"Μαμά, πρέπει να ξέρω - εσύ είσαι ο Άγιος Βασίλης; Πες μου την αλήθεια..." (Πώς να δώσουμε όμορφες απαντήσεις, σε δύσκολες ερωτήσεις)

  

(πηγή εικόνας)

  Αυτό είναι ένα ερώτημα που πολλοί γονείς τρέμουν. Όσο το παιδί είναι ακόμη μικρό, πιστεύει άδολα στη χριστουγεννιάτικη μαγεία και είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς να τη διατηρήσουμε. Όταν όμως μεγαλώνει λίγο, αρχίζει σιγά-σιγά να αμφιβάλλει.

  Συνήθως, οι αμφιβολίες του προκύπτουν από κάτι που έχει δει (ένα κρυμμένο δώρο στη ντουλάπα, ή τον μπαμπά να αφήνει τη νύχτα κρυφά το δώρο του κάτω από το δέντρο) ή κάτι που έχει ακούσει (από την τηλεόραση, ή από μεγαλύτερα παιδιά). 

   Και να το, το ερώτημα... Λοιπόν; Τι απαντάμε στο μικρό μας; 

  Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που ακόμη και τώρα πιστεύουν στη μαγεία και φροντίζουν να τη διατηρούν. Το έχω πει πολλές φορές. Χρειαζόμαστε λίγη μαγεία στη ζωή μας, όταν όλα τα άλλα γύρω μας είναι τόσο πεζά. 

  Από την άλλη πλευρά, θεωρώ πως όσο μπορούμε, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς στα παιδιά. Αν δεν είμαστε, αύριο-μεθαύριο, όταν θα το ανακαλύψουν, κινδυνεύουμε να χάσουμε μονομιάς την εμπιστοσύνη τους. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο πελαργός δεν φέρνει τα μωρά (ήμαρτον!), κατά τον ίδιο τρόπο ο συμπαθέστατος και ντυμένος στα κόκκινα Άγιος Βασίλης, αποτελεί περισσότερο μια έννοια, παρά ένα υπαρκτό πρόσωπο.

  Ο καλύτερη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε, είναι αυτή που επέλεξε να δώσει μια μητέρα στην κόρη της, Lucy, όταν της έθεσε - μέσω του γράμματός στης στον Άγιο Βασίλη - το εξής ερώτημα:

"Πρέπει να ξέρω - εσύ είσαι ο Άγιος Βασίλης; Πες μου την αλήθεια..."

 Η μητέρα (η οποία λέγεται Martha Brockenbrough και είναι δασκάλα και συγγραφέας βιβλίων για ενήλικες και παιδιά) απάντησε στο παιδί της με ειλικρίνεια μεν, του πέρασε όμως ταυτόχρονα και μερικά πολύ δυνατά μηνύματα ζωής. Η απάντησή της (την οποία και μετέφρασα για εσάς), ήταν η παρακάτω:

"Αγαπητή Lucy,

 Σε ευχαριστώ για το γράμμα σου. Μου έκανες μια πολύ καλή ερώτηση: "Είσαι ο Άγιος Βασίλης;"

 Ξέρω ότι ήθελες να πάρεις την απάντηση σε αυτή την ερώτηση εδώ και πολύ καιρό, και γι΄αυτό σκέφτηκα πολύ προσεκτικά τι θα σου απαντήσω.

 Η απάντηση είναι όχι. Δεν είμαι ο Άγιος Βασίλης. Δεν υπάρχει κανείς Άγιος Βασίλης.

 Είμαι όμως ο άνθρωπος που γεμίζει τις κάλτσες σου με δώρα. Είμαι επίσης ο άνθρωπος που επιλέγω, τυλίγω και τοποθετώ τα δώρα σου κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και η μαμά μου σε εμένα και με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η μητέρα της σε εκείνη (και ναι, και ο Μπαμπάς βοηθάει!)

 Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα κάνεις και εσύ κάποια μέρα στα παιδιά σου και ξέρω ότι θα σου αρέσει πολύ να τα βλέπεις να τρέχουν το πρωινό των Χριστουγέννων στο δέντρο, για να ανοίξουν τα δώρα τους. Θα σου αρέσει πολύ να τα βλέπεις να κάθονται κάτω από το δέντρο, την ώρα που τα μικρά προσωπάκια τους θα φωτίζονται από τα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.

