Χριστούγεννα σημαίνει... (Μύλος των Ξωτικών, Τρίκαλα)

Χριστούγεννα σημαίνει...

... να παίρνεις στα χέρια σου ένα χάρτη και να αναζητάς τη μαγεία, σε ένα παραμυθένιο μέρος, παρέα με τα Ξωτικά.

Να γελάς ανέμελα και χαρούμενα, κάνοντας βόλτα με το καρουζέλ. 

Να χαζεύεις το τεράστιο κτίριο που είναι τυλιγμένο σαν δώρο 

(και μέσα σου να ανυπομονείς για το δικό σου δώρο από τον Αη-Βασίλη. 

Γιατί ΚΑΙ φέτος, ήσουν καλό παιδί). 

Να ακούς αγαπημένες χριστουγεννιάτικες μελωδίες και κάλαντα, από γλυκιές φωνές.

 Να επισκέπτεσαι μαγικά φουρνο-μανιταρόσπιτα 

και να αγοράζεις από εκεί κάτι για να φας.

 Να κάνεις τη βόλτα σου μαζί με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, 

γεμάτος αγάπη, κάτω ακριβώς από τον πύργο μιας μάγισσας. 

Να μπαίνεις σε ένα εργοστάσιο σοκολάτας...

... και να μαθαίνεις όλα του τα μυστικά.

Να γνωρίζεις από κοντά τον Εμπενίζερ Σκρουτζ, τον μίζερο και τσιγκούνη 

ήρωα της "Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας" του Καρόλου Ντίκενς. 

Δείχνει αυστηρός, αλλά δέχεται αμέσως να φωτογραφηθεί μαζί σου, 

κρύβοντας ένα χαμόγελο. 

(Τελικά, δεν είναι και τόσο κακός!!)

Να γνωρίζεις επιτέλους και μερικά από τα Ξωτικά. 

(Νόμιζες ότι τα ξωτικά γενικά είναι μικρόσωμα, 

αλλά αυτά που γνώρισες είναι πανύψηλα!! 

Και είναι και φοβερά πειραχτήρια...)

Να επισκέπτεσαι το όμορφο νησί του Αη-Βασίλη.

Να προσπαθείς να αποφασίσεις αν θα του στείλεις γράμμα...

... ή αν θα ακολουθήσεις τα ελαφάκια του μέχρι το σπίτι του, για να τον δεις από κοντά.

... Να μπαίνεις στο σπίτι του Αη-Βασίλη, να του μιλάς και να κάθεσαι στην αγκαλιά του. 

 Τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη, η πιο μαγική εποχή του χρόνου. Είναι μια ευκαιρία για να ονειρευτείς ξανά, να μοιραστείς τα όνειρά σου με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να δώσεις και να πάρεις χαρά και αγάπη, να πασπαλιστείς με χρυσόσκονη, να ξαναγίνεις για λίγο και πάλι παιδί. Τα Χριστούγεννα είναι μες στην καρδιά σου... όχι μέσα στην τσέπη σου.  Είναι καιρός για αγκαλιές, για χουχούλιασμα, για αγαπημένες μελωδίες, για βόλτες και χαζευτήρι στην πόλη, για εξορμήσεις στα χιόνια, για οικογενειακές χριστουγεννιάτικες ταινίες, για χαμόγελα... πολλά χαμόγελα.

Χριστούγεννα σημαίνουν όλα αυτά... 

κι ακόμη περισσότερα.

→  Ο "Μύλος των Ξωτικών" βρίσκεται στα Τρίκαλα. Λειτουργεί κάθε χρόνο την περίοδο των εορτών (περίπου για 40 ημέρες), στο Μύλο Ματσόπουλου. Φέτος, θα λειτουργήσει για 4η συνεχή χρονιά. 

 Κάποιες δράσεις διοργανώνονται ήδη από τις 28 του μηνός, η επίσημη τελετή έναρξης όμως θα γίνει σήμερα Κυριακή, 30 Νοεμβρίου 2014, στις 18.30. Μπορείτε να δείτε όλο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, εδώ.

