Αναμνήσεις στο φως #3 - Alter ego

  Πέρσι τέτοιο καιρό, και με αφορμή μια τότε πρόσκληση της Κατερίνας (Positive Thinking Greece) είχα ξεθάψει αναμνήσεις από το "συρτάρι" μου: ξεκίνησα με μια παιδική ζωγραφιά... και συνέχισα με ένα φοιτητικό πανό.

 Μπορεί να πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τότε, αλλά έχω κάτι ακόμα να σας δείξω, κάτι που είναι πια καιρός του να βγει στο φως. (Άλλωστε, ο χρόνος είναι μια έννοια σχετική, έτσι δεν είναι;)

  Θα σας πάω πίσω, τότε που...

 ... ήμουν φοιτήτρια, βρισκόμαστε στο σπίτι της φίλης μου για καφέ και ψαχούλευα τη συλλογή με τα CD της, προσπαθώντας να επιλέξω τι να ακούσουμε. Η φίλη μου άκουγε ροκ/μέταλ όπως κι εγώ, όμως είχε πολλές μπάντες στη συλλογή της που δεν είχε τύχει να ξανακούσω. Ένα εξώφυλλο από όλα μου τράβηξε την προσοχή, και πήρα το CD στα χέρια μου για να το μελετήσω.

  Αν με ρωτήσετε τώρα, δε θυμάμαι καν ποιος δίσκος ήταν και ποιου συγκροτήματος. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το συγκρότημα μού ήταν εντελώς άγνωστο. Και πως κατέληξα να πάρω το δίσκο σπίτι μου για λίγο. 

  Ήθελα απεγνωσμένα να ζωγραφίσω το εξώφυλλό του.

  Διένυα μια περίεργη φάση τότε, όλο θυμό, αντίδραση και πεσιμισμό. Κάποια γεγονότα είχαν αφήσει το στίγμα τους, κι εγώ είχα ένα θηρίο μέσα μου. Πότε νικούσε, πότε νικούσα... αλλά ήταν εκεί. Πάντα εκεί. Ήξερα τι πολεμούσα, δεν ήξερα όμως τη μορφή του. Και ξαφνικά, η μορφή στο εξώφυλλο ενός δίσκου μουσικής, ήταν σαν να ήταν η δική του μορφή. Η μορφή του τότε alter ego μου, που με ταλαιπωρούσε.

  Πήρα ένα απλό, μαλακό μολύβι κι ένα χαρτί, και ξεκίνησα. Δε ζωγράφιζα, ξόρκιζα. Δεν ασχολήθηκα καν να το ωραιοποιήσω - ποιος ο λόγος; Το ολοκλήρωσα και το άφησα στην άκρη. Γνωριζόμασταν πια, το θηρίο μου κι εγώ, και η μάχη ανάμεσά μας θα δινόταν με άλλους όρους. 

  Χρόνια μετά - και αφού είχε επανέλθει ο κανονικός εαυτός μου - ξαναπήρα στα χέρια μου το σκίτσο και το περιεργάστηκα. Κάτι είχε αλλάξει... κι αυτό το κάτι, ήμουν εγώ. Είχε αλλάξει ο τρόπος που το έβλεπα. Συνειδητοποίησα πως αντί να μου φέρνει στο νου μαύρες θύμησες, το σκίτσο μου έφερνε στο νου τη μάχη μου και την ελπίδα. Την προσπάθεια να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, και το δρόμο προς το φως. 

   Όλοι έχουμε μικρά (ή και μεγάλα, ακόμα) τερατάκια μέσα μας. Έχουν διάφορα ονόματα. Μας απομυζούν, τα συντηρούμε. Πότε νικούν, και πότε νικάμε. Το σκίτσο του μισού ανθρώπου-μισού τέρατος, συμβολίζει για μένα τις δύο μας πλευρές: έχουμε σκοτάδι... έχουμε και φως. 

 Η μορφή στο σκίτσο μου υψώνει το ανθρώπινο πρόσωπό της προς το φως, με το θηριώδες σώμα της τεταμένο. Δίνει μάχη. Ελπίζει πως θα βγει από το σκοτάδι που την περικλείει, και θα βγει. Γιατί το φως πηγάζει από κείνη.

 Όλα είναι στο χέρι μας, η μάχη με τα τερατάκια της ζωής (και της ψυχής) μας είναι δική μας. Πάντα ήταν, και πάντα θα είναι. 

  Τι χρειάζεται; 

Συνειδητοποίηση.

Απόφαση. 

Δύναμη. 

Και το θάρρος (ή το θράσος) για να κάνουμε το πρώτο βήμα προς το φως.

   

Υ.Γ. 1: Ανάμεσα σε άλλα, αφορμή για να δείξω τώρα το σκίτσο μου και να μιλήσω γι΄αυτό, στάθηκε και μια ανάρτηση της Αριστέας (Η Ζωή είναι Ωραία, και συγκεκριμένα εδώ) που με έβαλε σε σκέψεις. 

Υ.Γ. 2: Αν κάποιος από εσάς είναι γνώστης τέτοιων μουσικών και γνωρίζει το δίσκο στον οποίο ανήκει το εξώφυλλο που αναπαρήγαγα, θα χαρώ να μου το πει. Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ, έστω το συγκρότημα...