 Βέβαια, όλα αυτά δεν σε κάνουν Άγιο Βασίλη.

Ο Άγιος Βασίλης είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε πρόσωπο και το έργο του είναι πολύ πιο παλιό από όλους μας. Αυτό που κάνει είναι πολύ απλό, αλλά ταυτόχρονα πολύ δυνατό. Διδάσκει στα παιδιά να έχουν πίστη σε κάτι που δεν μπορούν να δουν, ή να αγγίξουν.

 Είναι μια δύσκολη δουλειά και πολύ σημαντική. Στη ζωή σου θα χρειαστείς την ικανότητα να πιστεύεις: να πιστεύεις στον εαυτό σου, στους φίλους σου, στα ταλέντα σου και στην οικογένειά σου. Θα πρέπει επίσης να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορείς να μετρήσεις ή να κρατήσεις στα χέρια σου. Μιλάω για την αγάπη, τη μεγάλη δύναμη που θα φωτίσει τη ζωή σου από μέσα προς τα έξω, ακόμα και κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών, των πιο άσχημων στιγμών σου.

 Ο Άγιος Βασίλης είναι ένας δάσκαλος, κι εγώ είμαι η μαθήτριά του - και τώρα κι εσύ ξέρεις το μυστικό του, πώς δηλαδή τα καταφέρνει να κατεβαίνει από όλες αυτές τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων: έχει τη βοήθεια όλων των ανθρώπων που έχει γεμίσει την καρδιά τους με χαρά.

 Με γεμάτες καρδιές, άνθρωποι σαν τον μπαμπά κι εμένα βοηθάμε όλοι τον Άγιο Βασίλη, για να κάνει μία δουλειά που αλλιώς θα ήταν αδύνατο να ολοκληρώσει.

 Έτσι λοιπόν, όχι, δεν είμαι ο Άγιος Βασίλης. Ο Άγιος Βασίλης είναι αγάπη και μαγεία και ελπίδα και ευτυχία. Είμαι στην ομάδα του, και τώρα είσαι κι εσύ.

 Σε αγαπώ και πάντα θα σε αγαπώ,

 Η μαμά"

 Το αρχικό κείμενο της Martha Brockenbrough, θα το βρείτε στα αγγλικά, εδώ: The truth about Santa.

 Δε χρειάζεται να πω πόσο συμφωνώ μαζί της... για την ακρίβεια, το συγκινητικό της κείμενο είναι ό,τι καλύτερο έχω ποτέ διαβάσει, γι΄αυτό και αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω.

 Αντί να προσγειώνουμε τα παιδιά με απότομο τρόπο στην πραγματικότητα των ενηλίκων ("Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης". Τελεία.) θα μπορούσαμε να τους πούμε την αλήθεια με γλυκό τρόπο, διδάσκοντάς τους και κάποια πολύτιμα πράγματα για τη ζωή.

 Όπως λέει και η Brockenbrough, ο Άγιος Βασίλης συμβολίζει την Αγάπη, τη Μαγεία, την Ελπίδα και την Ευτυχία. Όλοι εμείς είμαστε στην ομάδα του, είμαστε οι βοηθοί του, για να μεταδίδουμε κάθε χρόνο στους άλλους όσα ο Άγιος Βασίλης συμβολίζει.

 Ελπίζω και εύχομαι η μικρή κόρη της Martha να κρατήσει αυτό το γράμμα-απάντηση της μαμάς της, για μια ζωή... και όλες τις αλήθειες που κρύβει μέσα του, καλά φυλαγμένες στην καρδιά της. Να γίνει και η ίδια βοηθός του Άγιου Βασίλη και να διδάξει και στα δικά της παιδιά πώς να γίνουν κι αυτά, με τη σειρά τους.

Πολλά φιλιά σε όλους, καλά να περνάτε και 

με το καλό να υποδεχθούμε το Νέο Χρόνο!

2015 ευχές για εσάς και για τις οικογένειές σας!

♥

Χριστουγεννιάτικη κάρτα

 Κάθε χρόνο συνηθίζω να ετοιμάζω χειροποίητες κάρτες για να ευχηθώ στα αγαπημένα μου πρόσωπα για τις γιορτές. Αυτή είναι η κάρτα που ετοίμασα για φέτος: 

  Βρήκα τη βασική ιδέα κάπου στο internet (νομίζω στο pinterest την πήρε το μάτι μου, αλλά συγχωρήστε με, αμέλησα να αποθηκεύσω το link και δε θυμάμαι πού ακριβώς) και έκανα μερικές αλλαγές. 