 Ο "Μύλος των Ξωτικών" διαθέτει πολυάριθμο προσωπικό (ανάμεσά τους και αρκετούς εθελοντές) και με τις δράσεις του έχει χαρίσει χιλιάδες χαμόγελα σε παιδιά και μεγάλους. 

 Βασικό μέλημα των διοργανωτών είναι η ασφαλής διασκέδαση και η άνετη μετακίνηση στον χώρο, όλων των επισκεπτών. Έτσι, στο χώρο υπάρχει το Περίπτερο Πληροφοριών (Info Kiosk), όπου ο επισκέπτης μπορεί να προμηθευτεί έντυπο υλικό (όπως χάρτες) αλλά και ειδικά αυτοκολλητάκια για τα παιδιά ("Ωχ… Χάθηκα!!!"), όπου οι γονείς/συνοδοί μπορούν να αναγράφουν το όνομα, το επίθετο αλλά και το κινητό τηλέφωνό τους σε περίπτωση που αυτό χρειαστεί. Ακόμη, υπάρχει νοσηλευτικό προσωπικό και χώρος νοσηλείας για κάθε έκτακτη ανάγκη. 

→  Οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης είναι από την επίσκεψη που έκανα πέρσι στο Μύλο των Ξωτικών. Για ευνόητους λόγους, έχω "κρύψει" τα πρόσωπα των παιδιών και των άλλων επισκεπτών.

  Φέτος, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από πέρσι και νέες δράσεις έχουν προστεθεί. Η μαγεία όμως παραμένει η ίδια... και σας περιμένει να την ανακαλύψετε.

(Και για να μη χαθείτε, να και ο φετινός χάρτης των Ξωτικών):

(πηγή εικόνας)

→   Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στο Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι της Κάτιας μας (Stars and Icicles). 

Ho! Ho! Ho!

"Παλιές στιγμές" ~ 12ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν"

''Χλόη φύεται στις ρωγμές του χρόνου μου

κι εγώ εδώ... Ακόμα εδώ. 

Αφήστε με να ελευθερωθώ''.

  Με την παραπάνω φωτογραφία συμμετείχα στον 12ο Διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που πραγματοποιήθηκε στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...).

 Το κτίριο αυτό το ανακάλυψα περπατώντας στην πόλη της Φλώρινας και το φωτογράφισα με ευρυγώνιο φακό. 

   Η Φλώρινα είναι μια πόλη όπου συνυπάρχει έντονα το παλιό στοιχείο με το καινούριο: δίπλα σε νεόδμητες οικοδομές, παρατηρεί κανείς πολλά παλαιά κτίρια να μάχονται με το χρόνο. Τα σημάδια της φθοράς του χρόνου επάνω τους είναι εμφανή, οι πληγές συχνά είναι βαθιές, μη αναστρέψιμες, εκείνα όμως παραμένουν όρθια. 

  Υπομένουν; Ή αντιστέκονται; 

  Ποιος ξέρει;

  Αν είχαν φωνή, ίσως να πρόφεραν τα παραπάνω λόγια - ίσως πάλι και όχι.

  Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους όσους τίμησαν με την ψήφο τους τη φωτογραφία μου!

☺

Ο τίτλος είχε τη δική του ιστορία:

  Ψάχνοντας να βρω τον κατάλληλο τίτλο για να συνοδεύσω τη φωτογραφία, άνοιξα συζήτηση με το άλλο μου μισό. Εκείνος έτυχε να διαβάζει Καζαντζάκη εκείνες τις ημέρες, και στάθηκε έντονα σε μια φράση από το βιβλίο. Η φράση ήταν: "Αφήστε με να ελευθερωθώ''.

 Μου άρεσε. Την δανείστηκα και την ενσωμάτωσα μέσα σε λίγες ακόμη λέξεις, δημιουργώντας τον τίτλο που διαβάσατε.

