν αναμενόμενο για το δικό μου σκαρί, έτσι όπως το ξέρω. Κατέληξα πως ήταν το ένστικτο: άλλωστε, δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα συνειδητά, πριν κληθώ να ανταπαντήσω. Αντέδρασα ενστικτωδώς, προσπαθώντας να χτυπήσω τον άλλο στο φιλότιμο, φοβούμενη πως μια δική μου βρισιά ίσως όξυνε την κατάσταση και έφερνε τελικά την καταστροφή (μου). 

  Μέσα στα χρόνια, επίσης, πολλές φορές σκέφτηκα πόση δύναμη έχει τελικά ο πληθυντικός ευγενείας - τόση, όση χρειαζόταν για να τον κάνει να με αφήσει να φύγω. Αποδείχτηκε δυνατότερος ο πληθυντικός από μία γροθιά! Σκέφτομαι πως εκείνος ξεπρόβαλε από τις φυλλωσιές κάπου πίσω από το ρυάκι, το μονοπάτι ήταν έρημο, κανείς δεν ανέβαινε ή κατέβαινε, και θα μπορούσε κάλλιστα να με είχε παρασύρει στα φυλλώματα. Με είχε ήδη αγγίξει, συνεπώς ήταν αποφασισμένος εξαρχής. Κι όμως, τον σταμάτησε ένας πληθυντικός... γιατί δεν ήταν μαθημένος να τον ακούει από τους ανθρώπους, όταν του απευθύνονταν. Δεν ήταν μαθημένος να τον σέβονται.

  Δε λέω πως ο πληθυντικός, η ψυχραιμία, η ευγένεια και ο σεβασμός θα αποτρέπουν πάντα τις επιθέσεις και θα σώζουν ζωές. Δεν υπάρχει κανόνας, μακάρι να υπήρχε για να σας τον πω. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις. Συνέβη σε εμένα, συνέβη και στη Χριστίνα (Andromeda my Galaxy). Κι αυτό ίσως κάτι να σημαίνει... τι λέτε κι εσείς;