 Τα υλικά που χρησιμοποίησα για να τη φτιάξω είναι λίγα και απλά: χρωματιστά χαρτόνια, σατέν κορδελίτσα, χρυσό ανεξίτηλο μαρκαδοράκι και λίγο glitter για λάμψη.

*

  Φίλοι 

μου, σας 

εύχομαι Καλές Γιορτές, 

με Υγεία, Χαρά, Θαλπωρή, Γαλήνη,

Χαμόγελα και Αγάπη! Να περάσετε υπέροχα, 

παρέα με τα αγαπημένα σας πρόσωπα! Σας φιλώ!

Ι       Ι

Ι       Ι

♫ Let it snow! Let it snow! Let it snow! ♫

Oh the weather outside is frightful

But the fire is so delightful

And since we've no place to go

Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!

 Επιτέλους, την εβδομάδα που μας πέρασε κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να δημιουργήσω! Πολύ μου είχε λείψει...

 Χρειάστηκαν τρία ορθογώνια ξύλα, λίγος πηλός, λίγο σύρμα, ακρυλικά χρώματα, πάστα διαμόρφωσης και λίγο νήμα, για να δημιουργηθούν τρία μικρά, χιονισμένα χωριουδάκια. 

 Τρέχω τώρα να χωθώ μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού μου (ναι, ναι, εκείνο το μωβ είναι... και η φωτιά ήδη τριζοβολά στο τζάκι!) και να απολαύσω τη θέα του χιονισμένου έλατου από το παράθυρο, παρέα με μια κούπα ζεστή σοκολάτα.

 Όσοι πιστοί προσέλθετε, σας περιμένω! Θα ακούσουμε χριστουγεννιάτικη μουσική, θα πιούμε τη σοκολάτα μας και θα ζεστάνουμε σώμα και καρδιές, κουβεντιάζοντας μπροστά στο τζάκι!

  Κι αφήστε έξω να χιονίζει... 

☺

(Τα χωριουδάκια συμμετέχουν στο Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι 2014 της Κάτιας μας)

Light Painting, Vol. 5 - On the road

  Νομίζω πως ήρθε η ώρα για λίγο ακόμη Light Painting! 

 Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με αυτή την τεχνική, και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία φορά που πειραματίζομαι. Για όσους δεν γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλώ, θα εξηγήσω πως πρόκειται για μια φωτογραφική τεχνική, κατά την οποία οι φωτογραφικές λήψεις γίνονται σε σκοτεινούς χώρους ή τη νύχτα, μετακινώντας χειροκίνητα μια πηγή φωτός (αυτή μπορεί να είναι ένας φακός, αναπτήρες, glowsticks, φώτα led, ή οποιοδήποτε άλλο είδος φωτεινής πηγής κριθεί χρήσιμο). 

 Στα ελληνικά, ο όρος αποδίδεται ως "φωτογράφιση φωτός", αλλά προτιμώ να χρησιμοποιώ τον αγγλικό όρο, ο οποίος εμπεριέχει και την έννοια της ζωγραφικής με τη χρήση φωτός (Light Painting). 

  Εγώ τουλάχιστον, αυτό κάνω: ζωγραφίζω με το φως! ☺

 Επειδή μου αρέσει να πειραματίζομαι, συχνά αντί να κινώ τη φωτεινή πηγή, κινώ τη φωτογραφική μου μπροστά από τη φωτεινή πηγή. Είναι ένας άλλος τρόπος να "σχεδιάζει" κανείς στον αέρα, και τα αποτελέσματα είναι πάντοτε ενδιαφέροντα. 

  Όπως και να έχει, πρόκειται για μια διασκεδαστική τεχνική, και η κάθε λήψη είναι μοναδική. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει κανείς να συλλάβει ξανά με τον ίδιο τρόπο ακριβώς τη στιγμή και να αναπαράγει το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό με γοητεύει. 