Κοσμήματα με την τεχνική bead embroidery, για αγαπημένα μου πρόσωπα

 Το κέντημα χαντρών επάνω σε ύφασμα (bead embroidery) και ειδικά με σκοπό τη δημιουργία κοσμημάτων, είναι μια δημιουργική απασχόληση που έχω ανακαλύψει τώρα τελευταία. Μου αρέσει, με χαλαρώνει και με ηρεμεί. 

  Πολύ. 

  Κεντάς... κεντάς χάντρα τη χάντρα... και ξαφνικά, παύεις να σκέφτεσαι εντελώς τα όποια ζητήματα της ημέρας σε απασχολούσαν. Αφοσιώνεσαι. Κουράστηκες; Αφήνεις το έργο σου στην άκρη και το συνεχίζεις κάποια άλλη στιγμή, όταν μπορείς κι όταν έχεις χρόνο. Σε περιμένει - δεν στεγνώνει, δε χαλά, όπως συμβαίνει όταν ασχολείσαι με κόλλες και μπογιές. 

  Από τότε που μου έδειξε/έμαθε τα βασικά της τεχνικής η Aby μας, η αλήθεια είναι πως την έχω προσαρμόσει αρκετά στα δικά μου μέτρα (εντάξει, το παραδέχομαι: κάθε τεχνική έχει συγκεκριμένα βήματα, ή do's & don'ts, κι εγώ πάντα τα παραβλέπω και κάνω το δικό μου!! Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ...) 

 Συνήθως, προτιμώ να ετοιμάζω σχετικά απλά κομμάτια, με συνδυασμούς λίγων και όχι πολλών χρωμάτων. Θέλω να είναι ευκολοφόρετα, να μη "φωνάζουν" υπερβολικά έντονα την παρουσία τους. Όπως η κιθαρίτσα που σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση.

 Όσα θα σας δείξω σήμερα, προορίζονται για αγαπημένα πρόσωπα. Εύχομαι να αρέσουν και να είναι καλοφόρετα!

 Το πρώτο, δημιουργήθηκε για ένα αγαπημένο Αγγελουδάκι που του χρωστώ τα πάντα (αυτό με δημιούργησε, αυτό με δίδαξε, αυτό με οδήγησε κι αυτό με υπομένει)...

Μενταγιόν με την τεχνική Bead Εmbroidery #1

Χάντρες-σπόροι, χειροποίητο ακρυλικό cabochon με εικόνα δικής

 μου επιλογής (λεπτομέρεια από την "Γέννηση της Αφροδίτης" του

 Botticelli), μεταλλικό στοιχείο, μεξικάνικο οπάλιο, μεταξωτό κορδόνι. 

  Το δεύτερο, για μια αγαπημένη Φίλη...

Δαχτυλίδι με την τεχνική Bead Εmbroidery 

Χάντρες-σπόροι και χειροποίητο ακρυλικό cabochon 

με εικόνα δικής μου επιλογής, σε επίχρυση βάση.

   Και το τρίτο, για μία ακόμη αγαπημένη Φίλη.

Μενταγιόν με την τεχνική Bead Εmbroidery #2

Χάντρες-σπόροι, χειροποίητο ακρυλικό cabochon με εικόνα δικής 

μου επιλογής, ξύλινες χάντρες, αχάτης, μεταξωτό κορδόνι, οργάντζα. 

    Εύχομαι σε όλους ένα καλό, ξεκούραστο βράδυ Κυριακής, και καλή εβδομάδα από αύριο!

☺

"Κοιτάζω τον κόσμο και παρατηρώ ότι γυρίζει, ενώ η κιθάρα μου σιγοκλαίει..."