 Μέχρι στιγμής, έχω δοκιμάσει να φωτογραφίσω (=ζωγραφίσω) χρησιμοποιώντας αναπτήρα, φακό, μια ηλιαχτίδα, οπτικές ίνες και χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Φωτογραφιζοζωγραφίζω με μια απλή compact κάμερα (16.4 MP, οπτικό zoom 18x) και όχι με κάποια επαγγελματική, και κάνω απλή επεξεργασία (contrast, exposure και ενίοτε, εφαρμόζω κάποια φίλτρα που αναδεικνύουν καλύτερα τις φωτεινές γραμμές). Μπορείτε να δείτε όλες τις προσπάθειές μου συγκεντρωμένες στην αντίστοιχη σελίδα του ιστολογίου μου, εδώ. 

 Αυτή τη φορά, χρησιμοποίησα για τη φωτογράφηση τα φώτα των δρόμων τη νύχτα (και κάπως έτσι, προέκυψε και ο τίτλος της ανάρτησης).

 Σε αυτές τις φωτογραφίες αποφάσισα να μην παραθέσω τους τίτλους - όπως κάνω συνήθως - για να μη σας προκαταβάλλω. Προτιμώ να μου πείτε εσείς τι "βλέπετε" στην καθεμία... και μετά, στα σχόλια, θα σας πω τι "βλέπω" κι εγώ!! :))

  Στο μακρινό παρελθόν, δύο κύριοι, ο Étienne-Jules Marey και ο Georges Demeny, συναντιούνται για πρώτη φορά. Ο Étienne-Jules Marey διδάσκει ένα μάθημα φυσιολογίας και ο Demeny εγγράφεται σε αυτό. Σύντομα, οι δυο τους γίνονται στενοί συνεργάτες και αναπτύσσουν διάφορες φωτογραφικές τεχνικές, για να μελετήσουν την κινησιολογία ανθρώπων και ζώων.  

 Το 1889 ήταν ουσιαστικά η χρονιά που "γεννήθηκε" το Light Painting: ο Marey τοποθέτησε λαμπτήρες πυρακτώσεως στις αρθρώσεις του βοηθού του, Demeny, και αυτός κινήθηκε μπροστά στην κάμερα, δημιουργώντας έτσι την πρώτη Light-Painting φωτογραφία (ή, καλύτερα, "φυσιογραφία") γνωστή ως «Pathological Walk From in Front». 

(πηγή εικόνας)

  Οι δύο συνεργάτες δεν είχαν καλλιτεχνικές βλέψεις όταν πραγματοποίησαν τη λήψη. Για τους οπαδούς της τεχνικής Light Painting όμως, η φωτογραφία τους θεωρείται σημαντική, μιας και ήταν η πρώτη φορά που καταγράφηκαν τα ίχνη που αφήνει πίσω της μια φωτεινή πηγή εν κινήσει. 

  Έκτοτε, πολλοί καλλιτέχνες (ανάμεσά τους ο Man Rey, ο Picasso και ο Henri Matisse) χρησιμοποίησαν την τεχνική.

(πηγή: Light Painting Photography/History)

Και που λες, Άγιε μου Βασίλη...

♪ It's the most wonderful time of the year... ♫ 

(όπως λέει και στη φωτό πιο πάνω ↑ 

Δεν είναι τυχαίο!! Είναι γεγονός!)

  Οι γιορτές πλησιάζουν! 

 Κι όσο πλησιάζουν, τόσο ανυπομονώ γι΄αυτές (όπως κάθε χρόνο), γιατί τα λατρεύω τα Χριστούγεννα... (ποιο παιδί δεν τα λατρεύει;)

 Κι όσο πλησιάζουν κι άλλο, αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο η δουλειά που έχω στη δουλειά μου! (Όπως κάθε χρόνο, επίσης).

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, θέλω να φτιάξω διάφορες χριστουγεννιάτικες κατασκευές, να τις χαρίσω, να δώσω χαρά σε διάφορα φιλικά προσωπάκια (και να ανταποδώσω τη χαρά που μου έδωσαν) και τελικά ΔΕΝ προλαβαίνω!! 

  Πού πάει ο ελεύθερος χρόνος μου, οέο; Να γυρίσει πάραυτα!!

(Νομίζω ότι άλλη φορά πρέπει να ετοιμάζω ό,τι έχω στο νου μου από το καλοκαίρι... αλλιώς δεν πρόκειται - αποδεδειγμένα!)

  Στο μεταξύ, βλέπω στη γειτονιά πράγματα και θαύματα - και πολύ σας χαίρομαι. Εγώ προς το παρόν δημιουργώ κυρίως στα πλαίσια της δουλειάς μου (ω, ναι, και εκεί χειροτεχνούμε - τι νομίζατε; Διάλεξα δουλειά που να μου ταιριάζει και να της ταιριάζω!!)

  Όσο εμείς χειροτεχνούμε εκεί, λοιπόν (και χάνομαι εγώ από εδώ), κάποιες ψυχές όχι μόνο με σκέφτονται, αλλά μου χαρίζουν και τεράστια χαμόγελα! Και η κούραση φεύγει μονομιάς... 

 Σαν τα ξωτικά-βοηθούς του Αη-Βασίλη, κάνουν εκπλήξεις, στέλνουν δώρα, κάρτες και γλυκά λόγια και γεμίζουν όχι μόνο το σπίτι μου με ομορφιές, αλλά και την καρδιά μου με χαρά.

 Η Μαρία Νι. μου έστειλε το δώρο που είχα κερδίσει έπειτα από κλήρωση που είχε κάνει στο ιστολόγιό της... 

 Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ και από εδώ! Πού με χάνεις, πού με βρίσκεις το χειμώνα, όλο με κάτι δερμάτινα φαρδιά βραχιόλια κυκλοφορώ... (Οι πολλές ροκάδικες ενδυματολογικές συνήθειες κοπήκανε εδώ και χρόνια χάριν ευπρεπισμού, γκουχ-γκουχ, αλλά τα βραχιόλια εκεί, βράχος - μην τα ισοπεδώσουμε κι όλα!) 

  Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, το λάτρεψα! (Και σε λάτρεψα, γιατί ξέρω πως είσαι σε φάση ανακατατάξεων αυτό τον καιρό κι όμως μπήκες στον κόπο να μου στείλεις τώρα το δώρο μου. Να είσαι καλά!)

  Η Γιάννα και ο Γιάννης, ο Γιάννης και η Γιάννα, μου έστειλαν μια κάρτα υπερπαραγωγή! Παιδιά, ευχαριστώ πάρα πολύ και ανταποδίδω τις ευχές σας! Η κάρτα μου άρεσε φοβερά! (Στην αρχή φοβόμουν να τραβήξω το κορδονάκι, για να μην τη χαλάσω... αλλά μην το πείτε πουθενά, ναι;)

  Γιάννα μου, μου είχες λείψει φοβερά και συγκινήθηκα μόνο και μόνο που είδα τα γράμματά σου επάνω στην κάρτα!!

(αλλά τι λέω, το ξέρεις ότι μου έλειψες, αφού κάθε τρεις και λίγο περνούσα από το ιστολόγιό σου και κλαιγόμουνα: "Πού είσαιιιιιι; Γύρνα πίίίσωωωωωω"!!)

  Η Κατερίνα μου έστειλε χίλια δυο (μαζί με μερικά υπέεεροχα λόγια) και με την έκπληξή της μου έφτιαξε τη μέρα! Φεύγοντας από το ταχυδρομείο με το δέμα της, δεν άντεξα και το άνοιξα στο δρόμο. Οι περαστικοί κάνανε χάζι με μένα, να γελάω μόνη μου διαβάζοντας, να δακρύζω και να μυρίζω το ευωδιαστό σαπουνάκι. (Τους καταλαβαίνω... ζηλεύανε - αφού αυτοί δεν έχουν την Κατερίνα για φίλη, να μιλάνε συχνά-πυκνά και να μοιράζονται διάφορα!)

 Κατερίνα μου, σε ευχαριστώ πολύ και πάλι! Και μόνο τα λόγια σου με σκλάβωσαν, με συγκίνησαν και με γέμισαν χαρά - δεν χρειαζόταν να στείλεις τίποτε άλλο...

  Η Αννιώ μου έστειλε ένα πολύ όμορφο δώρο, αλλά δυστυχώς δεν έχω ακόμη φωτογραφία του για να σας το δείξω. Το έλαβε το έτερον ήμισυ στη Λάρισα, όμως εγώ δεν πήγα το προηγούμενο Σ/Κ (η δουλειά που λέγαμε;) και δεν θα πάω ούτε το επόμενο. Θα το δω στις 23 λοιπόν, και ήδη ανυπομονώ! Στο μεταξύ, ο καλός μου το τοποθέτησε στο δέντρο μας.