♫

Σας κοιτάζω όλους, βλέπω την αγάπη εκεί που κοιμάται

ενώ η κιθάρα μου σιγοκλαίει

Κοιτάζω το πάτωμα και βλέπω πως χρειάζεται σκούπισμα

Κι ακόμη περισσότερο η κιθάρα μου σιγοκλαίει

Δεν ξέρω γιατί κανείς δεν σας είπε

πώς να μοιράζεστε την αγάπη σας

Δεν ξέρω πώς κάποιος σας χειραγώγησε

σας αγόρασαν και σας πούλησαν

Κοιτάζω τον κόσμο και παρατηρώ ότι γυρίζει

ενώ η κιθάρα μου σιγοκλαίει

Με κάθε λάθος πρέπει σίγουρα να μαθαίνουμε

Κι ακόμη περισσότερο η κιθάρα μου σιγοκλαίει

Δεν ξέρω πώς εκτραπήκατε

και σας αλλοτρίωσαν επίσης

Δεν ξέρω πώς σας άλλαξαν

Κανείς δεν σας προειδοποίησε

Σας κοιτάζω όλους, βλέπω την αγάπη εκεί που κοιμάται

ενώ η κιθάρα μου σιγοκλαίει

Σας κοιτάζω όλους

κι ακόμη περισσότερο η κιθάρα μου σιγοκλαίει

I look at you all, see the love there that's sleeping

While my guitar gently weeps

I look at the floor and I see it need sweeping

Still my guitar gently weeps

I don't know why nobody told you

how to unfold your love

I don't know how someone controlled you

they bought and sold you

I look at the world and I notice it's turning

While my guitar gently weeps

With every mistake we must surely be learning

Still my guitar gently weeps

I don't know how you were diverted

you were perverted too

I don't know how you were inverted

no one alerted you

I look at you all, see the love there that's sleeping

While my guitar gently weeps

I look at you all

Still my guitar gently weeps

Ό,τι προηγήθηκε, αποτέλεσε την έμπνευση - ό,τι ακολουθεί, είναι το αποτέλεσμά της.

Κολιέ-κιθάρα, με την τεχνική bead embroidery

Ψιλά γράμματα: 

  Μέρες είχα να τιμήσω το μπλογκ μου με την παρουσία μου (!)... και ξέρω, δεν σας έχω συνηθίσει έτσι, να τα λέμε μια φορά ανά δυο εβδομάδες! Είμαι καλά πάντως, ελπίζω να σας βρίσκω κι εσάς καλά. 

  Με έχουν απορροφήσει πολύ τα της δουλειάς μου (η οποία δουλειά μου, μέχρι πριν από λίγους μήνες, ήταν μια χαρά και κυλούσε μια χαρά, όπως θα έπρεπε να κυλάει - ως το σημείο όπου κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να τη μετατρέψουν σε κάτι αντίστοιχο με την πυρηνική φυσική, καταφέρνοντας να χάσουν το αρχικό της νόημα και τον πραγματικό λόγο ύπαρξής της).

 Μέχρι να τα ξαναπούμε, ελπίζω να έχω βρει/εφεύρει/ανακαλύψει μια φόρμουλα της προκοπής για μια καλύτερη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου μου, και να έχω βγει αλώβητη - και όχι καταπλακωμένη - από τους τόνους της ανελέητης γραφειο-χαρτούρας!

  Σας φιλώ! ♥

Αναμνήσεις στο φως #3 - Alter ego

  Πέρσι τέτοιο καιρό, και με αφορμή μια τότε πρόσκληση της Κατερίνας (Positive Thinking Greece) είχα ξεθάψει αναμνήσεις από το "συρτάρι" μου: ξεκίνησα με μια παιδική ζωγραφιά... και συνέχισα με ένα φοιτητικό πανό.

 Μπορεί να πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τότε, αλλά έχω κάτι ακόμα να σας δείξω, κάτι που είναι πια καιρός του να βγει στο φως. (Άλλωστε, ο χρόνος είναι μια έννοια σχετική, έτσι δεν είναι;)

  Θα σας πάω πίσω, τότε που...

 ... ήμουν φοιτήτρια, βρισκόμαστε στο σπίτι της φίλης μου για καφέ και ψαχούλευα τη συλλογή με τα CD της, προσπαθώντας να επιλέξω τι να ακούσουμε. Η φίλη μου άκουγε ροκ/μέταλ όπως κι εγώ, όμως είχε πολλές μπάντες στη συλλογή της που δεν είχε τύχει να ξανακούσω. Ένα εξώφυλλο από όλα μου τράβηξε την προσοχή, και πήρα το CD στα χέρια μου για να το μελετήσω.