  Αννιώ μου, σε ευχαριστώ πολύ-πολύ για την όμορφη έκπληξη, μου έδωσες πολλή χαρά!

Άγιε μου Βασίλη, πού είσαι;

Α, να΄σαι!!

Πες τα ξωτικά σου να με σβήσουν από τη λίστα τους για φέτος (ξέρω ότι με έχουν εκεί, ήμουν καλό παιδί όοολο το χρόνο), και μη βάλεις κάτι για μένα μέσα στο σάκο σου. 

Είμαι ευτυχής: έλαβα αγάπη, πολλή αγάπη. 

Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

  Πολλά φιλιά σε όλους! 

(Μέχρι τις γιορτές θα τα ξαναπούμε σίγουρα, οπότε δεν θα σας ευχηθώ από τώρα). 

  Καλά να περνάτε!

Street Stories

(πηγή εικόνας: Positive Thinking Greece)

  Περίεργες συναντήσεις, ενδιαφέρουσες συζητήσεις με αγνώστους, ευτράπελα που μας συμβαίνουν καθημερινά καθ΄οδόν. Με λίγα λόγια, Street Stories: μια ιδέα της Κατερίνας (Positive Thinking Greece), η οποία μας κάλεσε να μοιραστούμε τις δικές μας εμπειρίες στο δρόμο.  

  Μέρες το σκεφτόμουν: τι από όλα να μοιραστώ; Πολλοί διάλογοι, πολλοί άνθρωποι... σε τρένα, λεωφορεία, καράβια... σε δρόμους, σε πάρκα, σε πλατείες.

  Τελικά, αποφάσισα να σας αφηγηθώ ίσως τον πιο σύντομο και πιο περιεκτικό διάλογο από όλους - και το background του. Αφορμή για να καταλήξω στάθηκε η ανάρτηση της Χριστίνας (Andromeda my Galaxy) και συγκεκριμένα εδώ, όπου περιγράφει για τις Street Stories μια εμπειρία που μοιάζει πολύ με μια δική μου, την οποία και σας εξιστορώ ευθύς αμέσως:  

 Ήμουν 16 χρονών και περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές με τη γιαγιά μου στο εξοχικό μας, το οποίο βρίσκεται σε βουνοπλαγιά. Η αγορά του χωριού ήταν κάπως μακριά από το σπίτι, και η γιαγιά μου δυσκολευόταν πια να κουβαλήσει τα ψώνια και να τα βγάλει πέρα με την ανηφόρα στην επιστροφή. Έτσι συνήθως πήγαινα εγώ να ψωνίσω για τις ανάγκες του σπιτιού. 

 Εκείνο το απόγευμα, μου ζήτησε να κατεβώ στην αγορά και να πάω στο κρεοπωλείο. Υπήρχαν δυο δρόμοι για να κατέβει κανείς: ο κανονικός δρόμος και ένα στενό, πέτρινο μονοπάτι που διέσχιζε την πλαγιά, περνώντας ανάμεσα από άναρχα, ψηλά φυτά και πάνω από ένα μικρό ρυάκι. Δεν ήταν εντελώς έρημο το μονοπάτι, υπήρχαν σπίτια γύρω-γύρω σε κάποια απόσταση. Ήταν πολύ πιο απότομο, αλλά πολύ πιο σύντομο από τον κανονικό δρόμο και έβγαζε κατευθείαν στην αγορά και στο κρεοπωλείο όπου ήθελα να πάω. Το χρησιμοποιούσα λοιπόν πολλές φορές αυτό το μονοπάτι, γιατί με βόλευε, και το χρησιμοποιούσαν επίσης και πολλοί λουόμενοι, για να συντομεύσουν τη διαδρομή τους από και προς τη θάλασσα.

 Κατέβηκα νωρίς το απόγευμα (οι παραλίες ήταν γεμάτες κόσμο ακόμη), ψώνισα και άρχισα να ανηφορίζω από τον ίδιο δρόμο. Ήμουν μόνη μου στο μονοπάτι, όταν ξαφνικά άκουσα πίσω από την πλάτη μου ένα θρόισμα στις φυλλωσιές. Την επόμενη στιγμή, κάποιος με άγγιξε και γύρισα έντρομη. Αντίκρισα έναν αλλοδαπό, γύρω στα 45-50, με γκριζόλευκα μαλλιά και με ένα ζευγάρι απίστευτα έντονα ανοιχτογάλαζα μάτια (δεν μπόρεσα ποτέ να τα ξεχάσω αυτά τα μάτια).

- Σε είδα που ανέβαινες και μ΄άρεσες, μου είπε σε άπταιστα ελληνικά.

 Είχα πετρώσει.

- Σας παρακαλώ, αφήστε με να φύγω, του είπα. Εγώ δεν σας ενόχλησα.

 Με κοίταξε κάπως περιπαικτικά κι εγώ κράτησα την ανάσα μου.

- Θα σε αφήσω να φύγεις, μου είπε μετά από μια παύση. Γιατί κανένας δεν μου έχει μιλήσει ποτέ έτσι.   

 Έγινα καπνός. Πήγα στο σπίτι, κοιτώντας πίσω μου κάθε τρεις και λίγο για σιγουριά, με την καρδιά μου να χτυπάει ταμπούρλο, μούσκεμα στον ιδρώτα και δεν είπα τίποτε στη γιαγιά μου για να μην την τρομάξω. Μου πήρε ώρες να συνέρθω και να πιστέψω στην καλή μου τύχη. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως είχα γλιτώσει (και με ποιον τρόπο είχα γλιτώσει).

  Είμαι ένα μυστήριο κράμα ανθρώπου: από τη μία, είμαι άγριο γατί. Αν με πειράξεις χωρίς να σου έχω κάνει κάτι, βγάζω νυχάρες, ωρύομαι και ενίοτε, δαγκώνω. Καταλαβαίνεις ότι δεν σε παίρνει, μία κι έξω. Από την άλλη πλευρά, είμαι από αυτούς που μιλούν στον πληθυντικό στους αγνώστους, είμαι ανοιχτή, καλοπροαίρετη και δεκτική, σέβομαι, ακούω, δεν είμαι ξενοφοβική και δεν είμαι ρατσίστρια - ποτέ δεν ήμουν. 

  Μέσα στα χρόνια, πολλές φορές σκέφτηκα τι ήταν αυτό που με έκανε να αντιδράσω τότε με ευγένεια και όχι με μια κλωτσιά κάπου χαμηλά, ή με μια βρισιά, όπως θα ήταν αναμενόμενο για το δικό μου σκαρί, έτσι όπως το ξέρω. Κατέληξα πως ήταν το ένστικτο: άλλωστε, δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα συνειδητά, πριν κληθώ να ανταπαντήσω. Αντέδρασα ενστικτωδώς, προσπαθώντας να χτυπήσω τον άλλο στο φιλότιμο, φοβούμενη πως μια δική μου βρισιά ίσως όξυνε την κατάσταση και έφερνε τελικά την καταστροφή (μου). 

  Μέσα στα χρόνια, επίσης, πολλές φορές σκέφτηκα πόση δύναμη έχει τελικά ο πληθυντικός ευγενείας - τόση, όση χρειαζόταν για να τον κάνει να με αφήσει να φύγω. Αποδείχτηκε δυνατότερος ο πληθυντικός από μία γροθιά! Σκέφτομαι πως εκείνος ξεπρόβαλε από τις φυλλωσιές κάπου πίσω από το ρυάκι, το μονοπάτι ήταν έρημο, κανείς δεν ανέβαινε ή κατέβαινε, και θα μπορούσε κάλλιστα να με είχε παρασύρει στα φυλλώματα. Με είχε ήδη αγγίξει, συνεπώς ήταν αποφασισμένος εξαρχής. Κι όμως, τον σταμάτησε ένας πληθυντικός... γιατί δεν ήταν μαθημένος να τον ακούει από τους ανθρώπους, όταν του απευθύνονταν. Δεν ήταν μαθημένος να τον σέβονται.

  Δε λέω πως ο πληθυντικός, η ψυχραιμία, η ευγένεια και ο σεβασμός θα αποτρέπουν πάντα τις επιθέσεις και θα σώζουν ζωές. Δεν υπάρχει κανόνας, μακάρι να υπήρχε για να σας τον πω. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις. Συνέβη σε εμένα, συνέβη και στη Χριστίνα (Andromeda my Galaxy). Κι αυτό ίσως κάτι να σημαίνει... τι λέτε κι εσείς;