  Αν με ρωτήσετε τώρα, δε θυμάμαι καν ποιος δίσκος ήταν και ποιου συγκροτήματος. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το συγκρότημα μού ήταν εντελώς άγνωστο. Και πως κατέληξα να πάρω το δίσκο σπίτι μου για λίγο. 

  Ήθελα απεγνωσμένα να ζωγραφίσω το εξώφυλλό του.

  Διένυα μια περίεργη φάση τότε, όλο θυμό, αντίδραση και πεσιμισμό. Κάποια γεγονότα είχαν αφήσει το στίγμα τους, κι εγώ είχα ένα θηρίο μέσα μου. Πότε νικούσε, πότε νικούσα... αλλά ήταν εκεί. Πάντα εκεί. Ήξερα τι πολεμούσα, δεν ήξερα όμως τη μορφή του. Και ξαφνικά, η μορφή στο εξώφυλλο ενός δίσκου μουσικής, ήταν σαν να ήταν η δική του μορφή. Η μορφή του τότε alter ego μου, που με ταλαιπωρούσε.

  Πήρα ένα απλό, μαλακό μολύβι κι ένα χαρτί, και ξεκίνησα. Δε ζωγράφιζα, ξόρκιζα. Δεν ασχολήθηκα καν να το ωραιοποιήσω - ποιος ο λόγος; Το ολοκλήρωσα και το άφησα στην άκρη. Γνωριζόμασταν πια, το θηρίο μου κι εγώ, και η μάχη ανάμεσά μας θα δινόταν με άλλους όρους. 

  Χρόνια μετά - και αφού είχε επανέλθει ο κανονικός εαυτός μου - ξαναπήρα στα χέρια μου το σκίτσο και το περιεργάστηκα. Κάτι είχε αλλάξει... κι αυτό το κάτι, ήμουν εγώ. Είχε αλλάξει ο τρόπος που το έβλεπα. Συνειδητοποίησα πως αντί να μου φέρνει στο νου μαύρες θύμησες, το σκίτσο μου έφερνε στο νου τη μάχη μου και την ελπίδα. Την προσπάθεια να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, και το δρόμο προς το φως. 

   Όλοι έχουμε μικρά (ή και μεγάλα, ακόμα) τερατάκια μέσα μας. Έχουν διάφορα ονόματα. Μας απομυζούν, τα συντηρούμε. Πότε νικούν, και πότε νικάμε. Το σκίτσο του μισού ανθρώπου-μισού τέρατος, συμβολίζει για μένα τις δύο μας πλευρές: έχουμε σκοτάδι... έχουμε και φως. 

 Η μορφή στο σκίτσο μου υψώνει το ανθρώπινο πρόσωπό της προς το φως, με το θηριώδες σώμα της τεταμένο. Δίνει μάχη. Ελπίζει πως θα βγει από το σκοτάδι που την περικλείει, και θα βγει. Γιατί το φως πηγάζει από κείνη.

 Όλα είναι στο χέρι μας, η μάχη με τα τερατάκια της ζωής (και της ψυχής) μας είναι δική μας. Πάντα ήταν, και πάντα θα είναι. 

  Τι χρειάζεται; 

Συνειδητοποίηση.

Απόφαση. 

Δύναμη. 

Και το θάρρος (ή το θράσος) για να κάνουμε το πρώτο βήμα προς το φως.

   

Υ.Γ. 1: Ανάμεσα σε άλλα, αφορμή για να δείξω τώρα το σκίτσο μου και να μιλήσω γι΄αυτό, στάθηκε και μια ανάρτηση της Αριστέας (Η Ζωή είναι Ωραία, και συγκεκριμένα εδώ) που με έβαλε σε σκέψεις. 

Υ.Γ. 2: Αν κάποιος από εσάς είναι γνώστης τέτοιων μουσικών και γνωρίζει το δίσκο στον οποίο ανήκει το εξώφυλλο που αναπαρήγαγα, θα χαρώ να μου το πει. Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ, έστω το συγκρότημα...